Η πρόσληψη του Γιώργου Βόβορα ήταν δίκαια, έγινε πράξη, αλλά η απομάκρυνσή του από τον Παναθηναϊκό μετά από μόλις ένα σκάρτο τρίμηνο μέσα στη σεζόν μοιάζει με το χρονικό μιας αναμενόμενης λύσης συνεργασίας.
Ο 43χρονος τεχνικός πήρε μια ευκαιρία που κέρδισε με την παρουσία και προσφορά του για περίπου οκτώ χρόνια στον οργανισμό του Παναθηναϊκού, από βοηθός μέχρι και υπηρεσιακός, αλλά το τόλμημα της διοίκησης της ΚΑΕ φάνταζε εξ αρχής πολύ δύσκολο ή ακόμη κι αδύνατο να πετύχει, για πολλούς λόγους.
Ένας πρωτάρης head coach κλήθηκε να σηκώσει στις πλάτες του ένα βάρος που λύγισε πολύ πιο στιβαρά προπονητικά πόδια, από αυτά του Αργύρη Πεδουλάκη και του Ντούσκο Ιβάνοβιτς, μέχρι του Τσάβι Πασκουάλ και του Ρικ Πιτίνο. Πέρα από την τεράστια κληρονομιά του συλλόγου και τις απαιτήσεις που μάλλον ουτοπικά την ακολουθούν από τη χρυσή εποχή του ασύγκριτου Ομπράντοβιτς, ο κόουτς Βόβορας ανέλαβε το ασήκωτο φορτίο ενός πετσοκομμένου μπάτζετ, μιας ομάδας σε ανοιχτό «πόλεμο» με την Ευρωλίγκα, ενός ρόστερ με πολλές αλλαγές και περιορισμούς στη στελέχωσή του και σε μια σεζόν χωρίς να ποντάρει στη μεγάλη δύναμη του ΟΑΚΑ.
Πέρα από όλα τα παραπάνω «βαρίδια», ο Γιώργος Βόβορας είχε να αντιπαρέλθει και κάτι ακόμη: τον άγραφο νόμο στον αθλητισμό (και όχι μόνο) πως ένα μέλος του σταφ δεν μπορεί να πετύχει όταν προάγεται ως πρώτος, άμεσα, στην ίδια ομάδα. Ο βοηθός προπονητή, ρόλο που είχε από το 2012 ως τον περασμένο Μάρτη ο κόουτς Βόβορας, είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται πολύ πιο κοντά στους παίκτες από τον επικεφαλής. Αυτός που θα δουλέψει ατομικά μαζί τους και θα πουν και μια κουβέντα παραπάνω, εκείνος που συχνά θα ακούσει τη γκρίνια τους για τον περιορισμένο χρόνο τους και που δεν θα είναι τόσο απόμακρος ή… αυταρχικός όσο οφείλει να είναι ή έστω να δείχνει ο επικεφαλής. Όταν εν μία νυκτί ο άνθρωπος αυτός πρέπει να απεκδυθεί τον ρόλο του φιλικού συνεργάτη και να ενδυθεί εκείνον του αυστηρού αφεντικού που απαιτεί σιδηρά πειθαρχία, είναι δύσκολο να πείσει. Πόσω μάλλον όταν, όπως στην περίπτωση Βόβορα, αυτός ο κόντρα ρόλος έχει μια συμπαθητική και γλυκιά φυσιογνωμία που δεν εμπνέει… φόβο.
Εκ του αποτελέσματος η προαγωγή, λοιπόν, μοιάζει λανθασμένη. Όμως κάθε απόφαση πρέπει να κρίνεται όχι κατόπιν εορτής και γνωρίζοντας τα αποτελέσματά της, αλλά με βάση τις συνθήκες που λήφθηκε την περίοδο εκείνη. Υπό αυτό το πρίσμα, η ψήφος εμπιστοσύνης στον Βόβορα, που είχε και την… ευχή της συντριπτικής πλειονότητας του πράσινου κοινού, έμοιαζε για το νέο, μνημονιακό Παναθηναϊκό της μετα-Γιαννακόπουλο (;) εποχής και με τους μπασκετανθρώπους Διαμαντίδη και Αλβέρτη στην κεφαλή της διοίκησης ως ένα ρίσκο που άξιζε να πάρει το «τριφύλλι».
Η απόφαση να εγκαταλειφθεί άρον-άρον το πλάνο, μετά τους πρώτους ισχυρούς κλυδωνισμούς, δείχνει πως δεν υπήρχε η υπομονή να στηριχτεί από κανέναν στον οργανισμό θυμίζοντας κάτι από τις εν θερμώ καρατομήσεις της εποχής του DPG. Οι δύο «σημαίες» στο τιμόνι του αγωνιστικού τμήματος, η απουσία του κόσμου που όταν στραβώνει το κλίμα μπορεί να γίνει μπούμερανγκ και -άρα-όταν λείπει υπάρχει περισσότερη ηρεμία, έστω και ο ρεαλισμός πως ο φετινός Παναθηναϊκός δεν μπορεί να κουβαλά απαιτήσεις ούτε καν πλησίον οποιασδήποτε εκδοχής της ομάδας εδώ και 30+ χρόνια, δεν έφταναν για να σώσουν τον Βόβορα.
Πλέον αναζητείται ο επόμενος. Το ποιος θα είναι αποτελεί για την ώρα ερωτηματικό. Αυτό για το οποίο δεν αμφιβάλλει κανείς είναι πως αν δεν κάνει «μαγικά», δεν στηριχτεί με χρήματα αλλά πρωτίστως εμπιστοσύνη και δεν του δοθεί χρόνος, πιθανότατα θα «καεί» με την ίδια ευκολία που «κάηκε» και ο συμπαθής προκάτοχός του.
*Την Κυριακή τα λέμε στον bwinΣΠΟΡ FM 94,6, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.
Follow @ChristosRobolis
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
