Με αντίπαλο τη μουρμούρα της εξέδρας (SportDay/Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ο Παναθηναϊκός έχασε την πρόκριση πριν από μία εβδομάδα στο «Φελίξ Μπολάρ». Αν είχε φύγει από εκεί με την ισοπαλία που δικαιούταν με βάση την απόδοσή του ή έστω με μία ήττα με 2-1, η δουλειά στην Αθήνα θα ήταν ευκολότερη. Ο κόσμος του χειροκρότησε την εμφάνιση, διότι διέκρινε την πρόοδο: οι οπαδοί του ΠΑΟ ξέρουν μπάλα και δύσκολα παραμυθιάζονται. Ο ΠΑΟ θα είναι στο τέλος της σεζόν η πιο βελτιωμένη ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος. Για να έχει όμως μέλλον θα πρέπει η αποτίμηση της χρονιάς να γίνει χωρίς συναισθηματισμούς.
Θέλω να σας πω μια ιστορία, την ιστορία του Βαλέριο Φιόρι, ενός αιώνιου ταλέντου που κάποτε υπερασπίστηκε τα δοκάρια της Λάτσιο.

Ντέρμπι

Ο Φιόρι ντεπουτάρισε στη Λάτσιο μόλις στα 18 του. Μαζί του έκανε ντεμπούτο κι ένας άλλος ήρωας της μυθολογίας των «Λατσιάλι», ο πολυσυζητημένος Πάολο ντι Κάνιο. Οι δύο τους πάτησαν για πρώτη φορά το «Ολίμπικο» σε ένα ντέρμπι με τη Ρόμα, Νοέμβρη του 1988, αν δεν με γελάει η μνήμη μου. Ηταν το πρώτο ντέρμπι μετά τον υποβιβασμό της Λάτσιο για στημένα παιχνίδια το 1985. Ο φανατισμός ήταν υπέρμετρος, επειδή το ραντεβού όλοι το περίμεναν χρόνια. Η Λάτσιο, μολονότι είχε κόντρα το προγνωστικό, νίκησε 1-0 με γκολ του Ντι Κάνιο και με καλύτερο παίκτη τον τερματοφύλακά της, τον 18χρονο φοιτητή της Νομικής, Βαλέριο, που έναν χρόνο πριν καθόταν στο πέταλο.

Ζένγκα

Δύο εβδομάδες αργότερα ο Βάλτερ Ζένγκα, τότε βασικός τερματοφύλακας της «Σκουάντρα Ατζούρα», δήλωσε ότι ο μικρός της Λάτσιο είναι ο διάδοχός του στην εθνική ομάδα. Η Μίλαν του Μπερλουσκόνι έδινε στη Λάτσιο 4 εκατ. δολάρια για να τον αποκτήσει. Ο πρόεδρος της ομάδας, Μάρκο Γκαλέρι, δήλωσε ότι προτιμάει να έχει ήσυχο το κεφάλι του για 15 χρόνια παρά να πάρει τα χρήματα και να ψάχνει όλο αυτό τον καιρό έναν ανάλογα καλό τερματοφύλακα. Πού να 'ξερε…

Αγχος

Ο Φιόρι είχε κορμοστασιά και τεχνική. Ηταν επίσης έξυπνος και γρήγορος: σήμερα είναι μάνατζερ ποδοσφαιριστών. Είχε όμως ένα πρόβλημα. Ηταν απερίγραπτα αγχώδης.

Απειρία

Την πρώτη χρονιά κάποια μικρολαθάκια τού συγχωρέθηκαν λόγω έλλειψης πείρας. Τη δεύτερη χρονιά η εξέδρα άρχισε να ανησυχεί κυρίως με την αδυναμία του στις εξόδους. Την τρίτη χρονιά, το 1991, η Λάτσιο για να δείξει πόσο τον πίστευε, προσέλαβε ως προπονητή τον Ντίνο Τζοφ. «Θέλουμε να κάνει τον Βαλέριο τον καλύτερο τερματοφύλακα του Καμπιονάτο με τις συμβουλές του», είπε ο πρόεδρος στην παρουσίαση. Ο Τζοφ συμφώνησε. Κανείς δεν φαντάζονταν τη συνέχεια.

Ρεκόρ

Την πρώτη χρονιά του Τζοφ η Λάτσιο έφερε 13 ισοπαλίες - μιλάμε για ρεκόρ. Στις πιο πολλές το σενάριο ήταν το ίδιο: η ομάδα άνοιγε το σκορ και στη συνέχεια πλήρωνε κάποιο λάθος του τερματοφύλακα. Μικρό, συχνά ακατανόητο, πάντα αποτέλεσμα κακής εκτίμησης.

