Σίγουρα Τσάβι Πασκουάλ και Ντέιβιντ Μπλατ ξέρουν καλύτερα. Η διαδρομή αμφοτέρων δεν χωρά αμφισβήτηση. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός κοντεύουν ή έχουν ολοκληρώσει το παζλ των ρόστερ τους για τη νέα σεζόν και κάποια πρώτα συμπεράσματα προκύπτουν από τις κινήσεις τους. Φυσικά, όπως πάντα, κριτής όλων είναι το… παρκέ και μέχρι να δούμε τους «αιώνιους» στην πράξη, όλα τα άλλα είναι θεωρίες και καφενειακού επιπέδου συζητήσεις. Ας δούμε, όμως, ποια φαίνεται να είναι τα «συν» και ποια τα «πλην» των δύο νέων βερσιόν Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού.
Πιο ελληνικός και ελεγχόμενος Παναθηναϊκός
Ο Παναθηναϊκός ανανέωσε με Καλάθη και Παππά, απέκτησε Λάσμε, Λάνγκφορντ, Παπαπέτρου και Παπαγιάννη, ενώ αποχώρησαν οι Σίνγκλετον, Τζέιμς, Γκέιμπριελ, Ρίβερς, Πέιν και Όγκαστ. Εκκρεμεί η απόκτηση ενός 4αριου και ίσως παραμείνει ως έβδομος ξένος ο Λοτζέσκι (ή κάποιος παίκτης με τέτοια χαρακτηριστικά).
Στα συν:
-Ενίσχυση ελληνικού κορμού: Ακολουθώντας τη συνταγή που έφερε… Ευρωλίγκες, ο Παναθηναϊκός επένδυσε στο ελληνικό στοιχείο. Διαθέτει πλέον μια δεκάδα (αν προσθέσουμε και τους Χαραλαμπόπουλο, Λούντζη, Καλαϊτζάκη) γηγενών με πλούσιο ταλέντο και που με εξαίρεση τον 33χρονο Βουγιούκα, είναι όλοι σε ηλικία που τους επιτρέπει να προσφέρουν σταθερότητα κορμού και προοπτική ετών. Για μια ομάδα που πάσχιζε τα τελευταία χρόνια να βρει αρκετά σημεία αναφοράς στους γηγενείς αυτό είναι μια τεράστια πρόοδος.
-Πιο… ελεγχόμενο ρόστερ: Ο νέος Παναθηναϊκός θα διαθέτει λιγότερο απρόβλεπτο στοιχείο. Ο Τσάβι Πασκουάλ φαίνεται πως απηύδησε με παίκτες τύπου Τζέιμς και Φελντέιν, που συχνά ακύρωναν τα συστήματα και λειτουργούσαν αναρχοαυτόνομα. Είναι προφανές πως θέλησε να ποντάρει περισσότερο σε «στρατιώτες» ικανούς να υπηρετήσουν πιο πιστά το πλάνο και που μπορεί να ελέγξει καλύτερα, εντός και εκτός παρκέ. Ακόμη και ο Κιθ Λάνγκφορντ, που αποκτήθηκε ως πρώτο βιολί για την επίθεση, είναι παίκτης που λειτουργεί ομαδικά.
-Σαφής ενίσχυση στο «5»: Ο Παναθηναϊκός ταλαιπωρήθηκε πολύ στη θέση «5» την περασμένη περίοδο. Πέιν και Όγκαστ δεν προσαρμόστηκαν ποτέ, ο Βουγιούκας είχε πολύ περιορισμένο ρόλο και Σίνγκλετον-Γκιστ έτρεχαν να μπαλώσουν όλες τις τρύπες. Φέτος οι «πράσινοι» είναι-τουλάχιστον στα χαρτιά-πολύ βελτιωμένοι στη συγκεκριμένη θέση. Ο Λάσμε διαθέτει αθλητικότητα, εμπειρία, έχει βελτιώσει αισθητά το σουτ μέσης απόστασης και δεν θα χρειαστεί χρόνο προσαρμογής, όπως και ο Παπαγιάννης που θα φέρει μέγεθος και παιχνίδι… πολύ πάνω από τη στεφάνη. Οι δύο αυτοί ευτυχούν να διαθέτουν στο «1» τον Καλάθη που μπορεί να τους ταΐσει εξαιρετικά προσφέροντας εύκολο και συνάμα θεαματικό σκορ στην ομάδα.
