Η Ιρλανδία δεν είναι του… πεταματού, αλλά μια συνεπής ομάδα που διαρκώς βελτιώνεται!

Η Εθνική Ελλάδας συνεχίζει την προσπάθειά της στα προκριματικά του Euro 2024. Μετά την επιτυχημένη, όπως αναμενόταν, πρεμιέρα κόντρα στο Γιβραλτάρ, η ομάδα του Γκουστάβο Πογέτ θα φιλοξενήσει στην «OPAP Arena» την Ιρλανδία (16/06, 21:45). Ένα παιχνίδι-παγίδα και με σημαντικό βαθμό δυσκολίας, με το ΕΪΡΕ να έχει κάνει βήματα προόδου τα τελευταία χρόνια.

Ένα σύνολο που υπό τις οδηγίες του Στίφεν Κένι εδώ και μια τριετία, έχει αλλάξει και βελτιώσει το στιλ παιχνιδιού της, αλλά η μεγάλη της δύναμη παραμένει η αμυντική της γραμμή και ο έλεγχος του τέμπο. Διότι ο 51χρονος -πλέον- προπονητής έχει αντιληφθεί ότι δεν… τραβούσε αρχικά στην ομάδα του ούτε το 4-2-3-1 που επέλεγε ο προκάτοχός του, Μικ Μακάρθι, ούτε το 4-3-3 που χρησιμοποιούσε ο ίδιος αρχικά, ψάχνοντας ένα παρόμοιο σχήμα με πιο σφιχτό κέντρο και μικρότερες αποστάσεις στις γραμμές της.



Ο Κένι αποφάσισε πως η Ιρλανδία χρειάζεται να συνδυάσει ορισμένα στοιχεία για να αρχίσει να βελτιώνεται ως ομάδα. Έχοντας περάσει νωρίτερα από την u21 της Ιρλανδίας, ο έμπειρος τεχνικός άρχισε να ανεβάζει αρκετά «παιδιά» με μεγαλύτερο ταλέντο, από τους υπάρχοντες ποδοσφαιριστές στο ρόστερ, θέλοντας να βγάλει πάνω από την ομάδα του τη… ρετσινιά του «looser» και ενός συλλόγου που δυσκολευόταν να κάνει μεγάλα αποτελέσματα και προκρίσεις. Άρχισε, λοιπόν, μεθοδικά να ανεβάζει παίκτες από την u21 και σιγά-σιγά να αλλάζει και τη διάταξη της Ιρλανδίας, η οποία έχει γυρίσει πλέον οριστικά στο 3-5-2 (ή 3-4-1-2 που δεν έχει τεράστιες διαφορές). Οι πρώτοι ποδοσφαιριστές που ανέβηκαν ήταν μεσοεπιθετικοί και επιθετικοί, θέλοντας να συνδυάσει τα… νιάτα και τη φρεσκάδα από τη μέση και μπροστά, με την εμπειρία και τη σκληράδα μεσοαμυντικά.

Ο μέσος όρος ηλικίας της Ιρλανδίας σήμερα που μιλάμε έχει πέσει αισθητά και βρίσκεις στο ρόστερ της λιγοστούς άνω των 30 ποδοσφαιριστών: Ο Τζον Έγκαν είναι 30άρης, ο Ματ Ντόχερτι και ο Τζεφ Χέντρικ 31, ενώ ο Τζέιμς ΜακΚλιν 34. Και βρίσκεις στο πλάι τους πόσους παίκτες από τα 24 και κάτω, με αποκορύφωμα τον 18χρονο επιθετικό της Μπράιτον, Έβαν Φέργκιουσον.



Ο Στίφεν Κένι είχε φροντίσει, πάντως, να δείξει από την Ντάνταλκ, την οποία προπονούσε πριν την Ιρλανδία το στιλ που του αρέσει. Είχε παρουσιάσει μια ομάδα που βασιζόταν στην κατοχή, προσπαθώντας να παίξει ένα ποδόσφαιρο γρήγορων μεταβιβάσεων. Στην προ Κένι εποχή, η Ιρλανδία έπαιζε με αρκετές μεγάλες μπάλες από τον τερματοφύλακα ή τους αμυντικούς της, πραγματοποιώντας κοντά στις 50 ανά 90λεπτο. Πλέον, αυτός ο αριθμός έχει πέσει αρκετά, κάτι που της έχει δώσει την ευκαιρία να ανεβάσει το ποσοστό κατοχής ανά αγώνα.

