Όταν το μυαλό σταματάει...(SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Εδώ και 20 χρόνια το καθεστώς της ιδιοκτησίας της Λεωφόρου Αλεξάνδρας παραμένει αδιευκρίνιστο. Διεκδικώντας την πλήρη κυριότητα του χώρου, ο Παναθηναϊκός βασίστηκε στο ότι, όταν η ομάδα είχε φύγει στο ΟΑΚΑ, ο ενοικιαστής του χώρου, συνεργάτης του Χουάν Ρότσα, πλήρωνε νοίκι στον Ερασιτέχνη για τη στέγαση των ακαδημιών Ρότσα στη Λεωφόρο.
Η καταβολή του ενοικίου χωρίς αντίδραση του δήμου αποδείκνυε έμπρακτα την κυριότητα του χώρου, σύμφωνα με τον Ερασιτέχνη. Η υπόθεση ουδέποτε τελεσιδίκησε σε δικαστήριο. Το ασαφές λοιπόν με το «τα δικαιώματα του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού μεταφέρονται στον Βοτανικό» μεταφέρεται και στο νέο γήπεδο. Και αν το «οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους» ισχύει, ο λογαριασμός που ανοίγεται είναι -το λιγότερο- μπλεγμένος.

Τα υπόλοιπα τέσσερα σημεία που ο Ερασιτέχνης θέλησε να διευκρινίσει αφορούν περισσότερο την ΠΑΕ παρά τον δήμο. 1) Η παράταση του χρόνου που μπορεί να καταγγελθεί η σύμβαση από 20 σε 40 χρόνια δείχνει τη διάθεση του Ερασιτέχνη να δέσει και τυπικά την παραμονή του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού στον Βοτανικό. Τώρα γιατί ο Ερασιτέχνης να έχει αμφιβολίες και να ζητάει την παράταση του χρόνου καταγγελίας, δεν το εξήγησε ο Θανάσης Γιαννακόπουλος. 2) Η ίδια επιφυλακτική διάθεση του Ερασιτέχνη απέναντι στην ΠΑΕ διακρίνεται και στο δεύτερο αίτημα που ικανοποιήθηκε στη συνάντηση του Κακλαμάνη με τον Γιαννακόπουλο. Σε περίπτωση που η εταιρεία του γηπέδου πουλήσει τις μετοχές, ο Ερασιτέχνης ζήτησε να έχει τον πρώτο λόγο στην αγορά των μετοχών, ενώ προηγουμένως τον είχε η ΠΑΕ. Το χάπι χρυσώθηκε με το σουρεαλιστικό επιχείρημα ότι έτσι εξασφαλίζεται ότι κανένας δεν θα μπορεί να διώξει την ΠΑΕ Παναθηναϊκός από τον Βοτανικό. Το γιατί, αν η ΠΑΕ έπαιρνε τις μετοχές, θα έδιωχνε το ποδόσφαιρο που της ανήκει από τον Βοτανικό, σταματάει το κεφάλι του ανθρώπου. Με το γιατί θα έδιωχνε κάτι άλλο, όπως το μπάσκετ, το μυαλό δεν σταματάει.

Αντίθετα, και πάλι το μυαλό πέφτει στα φρένα για το πώς είναι δυνατόν ένα ερασιτεχνικό σωματείο να κατέχει την πλειοψηφία των μετοχών μια εμπορικής επιχείρησης. 3) Ο Ερασιτέχνης ζήτησε να δημιουργηθεί επιτροπή που θα ελέγχει την εκτέλεση της σύμβασης, που είναι λογικό. Στην επιτροπή όμως δεν αναφέρθηκε η ρητή συμμετοχή εκπροσώπου της ΠΑΕ. 4) Ο Ερασιτέχνης ζήτησε το ποσοστό του να βγαίνει από την ονομαστική του εισιτηρίου, ώστε να μην εμφανισθεί ενδιάμεση εταιρεία, όπως η Ticket Club, και τα έσοδα του μειωθούν. Σύμφωνα με τον Θανάση Γιαννακόπουλο, άπαντα τα αιτήματα έγιναν δεκτά. Τώρα γιατί η σύμβαση μεταξύ του δήμου και του Ερασιτέχνη δεν υπογράφηκε και δεν θα υπογραφεί μέχρι το τέλος του μηνός δεν διευκρινίστηκε. Τα αιτήματα του Γιαννακόπουλου έγιναν όλα δεκτά, οι τέσσερις νέοι όροι αφορούν την ΠΑΕ και όχι τον δήμο, οπότε είτε ο λόγος είναι άγνωστος είτε ο Κακλαμάνης θέλει πρώτα να ενημερώσει το δημοτικό συμβούλιο για την αποδοχή του όρου περί μεταφοράς των δικαιωμάτων από τη Λεωφόρο. Εχει τους ψήφους για να πάρει την απόφαση μόνος του, αλλά σε τέτοια θέματα, που μπορεί να σε κυνηγούν μια ζωή, μια ομοφωνία όλων των κομμάτων είναι ιδανική.

