Μεταγραφές (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Το ότι στον Ολυμπιακό μιλάνε για 10 μεταγραφές είναι ρεαλισμός. Ο Σάββας και ο πραγματικός γιος του μπορούν –για, κυρίως, συναισθηματικούς λόγους– να ελπίζουν ότι η ομάδα της επόμενης χρονιάς μπορεί να βολευτεί με λιγότερες μεταγραφές, έτσι ώστε να μην αλλάξει ο χαρακτήρας της, αλλά στην πραγματικότητα η έλλειψη μεταγραφών τα δύο τελευταία χρόνια αφαίρεσε αυτή τη δυνατότητα.

Ο Σωκράτης Κόκκαλης, επίσης, μπορεί να αποτίει φόρο τιμής στον Ριβάλντο, τον Τζόρτζεβιτς και τον Νικοπολίδη, αλλά ακόμα και ο τόνος των δηλώσεων μοιάζει να γίνεται για «ποδοσφαιρικούς εκλιπόντες». Κάτι σαν απόδοση τιμής για τελευταία φορά σε παίκτες που έγραψαν ιστορία. Προσοχή, όμως. «Εγραψαν» και όχι «θα γράψουν». Ο Ολυμπιακός χρειάζεται 10 μεταγραφές ισάξιων παικτών, με την ελπίδα ότι από αυτούς οι έξι θα βγουν. Εάν δεν το κάνει, είναι βέβαιο ότι του χρόνου η απόδοσή του θα είναι ακόμα πιο πεσμένη.

Στον Παναθηναϊκό η ανακούφιση από τις τελευταίες καλές εμφανίσεις έχει υποβιβάσει τη συζήτηση για μεταγραφές. Μόνο που οι μεταγραφές σε συγκεκριμένες θέσεις είναι απαραίτητες. Μία σε όποια θέση παίζει ο Βύντρα. Μόνο ο θεός του ποδοσφαίρου ξέρει αν ο Βύντρα έχει μέλλον στον Παναθηναϊκό, αλλά η ιστορία λέει πως όχι. Και το χειρότερο πράγμα που μπορούν να κάνουν μια διοίκηση και οι απολογητές της είναι να προσπαθήσουν να εκβιάσουν την ιστορία. Επίσης, ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί ένα στόπερ και, σε περίπτωση που η περιπέτεια του Γκονζάλες τραβήξει σε μάκρος, ένα κεντρικό χαφ. Με τον κανόνα ότι ο πιο προσεκτικός μεταγραφικός προγραμματισμός βγάζει 60% επιτυχημένες μεταγραφές. Ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί έξι μεταγραφές για τις συγκεκριμένες και μόνο θέσεις.
Ενα πρόβλημα των ομάδων είναι ότι όταν βλέπουν έναν παίκτη ελεύθερο ή σε καλή τιμή τον κλείνουν και μετά σκέφτονται πού μπορούν να τον βολέψουν. Είναι η περίπτωση του Στάθη Αλωνεύτη στην ΑΕΚ, που, όπως γράφω και στη διπλανή στήλη, θα καλύψει το κενό σε μια τρύπα που δεν υπάρχει. Επίσης, πάντα οι διοικήσεις βολεύονται με παίκτες που γυρνάνε ή παίζουν καλά στο τέλος της σεζόν, παρουσιάζοντάς τους σαν «νέες μεταγραφές». Εδώ έχουμε την περίπτωση του Μαντούκα. Είναι αδύνατον ο Φερέρ να επηρεάστηκε από τη γνώμη του ελληνικού Τύπου για να μη χρησιμοποιεί τον Μαντούκα. Οπότε για κάποιον δικό του λόγο δεν τον χρησιμοποιούσε και για κάποιον δικό του λόγο άρχισε τις τελευταίες δύο εβδομάδες να τον χρησιμοποιεί. Το να διαφημιστεί, όμως, σαν μεταγραφή η παραμονή ενός παίκτη που υπήρχε στην ομάδα ως δανεικός δίνει από τώρα ατμόσφαιρα για το καλοκαίρι. Οτι οι οπαδοί της ΑΕΚ μπορούν να περιμένουν σοβαρές ανακοινώσεις για το προπονητήριο, αλλά σοβαρές κινήσεις για μεταγραφές μοιάζει απίθανο..

