Capitano, mio capitano... (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Τι κατέδειξε ο πρώτος ημιτελικός του Τσάμπιονς Λιγκ; Οτι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο «Ολντ Τράφορντ» είναι η καλύτερη ομάδα του κόσμου. Γνωστό. Οτι ο Κακά είναι ο πληρέστερος ποδοσφαιριστής στον πλανήτη, γιατί συνδυάζει βραζιλιάνικο μπρίο και ευρωπαϊκή παιδεία: νομίζω ότι το 'χω γράψει πριν από τρία χρόνια. Οτι για να βγεις πρωταθλητής Ευρώπης πρέπει να αναμετρηθείς με τη Μίλαν. Το 'χουμε καταλάβει όλοι. Θα γράψω για το πλέον προφανές συμπέρασμα: ότι είναι τιμή μας που έχουμε δει τον Πάολο Μαλντίνι να αγωνίζεται.

Eίναι γεννημένος το 1968. Εκανε ντεμπούτο στο Καμπιονάτο τον Ιανουάριο του 1985, όταν ο συμπαίκτης του Γιαν Γκουρκούφ δεν είχε ακόμα γεννηθεί! Κέρδισε το πρώτο του Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1989 και έναν χρόνο αργότερα τα έκανε δύο. Το σήκωσε σαν αρχηγός το 1994. Το ξανασήκωσε το 2000. Προχθές, είκοσι δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο του, η έξοδός του από το παιχνίδι ύστερα από ένα ημίχρονο ηρωικό και παθιασμένο ήταν η βασική αιτία που η Μίλαν δεν έφυγε με τη νίκη από το «Ολντ Τράφορντ».

Καριέρα

Κοιτάζω την καριέρα του Μαλντίνι στον διαδικτυακό τόπο της Μίλαν και με πιάνει πονοκέφαλος. Οι αριθμοί που περιγράφουν τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα είναι πέρα από τη λογική: αν ένας ποδοσφαιριστής έχει οκτώ γεμάτα χρόνια επιτυχιών και θριάμβων, ο Μαλντίνι έχει κάνει τρεις καριέρες! Δεν υπάρχει διοργάνωση που να μην έχει τιμήσει, ρεκόρ που να μην έχει καταρρίψει, χρονιά που να μην τον έχει βρει πρωταγωνιστή. Είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια, ο Πάολο Μαλντίνι, γιος του Τσέζαρε, είναι σημείο αναφοράς μιας ομάδας που στην παρακμή της έπεισε την οικουμένη ότι είναι η σημαντικότερη των καιρών μας. Σε αυτή τη σημαντική ομάδα ο Μαλντίνι λειτουργεί για ένα τέταρτο αιώνα σαν φάρος: ήταν το παλικαράκι που έκανε ντεμπούτο στα 17 του, ο σούπερ σταρ της καλύτερης άμυνας του κόσμου στα 24 του, ο αρχηγός που έφτανε να υψώσει τη φωνή για να συμμορφωθούν όλοι στα 29 του, το σύμβολο της διάρκειας και της συνέχειας στα 32 του, η «σημαία» στα 36, ο απόλυτος μύθος σήμερα που πατάει τα 39. Είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια, ο τεράστιος αυτός παίκτης μάς θυμίζει ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι, που σε όσους το τιμούν εξασφαλίζει θαυμασμό, χειροκρότημα, αθανασία.

Τίτλοι

Ο απολογισμός του δεν μετριέται με τους τίτλους του. Τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών, επτά πρωταθλήματα, δύο διηπειρωτικά και τέσσερα ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ μπορεί να σημαίνουν πολλά για τους άλλους, μπορεί όμως και να μη φτάνουν για να περιγράψουν την ατέλειωτη καριέρα του. Αυτή είναι πολλά ακόμα. Ενα χαμόγελο που δεν σβήνει ποτέ, ένα βλέμμα απέναντι στο οποίο κάθε συμπαίκτης και κάθε αντίπαλος νιώθει δέος, δύο επεμβάσεις στα γόνατα, η μία μάλιστα όταν ήταν ήδη 37 χρονών. Στο τέλος του ματς του «Ολντ Τράφορντ» εξηγούσε τι έγινε: «Το αριστερό γόνατο, στο οποίο έκανα πέρυσι επέμβαση άντεξε, το άλλο πονάει κι ας το έχει ανοίξει ο γιατρός παλιότερα. Ο δόκτωρ Μάρτενς μού είπε ότι δεν μπορώ να βγάλω δύο ματς την ίδια εβδομάδα, γιατί θα μου φύγει το πόδι την ώρα που τρέχω. Δεν ήθελα να βγω στο ημίχρονο, αλλά πρήστηκε το γόνατο κι ο Αντσελότι μου είπε ότι φοβάται ότι θα πάθω ζημιά. Τη γλίτωσα εγώ, την έπαθε η Μίλαν, αλλά υπάρχει ρεβάνς». Η ζωή ολόκληρη είναι μια ρεβάνς.

