Χαρτί από την TV για χάρτινους προέδρους

Καμία εντύπωση δεν μου προξενεί η αλλαγή στο καταστατικό της Σούπερ Λίγκας, σύμφωνα με την οποία οι ομάδες που δεν θα επιθυμούν να μετάσχουν στην ομαδική ή, πιο sic, κεντρική τηλεοπτική διαχείριση θα υποχρεούνται να πληρώνουν τα διπλά από αυτά που θα έπαιρναν αν έβρισκαν καλύτερο συμβόλαιο! Πολύ δε περισσότερο δεν με εκπλήσσει το γεγονός ότι οι εταιρείες που έκαναν προσφορές για να μετάσχουν στον διαγωνισμό δεν κατέθεσαν ούτε μισό ευρώ ως εγγύηση, έτσι για το καλό ή για να δουλέψει και ο μπουφές ή, στην τελική, για να πιουν οι πρόεδροι μια μπίρα στην υγειά τους. Χωρίς τα λεφτά από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, ούτε Σούπερ Λίγκα θα υπήρχε ούτε ομάδες!

Είναι σαν να συζητάμε σ' έναν πόλεμο που γίνονται τα μύρια όσα αν είναι σωστό να μη δίνεις στους αιχμάλωτους νερό. Γιατί για αιχμάλωτες ΠΑΕ μιλάμε. Αν εξαιρέσουμε δύο, άντε τρεις ΠΑΕ το πολύ, όλες οι άλλες δεν θα υπήρχαν στον ποδοσφαιρικό χάρτη χωρίς τα λεφτά από τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Οι εταιρείες, λοιπόν, έχοντας πάρει χαμπάρι με ποιους έχουν να κάνουν, είναι σε θέση να τους επιβάλουν ό,τι γουστάρουν.

Αν γουστάρουν δηλαδή κάθε είκοσι λεπτά, όπως ο νόμος επιτρέπει στα τηλεοπτικά προϊόντα-εκπομπές, να διακόπτουν για να παίζουν διαφημίσεις, τότε οι παίκτες θα σταματούσαν για να μπει σφήνα το γιαούρτι χορηγός. Και δεν θα έλεγαν κουβέντα. Θα τσέπωναν τα λεφτά και θα έκαναν μόκο. Τα λεφτά από την τηλεόραση για τις περισσότερες από τις ομάδες της Σούπερ Λίγκας δεν είναι μια σημαντική οικονομική ενίσχυση, όπως συμβαίνει στο εξωτερικό, αλλά ο βασικός λόγος ύπαρξης.

Με βάση τα χρήματα που θα πάρουν από την TV καταστρώνουν οι πρόεδροι τον προϋπολογισμό, με αυτά κάνουν μεταγραφές, με αυτά πληρώνουν τους παίκτες. Γι' αυτό πρόεδροι με την παραδοσιακή έννοια του όρου υπάρχουν ελάχιστοι στο ελληνικό πρωτάθλημα, οι υπόλοιποι είναι διαχειριστές. Σαν αυτούς που έχουν στις πολυκατοικίες. Μαζεύουν τα τηλεοπτικά-κοινόχρηστα και κάνουν κουμάντο. Αντε άμα ο διαχειριστής είναι και ιδιοκτήτης και όχι ενοικιαστής, μπορεί να τσοντάρει κάτι και από την τσέπη του για το καλό του ακινήτου. Αν δεν είναι, τότε ούτε ευρώ παραπάνω. Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση του Αρη.

Στην πιο κρίσιμη καμπή του πρωταθλήματος, με την ομάδα να διεκδικεί την έξοδο στην Ευρώπη, ξαφνικά καθυστέρησε η τελευταία δόση από τα τηλεοπτικά δικαιώματα και η διοίκηση δεν είχε να πληρώσει τους παίκτες! Αν γινόταν κάτι ανάλογο στο εξωτερικό, η διοίκηση θα είχε πέσει…χθες. Αλλά εδώ έτσι έχουμε μάθει και έτσι πορευόμαστε. Τα λεφτά από την τηλεόραση στην Ελλάδα δεν ανέβασαν την ποιότητα του ποδοσφαίρου. Προέδρους έφτιαξαν. Προέδρους που κάνουν κουμάντο με τα έτοιμα.