Δικαίωση του Κώστα Μπότου στη σχέση του με την ΑΕΚ. Η οποία ξεκίνησε με τον Ντέμη Νικολαΐδη λάβρο, να λέει ότι θα κάνει αγωγή για τα 500 χιλιάρικα που είχε στοιχίσει το σχέδιο για τη Φιλαδέλφεια μετά να αφήνει τις αγριάδες στην άκρη, να παίρνει τον Κονέ από τον Μπότο και τώρα να διαπραγματεύεται την αγορά του Αλωνεύτη. Και, κυρίως, όλα αυτά να γίνονται με τους όρους του Μπότου. Διότι όταν βγαίνεις και λες «θα τα χώσω στην ΑΕΚ για τον Κονέ. Αν φταίνε το προπονητικό επιτελείο, οι γυμναστές ή το πρόγραμμα αποκατάστασης, δεν το ξέρω. Το προϊόν μου έχει χάσει τα 3/4 της σεζόν λόγω τραυματισμών», όπως δήλωσε ο Μπότος στον SuperΣΠΟΡ FM, δείχνει ότι την ανάγκη σου έχουν και όχι εσύ τη δική τους.
Ο άνθρωπος που δεν έχει την ανάγκη κανενός, που είναι καβάλα στ' άλογο, το δείχνει. Χθες η εφημερίδα «Match» της Θεσσαλίας δημοσίευσε στο πρωτοσέλιδό της μία φωτογραφία του Λυράκη, του Δώνη και του Νταμπίζα να έχουν βγει στον κάμπο με τα άλογα, για να δουν αν δουλεύουν οι κολίγοι, να φιλήσουν το χέρι του παπά, να βιάσουν τις αγρότισσες ή να φιλήσουν το χέρι των κολίγων, να δουν αν δουλεύουν οι αγρότισσες ή τέλος πάντων να κάνουν ό,τι πάντα έκαναν και θα κάνουν οι καβαλάρηδες στον κάμπο και τα μάθαμε από τις ταινίες του Γρηγορίου με τον Ανέστη Βλάχο.

Το ότι οι τρεις καβαλάρηδες είναι ντυμένοι στα μαύρα δεν είναι συμπτωματικό, αφού φαίνεται πόσο κόβει στην κάμερα, κυρίως στην περιφέρεια. Βλέπεις στη φωτογραφία τον Λυράκη και έχει σώμα πιο γραμμωτό και από του Ρουβά. Επίσης, το χαμόγελο στα χείλη δείχνει πόσο λίγο τους πείραξε η ιστορία με την αποχώρηση του Αλωνεύτη. Κι, εντάξει, ας πούμε ότι στην καλή πορεία του δεύτερου γύρου της Λάρισας το τρίο της χαράς υποτιμά την απώλεια του Αλωνεύτη. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί η ΑΕΚ θα πρέπει να πανηγυρίζει αν τον πάρει.

Εχοντας ομολογουμένως κενά, η ΑΕΚ σε δύο χώρους είναι υπερπλήρης. Στα στόπερ, που με Τσιρίλο, Μόρα, Παπασταθόπουλο, Δέλλα και Αλεξόπουλο δεν έχει ανάγκη, και μπροστά αριστερά, που έχει τον Μαντούκα, τον Σέζαρ και τον Λαγό, παίκτες που όταν τους αλλάζεις θέση χάνουν μεγάλο κομμάτι της δυναμικότητάς τους. Διότι το να πάρεις έναν παίκτη που παίζει επίσης μόνο μπροστά αριστερά ξεφεύγει της λογικής. Εκτός αν στην ΑΕΚ νομίζουν ότι σήμερα στη θέση υπάρχουν παίκτες, αλλά από την επόμενη σεζόν κανένας δεν ξέρει σε τι κατάσταση θα βρίσκονται.

Ο Ντέμης Νικολαΐδης έχει δικαίωμα να εμπιστεύεται το ιατρικό του τιμ, στο οποίο πράγματι, όπως είχε δηλώσει, εμπιστευόταν την καριέρα του, ενώ στην περίπτωση του Χρήστου Καρβουνίδη είχε βρει τον σωτήρα του για τα προβλήματα που είχε στη μέση. Ομως τα αποτελέσματα είναι που κρίνουν τους επαγγελματίες και τρεις θλάσεις σε μία σεζόν για έναν ποδοσφαιριστή 20 χρόνων, όπως ο Κονέ, είναι εξωφρενικές.

Ακούστηκε ότι ο λόγος των πολλών θλάσεων είναι ότι για πρώτη φορά ο Παναγιώτης Κονέ γυμνάζεται τόσο σκληρά. Μια στιγμή. Στη Λανς είχε πάει το παλικάρι, προπόνηση σε επαγγελματική ομάδα έκανε και όχι στη Βάρδα ή τον Πανναξιακό. Πώς είναι δυνατόν να έχει τόσο μεγάλη διαφορά η προπόνηση ώστε να τον έχουν ξεκάνει τρεις φορές σε μια χρονιά; Επίσης, ο Παπασταθόπουλος έπαιζε πέρυσι στη Νίκη Βόλου και ο Πλιάτσικας έρχεται από τον Θρασύβουλο. Πόσες θλάσεις θα έπρεπε να πάθουν αυτοί, όχι σε μια χρονιά, αλλά σε μια εβδομάδα, αν ίσχυε η θεωρία ότι σήμερα κάνουν τις σωστές προπονήσεις και πριν προετοιμάζονταν ερασιτεχνικά; Και, τελικά, τι είναι η προπόνηση; Μια μέθοδος με την οποία οι ποδοσφαιριστές είναι υγιείς και αποδίδουν το μέγιστο ποσοστό των δυνατοτήτων τους ή μια μέθοδος που όσο μένουν υγιείς μπορούν να αποδίδουν;

Μέχρι πρόσφατα ξέραμε ότι το σύστημα της προπόνησης προσαρμόζεται στην κατάσταση των ποδοσφαιριστών και όχι οι ποδοσφαιριστές στην προπόνηση. Από την εποχή που φουσκώθηκε η πρώτη μπάλα, το αντικείμενο της προπόνησης ήταν να κρατάει τον ποδοσφαιριστή σε καλή κατάσταση και όχι να τον ξεκάνει. Δεν αναφέρομαι σε διαστρέμματα ή freak τραυματισμούς, όπως αυτός του Μπαμπαγκίντα την προηγούμενη εβδομάδα. Τα διαστρέμματα εννέα στις δέκα φορές προκύπτουν από λακκούβες στον αγωνιστικό χώρο και το να σε πετύχει η μπάλα στο γόνατο και να κάνει ζημιά στους χιαστούς σου είναι ατύχημα. Αναφέρομαι σε μυϊκούς τραυματισμούς, στους οποίους ο φυσικοθεραπευτής με τα σύγχρονα μέσα πρέπει να διαγνώσει τον κίνδυνο πριν γίνει το κακό.

Την προηγούμενη εβδομάδα μιλούσα με κάποιον που γνωρίζει το σύστημα των προπονήσεων στους Θρακομακεδόνες. «Αυτό που λένε οι παίκτες είναι ότι δεν φταίει η ένταση των προπονήσεων, αλλά η διάρκειά τους. Οτι κρατάνε πάρα πολύ, με αποτέλεσμα να γίνονται ζημιές...». Αλήθεια ή ψέματα, είναι δύσκολο να το κρίνεις, μια και κανένας παίκτης δεν γουστάρει να τρώει ένα δίωρο στην προπόνηση, αλλά το αποτέλεσμα δείχνει ότι κάτι φταίει. Τώρα όσον αφορά το ότι για μερικούς παίκτες ισχύει το άλλο αξίωμα που μου έλεγε ο ίδιος συνομιλητής –«Για τους τραυματισμούς η προπόνηση είναι τόσο υπεύθυνη όσο και αυτά που κάνεις στην υπόλοιπη ζωή σου»–, μπορεί να ισχύει για τον Δέλλα ή τον Εμερσον, που ως παλιές καραβάνες θα το πιούνε το παραπάνω ποτηράκι, αλλά όχι για τα παιδιά των 18 και των 19 ετών. Επίσης, μερικές περιπτώσεις είναι δύσκολο να εξηγηθούν. Για παράδειγμα, η ιστορία του Παναγιώτη Λαγού, που από πλευράς ΑΕΚ επαναλαμβάνεται ότι ο τραυματισμός διαγνώστηκε μετά την κλήση του στην Εθνική, δεν πείθει ότι πρόκειται για ένα συγκεκριμένο τραυματισμό. Προβλήματα στον αχίλλειο που εξελίσσονται σε τενοντίτιδες είναι τραυματισμοί που αρχικά ο παίκτης και οι γιατροί παραμελούν και προσπαθούν να ξεπεράσουν με παυσίπονα, επιδεινώνοντας την κατάσταση. Ετσι ξεκίνησε η ιστορία του Πατσατζόγλου, όταν συνέχιζε να παίζει τίγκα στην ξυλοκαΐνη και τα αποτελέσματα δεν χρειάζεται να τα γράψω...

Ο μόνος που σίγουρα μπορεί να καταλάβει πώς έγινε η ζημιά είναι ο ίδιος ο παίκτης. Η μέρα που όταν ξαναζόρισε το πόδι του ένιωσε πάλι τον ίδιο πόνο στο επίμαχο σημείο είναι η μέρα που ξεκίνησε να γίνεται η μεγάλη ζημιά. Τώρα στον Ηρακλή ξεκίνησε η ιστορία, όπως μερικοί λένε, στην ΑΕΚ, όπως λένε άλλοι, μόνο ο ίδιος το ξέρει. Και αν ο ίδιος δεν έχει τη διάθεση να μιλήσει, τα υπόλοιπα είναι εικασίες.