Μοναδικός

Σε ποια ράτσα ανήκει ο Μαλντίνι; Αδύνατο να το πεις. Μεγάλοι παίκτες είναι πολλοί, σούπερ σταρ λίγοι – όμως αυτός βάζει υποψηφιότητα για να καταγραφεί στη συνείδηση όλων ως μοναδική περίπτωση. Μετά τον αγώνα της Μίλαν με την Μπάγερν Μονάχου, οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι πόσο ακόμα θα παίζει ο Μαλντίνι. «Δεν καταλαβαίνω τι ρωτάτε», απάντησε το αφεντικό. «Δηλαδή πιστεύετε ότι εγώ έχω το ηθικό δικαίωμα να διώξω τον Μαλντίνι από τη Μίλαν ή να του πω σταμάτα; Ποιος νομίζετε ότι είμαι εγώ, κύριοί μου;». Ο Μπερλουσκόνι έχει δίκιο: δεν υπάρχει τίποτα μπροστά στον Μαλντίνι. Με τον καιρό, αυτός και η Μίλαν έγιναν το ίδιο πράγμα: κοιτώντας το πρόσωπό του τα βλέπεις όλα. Το κάποτε ομορφόπαιδο αυλακώθηκε, οι πρώτες ρυτίδες δεν κρύβονται, τα μαλλιά δεν πετάνε, ο ωραίος Πάολο μεγάλωσε και μαζί του και η ομάδα. Η Μίλαν δεν παίζει το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο των '90s, τη φοβούνται λιγότερο, αλλά όποιος νομίζει ότι ως ομάδα τελείωσε βρίσκεται στο καναβάτσο: φτάνει να υπάρχει στο γήπεδο ο Μαλντίνι – θεματοφύλακας των αξιών της, περισσότερο και από ποδοσφαιριστής.

Διαδρομή

Δεν ξέρω πότε θα σταματήσει. Είκοσι δύο χρόνια κάνει την ίδια διαδρομή, μετράει θριάμβους και διδάσκει ήθος κι όμως τούτη η θητεία δεν σταματάει πουθενά: στο δεύτερο ημίχρονο στο «Ολντ Τράφορντ» χωρίς αυτόν έμειναν στην άμυνα της Μίλαν μόνο νορμάλ παίκτες – ο Ρούνεϊ, ο Ρονάλντο, ο Γκιγκς και ο Σκόουλς απελευθερώθηκαν από το δυσβάστακτο βάρος του. Είναι πολύ δύσκολο να δεις ως αντίπαλο κάποιον που θαυμάζεις και τον Μαλντίνι τον θαυμάζουν όλοι.

Αντίο

Δεν ξέρω τι θα γίνει τη μέρα που θα πει αντίο. Πιθανότατα θα του βρουν μια θέση στο οργανόγραμμα της εταιρείας -η Μίλαν σπάνια αφήνει τα παιδιά της: θα φροντίσει ώστε το πιο καλό από αυτά να είναι εκεί που πρέπει. Στο αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του θα παρελάσει ολόκληρη η ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου: ο Μαλντίνι δεν είναι ούτε συμπαίκτης, ούτε αντίπαλος -είναι ο αρχηγός όλων. Δεν ξέρω αν το «Σαν Σίρο» θα καταφέρει να του χαρίσει ένα τελευταίο μεγάλο χειροκρότημα -δεν υπάρχει αποθέωση τόσο μεγάλη, ώστε να μπορεί να θεωρηθεί άξια της καριέρας του. Βρίσκω πιο λογικό να μείνουν όλοι σιωπηλοί και να περιμένουν από αυτόν το τελευταίο χειροκρότημα.

