Η νύχτα-ψυχώ στο last chance saloon (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το διήμερο στο Παρίσι, την περασμένη εβδομάδα, η ΑΕΚ ήταν η εικόνα της απολύτως μπλοκαρισμένης, νοητικά, ομάδας. Μπλοκαρισμένης έως τον βαθμό να είναι σοκαρισμένη. Ερχόταν από πέντε διαδοχικά ανεπιτυχή αποτελέσματα και πήγαινε ολοταχώς, πράγμα που συνέβη... από μόνο του στο «Παρκ ντε Πρενς», για το έκτο. Κλειδωμένη, μέσα στην άβυσσο του νου.
Το ξεκλείδωμα, το κλικ που θα άνοιγε την αμπαρωμένη πόρτα, μόνο με έναν τρόπο ήταν εφικτό να επιτευχθεί: με μία νίκη, ανεξαρτήτως κόστους, αδιαφόρως στυλ, ασχέτως αντιπάλου. Και δεν τους έμεναν πολλές ευκαιρίες. Στην πράξη, ήταν η εξής μία: την Κυριακή το βράδυ, στην Καλαμαριά. Μετά, και να ξεμπλόκαραν, δεν θα υπήρχε κανένα αντίκρισμα ουσίας.
Το μπλοκάζ της ΑΕΚ ήταν εμφανές. Τον τελευταίο καιρό έκαναν ένα σουτ, κι αμέσως... χτυπούσε στο μάτι. Α, η ΑΕΚ σούταρε! Ο Ζούλιο Σέζαρ εδώ (δοκάρι), με την Παρί Σεν-Ζερμέν. Ο Καφές, εκεί (απόκρουση Λαντρό). Μπορούσε κανείς να τα θυμάται ένα προς ένα. Τον Αύγουστο, όμως, στο Εδιμβούργο, σε μονάχα 90 λεπτά, είχαν κάνει καμιά τριανταριά σουτ.
Ως εκ τούτου, κατάφεραν, τώρα, μία νίκη κι αμέσως χτύπησε στο μάτι. Α, η ΑΕΚ νίκησε! Εγινε, από νορμάλ, είδηση. Η νίκη είναι συνήθεια. Τις καλές συνήθειες άμα τις αφήσεις, είναι αποδεδειγμένο ότι σ' αφήνουν. Στην ΑΕΚ είχαν ξεχάσει πώς είναι ή έστω κόντευαν, το να νικάς. Το ξαναθυμήθηκαν στις ιδιάζουσες συνθήκες του last chance saloon. Ωφέλιμο γι' αυτούς.
Επίσης, στο Παρίσι αντιλήφθηκα δύο πράγματα. Την επιθυμία και τη δυνατότητα. Η επιθυμία, στα όρια του πείσματος ήταν εκείνο το αποφασιστικό «πού θα πάει, θα το γυρίσουμε» το οποίο άκουσα στο αεροδρόμιο, φτάνοντας εκεί, απ' τον Σταύρο Τζωρτζόπουλο. Η δυνατότητα, πάλι, φανερώθηκε μέσα στο ματς με τους Γάλλους. Ηταν ματς που έδινε στον ψυχρό παρατηρητή να καταλάβει πως η κατάσταση των κορμιών (όσων παικτών είχαν απομείνει διαθέσιμοι) δεν ήταν, δίχως την επιβάρυνση της νοητικής πίεσης, όσο δραματική έμοιαζε.

Στην Καλαμαριά, υπό την πίεση της ακροτελεύτιας ευκαιρίας, επιβεβαιώθηκαν και τα δύο. Και το πάθος και οι δυνάμεις. Ηταν, ακριβώς, οι παράμετροι (πάθος, δυνάμεις, πίεση) που οδήγησαν να 'ναι, αυτή στη Θεσσαλονίκη, νύχτα-ψυχώ. Οπου αντιπάλευαν, επί 90 λεπτά, η τρελαμένη θέληση με τις αυτοκαταστροφικές, σε άμυνα και επίθεση, ενέργειες. Η θέληση, στο φινάλε, υπερνίκησε την αυτοκαταστροφή. Κι ένα εύλογο 0-5 τελείωσε, ελλείψει πνευματικής ηρεμίας και διαύγειας, 1-2.

Η ΑΕΚ, λοιπόν, επιβίωσε. Ανάσανε. Οπωσδήποτε, χάρη σε τούτη τη νίκη, θα αρχίσει να ξελαμπικάρει. Να διώχνει την ομίχλη του μυαλού. Μία φορά γίνεται. Συνεχόμενες, πιο δύσκολα. Η «Ενωση» θα χρειαστεί να δείξει αντοχή και να επιβιώσει (πάντοτε ανεξαρτήτως κόστους, αδιαφόρως στυλ, ασχέτως αντιπάλου) άλλες επτά φορές στις επτά αγωνιστικές έως τα τέλη Απριλίου. Κι αν στο ίδιο διάστημα ο Παναθηναϊκός κάνει έξι νίκες και μία ισοπαλία, τότε με γεια του με χαρά του.

Εως τότε, ο Σέρα Φερέρ μπορεί να είναι με τους ποδοσφαιριστές όσο απαιτητικός θέλει (και επιβάλλεται). Μπορεί, ακόμη, να είναι όσο αυστηρός πρέπει. Εως σκληρός, στη δουλειά. Εκείνο που δεν έχει δικαίωμα, είναι να 'ναι είρων με τους «υποδεέστερους» (αλλά δεν φταίνε αυτοί που είναι τέτοιοι...) σε ποδοσφαιρικό background. Χώρια το δυνητικό όφελος απ' το εάν θα μπορούσε να γίνει, στην καθημερινότητα των Θρακομακεδόνων, πιο πατερναλιστικός ως φιγούρα. Το πολιτισμικό σοκ, απ' το πανεπιστήμιο-Ισπανία στο νηπιαγωγείο-Ελλάδα, είναι κατανοητό. Αλλά δεν είναι λόγος «αφ' υψηλού» συμπεριφοράς. Ο Βίκτορ, κι αυτός απ' την Ισπανία προέρχεται. Αλλά δεν είναι έτσι στην Παιανία...