Ένας λιγότερο κακός Παναθηναϊκός, ένας Ολυμπιακός σε νευρική κρίση και δύο «αυτογκόλ»

Οι τελικοί μετά από μια τόσο εξαντλητική σεζόν, στην οποία ήρθε να προστεθεί και η ψυχολογική καταβαράθρωση που προκάλεσε η αποτυχία στο Final 4, μοιάζουν με πυγμαχικό αγώνα στον… δέκατο γύρο. Με τους δύο μποξέρ να παραπατούν, μετά βίας να στέκονται στα πόδια τους και να προσπαθούν να αντέξουν όσο χρειαστεί μέχρι να πέσει πρώτος στο καναβάτσο ο αντίπαλος.

Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο πλησιάζοντας τη χειρότερη εκδοχή του εαυτού τους. Απλώς τουλάχιστον η γλώσσα του σώματος των «πράσινων» δείχνει μια ομάδα πιο αποφασισμένη, πιο καλά… μεταξύ της και απέναντι στον κόσμο της, σε αντίθεση με τους «ερυθρόλευκους» που διέρχονται τη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων ετών σε μια σεζόν όπου μέχρι πριν οκτώ μέρες έδειχναν έτοιμοι και ικανοί να κατακτήσουν την Ευρωλίγκα και να πάρουν φόρα και για το πρωτάθλημα.

Παναθηναϊκός… λιγότερο κακός

Ο Παναθηναϊκός έκανε το πρώτο από τα τρία βήματα που απαιτούνται για το πρωτάθλημα, απέκτησε σημαντικό ψυχολογικό πλεονέκτημα απέναντι στον αντίπαλό του, αλλά το μεγαλύτερο λάθος του θα ήταν να πιστέψει πως… έπαιξε καλά και οι τελικοί τελείωσαν. Οι «πράσινοι» παρουσιάστηκαν απλώς πολύ πιο έτοιμοι πνευματικά από τον αντίπαλό τους και πιο αποφασισμένοι να παλέψουν. Εξ ου και η νίκη μέσω της άμυνας, όπως περίπου συνέβη και στη σειρά με την Εφές, όπου η πρόκριση ήρθε κυρίως λόγω της σκληράδας, πνευματικά και αμυντικά, που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός και όχι λόγω της ποιότητάς του που δεν παρουσιάστηκε στην πραγματική της διάσταση. Σε αυτό βοήθησε ασφαλώς το κοινό του ΟΑΚΑ, που- έχοντας φρέσκο στη μνήμη το περσινό φοβερό φινάλε-δείχνει διάθεση να… συγχωρέσει τη φετινή απώλεια της Ευρωλίγκας.

Ο Εργκίν Αταμάν φρόντισε να τσιτώσει τους παίκτες του όσο χρειαζόταν και να πάει σε ασυνήθιστα μεγάλο-για τα στάνταρ του-ροτέισον. Έτσι σε μια βραδιά που πλην του Τζέριαν Γκραντ κανένα από τα «βαριά χαρτιά» του κορμού δεν είχε σταθερή παρουσία σε όλο το ματς, ο Τούρκος πόνταρε στον Σαμοντούροβ που προήχθη σε… δεύτερο 4άρι και αντεπεξήλθε εξαιρετικά, ενώ τράβηξε το χαρτί Καλαϊτζάκη για 1-2 άμυνες βρίσκοντας δύο απρόσμενες (όχι για τον ίδιο προφανώς) λύσεις από την άκρη του πάγκου.



Η σειρά, πάντως, δεν θα είναι τόσο… εύκολη όσο φαντάζει τώρα αν ο Ναν συνεχίζει να παίρνει κακές αποφάσεις απέναντι σε μια άμυνα που του δίνει πολύ περισσότερα από ό,τι οι τελευταίες που αντιμετώπισε, αν ο Σλούκας για προσωπικούς λόγους ρεβανσισμού συχνά βάζει την εκτέλεση πάνω από τη δημιουργία, αν ο Χουάντσο παραμένει ανενεργός επιθετικά ή αν ο Γιούρτσεβεν με τις αμυντικές αδυναμίες του και ο Γκέιμπριελ με τις επιθετικές δεν κάνουν μαζί… μισό Λεσόρ. Κοινώς αν ο Παναθηναϊκός περιμένει να πάρει το πρωτάθλημα απλώς επειδή είναι λιγότερο κακός από τον Ολυμπιακό, μπορεί να βρεθεί προ εκπλήξεων.