Στα πλην:
-Ερωτηματικό το μακρινό σουτ: Το συνεπές μακρινό σουτ είναι κομβικό για το σύγχρονο μπάσκετ. Για τον Παναθηναϊκό της προσεχούς περιόδου αυτή τη στιγμή αποτελεί ερωτηματικό. Κι αυτό γιατί αποχώρησαν ο Ρίβερς που μέχρι το τελευταίο τετράμηνο δεν χρειάζεται συστάσεις για την αποτελεσματικότητά του από μακριά, ο Σίνγκλετον που είναι κλασική περίπτωση stretch four, ενώ ακόμη είναι ασαφές το μέλλον του Λοτζέσκι, που είναι μεν εύθραυστος αλλά έδειξε στους τελικούς πόσο μπορεί να βοηθήσει. Οι «πράσινοι» δεν είναι ότι απέκτησαν κακούς σουτέρ, αφού Λάνγκφορντ και Παπαπέτρου δεν είναι καθόλου ακίνδυνοι πίσω από τα 6,75μ., αλλά δεν θεωρούνται κλασικοί σουτέρ. Ο πρώτος βολεύεται κυρίως να σουτάρει από ντρίμπλα κι όχι από θέση, ενώ ο δεύτερος τους τελευταίους μήνες βελτίωσε το ποσοστό του δουλεύοντας σε εκτέλεση με μεγαλύτερη καμπύλη αλλά χρειάζεται σταθερότητα.
-Μετά τον Καλάθη, ποιος; Ο Παναθηναϊκός έκανε την κίνηση του καλοκαιριού με την ανανέωση του Νικ Καλάθη, αλλά ακόμη κι ένας τέτοιος ενορχηστρωτής θα χρειαστεί βοήθεια. Οι «πράσινοι» θα πρέπει να βρουν κι άλλες πηγές δημιουργίας πέραν του φυσικού τους ηγέτη. Λεκαβίτσιους και Ντένμον θα πρέπει να αποδείξουν ότι μπορούν, κάτι που μόνο περιστασιακά έκαναν την περασμένη σεζόν, ενώ ο Λάνγκφορντ θα πρέπει να προσαρμόσει το παιχνίδι του για να δημιουργεί και για τους άλλους. Συν τοις άλλοις, σχήματα δίχως τον Καλάθη στο «1-2» ίσως αντιμετωπίσουν πρόβλημα στην άμυνα, καθώς πέραν του Νικ δεν υπάρχει ο συνδυασμός μεγέθους και ταχύτητας στους περιφερειακούς.
-Η τρέλα μπορεί να λείψει: Η επιλογή του Τσάβι Πασκουάλ να πορευτεί με μια πιο ελεγχόμενη ομάδα είναι συνειδητή. Όμως ίσως το ατομικό ταλέντο παικτών όπως οι Τζέιμς, Σίνγκλετον και Ρίβερς μπορεί να λείψει από τον Παναθηναϊκό όταν-όπως συμβαίνει συχνά-το πλάνο δεν λειτουργεί στην εντέλεια ή δεν είναι αποτελεσματικό. Ο Λάνγκφορντ σίγουρα μπορεί να βοηθήσει σε τέτοιες στιγμές, αλλά πέραν αυτού ίσως μόνο ο Καλάθης και ο Παππάς είναι ικανοί να δώσουν λύσεις.
