Το «ευκολάκι» με ΗΠΑ και το δίχως αύριο… αντιμεθαύριο για την Εθνική

Είχε επισημανθεί εξ αρχής και προτού καν συμβούν όσα δεινά ακολούθησαν: το παιχνίδι της Εθνικής ομάδας με τις ΗΠΑ στη δεύτερη αγωνιστική του Παγκοσμίου Κυπέλλου είναι το ευκολότερο. Όχι, ασφαλώς, γιατί θα κερδίσουμε την ομάδα με το αθροιστικά περισσότερο ταλέντο στη διοργάνωση, αλλά γιατί η σχεδόν αναπόφευκτη ήττα δεν θα έχει συνέπειες για την «επίσημη αγαπημένη», σε αντίθεση με τα… νοκ άουτ που έρχονται.

Γράφει από τη Μανίλα, ο Χρήστος Ρομπόλης

Είναι κάτι σαν τελευταία στιγμή χαλάρωσης, τελευταίο διάλειμμα για την Εθνική ομάδα αυτό το παιχνίδι. Χωρίς πίεση και με το μεγαλύτερο «πρέπει» να αφορά το να μην έχουμε περαιτέρω απρόοπτα με φρέσκα πρόσωπα στο ιατρικό δελτίο. Είπαμε, όσοι είναι εδώ θα παλέψουν μέχρι τελικής πτώσης για το καλύτερο δυνατό, αλλά μη φτάσουμε και σε δεκάδα ή μονοψήφιο αριθμό διαθέσιμων στο ρόστερ!



Ασφαλώς η ελληνική ομάδα δεν πρέπει να πάει ως πρόβατο επί σφαγή κόντρα στην Team USA. Το «παίζω και μαθαίνω» θα πρέπει να είναι το μότο της στην αναμέτρηση αυτή, αφού θα πρέπει μεν να απολαύσει την εμπειρία αντιμετώπισης των αστέρων του ΝΒΑ, αλλά και μέσα από αυτή να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό της και να βελτιωθεί προσαρμόζοντας καλύτερα το παιχνίδι της στα νέα δεδομένα.

Η αίσθηση είναι πως αυτή η Εθνική ομάδα είναι καλύτερη επιθετικά από ό,τι περιμέναμε, αλλά όχι ακόμη όσο καλή αμυντικά απαιτείται και μπορεί να παρουσιαστεί για να φτάσει εκεί που μπορεί και ακόμη παραπάνω. Οι 92 πόντοι απέναντι σε μια ομάδα επιπέδου Ιορδανίας δεν θα πρέπει να ξεγελούν, ωστόσο οι 24 ασίστ για 11 λάθη, οι πολύ καλές προϋποθέσεις που δημιουργήθηκαν για τα μακρινά σουτ που εκτελέστηκαν (που είχαν ως συνέπεια τα 11/32 τρίποντα, 37,5%, αν και ως στις αρχές του τρίτου δεκαλέπτου ήμασταν στα 8/15!), οι 49 πόντοι από τον πάγκο και το flow της ελληνικής επίθεσης ήταν λόγοι να χαμογελάμε. Έστω κι αν ξανά δεν αξιοποιήθηκαν όσο θα μπορούσαν και έπρεπε τα 14 λάθη των αντιπάλων (μόλις 16 πόντοι από αυτά) και δεν τρέξαμε όσο ήταν δυνατό στο ανοιχτό γήπεδο (μόλις 9 πόντοι από fast break).



Στον αντίποδα, η ελληνική ομάδα είχε μεν καλούς δείκτες σκληράδας, όπως τα 17 επιθετικά ριμπάουντ, τα 9 κλεψίματα, οι 5 τάπες και κάποια διαστήματα που «μίκραινε» το γήπεδο για τον αντίπαλο, όπως στο φινάλε του πρώτου και στις αρχές του τέταρτου δεκαλέπτου, ωστόσο είχε και αρκετά κενά διαστήματα. Όπως στο ξεκίνημα (4-10) ή στο τρίτο δεκάλεπτο (με παθητικό 27 πόντων). Ούτε, επίσης, είναι ενθαρρυντικό πως οι βασικοί «στόχοι» της ελληνικής άμυνας, Χόλις-Τζέφερσον και Ντουβερίογλου, δεν περιορίστηκαν όσο θα έπρεπε. Είναι προφανές πως τα καλά διαστήματα πρέπει να αυξηθούν σε βάρος των κακών, αλλά είναι επίσης λογικό αυτό να συμβαίνει από τη στιγμή που η Εθνική ακόμη προσαρμόζεται στις συνθήκες που προκάλεσε η απώλεια του Μήτογλου.

Το παιχνίδι με τις ΗΠΑ θα είναι κάτι σαν τα πολύ δύσκολα φιλικά προετοιμασίας για την ελληνική ομάδα: μια ακόμη, τελευταία αυτή τη φορά, ευκαιρία να δει αδυναμίες, να μάθει να τις καμουφλάρει και βρει τα σχήματα που θα αποδώσουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων της τωρινής βερσιόν. Μια πρόβα τζενεράλε, δηλαδή, για να γίνουν τα τελευταία «μερεμέτια» πριν τη μητέρα των μαχών με τους Νεοζηλανδούς. Εκεί θα πέσουν κορμιά, το διακύβευμα θα είναι μεγάλο και η Εθνική θα έχει να διαχειριστεί την πίεση ενός σκληροτράχηλου αντιπάλου και του αποτελέσματος. Κανονικό νοκ άουτ, δηλαδή, όπως και τα ματς με Λιθουανία και Μαυροβούνιο που θα ακολουθήσουν εφόσον γίνει η δουλειά την Τετάρτη. Απλώς στην επόμενη φάση τα βαρίδια του «πρέπει» θα τα έχουν περισσότερο οι αντίπαλοι.



YΓ1: Αυτό που υπέστη η Γαλλία λέγεται και Βατερλώ! Εκτός «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου από την άνευ Πορζίνγκις Λετονία. Πάντως κακή εξέλιξη για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ότι οι Γάλλοι δεν προχωρούν, γιατί έχοντας εξασφαλισμένη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού ως οικοδεσπότες, πλέον τα δύο ευρωπαϊκά εισιτήρια για το 2024 θα κριθούν πιο... ψηλά στην τελική κατάταξη.

ΥΓ2: Μια βόλτα στην παλιά πόλη και στις φτωχογειτονιές της Μανίλα αρκεί για να καταλάβει κανείς πόσο τυχερός είναι με όσα διαθέτει. Όταν βλέπεις παιδιά να μεγαλώνουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, μηδαμινής υγιεινής και καταδικασμένα στην ανέχεια, εκτιμάς αυτά που έχεις περισσότερο. Πόσω μάλλον όταν βλέπεις τους ανθρώπους αυτούς να χαμογελούν με όσα λιγοστά έχουν και πολλούς από μας να γκρινιάζουμε γιατί δεν έχουμε το τελευταίο μοντέλο κινητού ή αυτοκινήτου.