Τα μάτια του λαγού, της κουκουβάγιας κι ο αποχαιρετισμός στα όπλα... (SportDay/Ελευθεράτος)

Συμπέρασμα: Μετά το «Ελλάς - Γαλλία - πανωλεθρία», ας ακολουθήσει το «κεφάλια μέσα και αυτογνωσία». Αλλη λύση δεν υπάρχει

Είδατε πόσο στωικά και νηφάλια αντιμετωπίσαμε, άπαντες, τον αποκλεισμό και των δύο ελληνικών ομάδων από τη συνέχεια του ΟΥΕΦΑ; Τρεις ήττες και μία ισοπαλία, συνολικός συντελεστής τερμάτων 1-7: σε άλλες εποχές θα είχαμε επιδοθεί, όλοι, σε σκληρή κριτική. Τώρα, όχι.

Τούτη η στωικότητα είναι θετική, εάν μαρτυρά την απεμπλοκή μας από την αβάσταχτη ελαφρότητα της φανφάρας και της υπερτίμησης των δυνατοτήτων μας -των σημερινών, τουλάχιστον. Θα αποβεί όμως αρνητική, εάν αποδειχθεί ότι την έθρεψε η πατροπαράδοτη τάση της εύκολης δικαιολόγησης των πάντων. Η αβασάνιστη επίκληση παραγόντων, όπως είναι η τύχη.

Ποια τύχη; Η Παρί έκανε δύο υγιεινούς περιπάτους αντιμετωπίζοντας την ΑΕΚ. Η Λανς διαφύλαξε με σχετική ευκολία το «μηδέν» στο ΟΑΚΑ -ο Παναθηναϊκός δημιούργησε μόνο μία πραγματικά μεγάλη ευκαιρία, ένα τέταρτο πριν από τη λήξη. Τα «επάρατα» λάθη -των Γκαλίνοβιτς και Βύντρα- στη Γαλλία δεν παραπέμπουν, βεβαίως, σε καμία τύχη. Αφορούν αγωνιστικά χαρακτηριστικά των ομάδων. Το αν η μία αντιδρά σπασμωδικά υπό συνθήκες πίεσης -όχι κατ' ανάγκη αφόρητης. Το αν η άλλη διαθέτει ετοιμότητα να επωφεληθεί. Στο ΟΑΚΑ, στο 24' η γαλλική άμυνα υπέπεσε σε λάθος σχεδόν παιδαριώδες. Αν ο ΠΑΟ σκόραρε στη συγκεκριμένη φάση, θα υποστήριζε έστω κι ένας σχολιαστής πως η τύχη «χαντάκωσε» τη Λανς; Δεν νομίζω.

Ας είμαστε ρεαλιστές και απαιτητικοί, συνάμα: όταν κρίνουμε, με τι ακριβώς συγκρίνουμε; Ο σημερινός ΠΑΟ δεν έχει καμία σχέση, ασφαλώς, με τη... φρίκη της «εποχής Ζαπορίζια». Είναι ασυγκρίτως καλύτερος. Κλάσεις ανώτερος. Είναι, όμως, κατά πολύ λιγότερο «καπάτσος» από την ομάδα η οποία απονεύρωνε με επιστημονικό τρόπο Σάλκε, Αμβούργο, Αρσεναλ και «φόρτωνε» με τρία γκολ τη Γιουβέντους. Εστω κι αν είχε ως σήμα κατατεθέν το tsoukou tsoukou ball.

Εάν οι αγώνες με τη Λανς χρησιμεύουν μόνο ως βαρόμετρα για να διαπιστώσουμε κατά πόσο ο νέος Παναθηναϊκός βρίσκεται σε τροχιά σταθερής ανάκαμψης, τα πορίσματα είναι θετικά. Κάθε ευρωπαϊκή περιπέτεια, όμως, έχει και αυτοτελή σημασία. Προκαλεί συγκρίσεις με τα... ομοειδή του παρελθόντος. Αρα το δεύτερο συμπέρασμα είναι αναπόφευκτο: επιβεβαιώνεται ότι ο «ευρωπαίος Παναθηναϊκός» έχει χάσει κάμποση από τη λάμψη που διέθετε λίγα χρόνια πριν. Το αν, πότε και πώς θα την ανακτήσει είναι άλλο θέμα.

Σύμφωνοι, «άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας». Αλλος ο εγχώριος πήχης, άλλος ο ευρωπαϊκός: ούτε την Αμερική ανακαλύψαμε ξαφνικά ούτε την ποδοσφαιρική Γαλλία. Τώρα, όμως, που για εμάς ολοκληρώθηκε ο «αποχαιρετισμός στα όπλα» των ευρωπαϊκών μαχών, ας κάνουμε ορισμένες συγκρίσεις -έτσι, για να «εξετάσουμε» τα μάτια του λαγού.

Αρχής γενομένης από τις ελληνικές ομάδες που «αποστρατεύθηκαν» νωρίς.

+ Ο Ολυμπιακός, ο οποίος χρεώθηκε φέτος τη χειρότερη παρουσία του στο Τσάμπιονς Λιγκ, δεν κράτησε ανέπαφη την εστία του σε καμία αναμέτρηση της διοργάνωσης. Είναι η ίδια ομάδα που στο ελληνικό πρωτάθλημα παρουσιάζει τη δεύτερη καλύτερη άμυνα.
+ Καλύτερη άμυνα στην ελληνική Super League εμφανίζει η Ξάνθη. Η ομάδα που δέχθηκε οκτώ γκολ (4+4) από την Ντιναμό Βουκουρεστίου.
+ Η ΑΕΚ, εδώ, έχει το δεύτερο καλύτερο επιθετικό συντελεστή. Σε 180' δεν κατόρθωσε να σκοράρει εναντίον της ομάδας που «φιγουράρει» στη 15η θέση της βαθμολογίας του γαλλικού πρωταθλήματος, με την 7η χειρότερη άμυνα.
+ Ο ΠΑΟ δεινοπαθούσε να προκαλέσει... κάτι σαν ρήγμα στην άμυνα της Λανς επί 90 λεπτά. Είναι η ομάδα που στο πρόσφατο εγχώριο ντέρμπι είχε «σμπαραλιάσει» τρεις φορές στα 24 πρώτα λεπτά την άμυνα της άμεσης ανταγωνίστριάς του, της ΑΕΚ. Συμπέρασμα: μετά το «Ελλάς - Γαλλία - πανωλεθρία», ας ακολουθήσει το «κεφάλια μέσα και αυτογνωσία». Αλλη λύση δεν υπάρχει.