Από τη στιγμή που η Σούπερ Λίγκα δεν μπορεί να συμφωνήσει σε κάτι και η απόφαση της πλειοψηφίας να επιβληθεί στα μέλη της, μπορεί να υπάρχει σαν κοινωνικό κλαμπ των ιδιοκτητών, σαν media shop για να βρίσκουν χορηγίες τα μέλη της, σαν μέσο διεκδίκησης χρημάτων από τον ΟΠΑΠ, αλλά πάντα με την έννοια του κλαμπ. Θέλει ένα μέλος να μετέχει σε αυτό που κάνουν και οι υπόλοιποι, όπως να μη δώσει εισιτήρια στους οργανωμένους; Το κάνει. Δεν θέλει, όπως δεν ήθελε η διοίκηση του Αρη να το κάνει με τους Σουπεράδες; Δεν το κάνει και όποιου δεν του αρέσει να πάρει ξίδι να του περάσει.
Οι Ρωμαίοι το έλεγαν: «Ουδεμία ποινή άνευ νόμου». Ισχύει φυσικά και το αντίστροφο. «Ουδείς νόμος άνευ ποινής». Και από τη στιγμή που η συμφωνία να μη δίνονται εισιτήρια δεν βασιζόταν σε νόμο, αλλά στην καλή θέληση των ομάδων, το αποτέλεσμα ήταν δεδομένο ότι θα ήταν αυτό που προέκυψε. Μία τουλάχιστον ομάδα, ο Αρης, που η διοίκησή της είναι το ίδιο πράγμα με τους οργανωμένους της, να το ξανασκεφτεί και να προχωρήσει στον δικό της δρόμο. Για να υπάρχουν συμφωνίες πρέπει να υπάρχει καθαρή γλώσσα και διάθεση σε αυτούς που τις κάνουν να τις τηρήσουν.

Οπως και πρέπει να υπάρχει η μετριοπάθεια στους κυβερνητικούς παράγοντες ότι είναι υπηρέτες των πολιτών και όχι gauleiter κατοχικών δυνάμεων. Ακουγα τον Δουβή στην εκπομπή του Νίκου Ασημακόπουλου στο ραδιόφωνο, μιλούσε για την «εξουσία» και έμοιαζε σαν να ήταν το όνομα πρωταγωνίστριας σε ταινία του Γκουσγκούνη. Ελιωνε. Είναι γνωστό ότι στη Ν.Δ. είναι γκαλοπολάγνοι. Ο,τι τους πουν τα γκάλοπ. Αν βγει γκάλοπ που να λέει ότι οι Ελληνες θέλουν τους πολιτικούς να μοιάζουν με παγόνια, θα έβαζαν όλοι φτερά στον κώλο. Οπότε, κάποιο γκάλοπ θα έσκασε στη Ν.Δ. ότι ο κόσμος θέλει σκληρά μέτρα εναντίον των χούλιγκαν και ξεκίνησε ενδοκομματικός διαγωνισμός ποιος θα μοιάζει πιο σκληρός. Αλλά νισάφι πια. Λίγη ακόμα σκληράδα και το κλίμα θα αρχίσει να αντιστρέφεται. Αναφερόμενος όμως στον Γκουσγκούνη, χαιρετίζω το άνοιγμα της «Αθλητικής» στον χώρο της ελληνικής τσόντας.

Μέχρι πρόσφατα οι ελληνικές εφημερίδες κινούνταν στον χώρο της ξένης τσόντας. Στην οποία βλέπεις το DVD και νομίζεις ότι βλέπεις ντοκιμαντέρ του National Geographic. Ξένο πράγμα, ρε αδερφέ. Κρύο. Βλέπεις όμως ελληνική τσόντα και ανοίγει η ψυχή σου. Με τις γκόμενες να τα έχουν όλα. Και το μουστάκι τους και την κυτταρίτιδα και την τρίχα πίσω. Σκύβουν και νομίζεις ότι έσκυψε μεταφορέας του Orphee Beinoglou. Ετσι είναι η ζωή. Ο κάθε λαός όπως μεγάλωσε και ειδικά εμείς οι μεγαλύτεροι έχουμε δει και πέντε γκόμενες που σε σχολική παράσταση μπορούσαν να παίξουν τον Γκούρα και η φίλη τους τον Δυοβουνιώτη. Οπότε η κίνηση της «Αθλητικής», συνοδευόμενη από το σλόγκαν «Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι» με βρίσκει σύμφωνο και σε λαογραφικό και σε εκπαιδευτικό επίπεδο. Αυτό που διαφωνώ είναι στην επιλογή του φιλμ.