Ο Μπλατ αλλάζει πολλά στον Ολυμπιακό
Ο Ολυμπιακός ανανέωσε με Σπανούλη και Παπανικολάου, απέκτησε Γουίλιαμς-Γκος, ΛεΝτέι, Βεζένκοφ, Τουπάν και Τίμα, ενώ αποχώρησαν Παπαπέτρου, Ρόμπερτς, ΜακΛιν, Γουίλτζερ, Τόμπσον, Τιλί, Μπράουν και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος που αντικαταστάθηκε από τον Ντέιβιντ Μπλατ. Κατά δήλωση του νέου προπονητή το ρόστερ έχει κλείσει.
Στα συν:
-Ο «άνεμος» Μπλατ: Δίχως να γίνονται συγκρίσεις με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο ούτε να απαξιώνεται η δουλειά του για μια τετραετία, ο Ντέιβιντ Μπλατ φέρνει έναν άνεμο ανανέωσης που έδειχνε να έχει ανάγκη ο Ολυμπιακός. Ο Αμερικανοϊσραηλινός τεχνικός θα βάλει νέα πράγματα στο παιχνίδι της ομάδας σε άμυνα και κυρίως επίθεση μετά από αρκετό καιρό, έχει ήδη διαφορετική φιλοσοφία στη στελέχωση του ρόστερ από τον προκάτοχό του, είναι πολύ πιο επικοινωνιακός... Ακόμη και η επιμονή του να υπογράψουν διετή συμβόλαια οι ξένοι είναι μια αλλαγή που δείχνει πως έχει μακρόπνοο πλάνο. Μένει να φανεί αν τα αποτελέσματα θα είναι καλύτερα.
-Επιτέλους… μπλοκέρ και «εξολοθρευτής»: Από τον περσινό Ολυμπιακό έλειψαν πολύ ένας παίκτης που θα προστατεύει τη ρακέτα με τις τάπες του και ένας εξαιρετικός περιφερειακός αμυντικός. Ο Ζακ ΛεΝτέι κουβαλά τη φήμη του rim protector, την οποία βεβαίως θα πρέπει να επιβεβαιώσει και στο υψηλότερο επίπεδο, ενώ ο Αξέλ Τουπάν μπορεί να μαρκάρει από το «1» ως το «4» και θα απαλλάξει τον Παπανικολάου από πολλές… αγγαρείες που έκανε κυνηγώντας όλη την περασμένη σεζόν αντίπαλα γκαρντ λόγω της κακοτεχνίας του ρόστερ.
-Πιο αθλητικός και νεανικός: Παρότι ο Ολυμπιακός έχασε τον Παπαπέτρου, κατόρθωσε να μειώσει το μέσο όρο ηλικίας και να αυξήσει την αθλητικότητα της ομάδας, τουλάχιστον στις περισσότερες θέσεις. Παίκτες όπως οι Τουπάν, Τίμα και ΛεΝτέι έχουν πολύ μεγαλύτερα φυσικά προσόντα από Ρόμπερτς, Γουίλτζερ και ΜακΛίν, κάτι που είχε ζητήσει επιτακτικά ο Ντέιβιντ Μπλατ. Περιττό να σημειώσουμε ότι η σημασία της αθλητικότητας στο σύγχρονο μπάσκετ τείνει να ξεπεράσει ακόμη και αυτή του πηγαίου ταλέντου.
Στα πλην:
-Παίκτες-στοιχήματα: Ο Ντέιβιντ Μπλατ αρέσκεται να παίρνει στις ομάδες του όχι φτασμένους παίκτες αλλά ορισμένους που έχει ξεχωρίσει ο ίδιος και να τους καθιερώνει στο top level. Κλάιμπερν, Γουίλμπεκιν, Ράις, Τάιους αλλά και Ευρωπαίοι όπως οι Βούιτσιτς και Σισκάουσκας είναι μερικά μόνο παραδείγματα. Κακά τα ψέματα, οι «αιώνιοι» δεν μπορούν να ανταγωνιστούν σε… πλειστηριασμό τις περισσότερες ομάδες της Ευρωλίγκας στη διεκδίκηση καταξιωμένων σταρ. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων το ανιχνευτικό ταλέντο του Μπλατ έχει δικαιωθεί κατά το παρελθόν, αλλά παίκτες όπως οι Γουίλιαμς-Γκος και Ζακ ΛεΝτέι δεν παύουν να αποτελούν στοιχήματα, καθώς θα πρέπει να αποδείξουν πως ανήκουν στην κορυφαία μπασκετική σκηνή της Ευρώπης.
