Ηγέτη (Νέντοβιτς) έχει, αδυναμίες επίσης και θέλει δουλειά

Ας αρχίσουμε από αυτά που άλλοτε θεωρούσαμε δεδομένα αλλά αποδείχτηκε πως δεν είναι όπως και τίποτα στη ζωή. Ήταν απόλαυση μετά από έξι μήνες να παρακολουθείς ξανά μπάσκετ στην Ευρώπη και ακόμη πιο σημαντικό ότι στις κερκίδες υπήρχε κόσμος που τηρώντας ευλαβικά τις αποστάσεις και με μάσκες έστελνε το μήνυμα πως υπό αυστηρές προϋποθέσεις μπορεί και πρέπει να επιστρέψουν σταδιακά και οι φίλαθλοι στα γήπεδα στην εποχή του κορωνοϊού.

Πάμε στα αγωνιστικά… Ο Παναθηναϊκός άφησε ανάμεικτες εντυπώσεις αποδεικνύοντας κατά διαστήματα τις αδυναμίες-δομικές και μη-που έχει, αλλά και πόσο καλό μπάσκετ μπορεί να παίξει. Το αποτέλεσμα είναι το τελευταίο που μετρά, αφού αυτό θα αρχίσει να απασχολεί σε τρεις εβδομάδες από τώρα. Κι αυτός χρόνος μοιάζει αρκετός αλλά ταυτόχρονα και περιορισμένος για να βελτιωθούν οι «πράσινοι», χωρίς ασφαλώς κάποιος να απαγορεύει την εξέλιξή τους προϊούσης της σεζόν. Ας δούμε τα επί μέρους στοιχεία που ξεχώρισαν.

-Ο νέος ηγέτης λέγεται Νέντοβιτς: Η ποιότητα του Σέρβου ξεχωρίζει. Αν είναι γερός και σταθερός δεν χωρά αμφιβολία για το ότι θα κληθεί να ηγηθεί της ομάδας και μπορεί να το κάνει. Το ταλέντο του στο ένας εναντίον ενός είναι σπουδαίο, έδειξε και την υποτιμημένη ικανότητά του στη δημιουργία, ενώ στην άμυνα δεν ήταν «τρύπα». Αν αποφύγει και κάποιες υπερβολές, που μοιάζει δύσκολο λόγω ιδιοσυγκρασίας, θα είναι ακόμη πιο αξιόπιστος. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου είναι ο αρχηγός, αλλά στο σύγχρονο μπάσκετ ηγέτης μιας ομάδας δεν μπορεί να μην είναι κάποιος που έχει πολλή ώρα την μπάλα στα χέρια του.

-Το πρόβλημα στη δημιουργία: Το κενό του Καλάθη είναι ούτως ή άλλως δυσαναπλήρωτο και η μετάβαση από μια ομάδα που είχε προσωποκεντρική δημιουργία σε ένα νέο μοντέλο, πιο συλλογικό, δεν είναι καθόλου εύκολη. Ο Παναθηναϊκός απέναντι στη Ζαλγκίρις είχε μόλις 15 ασίστ, δυσκολεύτηκε πολύ στη δημιουργία σε σετ παιχνίδι, υπέπεσε σε 15 λάθη τα περισσότερα εκ των οποίων εύκολα και έδειξε πως θα χρειαστεί χρόνο για να παρουσιάσει αυτοματισμούς. Ο Πιέρ Τζάκσον είναι πολύ καλύτερος σκόρερ και ο Χάουαρντ Σαντ-Ρος πολύ καλύτερος αμυντικός παρά αμφότεροι οργανωτές.



-Και τώρα… τρέχουμε: Ο Παναθηναϊκός έχει εμφανέστατη διάθεση να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο και διαθέτει παίκτες, από τον «άσο» μέχρι και το «5», που μπορούν να το κάνουν. Σε κάθε ευκαιρία προσπαθεί να πατήσει το γκάζι, για να αποφύγει και τις καταστάσεις του πέντε εναντίον πέντε όπου δυσκολεύεται. Αυτό φυσικά προϋποθέτει καλές άμυνες ή εύκολο ριμπάουντ, που σε μια τόσο νέα ομάδα δεν αποτελούν σταθερές.

-Αθλητικότητα στην άμυνα, αλλά θέλει μοντάρισμα: Η νέα βερσιόν του Παναθηναϊκού είναι πιο αθλητική από την περσινή. Οι περισσότερες πεντάδες, με εξαίρεση κυρίως αυτές στις οποίες βρίσκεται ο Πιέρ Τζάκσον, μπορούν να ανταποκριθούν αθλητικά σε άμυνα με αλλαγές. Ειδικά τα σχήματα με Μήτογλου και Μπέντιλ ή Γουάιτ στους ψηλούς, με Παπαπέτρου στο «3» και Σαντ-Ρόος με Νέντοβιτς ή Φόστερ στα γκαρντ είναι πολύ ευέλικτες. Όμως οι περιστροφές χρειάζονται ακόμη δουλειά.