Κυνήγι

Τη δεύτερη χρονιά του Τζοφ είχε αναλάβει ο Κρανιότι και είχε ξοδέψει με το «καλημέρα» περίπου 30 εκατ. δολάρια στις μεταγραφές – όχι πάντως για τερματοφύλακα. Ο Τζοφ έλεγε ότι αν ο Βαλέριο αγχωθεί κι άλλο θα γίνει χειρότερος. Δεν αγχώθηκε - ίσως γιατί δεν ήταν δυνατόν να αγχωθεί πιο πολύ. Η Λάτσιο είχε μια ομαδάρα με παίκτες όπως ο Ρίντλε, ο Ρούμπεν Σόουζα, ο Ντολ, αλλά την πέμπτη θέση που οδηγούσε στην Ευρώπη την έβλεπε με τα κιάλια, γιατί ο ελπιδοφόρος τερματοφύλακάς της έκανε πάντα κάποια λαθάκια. Η εξέδρα και οι ειδήμονες διχάστηκαν.

Για τους μεν, ο Βαλέριο ήταν ο τερματοφύλακας της Ελπίδων, ο διάδοχος του Ζένγκα που χρειάζονταν μόνο παιχνίδια για να βελτιωθεί. Για τους δε, ο Φιόρι ήταν ένας από τους δεκάδες μικρούς που μείνανε στάσιμοι. Οι πρώτοι θεωρούσαν ότι το πρόβλημα ήταν οι μπακ που ήταν άπειροι και άτεχνοι. Οι δε έλεγαν ότι απλά ο τερματοφύλακας δεν κάνει. Ομολογώ ότι για πολύ καιρό συμπορεύτηκα με τους πρώτους, έβρισκα τα επιχειρήματά τους συναισθηματικά και τεκμηριωμένα: το να καταδικάζεις ένα 22χρονο παιδί, μου φαίνονταν άδικο. Δεν ήταν. Τον Δεκέμβρη του 1993 ο Φιόρι δέχτηκε στο «Ολίμπικο» ένα γκολ από τον Σίφο που εκτέλεσε συρτά ένα φάουλ από 40 μέτρα - ήταν τόσο μακριά που δεν είχε στηθεί τείχος. Το γκολ αυτό σήμαινε ότι η Λάτσιο αποκλείονταν από το Τορίνο στα προημιτελικά του Κυπέλλου. Ο κόσμος πήγε στην επόμενη προπόνηση και πήρε τον πορτιέρο στο κυνήγι. Ο Τζοφ υποχρεώθηκε να τον «καθίσει» στον πάγκο: ο 37χρονος Νάντο Ορσι που έπαιξε στη θέση του δέχτηκε μόλις 3 γκολ σε μια ντουζίνα ματς - προφανώς οι αμυντικοί δεν ήταν τόσο κακοί! Την επόμενη χρονιά ξοδεύτηκαν κάποια σοβαρά χρήματα κι αποκτήθηκε ένας τερματοφύλακας. Στις πρώτες αγωνιστικές όταν ο νεοαποκτηθείς Λούκα Μαρκετζιάνι έβγαινε και «καπάκωνε» την μπάλα στις εξόδους, ακούγονταν στο «Ολίμπικο» ένας αναστεναγμός ανακούφισης που έμοιαζε με πανηγυρισμό.

Λάθη

Ο Λουκάς Βύντρα μου θυμίζει πολύ αυτή την ιστορία. Εχει προσόντα, θέληση, διάθεση και φαίνεται πόσο αγαπάει τον Παναθηναϊκό. Αλλά η βελτίωσή του είναι ελάχιστη και το άγχος του αντί να γιατρευτεί, αυξάνεται. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει τα περιθώρια να βάζει στοιχήματα με τη λογική: η πιθανότητα του χρόνου ο παίκτης να είναι καλύτερος είναι ένα ρίσκο τεράστιο. Κι άλλοι κάνουν λάθη – όλοι κάνουν. Ο κόσμος όμως δεν αντέχει τα προβλεπόμενα λάθη και τα λάθη του Βύντρα είναι δυστυχώς εδώ και καιρό τέτοια. Το πρόβλημα δεν είναι το άγχος του - είναι το άγχος που προκαλεί στους υπόλοιπους.

Εξετάσεις

Ο ΠΑΟ πρέπει και για το καλό του Βύντρα να αποκτήσει ένα δεξί μπακ το καλοκαίρι. Ο Βύντρα θα σταματήσει να αισθάνεται ότι δίνει εξετάσεις, θα πάψει να καταδιώκεται από τη μουρμούρα. Ο ΠΑΟ πρέπει να τον προστατέψει. Μπορεί να χάσει έναν βασικό, αλλά θα αποκτήσει σίγουρα έναν χρήσιμο παίκτη στο ρόστερ, έτοιμο να μπει να βοηθήσει. Και βάζω στοίχημα ότι έναν τέτοιο Βύντρα θα τον αγαπάει και η εξέδρα…