Η Ιρλανδία χρησιμοποιεί αρκετά τα μπακ της, με αυτόν που παίζεται η μπάλα από τη μεριά του να έχει ρόλο στηρίγματος για μια έξτρα επιλογή και τον έτερο να ανεβαίνει πολύ ψηλά σε ρόλο εξτρέμ ή ακόμη και να ψάχνει τη διαγώνια/κάθετη κίνηση στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας. Η τριάδα των στόπερ ανοίγει στον αγωνιστικό χώρο για να δώσει πλάτος και διαθέσιμες επιλογές στον εκάστοτε συμπαίκτη του που έχει την κατοχή, ενώ υποχρεώνει τον αντίπαλο να προσαρμοστεί πάνω της και να ανοίξει στο γήπεδο, δημιουργώντας σημαντικά κενά και αποστάσεις ανάμεσα στις γραμμές της.



Όσον αφορά τα χαφ, το εξάρι λειτουργεί σαν σκούπα και πολλές φορές ως το πρώτο στήριγμα των στόπερ ή των μπακ, ενώ οι δύο εσωτερικοί μέσοι δημιουργούν διαρκώς τρίγωνα και πολλές φορές υπεραριθμίες. Γενικότερα, η Ιρλανδία είναι μια ομάδα που με το στιλ της ελέγχει το τέμπο και ανεβοκατεβάζει τον ρυθμό. Κινείται συντονισμένα στο γήπεδο, με τις αποστάσεις μεταξύ των γραμμών της να είναι μικρές και δεν επιτρέπει εύκολα στον αντίπαλο να την τρυπήσει κάθετα, οδηγώντας το παιχνίδι αρκετά από τα πλάγια. Με τους εσωτερικούς μέσους να «πλαγιάζουν» αρκετά στο γήπεδο και να βρίσκονται κοντά στον εκάστοτε μπακ και τον κάθε σέντερ φορ να κλείνει προς τα πλάγια επίσης, η Ιρλανδία δημιουργεί σε φάση άμυνας ντουμπλαρίσματα αλλά και μειώνει περισσότερο τις αποστάσεις, με αποτέλεσμα να έχει γρήγορο transition game. Είτε επιθετικά, βγάζοντας παίκτες στο άλλο μισό του γηπέδου, είτε αμυντικά για να μην την βρίσκει εύκολα ο αντίπαλος εκτεθειμένη.



Η Ιρλανδία ανάλογα τα πρόσωπα στην ενδεκάδα της αλλά και τον αντίπαλο, προσαρμόζεται. Κάπως έτσι, είναι πιθανό να δεις την ομάδα του Κένι απέναντι στη Γαλλία να έχει αρκετά χαμηλά τις γραμμές της στο γήπεδο, θέλοντας να περιορίσει τις μπάλες που θα δεχτεί στην πλάτη της. Την ίδια ώρα, με αντιπάλους όπως η Λετονία (σσ. έπαιξε στις 22 Μαρτίου), τότε τις ανεβάζει για αρκετά μέτρα στο γήπεδο. Με τις αποστάσεις, πάντα, να είναι αρκετά κοντινές. Όταν χάνεται η μπάλα δε, οι Ιρλανδοί έχουν έναν στόχο: Να πέσουν οι τρεις κοντινότεροι πάνω σε αυτόν ή αυτούς που έχουν την κατοχή με σκοπό πρωτίστως να του την κλέψουν και μετέπειτα να τον καθυστερήσουν, όπως και τη συνολική ανάπτυξη ή την εκάστοτε κόντρα/επίθεση.

Η ερχόμενη αντίπαλος της Εθνικής έχει δείξει σημαντικά σημάδια βελτίωσης στον τρόπο παιχνιδιού της. Δεν είναι η αντίπαλος που παίζει φουλ άμυνα και αντιποδόσφαιρο, όπως προ πενταετίας για παράδειγμα. Λειτουργεί ως ένα… ακορντεόν: Κινείται αρμονικά στον αγωνιστικό χώρο, ανεβοκατεβάζει το τέμπο και επιβάλει τον ρυθμό της. Για να έχει μια συνεπέστατη ομάδα που παρουσιάζει μια καλή εικόνα στο γήπεδο και έχει τον σεβασμό του αντιπάλου που δεν την θεωρεί… του πεταματού.



Η Ιρλανδία κατάφερε σε αυτή την τριετία να βρει ορισμένα μεγάλα αποτελέσματα που έκαναν... κρότο και δεν ήταν ιδιαίτερα συνηθισμένη. Το 2-2 με το Βέλγιο (26/03/2022) και το 0-0 με την Πορτογαλία (11/11/2021) το αποδεικνύουν και ήταν από τα μεγάλα αποτελέσματα που έφερε η ομάδα με τον Κένι στον πάγκο. Όσο περνάει ο καιρός, η εικόνα της βελτιώνεται σημαντικά και το δείχνει απέναντι και σε άλλες Εθνικές. Είτε του ίδιου βεληνεκούς, είτε μεγαλύτερου. Διότι με την Γαλλία στην πρεμιέρα των προκριματικών, η Ιρλανδία αν δεν ήταν ο… σούπερμαν Μάικ Μενιάν, τότε σίγουρα δεν θα έχανε το παιχνίδι…