Οταν οι «αιώνιοι» κακοποιούν το άθλημα (SportDay / Γιώργος Χελάκης)

Είναι πολύ αργά για δάκρυα, είναι σχετικά νωρίς ώστε να σχεδιαστεί από τώρα ο νέος Παναθηναϊκός. Να κρατήσει τα απολύτως απαραίτητα από τη σημερινή ομάδα και να πετάξει τα επιβαρυντικά.

Μαρτύριο. Μόνο για λόγους επαγγελματικής ευσυνειδησίας μπορούσες να αντέξεις τόση ποδοσφαιρική αθλιότητα μαζεμένη στα δύο καλύτερα γήπεδα της χώρας. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός σ' ένα συναγωνισμό για το ποιος θα ταλαιπωρήσει το άθλημα περισσότερο. «Νικητές» στα σημεία οι «πράσινοι». Οχι γιατί έχασαν από τον Ατρόμητο, αλλά επειδή αυτοί είχαν απόλυτη ανάγκη τη νίκη και τους τρεις βαθμούς.

Ελάχιστες οι στιγμές που φάνηκε να προσπαθούν για να τα καταφέρουν. Ελάχιστες οι ευκαιρίες που δημιούργησαν. Σε μαύρο χάλι, πέτυχαν κάτι χωρίς προηγούμενο. Δύο συνεχείς ήττες στην έδρα τους από αντιπάλους που είναι μόλις πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Κανονικός Παναθηναϊκός, σαν κι αυτόν που ξέραμε μέχρι να πιάσει χειμώνας. Για να μη γίνει καμιά παρεξήγηση, μιλάμε για Παναθηναϊκό επί Μπάκε. Τι να τις κάνει ο οπαδός τις δύο νίκες επί του «αιωνίου». Μοιάζουν σαν ασπιρίνη για τον καρκίνο. Οι παίκτες του έχουν βαλθεί να μας διαψεύσουν όλους και πρώτα τον εαυτό τους. Με αναιμικό κέντρο και ανύπαρκτη ανάπτυξη του παιχνιδιού από τα άκρα, δέθηκαν κόμπο στην πολυπρόσωπη άμυνα του Κοκότοβιτς. Ο Σέρβος πήρε την ταυτότητα του Μουνιόθ φέρνοντας τον αειθαλή Λουτσιάνο πάνω στον Λεοντίου, ο οποίος παρίστανε το αριστερό μπακ στο δεύτερο ημίχρονο. Κι αυτό γιατί ο Παπαδόπουλος είτε δεν κατάλαβε είτε δεν του έδωσε κανείς να καταλάβει ότι μετά την είσοδο του Μάντζιου έπαιζε αριστερός χαφ-εξτρέμ. Ο βραχυκυκλωμένος και άνευρος Παναθηναϊκός είναι ήδη τέσσερις βαθμούς πίσω από την ΑΕΚ και ουσιαστικά περιμένει να συμβούν πράματα και θάματα για να παίξει αυτός στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι πολύ αργά για δάκρυα, είναι σχετικά νωρίς ώστε να σχεδιαστεί από τώρα ο νέος Παναθηναϊκός. Να κρατήσει τα απολύτως απαραίτητα από τη σημερινή ομάδα και να πετάξει τα επιβαρυντικά. Τερματοφύλακας, δύο ακραίοι μπακ, ένας σέντερ μπακ και ένας κεντρικός χαφ είναι απαραίτητοι. Μάλλον βγαίνουν παραπάνω από τρεις που, όπως μαθαίνουμε, φάνταζαν αρκετοί στους αρχικούς σχεδιασμούς των υπευθύνων της ΠΑΕ (του προπονητή εξαιρουμένου).

Τα κουρασμένα παλικάρια του Ολυμπιακού είναι με τα βατραχοπέδιλα παρά πόδα. Τους βλέπεις στο γήπεδο και καταλαβαίνεις ότι πρέπει να ξεκουραστούν ώστε να γεμίσουν τις μπαταρίες. Αν δηλαδή υπάρχουν μπαταρίες για γέμισμα. Εδώ δεν χωράει ούτε για αστείο το «δεν θέλω». Πρόκειται για καραμπινάτο «θέλω αλλά δεν μπορώ, πρέπει να ησυχάσω». Ο.Κ., κατανοητό. Ισχύει για όλες τις παλιές καραβάνες. Ισχύει για τους Ταραλίδη, Μπόρχα, Ντομί, Παππά, Μάριτς; Οχι, προς Θεού! Ολοι αυτοί θέλουν, αλλά δεν ξέρουν. Στον προ εξαετίας ή και τετραετίας Ολυμπιακό δεν θα έφταναν ούτε μέχρι τη 18άδα. Να πάρουν όσες ευκαιρίες θέλουν και μακάρι να παίζουν κάθε Κυριακή. Στον Ολυμπιακό είναι εξαιρετικά δύσκολο. Είναι απίθανο να παίζουν στους «ερυθρόλευκους» τη νέα χρονιά εφόσον η ομάδα θα θέλει να πάρει το… ενδέκατο και να σταθεί αξιοπρεπώς στην Ευρώπη. Ολα τα άλλα είναι στη σφαίρα της φιλολογίας. Φαίνεται δύσκολο να μην το έχει καταλάβει ο Λεμονής. Αυτός ο Ολυμπιακός είναι κλινικά νεκρός. Τρώει από τα έτοιμα, που όμως τελειώνουν.

ΥΓ. 1: Τιμή και δόξα στην ηρωική Καλαμαριά. Παλεύει να μείνει με νύχια και με δόντια. Το κακό είναι πως για την ομάδα αυτή δεν υπάρχει μέλλον και προοπτική. Του χρόνου θα δίνει την ίδια μάχη με ακόμα χειρότερο εξοπλισμό.
ΥΓ. 2: Αργησε να ξυπνήσει ο Ηρακλής. Χρειάζεται να υπάρξουν αυτοκτονίες για να παίζει και του χρόνου στη Σούπερ Λίγκα.
ΥΓ. 3: Αρχίσαμε θαυμάζοντας τον Χαβίτο. Συνεχίσαμε με τον Κόκε. Τώρα μιλάμε για τον Πάουλο Κόστα. Προλαβαίνει κι άλλος μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος.