Το μεγάλο παραμύθι που λέγεται Ρόμα... (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Αν μια ομάδα βάζει επτά γκολ κάθε φορά που παίζει πολύ καλά, το 7-1 με το οποίο η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ συνέτριψε τη Ρόμα θα ήταν ένα συνηθισμένο αποτέλεσμα. Προφανώς στην προκειμένη περίπτωση η πρωτοπόρος της Πρέμιερ Λιγκ βρήκε και τα έκανε. Πιο πολύ και από τη συγκλονιστική εμφάνιση της ομάδας του σερ Αλεξ με διασκέδασε η διάλυση της πιο επηρμένης ομάδας στην Ευρώπη, της Ρόμα που οι οπαδοί της και οι δημοσιογράφοι της κατάφεραν πάλι να την καταστρέψουν.

Στη Ρώμη οι «λατσιάλι» έχουν μια ωραία έκφραση όταν αναφέρονται στον τοπικό Τύπο: μιλάνε για «δημοσιογραφία του Gran Raccordo Annulare». Μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα το περίεργο: είναι ο περιφερειακός δρόμος της Ρώμης. Οι «λατσιάλι» υπαινίσσονται ότι η αξιοπιστία των ΜΜΕ της Ρώμης ολοκληρώνεται μετά το τέλος του περιφερειακού: όποιος ζει εκτός Ρώμης κατανοεί τις υπερβολές τους και τις χλευάζει. Μόνον οι οπαδοί της Ρόμα τις παίρνουν στα σοβαρά.

Τόνος

Στη Ρώμη τον τόνο δίνουν κυρίως δύο εφημερίδες (η «Corriere Dello Sport» και η «Messaggero»), αλλά ο όποιος επικοινωνιακός θόρυβος, που αυτές δημιουργούν, πολλαπλασιάζεται από καμιά δεκαριά ραδιοφωνικούς σταθμούς και άλλα τόσα τοπικά τηλεοπτικά κανάλια. Οταν μια είδηση είναι δραματική πέφτει κατάθλιψη. Οταν είναι ευχάριστη δημιουργείται τέτοια υπερβολική ευφορία, που χάνεις τον μπούσουλα. Σε μια τέτοια διαδικασία δεν υπάρχουν αξιολογικές κρίσεις, αλλά μόνο παραφροσύνη. Στη Ρώμη π.χ. ο Τότι θεωρείται κάθε χρόνο υποψήφιος για τη «Χρυσή Μπάλα» και εκφράζονται σοβαρές απορίες γιατί δεν την κερδίζει. Φυσικά τέτοιες απορίες πέρα από τον περιφερειακό της Ρώμης δεν έχει κανένας.

Κοινό

Εχοντας μείνει πολύ καιρό εκεί, ποτέ μου δεν κατάλαβα αν τα Μέσα διαμόρφωσαν το κοινό ή αν το κοινό αναγκάζει τα τοπικά ΜΜΕ να λειτουργούν ως παραμορφωτικός καθρέφτης επειδή δεν αντέχει την αλήθεια. Στα μέσα της δεκαετίας του '90 (για να καταλάβετε το είδος του παραλογισμού) ενώ είχε βγει η απόφαση Μπόσμαν και όλοι έψαχναν καλούς ξένους, στη Ρώμη αποφάσισαν να φτιάξουν τη «Ρόμα των Ρωμαίων» μια ομάδα που θα βασιζόταν σχεδόν αποκλειστικά σε παίκτες που βγήκαν από τα φυτώρια της ομάδας και στο μεταξύ έκαναν καριέρες αλλού. Ξοδεύτηκαν από το Σένσι δισεκατομμύρια για απίστευτες μετριότητες όπως ο τερματοφύλακας Τσερβόνε, ο Ντεζιντέρι, ο Καπιόλι, ο Λάνα, ο Κίκο Μοριέρο κι ένα σωρό άλλοι. Το πείραμα φυσικά δεν είχε λογική. Κι όμως στις πιάτσες άκουγες ότι η Ρόμα που θα παίζει πλέον με καρδιά πάει για το πρωτάθλημα. Στο τέλος μιας άθλιας σεζόν οι ίδιοι που δήλωναν ευτυχισμένοι πήγαιναν στο γήπεδο για να βρίζουν τον πρόεδρο που επευφημούσαν. Περίπου όπως θα κάνουν και με τον καλό προπονητή Λουτσιάνο Σπαλέτι.