-Ερωτηματικό η υποστήριξη σε Πρίντεζη: Ο Γιώργος Πρίντεζης δεν γίνεται νεότερος… Ειδικά την προηγούμενη διετία, οι παίκτες που κλήθηκαν να του δώσουν ανάσες στο «4» δεν τα κατάφεραν, είτε λόγω… ανεπάρκειας είτε λόγω τραυματισμών. Φέτος είναι άγνωστο αν τα πράγματα θα είναι διαφορετικά, καθώς πίσω του δεν υπάρχει κλασικό 4άρι. Ο Βεζένκοφ είναι πρότζεκτ με προοπτική, αλλά παίζει περισσότερο με πρόσωπο στο καλάθι και δεν είναι τόσο ανθεκτικός στις επαφές. Ο Τίμα, που ήρθε με προοπτική να παίζει και ως πάουερ φόργουορντ, παρότι έχει πολύ δυνατό κορμί, προτιμά να ξεκινά (και συνηθέστερα να τελειώνει) τις προσπάθειές του απέξω. Ο δε ΛεΝτέι αποκτήθηκε κατά βάση για το «5». Η πορεία θα δείξει αν ο υπαρχηγός του Ολυμπιακού θα έχει ποιοτικές ανάσες στη θέση του την ερχόμενη σεζόν ή… μια από τα ίδια.
-Η αθλητικότητα στο «ασσόδυο»: Ένα ακόμη πράγμα που έλειψε πολύ από τον Ολυμπιακό πέρσι ήταν η έλλειψη αθλητικότητας στα γκαρντ. Οι περιφερειακοί της ομάδας πλην του Σπανούλη αδυνατούσαν να περάσουν στο πρώτο βήμα τον προσωπικό τους αντίπαλο δημιουργώντας ρήγματα ή ανισορροπία στην αντίπαλη άμυνα, ενώ ταυτόχρονα ήταν ευάλωτοι απέναντι σε τέτοιου τύπου γκαρντ στα μετόπισθεν. Αν είχε αποκτηθεί ο Πιεριέι Χένρι το πρόβλημα θα είχε αντιμετωπιστεί πολύ καλύτερα, αλλά αυτό δεν συνέβη. Οι παίκτες στο «1» και το «2» δεν διακρίνονται για την αθλητικότητά τους, αφού ακόμη και ο Γουίλιαμς-Γκος δεν είναι ο φτεροπόδαρος παίκτης που θα περάσει σε έκρηξη τον αντίπαλό του και θα πάει στο ντράιβ τόσο συχνά. Ο δε Τουπάν, που θα δώσει λύσεις στην περιφερειακή άμυνα, δεν βάζει τόσο καλά την μπάλα στο παρκέ στην επίθεση για να εκμεταλλευτεί την αθλητικότητά του.
*Οι διοικήσεις των δύο ΚΑΕ έκαναν και με το παραπάνω και φέτος το «καθήκον» τους. Την ώρα που στο ποδόσφαιρο λίγες μέρες πριν αρχίσουν οι υποχρεώσεις στην Ευρώπη και έναν μήνα πριν το πρωτάθλημα ακόμη αναζητούνται παίκτες για πολλές θέσεις από διοικήσεις με πολύ περισσότερα έσοδα, στο μπάσκετ οι «αιώνιοι» έχουν (σχεδόν) έτοιμες τις ομάδες τους σχεδόν δυόμισι μήνες πριν. Κι ας συνεχίζουν να ρίχνουν σε τρύπιο καλάθι, όπως άλλωστε είναι και το χαρακτηριστικό του αθλήματος.
Follow @ChristosRobolis
ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
