Το άγγιγμα του Ελληνα Μίδα (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Το μπάσκετ που έπαιξε η ΤΣΣΚΑ χθες, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, θα μπορούσε να την αναδείξει σε πρωταθλήτρια, όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά του γαλαξία ολόκληρου. Στην άμυνα που, ως συνήθως λύγιζε σίδερα, προστέθηκαν εξωπραγματικά ποσοστά ευστοχίας, ζηλευτοί αυτοματισμοί και πάθος ασυνήθιστο για τα δεδομένα ρωσικής ομάδας, πόσω δε μάλλον γεμάτης με λεγεωνάριους.

Τα μάτια του Σμόντις, του Τόρες, του Λάνγκντον, του Αντερσεν και φυσικά του Παπαλουκά «γυάλιζαν» σαν να ήταν ο αγώνας όχι προημιτελικός, αλλά τελικός. Αντιμέτωπη με το φάσμα παταγώδους αποτυχίας, η ΤΣΣΚΑ έδειξε τα «καρύδια» της πρωταθλήτριας. Η Μακάμπι μπήκε στο τσάρτερ για τη Μόσχα αισιόδοξη (και με εκατοντάδες οπαδούς της να την ξεπροβοδίζουν στο αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ), αλλά στη Ρωσία έπεσε ο ουρανός στα κεφάλια των παικτών της. Στο 7ο λεπτό το σκορ ήταν κιόλας 24-6! Δεν υπήρχε πια δρόμος επιστροφής.

Επειτα από τρεις συνεχείς παρουσίες σε φάιναλ φορ (δύο τρόπαια, ένας χαμένος τελικός), η πρωταθλήτρια Ισραήλ θα μείνει σωριασμένη στον καναπέ. Η χθεσινή ήττα της έμοιαζε με τέλος εποχής. Μόνο ο σπουδαίος Βούιτσιτς ξέμεινε να θυμίζει τα δοξασμένα χρόνια που προηγήθηκαν.

Για την ΤΣΣΚΑ, βέβαια, η πρόκριση είναι η 5η σερί: Βαρκελώνη, Τελ Αβίβ, Μόσχα, Πράγα, Αθήνα. Σερί μοναδικό και πρωτοφανές. Τι άλλαξε σε σχέση με τα χρόνια που προηγήθηκαν; Απλούστατα, πήρε τα ηνία ένα Ελληνόπουλο με βλέμμα γερακιού, κορμί πάνθηρα και καρδιά λιονταριού. Μυαλό κομπιούτερ και άγγιγμα Μίδα. Η πενταετία που ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2002 είναι η «χρυσή» πενταετία του Θοδωρή Παπαλουκά.

Στο ισπανικό θρίλερ αποδόθηκε δικαιοσύνη. Σε μια σειρά τριών (ή περισσότερων) αγώνων είθισται να βγαίνει στον αφρό η καλύτερη ομάδα, ειδικά αν έχει το αβαντάζ της έδρας. Η «χρυσοπληρωμένη» Μπαρτσελόνα διαθέτει περισσότερο ταλέντο από την Ουνικάχα, υπερέχει και σε πείρα, αλλά παίζει μπάσκετ τυχαίο. Ο,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο πισινός μας. Αληθινός «Τιτανικός».

Οσοι πιστεύουν ότι ο Ιβάνοβιτς είναι καλός μαθητής του Μάλκοβιτς, καλύτερα ας αναθεωρήσουν. Κι αν δεν θέλουν να ασπαστούν την ταπεινή δική μου άποψη, ας ρωτήσουν τον Μιχάλη Κακιούζη που κοντεύει να παραφρονήσει με αυτά που ζει στη Βαρκελώνη. Σε τέτοιο σύστημα, ή μάλλον μη-σύστημα, ο αρχηγός της Εθνικής μας ομάδας ήταν σχεδόν αδύνατο να διακριθεί. Ντυμένος στα κίτρινα, χθες, έμοιαζε ο καημένος σαν τρόλεϊ που ανεβοκατέβαινε άσκοπα μες στο γήπεδο. Οι συμπαίκτες του τα έκαναν «θάλασσα», ακόμα και όταν έφεραν το παιχνίδι στα μέτρα τους.
Με αφετηρία το τρίποντο-τορπίλη του Πέπε Σάντσες 7" πριν από το φινάλε, η θαρραλέα Μάλαγα προκρίθηκε σε φάιναλ φορ για πρώτη φορά στην ιστορία της, παρά τα προβλήματα χημείας και τραυματισμών που αντιμετώπισε μέσα στη χρονιά (όταν τη βοήθησε αρκετά ο Κώστας Βασιλειάδης). Δεν την επηρέασε ούτε η ξαφνική απουσία του «κύκλωπα» Σαντιάγο. Μπράβο της, λοιπόν.

Το παράξενο της υπόθεσης; Πέρυσι της έκλεισε το δρόμο ο Ολυμπιακός, φέτος της τον άνοιξε (με την ήττα του στην Ανδαλουσία) ο Παναθηναϊκός. Λέτε να το πληρώσει ακριβά ο πρωταθλητής Ελλάδας; Μάλλον όχι, διότι η Ουνικάχα μοιάζει με αθώο αρνί μπροστά στην αρκούδα από τη Μόσχα. Αμαχος πληθυσμός. Δύσκολα θα βρεθεί άνθρωπος να της δώσει περισσότερες από 5% πιθανότητες για το τρόπαιο.
Το θέμα είναι ποιος από τους άλλους τρεις μονομάχους ξεκινάει με 35 τοις εκατό, απέναντι στο 30-30 των υπολοίπων.