-Ο γρίφος του «5»: Ήταν ίσως η μεγαλύτερη αδυναμία του περσινού Παναθηναϊκού και φέτος είναι γρίφος. Ο Παπαγιάννης είναι εμφανώς πιο ευέλικτος, αλλά έχει χάσει σε όγκο (που πρέπει να τον υποκαταστήσει με μυϊκά κιλά) και σε… δημιουργό, αφού ο βασικός σερβιτόρος του είναι πλέον στη Βαρκελώνη. Ο Όγκαστ είναι πρώιμο να κριθεί αφού μετρά ελάχιστο χρόνο με την ομάδα και ο Μήτογλου είναι δεδομένο πως θα πάρει αρκετά λεπτά στο «5». Ειδικά τα δύο κλασικά πεντάρια της ομάδας πρέπει να τροφοδοτηθούν σωστά για να αξιοποιηθούν οι αρετές τους, αφού αμφότεροι δεν ξεχωρίζουν για το παιχνίδι τους με πλάτη αλλά διακρίνονται πάνω από τη στεφάνη και στο pick ‘n’ roll.



-Ο… γνωστός Τζάκσον: Η εμφάνιση του Πιέρ Τζάκσον δεν πρέπει να ξένισε όσους τον παρακολουθούν χρόνια τώρα. Ένας παίκτης με ικανότητα στο instant scoring, που δημιουργεί εξαιρετικά για τον εαυτό του και μόνο κατ’ ανάγκη για τους συμπαίκτες του, επιρρεπής στο λάθος και με έναν μόνιμο «στόχο» πάνω από το κεφάλι του στην άμυνα όντας κοντός, αδύναμος και με μικρό άνοιγμα χεριών. Εξ ου και τα πέντε φάουλ που έκανε σε 21 λεπτά σε φιλικό ματς. Μπορεί να είναι περισσότερο ωφέλιμος στην επίθεση από ό,τι επιζήμιος στην άμυνα; Αυτή η ισορροπία θα κρίνει την πορεία του.

-Η έκπληξη Μπέντιλ και οι διστακτικοί Φόστερ και Γουάιτ: Ο Μπεν Μπέντιλ αδικήθηκε με τον παραγκωνισμό του από το περσινό ρόστερ. Ο Γκανέζος δεν είναι παίκτης που θα κάνει τη διαφορά, αλλά είναι ένα πολύτιμο εργαλείο και το έδειξε στο φιλικό με την Ζαλγκίρις, όπου εμφανίστηκε… ξεψαρωμένος. Αντίθετα, ο Μάρκους Φόστερ και ο Άαρον Γουάιτ έμοιαζαν πολύ διστακτικοί. Ο πρώτος, ένας σεσημασμένος σκόρερ, πήρε μόλις τρία σουτ και ο δεύτερος περιορίστηκε κυρίως σε απειλή από μακριά. Οι δύο Αμερικανοί μπορούν και πρέπει να πάρουν περισσότερες πρωτοβουλίες.

-Οι ρολίστες Μποχωρίδης-Κασελάκης: Σε Άρη και Προμηθέα ήταν πρωταγωνιστές και ηγετικές μορφές, αλλά στον Παναθηναϊκό ο ρόλος τους είναι διαφορετικός και αμφότεροι μοιάζουν συμβιβασμένοι με αυτόν. Στα λίγα λεπτά που πάτησαν στο παρκέ δεν προσπάθησαν να κάνουν τίποτα περισσότερο από ό,τι τους ζητήθηκε και ήταν αρκετά ωφέλιμοι. Ενδεικτικά, πήραν μαζί μόλις ένα σουτ κι αυτό ήταν ένα τρίποντο του Κασελάκη σε επίθεση που έληγε το 24άρι.

-Ο… άλλος Βόβορας: Μέχρι πέρσι ήταν ο βοηθός, ο άνθρωπος που συχνά άκουγε τη μουρμούρα των παικτών αντί του προπονητή και τους αντιμετώπιζε πιο συγκαταβατικά. Η εικόνα του Γιώργου Βόβορα στον πάγκο στο ματς με την Ζαλγκίρις ήταν διαφορετική. Έβαζε τις φωνές στους παίκτες του, αντιδρούσε έντονα και ήταν πολύ ενεργητικός. Οφείλει να κάνει όλα τα παραπάνω, καθώς πλέον είναι ο επικεφαλής, αυτός που έχει τον πρώτο λόγο, αλλά ταυτόχρονα το βάρος της ευθύνης και την πίεση. Φυσικά είναι πολύ νωρίς να κριθεί για το έργο του, που ούτως ή άλλως είναι πολύ δύσκολο με σχεδόν το μισό από το περσινό μπάτζετ και τόσα νέα πρόσωπα.

*Την Κυριακή τα λέμε στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis