Η εβδομάδα που άλλαξε τα πάντα, ο MVP που φεύγει και η καταστροφική επιλογή του Αταμάν

Το κλίμα μπορεί να αλλάξει πολύ εύκολα σε μια σειρά αγώνων. Αυτός που μοιάζει ατρόμητος μπορεί να βρεθεί στο καναβάτσο και τούμπαλιν μέσα σε λίγες μέρες. Το είδαμε πέρσι, το βλέπουμε και φέτος, στους τελικούς ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, με αντίστροφη διαδρομή.

Συσπειρώθηκε και έγινε Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα με MVP έναν… φευγάτο

Ο Ολυμπιακός κρατούσε το καλύτερο παιχνίδι του εδώ και μήνες για το πιο κρίσιμο (μέχρι το επόμενο) ματς της σεζόν. Μια εβδομάδα αφότου είχε παρουσιαστεί άδειος, πνευματικά και σωματικά, χάνοντας τότε με κάτω τα χέρια στο ΟΑΚΑ, εμφανίστηκε ολικά μεταμορφωμένος και πήρε τη νίκη που τον φέρνει πλέον σε ρόλο φαβορί, έστω και… ελαφρώς, για το πρωτάθλημα.



Βέβαια σε αυτή την εβδομάδα που μεσολάβησε δεν άγγιξε τον Ολυμπιακό καμιά νεράιδα με ραβδάκι για να εμφανίσει χθες την καλύτερη εκδοχή του. Τη στιγμή που η ομάδα έδειχνε απογοητευμένη και με εσωτερικά ζητήματα που πάντα καμουφλάρονται όσο κερδίζεις αλλά έρχονται στο φως όταν χάνεις, όσα έγιναν με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο πριν και στη διάρκεια του Game 2 πρόσφεραν στους Πειραιώτες τον… εξωτερικό εχθρό που τελικά συσπείρωσε όλο τον οργανισμό. Το νεύρο που αγνοείτο μετά την απογοήτευση του Άμπου Ντάμπι επέστρεψε, η αμφισβήτηση σε όλους-από παίκτες και προπονητή μέχρι και διοίκηση-μπήκε σε «σίγαση» και οι «ερυθρόλευκοι» αποδείχτηκε πως ασχολήθηκαν πολύ περισσότερο με το μπάσκετ από ό,τι έκανε ο Παναθηναϊκός σε αυτό το διάστημα της απόλυτης παράνοιας.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας μετά το αχρείαστο challenge πριν καν συμπληρωθεί το πρώτο λεπτό του τρίτου τελικού λειτούργησε υποδειγματικά. Καιρό είχαμε να δούμε την ομάδα του να αποδίδει το μπάσκετ που ο ίδιος διδάσκει, με πολλές περισσότερες πάσες από ντρίμπλες και με 24 ασίστ για 4 λάθη, έστω κι αν ο μοναδικός της πλέι μέικερ έπαιξε χθες 22:32. Η είσοδος του ΜακΚίσικ στην εξάδα αντί του Βιλντόσα αποδείχτηκε ευεργετική, καθώς ο Αμερικανός προσφέρει ποικιλοτρόπως και παρότι μπορεί σύντομα να είναι… παλαίμαχος είναι πολύ πιο μέσα στο πνεύμα των τελικών από τον Αργεντινό. Τα σχήματα χωρίς κλασικό άσο, χωρίς κλασικό πεντάρι, με δύο φόργουορντ ή με τρία γκαρντ λειτούργησαν όλα. Ο Βεζένκοφ ήταν ο γνωστός ψυχρός εκτελεστής, ο Φουρνιέ μόλις βγήκε στο φως από τη σκιά του Γκραντ και ανέπνευσε βρήκε ρυθμό και δεν είχε σταματημό, αλλά ο MVP ήταν ο Μιλουτίνοφ.



Ο Σέρβος στην καλύτερη ίσως εμφάνισή του με τον Ολυμπιακό ήταν αλάνθαστος σε όλα του, καταπληκτικός σε άμυνα κι επίθεση και συγκινητικός ως προς την πρωτόγνωρη ένταση που έβγαλε όσο ήταν στο παρκέ. Τελείωσε τις φάσεις κοντά στο καλάθι, πρόσφερε εξαιρετικά σκριν, ήταν ο… πύργος ελέγχου στο short roll που πλήγωσε τον αντίπαλο, ήταν αποτελεσματικός στην άμυνα αλλαγών και όλα αυτά παίζοντας στα όρια των αντοχών του για 28:32. Μια εμφάνιση που θα νοσταλγήσουν πολύ οι φίλοι των Πειραιωτών αν επιβεβαιωθούν οι φήμες και ο «Μίλου» αποχωρήσει αφήνοντας τον Ολυμπιακό στην ανάγκη να αποκτήσει ίσως και τρεις σέντερ για τη νέα σεζόν (αν ο Φαλ έχει μεγάλη ζημιά και ο… άσωτος Πετρούσεφ δεν επιστρέψει).

Ένας Παναθηναϊκός… αλλού με ευθύνη (και) του Αταμάν

Ο Παναθηναϊκός έμοιαζε και ήταν καβάλα στο άλογο μετά τον πρώτο τελικό. Με προβάδισμα 1-0, με έναν αντίπαλο να παραπατά και βυθισμένο στην εσωστρέφεια, έδειχνε πως μόνο με αυτοκαταστροφικές τάσεις θα έχανε το πάνω χέρι. Και αυτό έκανε… Την ώρα που ο αντίπαλος συσπειρωνόταν και ισοφάριζε, οι «πράσινοι» είδαν τη συζήτηση για τα δίκαια παράπονά τους για τη διαιτησία στο Game 2 να περνά σε δεύτερο πλάνο ενώ όλοι ασχολούνταν με την κόντρα του Γιαννακόπουλου με τους Αγγελόπουλους, τα αυτόφωρα, τις ανακοινώσεις, τις διαρροές και όλα τα συναφή.



