Τι θα γιορτάσουμε άραγε; (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Οι «Sunday Times» έγραψαν πασχαλιάτικα αυτό που στην Ελλάδα είναι κοινό μυστικό, ότι δηλαδή η Αθήνα είναι μια πόλη παντελώς απροετοίμαστη να εγγυηθεί την ομαλή λειτουργία των πραγμάτων στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, ειδικά στην περίπτωση που θα πρέπει να φιλοξενήσει Αγγλους. Δεν ζούμε μόνοι μας στον κόσμο: όσοι μας παρατηρούν από απόσταση πιθανότατα μας καταλαβαίνουν καλύτερα. Μπορούμε να πούμε ότι η βρετανική εφημερίδα τα γράφει αυτά γιατί σε αυτή δουλεύουν ανθέλληνες, που επιδιώκουν τον εξευτελισμό αυτής της υπέροχης χώρας που λέγεται Ελλάδα στο εξωτερικό. Δεν πρόκειται να κερδίσουμε τίποτα κοροϊδεύοντας τον εαυτό μας.

Η αλήθεια είναι ότι η Ελληνική Αστυνομία δείχνει αδυναμία να αντιμετωπίσει τον εγχώριο χουλιγκανισμό, ότι τα συνεχή κρούσματα βίας στην Ελλάδα μαρτυρούν μια ανεξέλεγκτη προβληματικότητα, ότι για να εξελιχθούν όλα ομαλά θα πρέπει να βάλει ο Θεός το χέρι του και να ξοδέψει το ελληνικό κράτος χρήματα που δεν είχε προϋπολογίσει, όχι για την ασφάλεια της διοργάνωσης (όπως στους Ολυμπιακούς Αγώνες), αλλά για την ασφάλεια των κατοίκων της πόλης, που δεν θα ήθελαν να μπλέξουν με τα λεφούσια των αλκοολικών που κατεβαίνουν από τη Βρετανία και που –θυμίζω– μόλις πριν από μια βδομάδα προκάλεσαν επεισόδια στη Ρώμη και στη Σεβίλλη. Οι «Sunday Times», γνωρίζοντας τους δικούς τους «αστέρες», μας προειδοποιούν: αμφιβάλλω αν κανείς εδώ το καταλαβαίνει.

Παράδεισος

Ποιος, άλλωστε, να προβληματιστεί; Αφού για την εγχώρια αθλητικογραφία η Ελλάδα είναι ένας ποδοσφαιρικός παράδεισος! Εγραψε μήπως κανένας το παραμικρό για την ιδέα των «φωστήρων» της ΕΠΟ να φιλοξενήσουν τα μέλη της ΟΥΕΦΑ στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετάννια» σε μέρα που ήταν προγραμματισμένο φοιτητικό συλλαλητήριο και έβρεχε δακρυγόνα; Η δημοσιογραφική κάλυψη των πρωτοβουλιών των αστέρων της ομοσπονδίας μου θυμίζει τις μεγάλες μέρες της δημοσιογραφίας των Ολυμπιακών Αγώνων, όταν όλος ο διεθνής Τύπος επισήμαινε φρικτές καθυστερήσεις και οργανωτικές ατέλειες και τα εγχώρια «παπαγαλάκια» τραγουδούσαν (όχι τζάμπα…) το «Γιάννα μου, πόσο ωραία είναι τα ταγέρ σου». Τελικώς, χάρη σε μια χωρίς προηγούμενο κινητοποίηση οι Αγώνες διοργανώθηκαν και το έθνος ένιωσε περήφανο, με μια όμως μικρή λεπτομέρεια, ότι ακόμα πληρώνουμε τον λογαριασμό και ότι η ευκαιρία για να αποκτήσει αυτή η χώρα αθλητική κουλτούρα χάθηκε οριστικά. Αυτό που έμεινε από τους Ολυμπιακούς είναι τα αναξιοποίητα Ολυμπιακά ακίνητα (καθεδρικοί ναοί του αθλητισμού σε μια χώρα απίστων που απλώς εκτρέφει πρωταθλητές) και κάποιες σκοτεινές ιστορίες που η ελληνική Βουλή φρόντισε να μπουν στο αρχείο, ξεχνώντας ότι –όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις– η έλλειψη διαφάνειας κάποια στιγμή θα σταθεί αιτία για να ξαναβγούν στο φως. Σε κάτι ανάλογο θα εξελιχθεί και η διοργάνωση του τελικού: σε μια (ακόμα) χαμένη μεγάλη ευκαιρία.

