Σαν σήμερα: Η πρώτη σελίδα του πιο «ρομαντικού» παραμυθιού!

Από ένα απλό όραμα ενός παλαίμαχου ποδοσφαιριστή, στην σέντρα της Λισσαβόνας και από εκεί, στον αγώνα που άνοιξε την αυλαία της πιο ποδοσφαιρικής παράστασης. Η συμπλήρωση των 64 χρόνων από τον πρώτο τελικό στην ιστορία του Champions League (τότε Κυπέλλου Πρωταθλητριών), ανάμεσα στην Ρεάλ Μαδρίτης και την Ρεμς, γεμίζει με ευλογία τον ποδοσφαιρικό κόσμο και με ικανοποίηση τον υπόλοιπο πλανήτη. Η μέρα που η «βασίλισσα» άγγιξε το στέμμα της…

Έχουν περάσει μερικοί μήνες από το παιχνίδι που έδωσε «σάρκα και οστά» στην ιδέα του Γκαμπριέλ Ανό και η πόλη όπου γεννήθηκε έχει φορέσει τα καλά της για να υποδεχτεί τον πρώτο τελικό της ιστορίας για την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Ήταν 13 Ιουνίου του 1956, όταν η Ρεάλ Μαδρίτης θα βρεθεί αντιμέτωπη με την Ρεμς με φόντο τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης. Με 38.239 φιλάθλους στις εξέδρες και την γαλλική ομάδα να θέλει να εκμεταλλευτεί τον παράγοντα έδρα, η παρέα των Ντι Στέφανο, Ριάλ και Χέντο είχε διαφορετική άποψη. Ανατροπές, ένταση και τέρματα δημιουργούσαν την εικόνα που θα πρόσφερε η συγκεκριμένη διοργάνωση, σε όλα τα χρόνια που θα ακολουθούσαν. Μπορεί ο Ανό να μην πανηγύρισε την πρώτη απονομή του τροπαίου με σύλλογο της χώρας του αλλά έδωσε το πρώτο στέμμα στην μόνιμη «βασίλισσα».

Ένα αξεπέραστο… «ντεμπούτο»!

Όταν η Γουλβς υπερηφανευόταν για τις νίκες επί των Χόνβεντ και Σπαρτάκ Μόσχας, ένας δημοσιογράφος της “L’Equipe”, ο οποίος ήταν πρώην διεθνής της εθνικής Γαλλίας, εξέφραζε ανοιχτά την αμφιβολία του για την δυναμικότητά της. Η πρόταση για την διεξαγωγή ενός τουρνουά, θα ξεκινούσε την αντίστροφη μέτρηση για την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της ιστορίας. Ο Ζοάο Μάρτινς θα βρει για πρώτη φορά δίχτυα και το ισόπαλο Σπόρτινγκ Λισσαβόνας-Παρτίζαν (3-3), θα γίνει η έναρξη μίας κούρσας πολλών χρόνων.

Με 16 ομάδες να έχουν πάρει μέρος από 15 χώρες (η Γερμανία είχε δύο), δίχως προκριματικό γύρο ή ομίλους και όλα τα παιχνίδια να γίνονται με διπλούς αγώνες εκτός του τελικού, Ρεάλ Μαδρίτης και Σταντ Ρεμς κατάφεραν να γίνουν οι πρώτες φιναλίστ στον θεσμό.



Από την μία, οι «μερένχες» του Χοσέ Βιγιαλόνγκα που προσπέρασε με άνεση τις Σερβέτ, Παρτίζαν, Μίλαν και από την άλλη, οι «ερυθρόλευκοι» του Αλμπέρ Μπατό που δεν υπέκυψαν κόντρα στις Άαρχους, Βόρος Λόμπογκο και Χιμπέρνιαν. Τα πάντα προμήνυαν έναν εντυπωσιακό τελικό, που κανείς δεν διέψευσε στο σφύριγμα της λήξης.



Ένας τελικός-επανάληψη!

Την ίδια στιγμή που το Κύπελλο Πρωταθλητριών «ερχόταν» στον ποδοσφαιρικό κόσμο, ένα άλλο κύπελλο εκτός Ευρώπης είχε τραβήξει όλα τα βλέμματα. Ο λόγος για το Λατινικό κύπελλο, το οποίο ήταν και το μοναδικό τουρνουά τέτοιου τύπου της εποχής. Με το 1949 να είναι η αφετηρία του και μεγάλες ομάδες από την Ευρώπη να παίρνουν μέρος, η Ρεάλ Μαδρίτης θα προλάβει να κατακτήσει δύο φορές το τρόπαιο μέχρι το 1957, όπου και η διοργάνωση θα πάψει να υπάρχει λόγω της επιτυχίας του σημερινού Champions League.