Ομάδα με κατάθλιψη, νευρική κρίση και χωρίς γκαρντ

Ο Ολυμπιακός δεν θυμίζει σε τίποτα την ομάδα που ήταν κατά τεκμήριο η καλύτερη για 6-7 μήνες στην Ευρωλίγκα και δικαίως το-έστω και… ελαφρώς-φαβορί για να τη σηκώσει. Ο εφιαλτικός ημιτελικός της 23ης Μαΐου θαρρείς και γκρέμισε μεμιάς ό,τι χτιζόταν, καταρράκωσε ψυχολογικά και πνευματικά την ομάδα και έφερε στην επιφάνεια προβλήματα που μπορεί να υπήρχαν αλλά-όπως συμβαίνει πάντα όσο μια ομάδα κερδίζει- έμεναν μυστικά καλά κρυμμένα. Με παίκτες που βιάστηκαν να κλείσουν στην επόμενη ομάδα τους ή ίσως βαρέθηκαν να περιμένουν να εκτιμηθεί η προσφορά τους, με άλλους ξενερωμένους (δικαίως ή αδίκως) από τη μεταχείριση που είχαν όλη τη σεζόν, ορισμένους ξεζουμισμένους από την κακοδιαχείριση, μερικούς αναξιοποίητους από το σύνολο, με εντάσεις και νευρά στον πάγκο, έναν προπονητή που έχει χάσει το καθαρό μυαλό και γενικότερα μια γλώσσα σώματος που μόνο ομάδα έτοιμη να διεκδικήσει έναν μεγάλο τίτλο δεν έμοιαζε.

Πέρα, φυσικά, από το πνευματικό κομμάτι, υπάρχει και φανερό αγωνιστικό πρόβλημα που εστιάζεται στα γκαρντ. Η απώλεια του Γκος είναι τεράστια και ίσως μια εικόνα από τα προσεχώς αν δεν αντικατασταθεί επαρκώς τη νέα σεζόν, ο Γουόκαπ δεν θυμίζει ούτε σωματικά, ούτε πνευματικά τον παίκτη που έδινε κάποια πράγματα (κυρίως αμυντικά και οργανωτικά) με συνέπεια μέχρι τον Δεκέμβρη, ο Βιλντόσα αδυνατεί να ανταποκριθεί στα στοιχειώδη, ο Λι μοιάζει «ευνουχισμένος» αφού δεν είναι πλέι μέικερ, ο Ντόρσεϊ είναι αλλού ντ’ αλλού, ο Λαρεντζάκης που θα μπορούσε να φέρει ένα ηλεκτροσόκ είναι μονίμως και ανεξήγητα αδικημένος και ο Μήτρου-Λονγκ διακοσμεί τον πάγκο. Με αυτά και με αυτά, οι γκαρντ του Ολυμπιακού (εξαιρούμε τον Φουρνιέ που έπαιξε πολλή ώρα και στο «3») είχαν 7 πόντους με 3/20 σουτ, 6 ασίστ και 7 λάθη, την ώρα που τα-όλα κι όλα τρία-γκαρντ του Παναθηναϊκού είχαν 38 πόντους με 13/30, 13 ασίστ και 7 λάθη.



Ο συσχετισμός στα γκαρντ μοιάζει αδύνατο να ανατραπεί, αφού πιο πιθανό είναι να παίξουν καλύτερα Σλούκας και Ναν παρά να μεταμορφωθεί το back court του Ολυμπιακού με την τωρινή του μορφή. Και με τέτοια ανισορροπία δυνάμεων στην περιφέρεια φαντάζει πάρα πολύ δύσκολο οι «ερυθρόλευκοι» να πάρουν τρία από τα (το πολύ) τέσσερα παιχνίδια που θα ακολουθήσουν. Πάντως επειδή μεγάλο μέρος του προβλήματος του Ολυμπιακού είναι ψυχολογικό, μια νίκη στο ΣΕΦ την Κυριακή μπορεί να γυρίσει το τσιπάκι. Και παρότι δεν θα γίνουν ξαφνικά τα γκαρντ του... top επιπέδου, μπορεί να απελευθερωθεί πνευματικά εν όψει της συνέχειας των τελικών.

Αυτογκόλ στο αυτογκόλ

Δεν φτάνουν στις ομάδες τα ψυχολογικά που κουβαλούν μετά την απώλεια της Ευρωλίγκας, όπου φτάσαμε στο σημείο να αξιολογούνται ως αποτυχημένες αν δεν το πάρουν, έχουν να διαχειριστούν και τις σπασμωδικές κινήσεις των ιδιοκτητών τους. Κινήσεις που σε τίποτα δεν βοηθούν ομάδες που έχουν δείξει ποιες είναι να επιστρέψουν στις εργοστασιακές τους ρυθμίσεις και μόνο επιπλέον βαρίδια τις φορτώνουν.

