Ερμηνεύοντας Χουάν Ραμόν Ρότσα!

Το πέταξε ο Χουάν Ραμόν Ρότσα σε μια συζήτηση που είχαμε στο ραδιόφωνο την Πέμπτη το πρωί: «Στο ποδόσφαιρο χρειάζονται όλο και περισσότερο οι παίκτες που θα επιχειρήσουν και θα πραγματοποιήσουν το κάτι παραπάνω. Οι ποδοσφαιριστές που θα τολμήσουν και θα βγουν νικητές στο ένας εναντίον ενός. Αυτοί είναι που κάνουν τη διαφορά στην ομάδα τους»! Και πρόσθεσε με μια δόση παράπονου στη φωνή του: «Ετσι όπως παίζεται το ποδόσφαιρο από κάποιες ομάδες στις μέρες μας, δίνει σε πολλούς παίκτες τη δυνατότητα να πιστεύουν ότι με τα προσόντα τους μπορούν να ανταποκριθούν και μάλιστα σε παραπάνω από μία θέση».

Οσοι τον πρόλαβαν να αγωνίζεται θα συμφωνήσουν χωρίς δεύτερη κουβέντα ότι δικαιούται να διαμαρτύρεται για την ποιότητα και το σέρβις που προσφέρουν οι ομάδες στους οπαδούς. Παίκτης θεαματικός, ευλογημένος από τεχνικές αρετές, ελεύθερο πνεύμα, με τη φαντασία πυξίδα σε κάθε κίνησή του. Οι ατομικές ενέργειες και το ένας εναντίον ενός ήταν οι φάσεις που αποτελούσαν το αφροδισιακό για ποδοσφαιριστές της κλάσης του. Λογικό για έναν μπαλαδόρο γέννημα-θρέμμα Λατινοαμερικανό. Αλλο αν τα δημοτολόγια της εποχής του τον ήθελαν εγγεγραμμένο ως δημότη Αιγάλεω. Παραπονιέται λοιπόν ο Ρότσα και δεν είναι ο μόνος. Το κακό ξεκινάει από τους ίδιους τους προπονητές, που τείνουν να δείχνουν έντονη προτίμηση σε παίκτες ειδικών αποστολών, όπως τους αρέσει να τους αποκαλούν. Από τις περίφημες αυτές ειδικές αποστολές μία είναι αυτή που ξεχωρίζει. Αυτή που τελικά υποβαθμίζει την ποιότητα του αθλήματος, μετατρέποντάς το σε βαρετό και ανούσιο.

Φτάνει μια φαντεζί ενέργεια του Μέσι ή παλιότερα του Ροναλντίνιο για να τη συζητάμε για μέρες. Να τη βλέπουμε, να την ξαναβλέπουμε και να μην τη χορταίνουμε. Κι αυτό γιατί η πείνα μας είναι μεγάλη. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε πολλά χρόνια πριν. Η δεκαετία του '80 είναι γεμάτη από παίκτες, όχι απαραίτητα στο εξωτερικό αλλά και σ' εμάς εδώ, που θα γέμιζαν άνετα ένα dvd με τις θεαματικότερες των ατομικών ενεργειών τους. Τώρα τα κατορθώματα των περισσότερων «πρωταγωνιστών» δεν φτάνουν για να γεμίσει διαφημιστική σφήνα διάρκειας 30 δευτερολέπτων. Εναν ποδοσφαιριστή, όμως, που κάνει τη διαφορά, έχει την ικανότητα να κολλήσει την μπάλα στο παπούτσι του και να την ταξιδέψει εκεί που αυτός θέλει, τουλάχιστον έναν χρειάζεται κάθε ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστεί. Ιστορικά αποδεδειγμένο ότι αυτός θα αλλάξει τη μοίρα της. Στον Παναθηναϊκό δυστυχώς δεν υπάρχει και, αν υπάρχει, δεν έχει φανεί. Σε αυτό εξάλλου οφείλεται το γεγονός ότι η ομάδα αδυνατεί να κεφαλοποιήσει τη σωστή κυκλοφορία ή την κατοχή της μπάλας. Θυμηθείτε πόσο πιο παραγωγικός και θεαματικός ήταν ο Παναθηναϊκός με τον Νίνη έτοιμο να κάνει το κάτι παραπάνω ή τον Ιβανσιτς ή τον Καραγκούνη, παλαιότερα τον Γκονζάλες και ακόμα παλιότερα τον Βαζέχα, τον Σαραβάκο ή τον Ζάετς. Στον Παναθηναϊκό δεν «καίγονται» μόνο για ένα σέντερ μπακ ή για χαφ ή επιθετικό. Ολα αυτά ακούγονται αρκούντως απρόσωπα. Εναν παίκτη-προσωπικότητα που θα κάνει τη διαφορά χρειάζεται η ομάδα. Που θα πατήσει την μπάλα, θα σηκώσει το κεφάλι, θα ντριμπλάρει και οι υπόλοιποι θα αντιληφθούν ότι κάτι άλλαξε.

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Μάνος Χατζιδάκις: «Είμαι μαζί σας και σας αγαπώ»!

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΤΟΝ ΜΑΪΟ ΤΟΥ 1986. ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ» ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ «ΜΙΑ ΜΟΒ ΣΚΙΑ». Το αναδημοσίευσε η «Ελευθεροτυπία». Εγώ το βρήκα στην εφημερίδα «Εποχή».

«Μια μοβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Οσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Ελληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούν να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Και ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, από τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό έως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς και εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως έως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Εως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.

Εξύβριση αρχής -έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής -έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρουν ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια -όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω ως επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.

Μια μοβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως, δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μία εφημερίδα να αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια γι' αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Και άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη και έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκαν, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με "επιτυχία", να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν... ανακαλύπτονται.

Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην "παρουσία του τέρατος". (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία και αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».