Κόουτς

Ο Σπαλέτι είναι ένας καλός κόουτς, όχι θαυματοποιός. Η Ρόμα φτάνοντας τόσο μακριά ξεπέρασε τον εαυτό της, αλλά αυτά ισχύουν για όσους καταλαβαίνουν. Στη Ρώμη μετά τη νίκη της «Μagica» (άλλο καλαμπούρι αυτό!) στο «Ζερλάν» δημιουργήθηκε η άποψη πως η ομάδα του Τότι έρχεται από άλλο πλανήτη. Μετά τη νίκη με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (αποτέλεσμα της χρόνιας αδυναμίας των «κόκκινων διαβόλων» να παίξουν καλά εκτός) η υπερβολή έγινε φρενίτιδα. Οι συζητήσεις είχαν να κάνουν αποκλειστικά με τον τελικό στην Αθήνα και ο προβληματισμός ήταν αν θα ήταν προτιμότερη ως αντίπαλος η Λίβερπουλ ή η Τσέλσι. Μολονότι οι Ρωμαίοι θεωρούν τη Λίβερπουλ παραδοσιακό εχθρό, προτιμούσαν την Τσέλσι γιατί όπως έγραψε η «Messaggero», «η νίκη στον τελικό θα είναι μια (ηθική) σφαλιάρα στο ποδόσφαιρο των δισεκατομμυρίων του Αμπράμοβιτς». Κατά τα ΜΜΕ της Ρώμης, πρέπει ο Ρώσος μεγιστάνας να ακούει για τον Ντόνι, το γερο-Πανούτσι και το Βούτσινιτς και να έχει χάσει τον ύπνο του…

Καλάμι

Το ταμ ταμ της υπερβολής που στήθηκε έκανε φυσικά τον Σπαλέτι να καβαλήσει το καλάμι. Εβλεπα το ματς της Ρόμα στο «Ολντ Τράφορντ» και το σύγκρινα με αυτό που έκανε με τον Ολυμπιακό στην Αθήνα κι έτριβα τα μάτια μου. Ο ίδιος άνθρωπος που έπαιξε στο Καραϊσκάκη κλειστά και με μετρημένες αντεπιθέσεις έστειλε στο Μάντστεστερ την ομάδα όλη μπροστά κι έπαιξε με μισό κόφτη! Πώς όμως να μην το κάνει; Αφού τον πείσανε ότι ο ίδιος είναι «ο προφήτης του νέου ποδοσφαίρου», ο καπιτάν Τότι «ο Θεός επί της γης», ο Μαντσίνι καλύτερος του Ρονάλντο κι ο Πιζάρο (ποιος;) ανώτερος όλων των μέσων που έχει η Γιουνάιτεντ! Αυτά γράφανε στις εφημερίδες, αυτά δήλωναν στα ράδια και γι' αυτό μέτρησαν και επτά γκολ.

Ψυχώσεις

Ομολογώ ότι όταν ήμουν στη Ρώμη σεβόμουν τις ψυχώσεις τους. Η Ρόμα για μένα ήταν πάντα μια ομάδα που όλοι θυμούνται γιατί έχει χάσει δύο ευρωπαϊκά τρόπαια στην έδρα της -τη θυμούνται με τη συμπάθεια που προκαλεί η θλίψη κι όχι γιατί έκανε κάνα κατόρθωμα! Στη Ρώμη τα παθήματα αυτά (με τη Λίβερπουλ στο πρωταθλητριών και την Ιντερ στο Κύπελλο UEFA) περιγράφονται ως εποποιίες: φυσικά κανένας δεν λέει ότι για να φτάσουν στον τελικό του Γκρόμπελαρ όρισαν -όπως τότε είχαν δικαίωμα- τον ημιτελικό με την Νταντί το καταμεσήμερο (!) κι έλιωσαν οι Σκωτσέζοι, που στο πρώτο ματς είχαν κερδίσει με 2-0. Γενικά είναι πιο ωραίο να ακούς τις ιστορίες τους, παρά να τους παίρνεις στα σοβαρά. Σκέφτεσαι π.χ. πότε είχαν όντως καλή ομάδα. Ας πούμε από το 1981 έως το 1985. Αντε και την τριετία 2000- 2003. Τέρμα. Ολα τα άλλα χρόνια τις τρεις παραδοσιακές δυνάμεις (τη Γιούβε, τη Μίλαν και την Ιντερ) που σχεδόν πάντοτε πρωταγωνιστούν δεν τις έβλεπαν. Φτάνουν επτά οκτώ χρόνια πρωταθλητισμού για να χαρακτηρίσει κανείς μια ομάδα μεγάλη;