Δέος

Θέλω να είμαι εκεί: βουβός και γεμάτος δέος. Συγκινημένος, σίγουρα, απέναντι σε έναν μύθο του αιώνα μας…

Αθλιότητες

Δεν θέλω να γράφω συνέχεια για τη διαιτησία, αλλά δεν με αφήνουν να αγιάσω. Οι ορισμοί που έκανε χθες ο Ψυχομάνης (;) είναι απαράδεκτοι. Να προσεύχεται να πάνε όλα καλά, γιατί τον βλέπω να περνάει τις πόρτες της εισαγγελίας: ο Σανιδάς τον τελευταίο καιρό δείχνει για τα διαιτητικά πράγματα μεγάλη προσοχή και περιμένει το τέλος του πρωταθλήματος για να φωνάξει πολύ κόσμο.

Στο πρόγραμμα υπάρχουν δύο ματς-καρμπόν: το παιχνίδι της ΑΕΚ με την Ξάνθη και το ματς της Λάρισας με τον Παναθηναϊκό. Η ΑΕΚ και ο ΠΑΟ είναι εντελώς αδιάφοροι, η Λάρισα και η Ξάνθη «καίγονται» γι' αυτόν τον έναν βαθμό που θα τους επιτρέψει να πιάσουν τους 36 πόντους, που είναι το όριο της παραμονής. Στο παιχνίδι ΑΕΚ – Ξάνθη ορίστηκε ο διεθνής Γιώργος Κασναφέρης, στο ματς Λάρισα – Παναθηναϊκός ο Χαράλαμπος Καρατζάς που έχει παίξει φέτος λιγότερα ματς από οποιονδήποτε άλλον. Αναρωτιέμαι πραγματικά, με πιο σκεπτικό το ένα ματς αξιολογείται ως συγκλονιστικά δύσκολο και το άλλο ως σχεδόν αδιάφορο –όταν μάλιστα οι δύο ομάδες θα βρεθούν αντιμέτωπες έπειτα από λίγες μέρες στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος. Εγώ δεν λέω ότι η Λάρισα κινδυνεύει να περάσει «χειρουργείο» από έναν διαιτητή που παραδοσιακά παίζει μεγάλους: αναρωτιέμαι τι θα συμβεί αν τύχει το αντίθετο. Για την ακρίβεια αναρωτιέμαι ποιος θα βγάλει από το κεφάλι του κάθε κακόπιστου την ιδέα ότι η Λάρισα ευνοήθηκε στο πλαίσιο μιας παρασκηνιακής συναλλαγής, που προβλέπει αυτή να σωθεί και ο ΠΑΟ να κατακτήσει το Κύπελλο Ελλάδος, έτσι κι ο ρέφερι τα κάνει μούσκεμα. Ρωτάω τον Ψυχομάνη: θα όριζε ποτέ τον Καρατζά στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος; Κι αν όχι, γιατί μια εβδομάδα πριν τον στέλνει στη Λάρισα;

Απρόσεχτος είναι ο αρχιδιαιτητής και στον ορισμό του Κασναφέρη στο ματς της Ξάνθης με την ΑΕΚ. Ο καλός διαιτητής σε ένα ματς τα έκανε φέτος θάλασσα: στο ματς της Ξάνθης με τη Λάρισα, που έγινε λίγες μέρες μετά τη βράβευσή του από τον τοπικό σύνδεσμο! Ηταν ανάγκη να τον ξαναστείλουν σε ματς της Ξάνθης; Γιατί; Χάθηκαν οι διαιτητές;

Αναρωτιέμαι, επίσης, ποιος είναι ο φωστήρας που έδωσε άδεια στον Κύρο Βασσάρα να πάει πέντε μέρες στο Κατάρ! Ο Βασσάρας έχει να διευθύνει ματς της Α' Εθνικής από τις 18 Μαρτίου! Είναι δυνατόν ο διαιτητής του ημιτελικού του Τσάμπιονς Λιγκ να μη χρησιμοποιείται στις τελευταίες κρίσιμες αγωνιστικές; Γιατί άραγε; Επειδή δεν ακούει κανέναν;