Σαν να βλέπω ήδη μπροστά μου τα σχόλια στη σχετική ανάρτηση στο facebook ή ακόμα και σε προσωπικά μηνύματα.
«Άλλαξε δουλειά», «βράσε καμιά μπάλα μπας και πάρεις μυρωδιά», «τι λες ρε καραγκιόζη που θα γράψεις εσύ για τον Ζιντάν».
Δεκτά όλα, αλλά όχι και αρκετά για να εμποδίσουν το παρακάτω πόνημα.
Όταν έχεις ακούσει κατάρες και ευχούλες για καλοκαιρινά ζώδια επειδή έγραψες ότι τα γεμιστά πρέπει να τρώγονται με κιμά (ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ) σιγά που θα κωλώσεις να γράψεις για ένα από τα πιο υπερτιμημένα γκολ των ευρωπαϊκών κυπέλλων.
Γιατί αυτό ακριβώς είναι του Ζινεντίν Ζιντάν στον τελικό του Champions League με τη Λεβερκούζεν…
Καταρχάς να διευκρινιστούν κάποια πράγματα, μπας και γλιτώσουμε κάνα μπινελίκι απ’ όσους έχουν φτάσει μέχρι εδώ και δεν έχουν κλείσει ήδη το κείμενο.
Ο Ζιντάν ήταν συγκλονιστική παιχτάρα που μπαίνει δίπλα σε Μαραντόνα και Πελέ. Το γκολ που έβαλε εκείνο το βράδυ ήτανε όμορφο. Κάποιος άλλος που θα το επιχειρούσε μπορεί να έκανε «τσαφ» ή να την έστελνε στα πουλιά.
Απ’ αυτό το σημείο όμως, μέχρι το σημείο να χαρακτηρίζεται ανεπανάληπτη γκολάρα, υπάρχει απόσταση. Και με αυτήν ακριβώς την υπερβολή εκφράζεται η διαφωνία…
Ασύλληπτο γκολ που μπορείς να πεις ότι σημάδεψε έναν τελικό είναι η έμπνευση του Σαβίτσεβιτς απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Η λόμπα του Ρίκεν απέναντι στη Γιουβέντους. Το μυθικό ψαλιδάκι του Μπέιλ στο Ρεάλ-Λίβερπουλ προ τριετίας.
Όλα τους παραδείγματα μοναδικών εμπνεύσεων, ιδιαίτερων εκτελέσεων, γκολ με «κόνσεπτ» που βλέπεις σπάνια στο γήπεδο. Και σίγουρα πολύ πιο σπάνια από ένα μονοκόμματο σουτ -άψογο μεν, με υπέροχο στιλ, αλλά και πολύ μεγάλη άνεση.
Διότι η μπάλα πέφτει «από τον ουρανό» στη σέντρα του Ρομπέρτο Κάρλος. Ο Ζιντάν έχει όλον τον χρόνο (έστω κι αν δεν τον χρειαζόταν) να ζυγίσει το πόδι του. Οι αμυντικοί τον έχουν αφήσει να εκτελέσει ελεύθερος.
Είναι δυνατόν παίκτης της δικής του ποιότητας να μη σκεφτεί να τελειώσει αμέσως τη φάση;
Εδώ ο εκάστοτε ρούκουνας που παίζει με την παρέα του στο «5Χ5», όταν βλέπει την μπάλα να στρώνεται τόσο «λουκούμι» στο πόδι του τολμάει να σουτάρει απευθείας (έστω και υπό τον κίνδυνο να βγάλει κάνα πόδι).
Δεν θα το σκεφτεί ο Ζινεντίν ο Ζιντάν; Δεν θα θεωρήσει αυτονόητο ότι πρέπει να την μπουμπουνίσει;
Ναι, ο τρόπος που το κάνει είναι άριστος και υποδειγματικός. Όμως ο βαθμός δυσκολίας είναι χαμηλός για κάποιον της δικής του κλάσης.
Εκτός κι αν αξίζει ν' αποθεώνεται μια έμπνευση που (όπως θα περιέγραφε γλαφυρά, αλλά αργομίλητα παλαίμαχος Έλληνας άσος) ήταν τόσο εύκολη για τον Ζιντάν «όσο το να βάλει ένα ποτήρι νερό»…
