Όμηροι μες στα καρέ, ψάρια μες στα δίχτυα (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Τα χρόνια της Μίλαν του Σάκι και των τριών Ολλανδών, αρχές '90s, αφού είχαν ήδη κατακτήσει (και, έως σήμερα, παραμένουν η τελευταία ομάδα που το κατάφερε) δύο διαδοχικά Πρωταθλητριών, ο Μάρκο φαν Μπάστεν επισκέφθηκε αστραπή -για το χατίρι της εταιρείας του- ένα απόγευμα την Αθήνα και μοίρασε αυτόγραφα στο Μινιόν. Ο φίλος μου ο Μερκιόρι, Μπολονέζος, τον πλησίασε και τον παρακάλεσε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, να 'ναι επιεικείς την επόμενη Κυριακή. Θα 'παιζαν Μπολόνια - Μίλαν. Ο καλός Μάρκο πήρε μόνο σοβαρά, καθόλου αστεία, την έκκληση, κοίταξε τον δικό μου με βλέμμα από σκεπτικιστικό έως συμπονετικό και του απάντησε: «Είμαστε πάρα πολύ δυνατοί. Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό». Την Κυριακή 0-6, τέσσερα γκολ ο Φαν Μπάστεν. Alla grande, που λεν οι Ιταλοί.
Είναι ό,τι ισχύει για τη Λίβερπουλ, στο ταξίδι της προς την Αθήνα. Δεν μπορεί να κάνει κάτι... για (να ελέγξει) τη δύναμή της. Πρόπερσι έφτασε έως την Πόλη, και κατέκτησε το τρόπαιο, διαλανθάνοντας (της προσοχής). Φέτος, η διαφορά είναι ότι έρχεται σαν οδοστρωτήρας. Αχαλίνωτη. Σε καταφανή φούντωση. Η επιτομή της ασυγκράτητης ενέργειας. Εξολοθρεύει, κι ας μην κάνει για την ώρα, παρά τους θριάμβους στη Βαρκελώνη και στο Αϊντχόφεν, το πολύκροτο γκελ στα μίντια. Παίζει (στο Τσάμπιονς Λιγκ) μπάλα με πλούτο συναισθηματικό, όχι μονάχα με νοοτροπία αλλά και με μεθοδολογία νικητή. Το πιο ωραίο να το βλέπει κανείς, ιδίως αν συμβαίνει να είναι και οπαδός της, είναι ότι παίζει μπάλα με κουλτούρα. Αληθινή καλλιέργεια.

Ο Σάκι, μεταξύ άλλων αρθρογράφος στην «Γκατζέτα ντέλο Σπορτ» πλέον, έγραψε τη Μεγάλη Παρασκευή ότι η Μίλαν (στο 2-2 εναντίον της Μπάγερν) «έκανε το καλύτερο παιχνίδι της στη χρονιά». Επί εξήντα λεπτά, «ένα θαύμα». Αυτό, τώρα, ήταν... κοπλιμάν; Μάλλον το σχόλιο δείχνει πόσο έχει χαμηλώσει, στο «Σαν Σίρο», ο πήχης. Ενα πράγματι καλό παιχνίδι της Μίλαν, άλλες εποχές ένα συνηθισμένο καλό παιχνίδι, περιγράφεται σαν θαύμα πια! Κατ' ουσίαν η προσέγγιση του Σάκι «περιγράφει» την (κακή) χρονιά της Μίλαν. Τη χρονιά όπου δεν της λείπει η ποιότητα. Αλλά, πάλι, φαίνεται πως δεν της περισσεύουν κιόλας η σιγουριά, η ηρεμία, η αυτοεκτίμηση. Ο αέρας υπεροχής. Εύθραυστη ποιότητα. Αλλοτε, ο Βαν Μπόιτεν ούτε στα όνειρά του δεν θα τους έκανε... αυτάκια. Δύο φορές!
Η ανθεκτικότητα της Μπάγερν, εκεί μέσα, υπήρξε ομολογουμένως αξιοπρόσεκτη. Επιβίωσε, πληγωμένη από απώλειες προσωπικού σε εκτός έδρας προημιτελικό, με τον Οτλ και τον Ρένζινγκ και τον Λελ. Ξεπέρασε την αδεξιότητά της, με την ορμή και με τη μενταλιτέ. Με τα κορμιά και με το μυαλό. Η Μπάγερν δεν έχει κανέναν Κακά και κανέναν Πίρλο στο ρόστερ, πιθανότατα δεν έχει καν (έστω) Σέιντορφ. Εσπασε τούτη την ποιότητα κι απάντησε στα (δύο) γκολ, με (ισάριθμα) γκολ που τα 'βαλαν, οι Βαυαροί επισκέπτες, με τους... μυς. Παίζοντας ξύλο στον αέρα. Το θέαμα του τελευταίου δεκαλέπτου ήταν μοναδικό. Αντί για δεύτερες σκέψεις να καθίσουν επάνω στο 2-1 και να δουν τι θα κάνουν στη ρεβάνς, ή να... πτοηθούν από το (ανύπαρκτο) πέναλτι υπέρ του Κακά, έκρυψαν την μπάλα από τη Μίλαν.
Δεν τους άφησαν να την ακουμπήσουν! Τους στρίμωξαν μες στα καρέ τους, σαν ομήρους. Στο τέλος τους έβαλαν μες στα δίχτυα, σαν ψάρια. Τους έκαναν τα ταξιδέψουν για την αποψινή αναμέτρηση στο Μόναχο, διερωτώμενοι... από πού θα (δια)φύγουν.