Ξαναμπήκε στις καρδιές των οπαδών του Θρύλου(SportDay/ Φίλιππος Συρίγος)

Για τον Θοδωρή Παπαλουκά αποτελεί ένα ακόμα τρόπαιο, μία ακόμα κορυφή

Ο Παπαλουκάς εισέπραξε αυτό που τόσα χρόνια λαχταρούσε: την αναγνώριση, τον σεβασμό και την αγάπη των οπαδών του λατρεμένου του Ολυμπιακού. Εστω και ως αντίπαλος, αφού έτσι το θέλησε η μοίρα...
Tο μπασκετικό καλοκαίρι του 2002, όπως αποδείχτηκε κατόπιν, ήταν σημαδιακό για πολλούς. Για την ΤΣΣΚΑ, τον Ολυμπιακό, την Εθνική ομάδα. Και κυρίως για έναν πολλά υποσχόμενο τότε πλέι μέικερ, που άκουγε στο όνομα Θοδωρής Παπαλουκάς.

Το παλικάρι μόλις είχε ολοκληρώσει με αρκετή επιτυχία την πρώτη του χρονιά στον Ολυμπιακό, την ομάδα που αποτελούσε τη μεγάλη του αγάπη και όνειρο της ζωής του. Ο Ολυμπιακός 12 μήνες πριν τον είχε αποκτήσει από τον Πανιώνιο, καταβάλλοντας 400 στρογγυλά εκατομμύρια (συν τον ΦΠΑ...). Στον ίδιο τον παίκτη είχε πληρώσει για τον πρώτο χρόνο συνεργασίας γύρω στα 120 εκατομμύρια (συν τους φόρους, συν τα μανατζερικά...).
Ο Παπαλουκάς προετοιμαζόταν ήδη ψυχολογικά για να αποδείξει κατά τη δεύτερη χρονιά του στον Θρύλο πολύ περισσότερα από την πρώτη, όταν δέχθηκε ένα εντελώς απροσδόκητο πλήγμα:

Ο γενικός διευθυντής και ταυτόχρονα προπονητής της ομάδας, Σλόμπονταν Σούμποτιτς, αφού είχε ήδη συμφωνήσει με τους άλλους δύο πλέι μέικερ της ομάδας, τον Τόμιτς και τον Μπουντούρη, κάλεσε τον Παπαλουκά για να συζητήσουν τη δραστική περικοπή των αποδοχών του, που με βάση το συμβόλαιο που είχε υπογράψει όταν πήγε στον Ολυμπιακό θα ήταν αυξημένες κατά 15% σε σχέση με τον πρώτο χρόνο.
Ο Παπαλουκάς πήγε, αλλά όταν τελείωσε η συζήτηση είχε ήδη καταλάβει ότι στον Ολυμπιακό δεν τον πίστευαν, δεν τον εκτιμούσαν, δεν τους ενδιέφερε αν θα τον είχαν μαζί τους την επόμενη χρονιά ή όχι. Το σοκ ήταν άνευ προηγουμένου. Οχι μόνο γιατί δεν είχε υποψιαστεί μια τέτοια εξέλιξη, αλλά και γιατί ο χρόνος που του απέμενε δεν ήταν αρκετός για να βρει μια άλλη καλή ομάδα σε περίπτωση που δεν θα δεχόταν το στραπατσάρισμα του Ολυμπιακού.

Τα πράγματα, μάλιστα, γίνονταν ακόμα χειρότερα όταν ο Παπαλουκάς σκεπτόταν ότι το προηγούμενο καλοκαίρι, όταν όλες οι μεγάλες ομάδες ενδιαφέρονταν να τον αποκτήσουν, εκείνος λειτούργησε με βάση το συναίσθημα και ουσιαστικά χωρίς καμία διαπραγμάτευση υπέγραψε στον Ολυμπιακό. Και τώρα η ομάδα που λάτρευε τον μείωνε, τον εξευτέλιζε, τον αποδοκίμαζε...

Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν απερίγραπτα δύσκολες για τον 25χρονο μπασκετμπολίστα, που πιεζόταν να πάρει μια απόφαση. Να σκύψει το κεφάλι και να μείνει στον Ολυμπιακό ή να απαντήσει στην πρόκληση και να αναζητήσει την τύχη του αλλού; Το δίλημμα ήταν μεγάλο, αλλά τελικά η περηφάνια του αποδείχθηκε μεγαλύτερη.
«Οχι, δεν θα υποκύψω», είπε μεγαλόφωνα ένα πρωί, επιλέγοντας τον άγνωστο και εντελώς αβέβαιο δρόμο της ξενιτιάς. Εξω λοιπόν! Αλλά πού; Και με ποιον τρόπο; Ο μάνατζέρ του, αυτός που σήμερα εξουσιάζει σχεδόν ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ, ήταν ο πρώτος που τον είχε «πουλήσει». Η τράπουλα ήταν σημαδεμένη, αλλά ο Θοδωρής είχε αποφασίσει να μην παίξει. Ηθελε να τη στήσει!

Σχετικά σύντομα του ήρθαν κάποιες προτάσεις. Από την Ούντινε στην Ιταλία και μια μικρή ισπανική ομάδα. Το συζητούσε, όταν ένα βράδυ έπεσε πάνω στον Βασίλη Ευαγγελινό. «Δεν είναι αυτές για σένα», του είπε ο ενθουσιώδης Κρητικός και συνέχισε: «Σε λίγα χρόνια θα είσαι ο καλύτερος πλέι μέικερ της Ευρώπης. Ασε, θα σου βρω εγώ ομάδα, καλύτερη και από τον Ολυμπιακό».
Εκείνη την ώρα μπροστά στον αποσβολωμένο Παπαλουκά ο Ευαγγελινός τηλεφώνησε στον Ιβκοβιτς. «Ντούντα -του είπε-, έχω έναν παίκτη για σένα που θα αφήσει εποχή».

Ο Ντούσαν Ιβκοβιτς εκείνο το καλοκαίρι είχε πάει στην ΤΣΣΚΑ και έφτιαχνε την ομάδα με την οποία θα προσπαθούσε να κερδίσει πρωτιές στην Ευρώπη. Είχε ήδη πάρει τον Χατζηβρέττα από τον Ηρακλή, αλλά η επιμονή του Ευαγγελινού τελικά τον έπεισε να πάρει έναν Ελληνα ακόμα. Εδώ που τα λέμε, όμως, ποιος σοβαρός προπονητής θα έλεγε όχι σ' έναν πλέι μέικερ δυο μέτρα, που έκανε την μπάλα γιο-γιο, πάσαρε πάνω απ' όλη την άμυνα, έτρεχε στο γήπεδο σαν τετρακοσάρης και κάρφωνε σαν μαύρος;
Ο Παπαλουκάς πήγε στη Μόσχα αποφασισμένος να ανεχθεί και τη μεγαλύτερη παραξενιά του φοβερού και τρομερού Ντούντα. Και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα κατάφερε να γίνει ο καλύτερος μαθητής του. Ή μάλλον ο καλύτερος έκτος παίκτης, όπως του απένειμε τα εύσημα ο ίδιος ο προπονητής του!

Το τι ακολούθησε είναι λίγο έως πολύ γνωστό. Ο Παπαλουκάς με την ΤΣΣΚΑ και την Εθνική Ελλάδας έφθασε στην κορυφή: δύο φορές πρωταθλητής Ευρώπης, μία δευτεραθλητής κόσμου, πολυτιμότερος παίκτης στο φάιναλ φορ της Πράγας, στην καλύτερη πεντάδα του Ευρωμπάσκετ '05 και του Μουντομπάσκετ '06, κορυφαίος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας πέρυσι και ταυτόχρονα ο πιο ακριβοπληρωμένος απ' όλους που παίζουν στη γηραιά ήπειρο.

Την Πέμπτη το βράδυ, περίπου τεσσεράμισι χρόνια μετά το «διαζύγιο» με τον Ολυμπιακό, ο Θοδωρής Παπαλουκάς επέστρεψε ως ηγεμόνας του ευρωπαϊκού μπάσκετ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Οταν κατά την παρουσίαση των παικτών ακούστηκε το όνομά του από τα μεγάφωνα του σταδίου κάποιοι έσπασαν τον πάγο με ένα ωραίο χειροκρότημα. Οταν όμως λίγο αργότερα μπήκε ως πρώτη αλλαγή της ΤΣΣΚΑ στο παιχνίδι, κανείς στην εξέδρα δεν έμεινε αδιάφορος. Το ΣΕΦ σείστηκε από τα χειροκροτήματα 11.000 ανθρώπων και ο Παπαλουκάς εισέπραξε έτσι αυτό που τόσα χρόνια λαχταρούσε: την αναγνώριση, τον σεβασμό και την αγάπη των οπαδών του λατρεμένου του Ολυμπιακού. Εστω και ως αντίπαλος, αφού έτσι το θέλησε η μοίρα...

Οσον αφορά τη δουλειά του, την έκανε με τον πιο άμεσο και αποτελεσματικό τρόπο, διότι μόλις μπήκε στο τερέν πήρε τους συμπαίκτες του από το χεράκι και τους οδήγησε με σιγουριά στη Γη της Επαγγελίας! Κι όλα αυτά απέναντι σ' έναν Ολυμπιακό που ήθελε, αλλά δεν μπορούσε, καθώς η διαφορά κλάσης από την πρωταθλήτρια Ευρώπης ήταν σε όλα τα επίπεδα κάτι παραπάνω από εμφανής.

Ακούγεται ότι το καλοκαίρι που μας έρχεται ο Ολυμπιακός θα προσπαθήσει να διορθώσει το λάθος του 2002, ξαναφέρνοντας τον Παπαλουκά κοντά του. Πολύ μεγάλο και φοβερά δύσκολο συνάμα αυτό το εγχείρημα. Ανεξάρτητα πάντως από το αποτέλεσμα που θα έχει, το βέβαιο είναι ότι ο κορυφαίος της Ευρώπης ξαναμπήκε στις καρδιές των οπαδών του Θρύλου. Πράγμα που γι' αυτόν αποτελεί ένα ακόμα τρόπαιο, μία ακόμα κορυφή.

ΥΓ.: Εκείνος που έλειπε την Πέμπτη το βράδυ από το ΣΕΦ ήταν ο Σλόμπονταν (ή Λευτέρης...) Σούμποτιτς. Θα έπρεπε πάντως να ήταν εκεί, για να έβλεπε από κοντά τα... κατορθώματά του και επιτέλους να εισέπραττε την αμοιβή που του αξίζει.