Ομαλά

Αν αύριο διοργανωθεί ο τελικός και κυλήσουν όλα ομαλά, καμιά χώρα δεν πρόκειται να δώσει συγχαρητήρια στην Αθήνα –σιγά τη δυσκολία της διοργάνωσης! Στην πραγματικότητα (απόδειξη το δημοσίευμα των «Τimes») το μόνο που έχουν καταφέρει ήδη αυτοί που ζήτησαν τη διεξαγωγή του τελικού στην Αθήνα είναι να κάνουν τη χώρα πάλι ρεζίλι, μια και συζητιέται διεθνώς η ανεπάρκειά της! Αν τα πράγματα πάνε καλά, τα δημοσιεύματα θα έχουν λειτουργήσει προειδοποιητικά, γι' αυτό και ουδείς θα τολμήσει να αμφισβητήσει την εγκυρότητά τους. Αν πλακώνονται τα χουλιγκάνια όλη μέρα στο Σύνταγμα και ζήσουμε το Γούντστοκ του χουλιγκανισμού, θα έχουμε γίνει απλώς δύο φορές ρεζίλι.

Ματαιοδοξία

Τι λόγο είχε η Ελλάδα να ζητήσει τη διεξαγωγή του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ, όταν η ΕΠΟ δεν μπορεί να διοργανώσει το Ελλάδα – Τουρκία; Για ποιο λόγο η ματαιοδοξία κάποιων παραγόντων θα πρέπει να ταλαιπωρεί μια χώρα που έχει στο θέμα της βίας τρομερά προβλήματα και δεν κάθεται σοβαρά να τα λύσει; Δεν έχω απάντηση. Υποτίθεται ότι ο τελικός είναι μια γιορτή του ποδοσφαίρου –και έχοντας δει καμιά δεκαπενταριά, έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Αν η ανάληψη του τελικού ερχόταν έπειτα από τη διοργάνωση δύο–τριών πρωταθλημάτων που να θύμιζαν ότι η Ελλάδα είναι μια πολιτισμένη χώρα (χωρίς βία, αναξιοπιστία, άδειες εξέδρες, μιζέρια και θεσμική ανεπάρκεια), μπορώ να καταλάβω τη συμβολική ανάγκη κάποιας γιορτής. Ομως τώρα τι θα γιορτάσουμε; Δεν έχω απάντηση. Οπως δεν έχω απάντηση και στο πώς γίνεται να έχεις ένα πρωτάθλημα εκτός νόμου (μια και δεν έχει εγκριθεί το καταστατικό λειτουργίας της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας στο πρωτοδικείο) και από την άλλη να ελπίζεις ότι η ΕΠΟ θα συνεργαστεί ομαλά με κρατικούς φορείς όπως η Αστυνομία, το υφυπουργείο Αθλητισμού ή το υπουργείο Δημοσίας Τάξεως για τη ρύθμιση των προβλημάτων που μπορεί να προκύψουν εξαιτίας του τελικού. Πώς θα συνεργαστεί με το κράτος εφόσον επαίρεται ότι δεν το αναγνωρίζει;

Τέλεση

Αυτό που με βεβαιότητα μπορώ να πω είναι ότι ένα μήνα πριν από την τέλεση της διοργάνωσης δεν υπάρχει κανένα απολύτως σχέδιο για τίποτα. Ούτε το πώς θα έρθει ο κόσμος έχει απασχολήσει την Αστυνομία ούτε το πού θα φιλοξενηθεί ούτε το πώς θα πάει στο γήπεδο. Αν ο τρόπος διοργάνωσης του τελικού είναι αυτό που λέγεται στην ΕΠΟ (ότι «θα ξεπαστρέψει ο Βασσάρας τους Αγγλους για να μην έρθει κανένας στην Αθήνα»!), αλίμονό μας. Η μόνη ελπίδα είναι τα κυριακάτικα δημοσιεύματα των Αγγλων να προβληματίσουν τον δήμαρχο Αθηναίων και φίλαθλο Νικήτα Κακλαμάνη. Από αύριο κιόλας πρέπει ο ίδιος να σημάνει συναγερμό. Αν περιμένει οτιδήποτε από τους αρμόδιους, καήκαμε…

«Γκοτζίλα»