Ο Εργκίν Αταμάν δεν μπόρεσε να κρατήσει την ομάδα συγκεντρωμένη στο αμιγώς μπασκετικό κομμάτι, όπως είχε κάνει πέρσι ακόμη και σε πιο αντίξοες συνθήκες. Ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε στο Game 3 χωρίς ενέργεια και καθαρό μυαλό, σε παρκέ ή/και πάγκο. Τα μόλις τέσσερα λάθη του Ολυμπιακού στο ματς δεν οφείλονται μόνο στο δικό του σχεδόν τέλειο επιθετικό παιχνίδι, αλλά στην ανύπαρκτη πίεση στην μπάλα που άσκησαν οι «πράσινοι». Ναν και Σλούκας είχαν μεν 25 και 15 πόντους αντίστοιχα αλλά στο διάστημα που συνυπήρχαν στο παρκέ δεν είχαν τις δυνάμεις να αντεπεξέλθουν αμυντικά (-15 και -17 αντίστοιχα με αυτούς στην πεντάδα), ενώ ο Γκραντ, που όσο ήταν στο παρκέ ήταν ο μοναδικός πράσινος με θετικό συντελεστή (+4) δεν μπορεί μονίμως να καλύπτει τους πάντες. Ο Παναθηναϊκός, χωρίς ενέργεια και με το ροτέισον παιχνίδι με παιχνίδι να κλείνει όλο και περισσότερο, τελείωσε το ματς με οκτώ λιγότερες κατοχές, αριθμός που δύσκολα μπορεί να αντέξει μία ομάδα.

Η επιλογή του Τούρκου προπονητή να προφυλάξει τον Γκραντ κρατώντας τον στον πάγκο στο ξεκίνημα της τρίτης περιόδου αποδείχτηκε καταστροφική, αφού στο πεντάλεπτο που έμεινε στον πάγκο ο Ολυμπιακός έκανε ένα 7-16, ξέφυγε με οκτώ, έδωσε ρυθμό στους σουτέρ του και έβαλε βαρίδια στα πόδια των γηπεδούχων και άλλαξε το μομέντουμ σε ένα κλειστό ως το ημίχρονο ντέρμπι. Το αδιάκοπο ένας εναντίον ενός και το αδιέξοδο κεντρικό πικ εν ρολ έμοιαζε η μοναδική ιδέα που υπήρχε στο επιθετικό πλάνο, το σχήμα με τα τρία γκαρντ έχει αποδειχτεί σε όλη τη σειρά κακή ιδέα (-33,9 πόντους ανά 100 κατοχές στους τρεις τελικούς) κι ο Παναθηναϊκός ήταν σαν να προσπαθούσε να τρυπήσει έναν τοίχο. Με το άγχος, τον εκνευρισμό και τις φωνές για τη διαιτησία να μπαίνουν στην εξίσωση, οι πρωταθλητές δεν θα μπορούσαν ποτέ να επιστρέψουν σε ένα ματς που ο αντίπαλος ήταν ανώτερος.

Οι τελικοί… δεν τελείωσαν

Προφανώς ο Ολυμπιακός πλέον έχει τον πρώτο λόγο. Αλλά προφανώς και ο Παναθηναϊκός έχει αποδείξει εμπράκτως πως γνωρίζει να δραπετεύει από τέτοιες καταστάσεις καλύτερα από κάθε άλλη ομάδα. Ο τελικός της Κυριακής έχει πολλές ιδιαιτερότητες και αρκετά ερωτηματικά η απάντηση των οποίων θα κρίνει και το αποτέλεσμα. Με δεδομένη την απουσία του Φαλ, θα μπορέσουν οι «ερυθρόλευκοι» να αντεπεξέλθουν με μόνο έναν και καταπονημένο σέντερ; Θα αλλάξει, όπως μοιάζει λογικό, το πλάνο του ο Αταμάν βάζοντας στην εξάδα ξένων τον Μπράουν αντί-πιθανώς-του εκτός κλίματος Γιούρτσεβεν; Πώς θα διαχειριστεί ο Ολυμπιακός την πίεση του «πρέπει» που στο παρελθόν τον έχει πνίξει και ειδικά στο ΣΕΦ έχει γίνει πολλές φορές θηλιά στον λαιμό του; Θα επικεντρωθεί η ομάδα (όχι ο οργανισμός) του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ ή θα παρουσιαστεί ξανά χωρίς ενέργεια, χωρίς συγκέντρωση και με τρομερό εκνευρισμό;

ΥΓ: Το πιο λυπηρό από την τοξικότητα που έχει γίνει πλέον ανυπόφορη είναι πως επηρεάζει και κανονικούς ανθρώπους. Όταν βλέπεις ακόμη και μορφωμένους, οικογενειάρχες, που ζουν μια καλή ζωή, να συμπεριφέρονται ως χούλιγκαν ή φτασμένους αθλητές να ξεφεύγουν από τα όρια, η καφρίλα-δυστυχώς-κερδίζει έδαφος και δηλητηριάζει ακόμη και... άσπιλους.