Δεν είναι κακό να πληρώνεται ο πρόεδρος (SportDay / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Η αλήθεια, λένε, είναι πικρή μόνον όταν έχουν προηγηθεί πολλά ψέματα. Στην πόλη που το ψέμα έχει γίνει επιστήμη, η αλήθεια μοιάζει με κακή συνήθεια. Ισως και με παιδική ασθένεια που μπορείς να την αντιμετωπίσεις με ένα απλό εμβόλιο. Μπορεί και να την «περάσεις» μια φορά, σε μικρή ηλικία και από τότε να μη σε ενοχλήσει στο μέλλον.

Η ουσία είναι ότι η αλήθεια που αναζητούν όσοι ελπίζουν σε ειλικρινείς εξηγήσεις από τους παράγοντες της… γκαρσονιέρας, μοιάζει περισσότερο με εικονική πραγματικότητα, όπως παρουσιάζεται σε «play station», όπου οι ομάδες δεν κινδυνεύουν να διαλυθούν λόγω χρεών και παίζουν μόνιμα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Δεν υπάρχουν οικονομικά προβλήματα, δεν τίθεται θέμα επιβίωσης.
Οι παράγοντες δεν φορούν δανεικά κουστούμια ούτε εμφανίζονται με… συνοδούς σε ρεστοράν της πόλης όπου δεν πληρώνουν το δείπνο τους, δεν πληρώνουν ούτε καν φιλοδώρημα, επειδή έχουν γνωστό τον μετρ και τον ιδιοκτήτη. Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν να εμπιστευθείς έναν άνθρωπο που έχει αποτύχει στον επαγγελματικό τομέα για να οδηγήσει στην ανάκαμψη μια εταιρεία με χρέη εκατομμυρίων ευρώ; Αναρωτιόμαστε γιατί ασχολείται, τι έχει να κερδίσει, γιατί επιμένει να διοικεί, τι κρύβεται πίσω από τη συμμετοχή του, γιατί δεν τα παρατά αφού δεν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ;

Οχι, επιμένει και θα επιμείνει μέχρι να αποκτήσει κι αυτός τον τίτλο του «κατατρεγμένου» ακόμη κι από τον πιο φανατικό του οπαδό. Ακόμη κι από τον οπαδό που χρόνια τώρα πίνει νερό στο όνομά του και εμπιστεύεται τυφλά τις ικανότητες του παράγοντα. Κάπου εκεί οδηγούνται όλοι αυτοί οι ηγέτες. Ας πούμε ότι κουβαλούν πολλή τρέλα μέσα τους. Οτι δεν φοβούνται που θα τους ονομάσουν «πιόνια του ιδιοκτήτη» ή έμμισθους παράγοντες, κάτι που μοιάζει με βρισιά για την ηθική τους υπόσταση και την πορεία τους στον χώρο του αθλητισμού. Αποδεικνύεται ότι δεν τους ενδιαφέρει όσα θα τους σούρουν, επιδεικνύουν πλήρη αναισθησία και αφοσιώνονται στην αποστολή τους. Ναι, παραμένουν αφοσιωμένοι, αλλά γιατί το κάνουν αυτό; Επαναλαμβάνουμε, γιατί;

Κρύβεται ένα οικονομικό όφελος. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί; Τι άλλο μπορεί να υπάρχει; Γιατί να αφήσουν τη δουλειά τους και να ασχοληθούν με μία ομάδα που παραπαίει οικονομικά και είναι άγνωστο αν και πότε θα ορθοποδήσει; Για να λάβουν το παράσημο ενός ήρωα; Για να τους στήσουν ανδριάντα έξω από το γήπεδο; Οχι, βέβαια. Υπάρχει μισθός, υπάρχει μια φιξ συμφωνία και ενδεχομένως ένα μπόνους.
Δεν είναι κακό. Ισως να είναι ηθικά κολάσιμο για ορισμένους, αλλά τους κατατάσσουμε πλέον στους «γραφικούς» που νομίζουν ότι οι παράγοντες και ειδικότερα πρόεδροι και ιθύνοντες μιας ΠΑΕ πρέπει να πληρώνουν από την τσέπη τους.

Δεν είναι κακό να μας πει κάποιος πρόεδρος ότι λαμβάνει μισθό για τις υπηρεσίες που προσφέρει ή τέλος πάντων έχει υπογράψει συμφωνία με τον ιδιοκτήτη και ταυτόχρονα εργοδότη του, μέσα από την οποία θα αμείβεται για τις υπηρεσίες του. Γιατί να είναι κακό να δημοσιοποιήσει την εργασιακή του σχέση και γιατί να κρύβεται συνεχώς πίσω από το δάκτυλό του; Μήπως θα ήταν προτιμότερο να έχει ξεκαθαρίσει εξ αρχής τι ακριβώς συμβαίνει για να μη χρεώνεται με όσα φαντάζονται οι πιο «υποψιασμένοι» και που τελικά θα τον αδικούν γιατί θα απέχουν αρκετά από την πραγματικότητα. Κάπου εδώ χάνεται ένα μέρος του παιχνιδιού για όλους αυτούς που προσπαθούν να αποδείξουν ότι ασχολούνται με μια προβληματική ΠΑΕ και επιχειρούν να τη συμμαζέψουν, γιατί το υποσχέθηκαν σε τάμα στην Παναγιά της Τήνου ή γιατί αποτελεί προσωπικό τους στοίχημα, προσφέροντας στη μικρή κοινωνία μιας ποδοσφαιρικής ομάδας.