Το οριστικό φινάλε της αυταπάτης για την ΑΕΚ

Από το παιχνίδι της Κυριακής, όποιος ΑΕΚτζής ζει στην πραγματικότητα και δεν ζει με φαντασιώσεις, δε νομίζω πως περίμενε κάτι καλύτερο. Η επιθυμία του να νικήσει η Ένωση τον ΠΑΟΚ ή ακόμα και να τον διασύρει αγωνιστικά, ήταν ένας ευσεβής πόθος που με βάση την λογική δεν μπορούσε να υλοποιηθεί ποτέ, όσο και αν το ποδόσφαιρο είναι απρόβλεπτο. Έστω και μετά το ματς με τον Κισσαμικό στα Χανιά, η Ένωση μπόρεσε να τσουλήσει κάπως την μπάλα, ήταν φανερό πως αυτό δεν θα κρατούσε για πολύ. Το πρόβλημα είναι αριθμητικό και ποιοτικό.

Άσχετα με το πώς έπαιξε ο ΠΑΟΚ και αν αυτό δείχνει μια νοοτροπία ομάδας που δεν συνάδει με μια ομάδα που είναι τόσο καλύτερη, όσο διαλαλούν τα επικοινωνιακά της κανάλια, αυτή τη στιγμή είναι ανώτερη από την ΑΕΚ. Έκανε μέσα σε δέκα λεπτά, απλά τη δουλειά της και μπόρεσε να προσαρμοστεί και να πάρει σχετικά εύκολα το αποτέλεσμα που ήθελε. Αν έβαζαν τους ΠΑΟΚτσήδες να υπογράψουν αν θα έπαιρναν την ισοπαλία στο ΟΑΚΑ, χωρίς να παίξουν, φυσικά και θα το έπρατταν. Αλλά αυτό είναι κάτι άλλο. Ο πρωταθλητής, δεν κρίνεται στα δύο παιχνίδια, μεταξύ διεκδικητών, αλλά στο σύνολο του πρωταθλήματος.

Έχω ξαναπεί και ξαναγράψει πως όταν τελείωσε το ματς με τη Βίντι, οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ έπεσαν κάτω με ανακούφιση, σα να επρόκειτο για το τελευταίο ματς στη σεζόν. Ήταν φανερό πως συνέβησαν και πράγματα, που μπορεί ως Ενωσίτες, να χλευάζαμε όταν συνέβαιναν σε άλλη ομάδα. Ας πούμε είναι προφανές πως η ΑΕΚ δούλεψε για να πετύχει το θαύμα της εισόδου στους ομίλους με τεράστιο κόστος στη φυσική κατάσταση. Αλλά αυτό είναι το τελευταίο σε μια σειρά από σφάλματα που έγιναν το καλοκαίρι. Τα πράγματα είναι απλά, η ΑΕΚ δεν έβγαινε μαθηματικά ως προς το ρόστερ που είχε. Ήρθε μετά και η περιθωριοποίηση των τριών ποδοσφαιριστών για να επιδεινώσει ακόμα περισσότερο την κατάσταση.

Για μένα οι ευθύνες είναι κυρίως της διοίκησης, που μπορεί για παράδειγμα να παραδέχτηκε το σφάλμα με τον αμυντικό χαφ, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ως ρόστερ η <ΑΕΚ αριθμητικά είχε πολύ μικρότερο δυναμικό, σε μια χρονιά που έπρεπε να έχει μεγαλύτερο. Γιατί μετά από μια υπερβατική σεζόν όπως η περσινή, το ότι πολλά ατού δεν θα τραβήξουν ήταν περίπου αναμενόμενο. Την κύρια ευθύνη γι’ αυτό που βλέπουμε την έχουν αυτή που περιβάλλουν τον Μελισσανίδη και τον έπεισαν πως είμαστε μια χαρά. Οπότε η ευθύνη πάει στον ίδιο τον Τίγρη, γιατί αυτός τους έχει διαλέξει.

