Οι νέοι είναι ωραίοι, αλλά ο… Σλούκας είναι αλλιώς για τον Παναθηναϊκό

Ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσε ιδανικά τα παιχνίδια προετοιμασίας, αφού κατέκτησε το «Παύλος Γιαννακόπουλος» στο ΟΑΚΑ, επικρατώντας της Μπάγερν και της Εφές κατά σειρά. Μάλιστα, λες και το ήθελε η μοίρα να πανηγυρίσει ο «εξάστερος» τη νίκη στον τελικό με καλάθι του Κώστα Σλούκα.

Καταρχάς, να πούμε ότι οι άνθρωποι και οι φίλαθλοι του «τριφυλλιού» τίμησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη μνήμη του κορυφαίου διοικητικού παράγοντα στην ιστορία του συλλόγου. Του αείμνηστου Παύλου Γιαννακόπουλου, που για τους περισσότερους φίλους της ομάδας αποτελούσε πατρική φιγούρα. Ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται.

Το πρώτο και βασικότερο συμπέρασμα που βγήκε από τις δύο ημέρες του τουρνουά είναι ότι η ομάδα του Αταμάν χρειάζεται μπόλικη δουλίτσα για να φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο και για να αποκτήσει περισσότερη διάρκεια στο παιχνίδι της. Άλλωστε, ο Τούρκος προπονητής δοκίμασε αρκετά σχήματα και ακόμα μαθαίνει την ομάδα του. Επιπροσθέτως, είναι σημαντικό να υπάρξει υπομονή από όλες τις πλευρές και να αποφευχθούν φαινόμενα… καταστροφολογίας.

Στο αγωνιστικό σκέλος, είδαμε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα αυτό το διήμερο. Καταρχάς, το δεδομένο της υπόθεσης είναι πως οι «πράσινοι» έχουν ανέβει πολλά σκαλοπάτια (για να μην πούμε ορόφους) σε ποιότητα και δεν θα έχουν καμία σχέση με την προηγούμενη «μαύρη» τριετία, η οποία θα πρέπει να ξεχαστεί άμεσα.

Άλλωστε, γι’ αυτό τον λόγο έγινε η σημαντική επένδυση του καλοκαιριού, τόσο σε χρήμα, όσο και σε χρόνο. Συν τοις άλλοις, το μερικώς ανακαινισμένο ΟΑΚΑ ενθουσίασε και εντυπωσίασε όλο τον κόσμο, ενώ προσφέρει μια διαφορετική αύρα σε όλο τον «οργανισμό». Και έπεται και συνέχεια σε αυτό το κομμάτι.

Στα δύο ματς του «τριφυλλιού» είδαμε ότι οι νέοι είναι ωραίοι, αλλά την ειδοποιό διαφορά την έκανε στο φινάλε ένας… παλιός. ΟΚ, δεν είναι παλιός στον Παναθηναϊκό ο Σλούκας, όμως θεωρείται «παλιοσειρά» γενικότερα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και διαθέτει αυτή την ηγετική στόφα που τόσο είχε λείψει από την ομάδα τα τελευταία χρόνια.



Εκείνος ήταν που έκρινε τον τελικό με την Εφές με το λέι-απ που πέτυχε λίγα δευτερόλεπτα πριν από το φινάλε. Ένα καλάθι που το έχει ψωμοτύρι. Ένα καλάθι που το έχει βάλει… εκατομμύρια φορές στην καριέρα του. Είναι ο άνθρωπος της στιγμής, είναι ο άνθρωπος που ζει και αναπνέει για τέτοιες καταστάσεις. Γι’ αυτό και τονίζουμε διαρκώς ότι η μετακίνησή του στο «τριφύλλι» ήταν η μεταγραφή της δεκαετίας.

Και κάτι ακόμα: ο αρχηγός των «πράσινων» δεν είχε και την καλύτερη δυνατή απόδοση στα δύο παιχνίδια του τουρνουά, κάτι που δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στην εύστοχη προσπάθειά του στο φινάλε. Για παράδειγμα στον τελικό είχε μόλις 2 μονάδες στο ειδικό σύστημα αξιολόγησης, ενώ ο Παναθηναϊκός είχε -16 πόντους με εκείνον στο παρκέ. Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά από τη στιγμή που καθόρισε τον νικητή;

Κατά τα λοιπά, οι παίκτες του Αταμάν έδειξαν τρομερό ενθουσιασμό, με πρώτο και καλύτερο τον Λεσόρ, ο οποίος κυριάρχησε στις ρακέτες και στις δύο αναμετρήσεις. Ο Γάλλος σέντερ συνεργαζόταν άψογα με τον Μήτογλου και σε γενικές γραμμές προσφέρει εντυπωσιακές φάσεις, κάτι που μέσα στη χρονιά θα βοηθήσει ακόμα και για τον… ξεσηκωμό της εξέδρας.

Αυτοί οι δύο αγώνες βοήθησαν πολύ στο να πάρει τα πάνω του ο Γκάι, ο οποίος έψαχνε τα πατήματά του στα πρώτα φιλικά κι έδειχνε να βρίσκεται λίγο πίσω σε σχέση με τους υπόλοιπους. Παρ’ όλα αυτά, ο Αμερικανός γκαρντ έβαλε μεγάλα σουτ και ήταν πολύ καλός εκτελεστικά κόντρα σε Μπάγερν και Εφές, ενόσω βοήθησε πολύ και σε άμυνα-ριμπάουντ.



Μιας και αναφερθήκαμε στα ριμπάουντ, ο Παναθηναϊκός έχει πλέον πολλά υπερόπλα στον συγκεκριμένο τομέα. Μήτογλου και Λεσόρ κάνουν… θραύση και στις δύο άκρες, ενώ δείχνουν την απαραίτητη διάθεση και οι περιφερειακοί. Ας ελπίσουμε να συνεχιστεί αυτό και στα επίσημα παιχνίδια…

Υ. Γ. Δεν χρειάζεται να… τρελαινόμαστε επειδή δεν έπαιξαν στο «Παύλος Γιαννακόπουλος» ο Μαντζούκας και ο Αντετοκούνμπο. Ο Αταμάν θέλει να μοντάρει την ομάδα όσο το δυνατόν καλύτερα γίνεται και γι’ αυτό τον λόγο επέμεινε στους πιο «βασικούς» του ψηλούς. Ο Τούρκος προπονητής «έσπασε» σε δίδυμα τη frontline του (Λεσόρ-Μήτογλου και Μπαλτσερόφσκι-Χουάντσο), ενώ είναι φανερό ότι θέλει να «βρει» την κατάλληλη χημεία και τους απαραίτητους αυτοματισμούς μεταξύ κοντών και ψηλών.