Εθνική… I want to believe

Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η ίσως πιο περιπετειώδης προετοιμασία της Εθνικής όλων των εποχών. Και τι δεν είχε το μενού; Αμφισβήτηση για την επιλογή του προπονητή, απουσίες των αμερικανοθρεμμένων, απώλεια ενός All Star του ΝΒΑ, τσακωμούς, χειροδικίες, ήττα από τη Γεωργία στο ΟΑΚΑ… Με αυτά και με αυτά, ενώ περιμέναμε τα τέλη Αυγούστου να ξεπροβοδίζουμε την ομάδα με αισιοδοξία στα όρια της βεβαιότητας για μετάλλιο, φτάσαμε να είμαστε στην καλύτερη μαγκωμένοι και στη χειρότερη απογοητευμένοι…

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Σύμφωνοι, η Εθνική έχει αρκετά προβλήματα. Σχεδιάστηκε και προετοιμάστηκε γύρω από έναν ηγέτη που 12 μέρες πριν το Ευρωμπάσκετ τέθηκε εκτός μάχης φέρνοντας αγωνιστική κι όχι μόνο αναστάτωση. Ο Κώστας Μίσσας υποχρεώθηκε να σκίσει τα μισά πλάνα του, να αναπροσαρμόσει φιλοσοφία και ρόλους, να κατεβάσει ταχύτητα κι όλα αυτά παραμονές του ταξιδιού στο Ελσίνκι. Η ομάδα που έβλεπε βάθρο-θαρρείς παρασυρμένη από τη γενικότερη… κατάθλιψη των φίλων της που έκαναν όνειρα για «τιρινίνι» αλλά πέρασαν στο άλλο άκρο, αυτό του μηδενισμού και της απαξίωσης, μετά την απώλεια του Γιάννη Αντετοκούνμπο-κλονίστηκε και απογοητεύτηκε. Ο εγωισμός των παικτών, που κλήθηκαν να αποδείξουν πως δεν είναι απλώς οι κομπάρσοι του Giannis, εκδηλώθηκε με λάθος τρόπο και «σχολικούς» καβγάδες που δεν αρμόζουν σε μία ομάδα, όταν αποδεδειγμένα μόνο συσπειρωμένη μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα.

Πέρα από τα «ψυχολογικά», υπάρχουν και τα αγωνιστικά ζητήματα. Άλλωστε αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα και αλληλοτροφοδοτούμενα. Η Εθνική έδειξε να πάσχει στην άμυνα πικ εν ρολ, να αντιμετωπίζει συχνά πρόβλημα στο ριμπάουντ, να δυσκολεύεται στην επίθεση απέναντι σε κλειστές άμυνες και να σπάει τα καλάθια στα τρίποντα (30,7% με 51/166 στα φιλικά, πέντε εκ των οποίων έγιναν εντός Ελλάδας). Πολλά από αυτά τα ζητήματα, δε, (θα) υπήρχαν και με τον Γιάννη παρόντα…

Κι όμως, όπως έλεγε και το περίφημο σλόγκαν των X Files, κόντρα στη… λογική, I want to believe στην Εθνική. Ίσως τελικά από εκεί να ξεκινούν όλα. Από την πίστη. Πάνω από όλα πίστη της ομάδας στον εαυτό της και πίστη όλων ημών και υμών στην προσπάθειά της. Γιατί;

-Γιατί μπορεί να μην έχουμε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, αλλά διαθέτουμε ένα ρόστερ γεμάτο ποιότητα, εμπειρία και βάθος, που έχει κατακτήσει Ευρωλίγκες, πρωταθλήματα, Κύπελλα κι έχει αποδείξει την αξία του εντός κι εκτός Ελλάδος στο υψηλότερο επίπεδο.

-Γιατί δεν έχουμε μόνο εμείς σημαντικές απώλειες. Σέρβοι, Ισπανοί, Γάλλοι και σχεδόν όλοι οι άλλοι αριθμούν πολλές ηχηρές απουσίες.

-Γιατί στα φιλικά δεν κερδίζεις μετάλλιο. Στα χρόνια της ανομβρίας από το 2010 και μετά, η Εθνική υπήρξε πολλάκις πρωταθλήτρια των φιλικών, αλλά στα επίσημα έβλεπε από την τηλεόραση άλλους να ανεβαίνουν στο βάθρο. Τώρα θα ταξιδεύσει με λιγότερο «τουπέ», περισσότερο συνειδητοποιημένη και σίγουρα προσγειωμένη.

-Γιατί αρκετές από τις αδυναμίες της Εθνικής διορθώνονται. Άλλωστε μετά την απώλεια του Αντετοκούνμπο, είναι σαν να άρχισε μία δεύτερη προετοιμασία παραμονές του Ευρωμπάσκετ και τα περιθώρια βελτίωσης είναι μεγάλα.

-Γιατί μπορεί να μην διαθέτουμε κλασικό σουτέρ, αλλά δεν είναι δυνατό να συνεχίσουμε να σουτάρουμε με τόσο κακά ποσοστά.

-Γιατί ακόμη και τα «ενδοοικογενειακά» επεισόδια μπορεί να αποδειχτούν, παραδόξως, χρήσιμα. Από μία αδιάθετη και υπνωτισμένη ομάδα, προτιμούμε μία με νεύρο, που-έστω κι αν δεν αμφιβάλλει κανείς πως εκδηλώθηκε λανθασμένα-μπορεί να λειτουργήσει αφυπνιστικά.

-Γιατί ο ανταγωνισμός, που άλλωστε απέναντι σε αυτόν θα «κριθούμε», δεν είναι ανίκητος. Καμία ομάδα δεν μοιάζει άτρωτη κι όλες έχουν τα προβλήματα και τις αδυναμίες τους.

-Γιατί, στο κάτω-κάτω, όλες οι επιτυχίες αυτής της ομάδας ήρθαν περίπου απροσδόκητα. Από το 1987 που δεν μας υπολόγιζε κανείς και με τους δύο ηγέτες μας (Γκάλη-Γιαννάκη) σε «ψυχροπολεμικό» κλίμα, μέχρι το 2005 που μέχρι τα μισά του προημιτελικού απέναντι στη Ρωσία προετοιμαζόμασταν για ένα ακόμη κάζο, τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα.

Γι’ αυτό λέμε πως ακόμη κι αν τα δεδομένα δεν συμβαδίζουν ως τώρα με τις προσδοκίες… I want to believe.

Follow @ChristosRobolis