Ο «Ηδονοβλεψίας» δεν είναι από τις χειρότερες ταινίες του Κώστα Γκουσγκούνη, αλλά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί από τα αριστουργήματά του. Εκτός του ότι ανήκει στην όψιμη περίοδο Γκουσγκούνη, που οι ερμηνείες περισσότερο από ντούρες ήταν μελάτες, είναι μια ταινία που εύκολα βρίσκεις. Μπείτε σε ένα από τα ψαχτήρια του internet. Στο e-mule, το Limewire, όποιο γουστάρετε. Αν κάνετε search με το Gousgounis, είναι βέβαιο ότι θα πέσετε στον «Ηδονοβλεψία» ή στο «Ηταν άξιος». Για τους αφισιονάδος του Γκουσγκούνη, ο «Ηδονοβλεψίας» είναι βαρετός γιατί είναι τόσο προβλεπόμενος.

Σε συνομιλία λοιπόν που είχαμε με τον Μένιο Σακελλαρόπουλο κατά τη διάρκεια του ματς Μπενφίκα-Εσπανιόλ, διακριτικά του έθεσα το θέμα. «Μπράβο, αλλά κάτι πιο πρωτότυπο δεν μπορούσατε να βρείτε στην "Ηχώ";». Ο Μένιος αντέδρασε άμεσα και με ενδιαφέρον για το αναγνωστικό κοινό. «Εχεις να προτείνεις κάτι εσύ, που είσαι και μεγαλύτερος;». Είχα. Μόνο που είχα ξεχάσει τον ακριβή τίτλο. Κάτι με γκάνγκστερ, κάτι με πολυβόλα. Δεν θυμόμουν ακριβώς, γιατί το είχα δει στα «Ηλύσια» στο λιμάνι πριν από 43 χρόνια. Του υποσχέθηκα να βοηθήσω και χθες που είχα την ώρα το έκανα.

Στο imdb.com λοιπόν αναφέρονται οι πρώιμες ερμηνείες του Γκουσγκούνη. Οι ταινίες για τις οποίες αναφερόμουν στον Μένιο είναι τα κλασικά αριστουργήματα. «Η λεωφόρος του θανάτου», η οποία καμία σχέση δεν έχει με χουλιγκανισμό για μην μαζεύουν και τον Γκουσγκούνη στη ΓΑΔΑ, και το «Χωρίς ιδανικά», από μια εποχή που το ιδανικό μετρούσε. Και οι δύο ταινίες είναι ελληνικό film noir. Και ρωτάω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό. Αυτοί που βρίσκονται στο Κέντρο Ελληνικού Κινηματογράφου έχουν φροντίσει να ψάξουν για να βρουν κόπια από τις δύο αυτές ταινίες ή ασχολούνται να κάνουν το directors cut από το «Μετέωρο βήμα του πελαργού»; Και αν υπάρχει κόπια, ποιος έχει τα δικαιώματά της και πόσο τη δίνει για να τη ρίξουμε στην «Αθλητική». Οχι στην «Ηχώ» ή το «Sportime», αλλά μια αθλητική εφημερίδα που θα είναι σύνθεση όλων των αθλητικών εφημερίδων. Θα βγαίνει με 30 DVD την ημέρα, τρία περιοδικά του στοιχήματος και τις περιπέτειες του Λεωνίδα Καμπάνταη στις Θερμοπύλες. Κάθε μέρα. Να σαπίζει η νεολαία στη γνώση.

Οποιος πάντως μπει στο imdb.com μην πάρει κάθε πληροφορία που διαβάζει κατά λέξη. Για παράδειγμα, στο λήμμα Kostas Gousgounis αναφέρεται ότι ξεκίνησε την καριέρα του το 1952 παίζοντας στην «Αγνή του λιμανιού» με τον Αλεξανδράκη, τη Χατζηαργύρη και τη Ζαφειρίου. Θυμάται κανένας τον Γκουσγκούνη να την πέφτει στη Ζαφειρίου, που στις ταινίες μόνο ο Διανέλλος έμοιαζε να έχει το ελεύθερο του συζύγου, αλλά να μην ασκεί τα συζυγικά του καθήκοντα; Επίσης αναφέρεται ότι το 1956 ο Κώστας Γκουσγκούνης έπαιξε στο «Μια ζωή την έχουμε» του Γιώργου Τζαβέλα, με τον Δημήτρη Χορν. Θυμάται κάποιος τον Χορν να αναφέρεται στη βιογραφία του στον Γκουσγκούνη; Και είναι δυνατόν άνθρωπος που γνώρισε τον Γκουσγκούνη να μην τον αναφέρει στη βιογραφία του;