Οι περισσότεροι χάρτινοι, ήρωες και ικανοί όσο οι πρωταγωνιστές στα κόμικ. Οι ομάδες που πρωταγωνιστούσαν πριν μπουν τα λεφτά από τα τηλεοπτικά στα παιχνίδι, αυτές πρωταγωνιστούν και τώρα και θα πρωταγωνιστούσαν ακόμα κι αν η τηλεόραση τους γύριζε την πλάτη. Οι υπόλοιπες κάθισαν πάνω στο εύκολο και έτοιμο χρήμα, βολεύτηκαν και... αποκοιμήθηκαν!

Δεν επένδυσαν τα χρήματα σωστά, δεν έφτιαξαν υποδομές. Ετσι όπως εύκολα τα πήραν, έτσι εύκολα τα ξόδεψαν. Τώρα που τους πήραν χαμπάρι θα τους κάνουν ό,τι γουστάρουν. Και οι πρόεδροι που απέκτησαν κύρος και αναγνώριση από την τηλεοπτική αιμοδοσία, αν χρειαστεί εν όψει της οικονομικής κρίσης, θα δουλέψουν μέχρι και διπλοβάρδια για τα τηλεοπτικά αφεντικά τους, δηλώνοντας με δάκρυα στα μάτια ότι το έκαναν για το καλό της ομάδας που υπηρετούν!

Πρόχειρο ΤΕΤΡΑΔΙΟ

Ο πληγωμένος Αετός και τα Κοράκια

Τα χέρια της τρίβει η Καμόρα πάνω στα ερείπια της Ακουίλα μετά τον καταστροφικό σεισμό της 7ης Απριλίου που στοίχισε τη ζωή σε 290 άτομα. Στη «Ρεπούμπλικα», ο γνωστός συγγραφέας από το βιβλίο του «Γκομόρα», Ρομπέρτο Σαβιάνο (φωτό), αφού επισκέφθηκε τον τόπο της τραγωδίας, κατήγγειλε ότι η ναπολιτάνικη Μαφία αποσπά τη μερίδα του λέοντος από τη διαδικασία ανοικοδόμησης. «Αυτό που συνιστά τραγωδία γι' αυτούς τους ανθρώπους, γίνεται αντιθέτως για άλλους ευκαιρία, ορυχείο, παράδεισος του κέρδους»!

«Ο κίνδυνος της ανοικοδόμησης βρίσκεται ακριβώς εδώ: οι πραγματογνωμοσύνες πολλαπλασιάζονται, όπως και οι αποζημιώσεις, οι δημόσιες αγορές επιφέρουν υπερεργολαβίες. Και ο κύκλος του τσιμέντου, των εκσκαφέων, των μπουλντοζών και των οικοδομικών εταιρειών θα προσελκύσει την πρωτοπορία των οικοδομών στην Ιταλία: τις μαφιόζικες οικογένειες», παρατηρεί ο Σαβιάνο, που γνωρίζει καλά το θέμα.

«Οι οικογένειες της Καμόρα, της Ντρανγκέτα, της Μαφίας, ήταν πάντοτε παρούσες στο Αμπρούτσο. Ο κίνδυνος είναι αυτές οι οργανώσεις να μοιραστούν, σε περίοδο κρίσης, τις μεγάλες ιταλικές αγορές», σημειώνει ο επικηρυγμένος από την Καμόρα συγγραφέας.

Ο Σαβιάνο για την αποφυγή αυτής της κακής εξέλιξης προτείνει τη δημιουργία μιας επιτροπής για τον έλεγχο της ανοικοδόμησης. Πρόκειται για σκέψη που υποστηρίζουν και οι τοπικές αρχές.

ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Πού 'ν' το; Πού 'ν' το; ΝΑΤΟ! ΝΑΤΟ!

Στη διάρκεια των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ, την άνοιξη του 1999, και τους μήνες που ακολούθησαν ο UCK είχε δημιουργήσει στρατόπεδα κράτησης, στα οποία βασάνιζε και εκτελούσε Σέρβους, Ρομά, αλλά και αρκετούς Αλβανούς, οι οποίοι είχαν κατηγορηθεί για συνεργασία με το σερβικό καθεστώς. Αυτές οι μυστικές φυλακές είχαν εγκατασταθεί σε περιοχές που ήταν υπό τον έλεγχο του UCK, κυρίως στη Βόρεια Αλβανία.

Το βασικό στρατόπεδο ήταν στην κωμόπολη Κουκές (Kukes), σε χώρους εγκαταλελειμμένων εργοστασίων μιας βιομηχανικής περιοχής. Τα βασανιστήρια ήταν συστηματικά σε αυτά τα κέντρα κράτησης: «Είδα ανθρώπους που είχαν χτυπηθεί και μαχαιρωμένους. Ορισμένοι είχαν να δουν φαγητό πέντε ημέρες. Είδα ακόμη και σκοτωμένους». Η μαρτυρία αυτή ανήκει σ' έναν άνθρωπο που προσθέτει ότι οι περισσότεροι από τους κρατούμενους ήταν πολίτες, κυρίως Αλβανοί, που είχαν κατηγορηθεί ότι συνεργάστηκαν με το σερβικό καθεστώς, εκτός από τους Σέρβους και τους Ρομά. Μερικοί από αυτούς που επέζησαν μίλησαν σε δημοσιογράφους του BBC και στην «Balkan Insight», μια αγγλόφωνη έκδοση για τα Βαλκάνια.

Οι δημοσιογράφοι της έκδοσης «Balkan Insight», έχοντας πρόσβαση στις εκθέσεις του ΝΑΤΟ, επιβεβαιώνουν την καταγγελία, αναφέροντας ότι οι στρατιώτες της ατλαντικής συμμαχίας παρενέβησαν ορισμένες φορές για να απελευθερώσουν κρατούμενους.

Αυτό σημαίνει ακόμα ότι το ΝΑΤΟ και οι εκπρόσωποι και άλλων διεθνών οργανώσεων που ήταν στο Κόσοβο γνώριζαν από τον Ιούνιο του 1999 την ύπαρξη αυτών των στρατοπέδων. Το στρατόπεδο του Μπαμπαλόκ κοντά στην Ντεκανί στο Δυτικό Κόσοβο συνέχιζε να δέχεται κρατούμενους το καλοκαίρι του 1999, όταν οι διεθνείς δυνάμεις του ΝΑΤΟ είχαν ήδη αναπτυχθεί στην πρώην σερβική επαρχία.

Πριν από ένα χρόνο η πρώην εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου στη Χάγη, Κάρλα ντε Πόντε, έγραψε στα απομνημονεύματά της ότι ο επικεφαλής της αποστολής των Ηνωμένων Εθνών την εποχή εκείνη στο Κόσοβο (σήμερα υπουργός Εξωτερικών στη Γαλλία), Μπερνάλ Κουσνέρ, αρνήθηκε να τη βοηθήσει ώστε να συνεχίσει τις έρευνες για 300 Σέρβους πολίτες του Κοσόβου που ήταν κρατούμενοι σε διάφορα σημεία και ενδεχομένως είχαν μεταφερθεί στην Αλβανία.

Αρθρο του δημοσιογράφου και ανταποκριτή της «Μοντ Ντιπλομάτικ» και της «Ουμανιτέ» Ζαν Αρνό Ντερνέ, αλλά και συγγραφέα βιβλίων για τα Βαλκάνια.