Προπονητές που είναι προπονητές και άλλοι που τους κάνουν (SportDay / Σπυρόπουλος)

Οτι ο Αγκερ, ο Φίναν, ο Αρμπελόα κι ο Κάραγκερ θα κλείδωναν έξω απ' τον νυμφώνα τον Ετό, τον Μέσι, τον Ροναλντίνιο και τον Ντέκο (αντίπαλοι σε ομάδες στις οποίες, πρώτη αλλαγή στη μία είναι ο Ζιουλί και δεύτερη ο Γκούντιονσεν, και στην άλλη ο Πέναντ κι ο Φάμπιο Αουρέλιο) αυτό είναι... για τα έργα. Εργο Ράφα, για την ακρίβεια. Συγχρόνως, εξ αντανακλάσεως, έργο Ράικααρντ.

Η Λίβερπουλ, στα 180 λεπτά, παρέταξε το άρτιο τακτικό πλάνο του Μπενίτεθ. Την αφοσίωση, την επιθυμία και το πάθος των (πρόθυμων, όχι απλώς να τηρήσουν το πλάνο αλλά να συσπειρωθούν αγκαλιασμένοι γύρω απ' αυτό) ποδοσφαιριστών. Και, στο δεύτερο ματς, τη (μοναδική στην Ευρώπη) «ελεγεία αγάπης» του Ανφιλντ. Ολα έμειναν αναπάντητα. Και πώς, άλλωστε, όχι;

Η Μπαρτσελόνα αντιπαρέταξε τις παιδαριώδεις παπαρδέλες του μαθητευόμενου κόουτς Φρανκ. Τα εκτονωμένα, απ' την περσινή κατάκτηση του τροπαίου, υπερεγώ των (δύσθυμων έως κατάκοπων) παγκόσμιων αστέρων της. Και, στο πρώτο ματς, το «Καμπ Νου». Τέμενος μεν, ησυχαστήριο δε, απλώς εντυπωσιάζει την πρώτη φορά, κι αυτό είν' όλο. Πάντως, όχι «η πιο καυτή έδρα» όπως ακούω να διαφημίζεται... και βάζω τα γέλια μέχρι δακρύων όσο τα βάζει, όποτε ακούει το ίδιο πράγμα, κι ο (μπασκετμπολίστας της Μπάρτσα) Μιχάλης Κακιούζης που «ξέρει από καλό λάδι». Και από «Καμπ Νου», λόγω γειτνιάσεως. Και από καυτές έδρες, ως Ελληνόπουλο.

Ετσι, κατόπιν όλων αυτών, το F.C. Λίβερπουλ υπερνίκησε ό,τι έχει εξελιχθεί σε (καταλανική βερσιόν του) F.C. Χόλιγουντ. Κανένα παράδοξο. Υπάρχουν στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου προπονητές που είναι προπονητές, και προπονητές που έχουν την ευτυχία (να αναμειγνύονται με τους προπονητές και) να κάνουν, χάρη σε γενναιόδωρους πλην ανυποψίαστους ιδιοκτήτες, τους προπονητές!

Τη νύχτα της Τρίτης τέσσερις προπονητές που είναι προπονητές υπερνίκησαν τέσσερις προπονητές που έχουν την τύχη να κάνουν τους προπονητές. Ο Μπενίτεθ, τον Ράικααρντ. Τον κατάπιε σαν piece of cake με το απογευματινό τσάι. Ο Κίκε, στη Βαλένθια, τον κομψευόμενο (και άριστο στο PR) Μαντσίνι.

Ο Μουρίνιο, τον Ζεσουάλδο Φερέιρα που κάποτε στην Μπενφίκα δεν τον ήθελε ο Ζοσέ ούτε βοηθό του και αγωνιούσε να τον ξεφορτωθεί. Προ πάντων, ο Σπαλέτι τον Ουλιέ. Καλή ώρα όπως το περασμένο καλοκαίρι, ο Λίπι τον Ντομενέκ. Σε όλα τα μέτωπα, μέσες-άκρες το σενάριο ήταν το ίδιο. Νίκησαν τα συμπαγή γκρουπ. Οχι ο ένας παίκτης ή οι δύο.

Ο Σπαλέτι είναι, μαζί με τον Πραντέλι της Φιορεντίνα, ο κορυφαίος νέος Ιταλός τεχνικός. Η σύγχρονη Ρόμα, του περικομμένου μπάτζετ της κόρης (μετά την απόσυρση του εμβληματικού πατέρα) Σένσι, είναι το αθλητικό αριστούργημά του. Αυτό, με τον ευλογημένο Τότι φουνταριστό και τις τρεις σαΐτες (Μανσίνι, Περότα, Ταντέι) στα φτερά του να έρχονται από πίσω και να τέμνουν εγκαρσίως, σαν θλώντα όργανα που λένε κι οι ιατροδικαστές, τις άμυνες. Ενα αριστούργημα οικονομικού, μ' όλη τη σημασία, αλλά και πνευματώδους ποδοσφαίρου.

Να το βλέπει, στον Βορρά, ο Μοράτι ή στη Λιόν ο Ολάς και να σκίζουν το +16 της πολύφερνης Ιντερ στη Serie Α ή το +13 (τόσο δεν είναι;) της λαπαδιασμένης Ολιμπίκ στη Ligue 1.