Εκεί, υπάρχει και η πρώτη συνάντηση των Ισπανών με την Ρεμς, στον τελικό του 1955, ένα χρόνο πριν ανοίξουν την αυλαία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Για τους Γάλλους, η διαδικασία ήταν γνωστή αφού είχαν κατακτήσει το τρόπαιο το 1953, με το επιβλητικό 3-0 επί της Μίλαν χωρίς, αυτό, να είναι αρκετό για να «τρομάξει» την πρωτάρα Ρεάλ. Με το τελικό 2-0, θα πανηγυρίσει το πρώτο από τα συνολικά δύο κύπελλα, με την Μπενφίκα να είναι η επόμενη που θα υποκύψει, το 1957.



Η αφετηρία μιας... «λευκής» δυναστείας!

Φυσικά, αυτός ο τίτλος δεν είναι ιστορικός, μόνο επειδή είναι και ο πρώτος του θεσμού αλλά και λόγω της αρχής μίας «χρυσής» εποχής για την Ρεάλ Μαδρίτης. Συγκεκριμένα, η ομάδα του Σαντιάγκο Μπερναμπέου θα πανηγυρίσει πέντε σερί κατακτήσεις (!), κάτι που αποτελεί ρεκόρ μέχρι και σήμερα ενώ μέσα σε 10 χρόνια, θα γίνει φιναλίστ 8 φορές. Η ανωτερότητα της, ήταν εμφανή και κανένας σύλλογος δεν κατάφερε να την σταματήσει, με την Σταντ Ρεμς να ξαναεμφανίζεται μπροστά της, το 1959, καταφέρνοντας να γίνει το πρώτο ζευγάρι που αγωνίζεται για δεύτερη φορά, στην διοργάνωση.

Μέσα στα «θαύματα» εκείνης της πενταετίας, υπάρχει και η μεγαλύτερη σε εύρος νίκη σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Ο αγώνας, δεν είναι άλλος, από αυτόν κόντρα στην γερμανική Άιντραχτ Φρανκφούρτης στο Χάμπντεν Παρκ της Γλασκόβης όπου το τελικό 7-3, έκανε τον Κρες να μετανιώνει που έβαλε την ομάδα του μπροστά στο σκορ στο 18ο λεπτό και τον Φέρεντς Πούσκας να γίνεται ο πρώτος ποδοσφαιριστής που σκοράρει τέσσερα γκολ σε τέτοια φάση της διοργάνωσης. Ταυτόχρονα, ο Μιγκέλ Μουνιόθ γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που κατακτάει το τρόπαιο ως παίχτης και ως προπονητής.



Ανατροπή στην ανατροπή και μία «ξινή» φιέστα!

Ο λόγος που το ματς θα γινόταν στην Γαλλία και συγκεκριμένα στο Παρίσι, ήταν για τον Γκαμπριέλ Ανό. Η ΟΥΕΦΑ είχε αποφασίσει ως τιμής ένεκεν στην ιδέα του Γάλλου, ο πρώτος τελικός, να πραγματοποιηθεί στην χώρα του, με την Σταντ Ρεμς του Ρεϊμόν Κόπα να θέλει να μετατρέψει αυτή την απόφαση σε… φιέστα. Σίγουρα, και ο ίδιος θα ήθελε ο πρώτος τίτλος της δικής του διοργάνωσης να πάει σε γαλλικά χέρια, όμως η ποιότητα των «μερένχες» είχε άλλα σχέδια.



Η τρομερή ατμόσφαιρα των θεωρητικά γηπεδούχων, θα προσφέρει διαφορά δύο τερμάτων μέχρι το 10ο λεπτό (!) αλλά κάπου εκεί θα αναλάβει δράση, ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο. Χρειάστηκε μόλις τέσσερα λεπτά για να μειώσει και να προσφέρει την ευκαιρία στην ομάδα του να κάνει την μεγάλη ανατροπή. Μέχρι το 62ο λεπτό, το σκορ να είναι στο 2-2 χάρης στον Έκτορ Ριάλ και τον Μισέλ Ινταλγκό να ξαναβάζει με 3-2 μπροστά στο σκορ τους «ερυθρόλευκους». Εκεί ήταν που οι Μαδριλένοι αποφάσισαν να βάψουν στα λευκά τον τίτλο και το δεύτερο προσωπικό τέρμα του Ριάλ (ο οποίος έγινε και ο πρώτος που σκοράρει δις σε τελικό), στο 79ο λεπτό, έδωσε τον τίτλο στα χέρια του αρχηγού Μιγκέλ Μουνιόθ.



Το όραμα ενός δημοσιογράφου, μετατράπηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα μέσα στις δεκαετίες και η Ρεάλ Μαδρίτης να μπορεί να υπερηφανεύεται ότι κατέχει μία μόνιμη θέση στον θρόνο, αφού οι 13 τίτλοι μοιάζουν απλησίαστοι, όταν η δεύτερη Μίλαν έχει μόλις 7 (!). Από εκείνο τον τελικό, έχουν ακολουθήσει τεράστιες μάχες μπροστά στα «μάτια» του κυπέλλου, το οποίο έχουν αγγίξει αρκετοί από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές της ιστορίας.

Επιμέλεια: Νότης Χάλαρης