Η αρχή έγινε με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και την ομιλία του στην προπόνηση της Πέμπτης. Κάποιοι λένε ότι μπορεί να βοήθησε στο να δώσει νεύρο σε μια ομάδα που έφτασε ασθμαίνοντας στην τελική ευθεία της σεζόν μετά την υπερπροσπάθεια για να καλύψει την τεράστια απώλεια του Λεσόρ. Μπορεί και να έχουν δίκιο, ωστόσο με όσα είπε για τον Ολυμπιακό (αλλά και την επιλογή της διοίκησης αυτά να βγουν προς τα έξω και όχι να μείνουν εντός των τειχών των αποδυτηρίων) και την απαίτηση να τον… τελειώσουν, πρόσφερε στον αντίπαλο ένα έξτρα κίνητρο. Έναν εξωτερικό «εχθρό», που θα μπορούσε δυνητικά να συσπειρώσει την ομάδα, ώστε να παραμερίσει τα προβλήματά της και να μπει με θιγμένο εγωισμό στη μάχη για το πρωτάθλημα.



Αμ δε! Ο Ολυμπιακός όχι μόνο δεν… ξετύλιξε αυτό το δώρο, αφού είναι τόσο άσχημα ψυχολογικά, πνευματικά και αγωνιστικά αυτό το διάστημα που ούτε αυτό είναι ικανός να το αξιοποιήσει, αλλά είδε και τη δική του διοίκηση να απαντά με «αυτογκόλ» στο «αυτογκόλ» εκείνης του Παναθηναϊκού. Η αποστροφή «… καλό θα ήταν την Κυριακή να εμφανιστούν άπαντες όπως πρέπει, γιατί η υπομονή μας τελειώνει» είναι πρωτοφανής για τη συνήθως ψύχραιμη προσέγγιση των αδερφών Αγγελόπουλων. Είναι δεδομένο πως και οι ίδιοι είναι σε καθεστώς πίεσης εισπράττοντας ένα κλίμα «Μαρινάκη, πάρε την ΚΑΕ» από μεγάλη μερίδα του κόσμου (των ίδιων μάλλον που τον Δεκέμβριο του 2023 έλεγαν «Αγγελόπουλοι, πάρτε και την ΠΑΕ»), ωστόσο η αντίδρασή τους είναι λάθος. Σαν να βγάζουν την ομάδα στη… σέντρα, βορά στις ορέξεις κακομαθημένων οπαδών που δεν ανέχονται τίποτα λιγότερο από πρωτάθλημα και Ευρωπαϊκό. Και παρότι αναμφίβολα έχουν γίνει σοβαρά λάθη, παρότι υπάρχουν παίκτες που μοιάζουν στον δικό τους κόσμο, τέτοιες δηλώσεις αδικούν την προσπάθεια άλλων, των περισσότερων, που αν μη τι άλλο μοχθούν, προσφέρουν και νοιάζονται.



Δυστυχώς ζητούμε από τον κόσμο να δείξει ψυχραιμία και σύνεση, αλλά οι διοικήσεις πρώτες είναι αυτές που δείχνουν ότι δεν διακατέχονται από καθαρό μυαλό στη διαχείριση μιας κρίσης. Κι όπως λυγίζουν οι ομάδες από την ασφυκτική πίεση για νίκες και κούπες, έτσι μοιάζουν να λυγίζουν και οι ίδιες, αλλά με τη στάση τους αντί να κατευνάζουν τα πάθη, περισσότερο τα… φουντώνουν. Ένας φαύλος κύκλος, δηλαδή, που μπορεί να γίνει επικίνδυνος…

ΥΓ: Οι δύο ελληνικές ομάδες προσφέρουν όλες τις ανέσεις, τεράστια συμβόλαια και προοπτική κατάκτησης της κορυφής της Ευρώπης στους παίκτες τους. Όμως αυτό το κλίμα αφόρητης πίεσης, με την υποχρέωση να κατακτήσεις κάθε μεγάλο τίτλο ειδάλλως θεωρείσαι... τίποτα, δεν μπορούν να το διαχειριστούν όλοι οι επαγγελματίες. Κι αυτός, παρά τα τεράστια ποσά που προσφέρονται, μπορεί να γίνει λόγος που στο μέλλον μεγάλα ονόματα θα απαντούν αρνητικά στις προτάσεις των «αιωνίων». Σε αυτό το πανηγύρι των ζουρλών δεν είναι όλοι διατεθειμένοι να συμμετέχουν.