Ανάλυση

Κανονικά θα ‘πρεπε να γράψω ότι επτά γκολ στο «Ολντ Τράφορντ» φτάνουν για να τελειώνει το παραμύθι. Αμ δε! Η ανάλυση που έγινε είναι ότι αν υπήρχε ο Περότα (!) όλα θα ήταν αλλιώς. Μιλάμε για κανονική ψυχοπάθεια…

Για λύπηση

H Ρόμα με διασκέδασε, τον Φραντσέσκο Τότι τον λυπήθηκε η ψυχή μου. Παραμονή του ματς είχε δηλώσει ότι γι’ αυτόν ο τελικός της Αθήνας (που έρχεται...) και το ματς του «Ολντ Τράφορντ» αποτελούν την κορυφαία στιγμή στην καριέρα του! «Τα ματς της εθνικής στη Γερμανία δεν ήταν τίποτα και στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν είχα σοβαρή συμμετοχή», είχε πει, προσθέτοντας ότι έφτασε η ώρα για να δει ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον ποιος είναι ο αληθινός Τότι. Νομίζω ότι ο σερ Αλεξ πρέπει να έχει κατουρηθεί από τα γέλια.

Τον Τότι τον έχω δει να κάνει ντεμπούτο 16 χρόνων σε ένα ντέρμπι με τη Λάτσιο. Υπέρβαρος για την ηλικία του, αλλά μπαλαδόρος στην πρώτη επαφή με την μπάλα έσκασε μια ντρίμπλα και κέρδισε ένα πέναλτι το οποίο ο προηγούμενος… Τότι, ο κατά τα ΜΜΕ της Ρώμης «πρίγκιπας» Τζιουζέπε Τζιανίνι έχασε τελειώνοντας ουσιαστικά και την καριέρα του. Οταν τον έβλεπα τον Τότι να μεγαλώνει με την προσοχή όλου του κόσμου πάνω του, πίστευα ότι έπρεπε να φύγει να πάει αλλού. Επειτα από χρόνια διαπίστωσα ότι αν είχε φύγει, η καριέρα του θα είχε καταστραφεί γρηγορότερα γιατί πουθενά δεν θα του έδειχναν τόση ανοχή. Οι Ρωμαίοι άλλωστε σπανίως τα καταφέρνουν αλλού. Ο Μοντέλα χάθηκε, ο Τζιανίνι δεν μπορούσε να βρει θέση βασικού στη Στουρμ Γκρατς, ο Κασάνο -που Ρωμαίος δεν είναι, αλλά επειδή πήγε εκεί μικρός πήρε όλα τα χούγια- ευτυχώς έχει βγάλει αρκετά χρήματα για να χτίσει μια κλινική να νοσηλευτεί! Αν ο Τότι είχε φύγει θα τον ψάχναμε.
Θα πεις και που έμεινε τι έκανε; Φέτος η διακήρυξή του ήταν ότι η Ρόμα θα κάνει πρωταθλητισμό, αφού δεν υπάρχει Γιούβε και η Μίλαν ξεκινούσε με γκρίνια και τιμωρίες. Εκανε πρωταθλητισμό αλλά όπως η Ρόμα τον εννοεί: κοιτώντας την κορυφή με τα κιάλια.

Τουλάχιστον, μένοντας στη Ρώμη, ο Τότι έγινε το ίνδαλμα μιας πόλης που λατρεύει το περιττό ή το τίποτα. Και τον αγαπούν όλοι -αλλά αυτό δεν είναι είδηση: όλους τους αγαπούν. Δε θα ξεχάσω ποτέ ότι όταν η Ρόμα απέκτησε τον Καφού μια κυρία έκλαιγε στα ραδιόφωνα με λυγμούς γιατί η εταιρεία αποδέσμευσε ένα «παιδί της»! Τον έλεγαν Λουίτζι Γκαρσία, ήταν γεννημένος στο Τεστάτσιο -σήμερα είναι μάλλον πιτσαδώρος. Δεν ήταν σίγουρα η μαμά του…