Ο Ουζουνίδης έκανε κάτι ακόμα χειρότερο που επιδείνωσε την κατάσταση. Έκανε πολλά σφάλματα στις επιλογές του, όχι στην ενδεκάδα, αλλά υπάρχουν πολλά σημεία που κατανοείς φέτος πως είναι άδικος. Όταν δεν είσαι δίκαιος ή τουλάχιστον δεν δίνεις αυτή την αίσθηση, τότε θα σου γυρίσουν τα πράγματα μπούμερανγκ. Για παράδειγμα στην περίπτωση του Μπογιέ κι εγώ θα συμφωνήσω πως τώρα πλέον, όπως παίζει, δεν θα τον έβαζε κανένας. Όμως μιλάμε για έναν ποδοσφαιριστή, που μονίμως αποτελούσε την πρώτη αλλαγή, ακόμα και σε ματς που δεν ήταν ο χειρότερος του γηπέδου. Ο Γκάλο μπορεί να αισθάνεται το ίδιο για πριν τον Γενάρη. Ο Κρίστισιτς ήρθε σαν ενίσχυση, αλλά ακόμα δεν είναι σε θέση να βγάλει 90 λεπτά. Κι αυτό όμως πρόβλημα της τεχνικής ηγεσίας είναι.

Η ΑΕΚ αν σκέφτεται τι δεν έγινε, θα χάσει και τις τελευταίες πιθανότητες να διεκδικήσει αυτό που ρεαλιστικά μπορεί, δηλαδή το Κύπελλο. Οι πιθανότητες πλέον δεν είναι με το μέρος της, με δεδομένα και τα σημαντικά προβλήματα που έχει ν’ αντιμετωπίσει. Η έλλειψη του πνεύματος του νικητή που είχε πέρσι σαν ομάδα, μου μοιάζει αδιανόητο να μην μπορεί να βγει πουθενά κι όμως αυτό είναι ένα γεγονός. Η έλλειψη της λάμψης στα μάτια των παικτών, ακόμα και στα ντέρμπι, όπου η Ένωση, από τα μισά της σεζόν που επέστρεψε τη συνόδευε πάντα. Αυτό είναι κάτι ακόμα πιο βαρύ. Το κυριακάτικο παιχνίδι, ήταν το τέλος της αυταπάτης για τις δυνατότητες της φετινής ΑΕΚ.

Αυτό που με έχει απογοητεύσει περισσότερο στον προπονητή, είναι η έλλειψη της κατανόησης των προβλημάτων. Σε κάθε ερώτηση που γίνεται στον κόουτς εκείνος παραδέχεται μεν τα προβλήματα (όχι πάντα), αλλά το γεγονός πως δεν λύνονται αποδίδονται πάντοτε σε δικαιολογίες. Σε οποιαδήποτε δουλειά, ο έχων το γενικό πρόσταγμα, είναι εκείνος που πρέπει να βρει τις λύσεις, αλλιώς δεν κάνει. Υπό αυτή την έννοια, φαίνεται πως το βάρος πέφτει κυρίως στον προπονητή, αλλά στη γενική εικόνα υπεύθυνος σαφώς και είναι ο Δημήτρης Μελισσανίδης.

Φυσικά η επιστροφή της ΑΕΚ στα πάτρια εδάφη, είναι κάτι σημαντικότατο. Είναι πάντοτε αδύνατο να πετύχεις, αν δεν έχεις το δικό σου σπίτι. Ωστόσο η ΑΕΚ πρέπει επειγόντως να βρει πρόσωπα που θα εμπνεύσουν. Στον πάγκο και στο γήπεδο αγωνιστικά. Μια ομάδα δίχως φιλοδοξίες, όπως ήταν φέτος η Ένωση, θα ήταν αδιανόητο να εμφανιστεί στη Νέα Φιλαδέλφεια, έστω και στα τελειώματα της.