Ολη σχεδόν την Κυριακή του Πάσχα, χτυπημένος από την ίωση, έβλεπα δελτία ειδήσεων. Αν θέλουν τα κανάλια να βοηθήσουν αυτούς τους φουκαράδες Ελληνες στρατιώτες που υπηρετούν την πατρίδα, ας σταματήσουν να στέλνουν κάμερες στα στρατόπεδα, ειδικά τη συγκεκριμένη μέρα: τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα.
Θυμάμαι ακόμα με τρόμο τον πανικό που επικρατεί στη μονάδα όταν πρόκειται να την επισκεφτεί πασχαλιάτικα κάποιος πολιτικός. Τα βύσματα παίρνουν άδειες και μέσα μένουν τα κορόιδα, τα οποία πρέπει να λιώσουν στη σκοπιά και στο τρέξιμο. Φασίνα και μαγειρεία, τρέξιμο και καθαριότητες, νεύρα, ξύλο, μαγκιές: όλα για ένα τίποτα –για τον τάδε υπουργό που θα περάσει για να βγάλει το λόγο του ή για τον κάθε γαλονά που πιστεύει ότι αν πάρει σβάρνα τα στρατόπεδα θα αναπτερώσει το ηθικό των φαντάρων και θα κόψουν τα τσιγαριλίκια στη σκοπιά. Ελεος.

Βλέπω κάθε χρόνο τέτοια μέρα τις εικόνες και με πιάνει το στομάχι μου. Μπροστά ο διοικητής. Δίπλα του ο υπουργός, ο πρωθυπουργός, ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου μπουρδουλογίας κι από πίσω οι τοπικοί φορείς, που νομίζουν ότι έφτασε η ώρα τους για τα πέντε λεπτά διασημότητας. Και δίπλα οι φαντάροι, σιδερωμένοι, στολισμένοι σαν μοδίστρες, υποχρεωμένοι να χαμογελούν στην κάμερα ή να χορεύουν τσάμικο γύρω γύρω από τον οβελία: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια και κοκορέτσι στεγνό.

Αν ήξεραν οι πολιτικοί τι μπινελίκι έχουν φάει όλη την εβδομάδα πριν από την εμφάνισή τους, δεν θα περνούσαν ποτέ από στρατόπεδο. Αναρωτιέμαι ποιο πραγματικά είναι το κέρδος που έχουν από την παρουσία τους εκεί. Τι πιστεύουν, άραγε; Οτι δείχνουν την εθνικοφροσύνη τους επειδή θυμούνται τους φαντάρους, που κάνουν Πάσχα μακριά από οικογένειες και γκόμενες; Ή νομίζουν ότι η δική τους παρουσία θα σταθεί αιτία ώστε να ψηθεί το αρνί καλύτερα και να περάσουν πιο καλά τα παιδιά; Ούτε το ένα συμβαίνει ούτε το άλλο. Αν ανησυχούν για το φρόνημα των στρατευμένων, ας πάνε μια βόλτα ξαφνικά και απροειδοποίητα μια οποιαδήποτε κανονική μέρα. Τότε θα τεστάρουν και τους διοικητές και τους αρμόδιους. Κι ας κάτσουν να φάνε με τα παιδιά στους αλουμινένιους δίσκους τον «Γκοτζίλα» της ημέρας. Αν αντέχουν τη μυρωδιά και τη γεύση…

Καλές δουλειές

Ηταν Μεγάλη Παρασκευή βράδυ κι έπινα τσίπουρα στο Πήλιο, πριν με ρίξει στο κρεβάτι ο πυρετός. Μια παρέα από διπλανά τραπέζια με κέρασε –ανταπέδωσα. Ο φίλος, κλασική περίπτωση ανθρώπου έξω καρδιά, αφού μου ευχήθηκε «Καλή Ανάσταση», μου έκανε μια παρατήρηση. «Ενα παράπονο έχω μόνο από σένα», μου είπε. «Γιατί πειράζεις τον Γκαγκάτση; Πρόκειται για εξαιρετικό άνθρωπο». Νόμιζα ότι είχα πιει πολύ: τέσσερα χρόνια τώρα, κανείς δεν μου έχει γράψει ή πει κάτι ανάλογο. Πίστεψα ότι τη Μεγάλη Παρασκευή γίνονται θαύματα, ήμουν έτοιμος να φύγω για το Αγιον Ορος για να θεραπεύσει ο Θεός την αμαρτωλή ψυχή μου, ένιωσα έτοιμος να καταρρεύσω. Πριν αυτοπυρποληθώ, τον ρώτησα πού τον ξέρει. «Του έχω φτιάξει την πισίνα στη βίλα στην Εύβοια. Με πλήρωσε κανονικά, σχεδόν όλα τα χρήματα μπροστά. Μιλάμε για έναν κύριο», μου απάντησε. Ηρέμησα. Ο άνθρωπος είχε τους λόγους του…