Arivederci, Roma

Α ρε, πώς περνάει ο χρόνος. Από τον πρώτο τελικό μεγάλης διοργάνωσης που παρακολούθησα ζωντανό στη ζωή μου, στις 30 Μαΐου του '84 στη Ρώμη, μέχρι σήμερα έχω ταξιδέψει 25 ολόκληρα χρόνια μακριά. Κύπελλο Πρωταθλητριών τότε, το αυθεντικό, το γνήσιο. Οχι το σουρουκλεμέ Τσάμπιονς Λιγκ των μονοπωλίων του σήμερα.

Στην «αιώνια πόλη» και τότε με ξεβαμμένο τζιν, τα πουκάμισα απέξω, τα μανίκια γυρισμένα, αθλητικά και μαλλί αφάνα. Από την τρελή αφάνα τώρα το μαλλί έχει περάσει στον... αφανισμό, αλλά συγκατοικώντας κάθε μέρα με τα σημάδια του χρόνου έχεις την αίσθηση ότι παραμένεις ίδιος την ίδια ώρα που όλα γύρω σου αλλάζουν. Ο πρώτος και πιο πικρός τελικός στη ζωή μου. Φιναλίστ οι δύο μεγάλες μου αγάπες.

Από τη μια η Μάτζικα Ρόμα, που δεν αξιώθηκε ποτέ της να φορέσει στέμμα ευρωπαϊκό, και από την άλλη η απόλυτη αρχόντισσα, η Λίβερπουλ. Κι εγώ εκεί δίπλα στην Curva Sud, το ιστορικό πέταλο για τους τιφόζι «τζιαλορόσι», να παρακαλώ να τελειώσει το μαρτύριο, κάποια ομάδα να κερδίσει, να το πάρω επιτέλους απόφαση μπας και λυτρωθώ. Αλλά το ματς να μην τελειώνει. Μέχρι τα πέναλτι έφτασαν. Μου έβγαλαν την ψυχή.

Τώρα, όμως, είναι αλλιώς. Μπαρτσελόνα εναντίον Μάντσεστερ. Από τη μία η ομάδα του σερ Αλεξ Φέργκιουσον βουτηγμένη στο σύστημα και τους αυτοματισμούς, πλαισιωμένη από ταλέντο και δύναμη, και από την άλλη αυτή του Πέπε Γκουαρντιόλα, βουτηγμένη στο ταλέντο και τη φαντασία, πλαισιωμένη από σύστημα και μπόλικους αυτοσχεδιασμούς.

Η σύγκρουση δύο σχολών. Ο τελικός που όλοι μας θέλαμε να δούμε. Αν μας χαρίσει θέαμα και γκολ, θα περάσει στην ιστορία ως ένα από τα ομορφότερα φινάλε του θεσμού. Γιατί όχι, το πιο όμορφο! Αν τελματώσει, θα μιλάμε για μία από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις στη σύγχρονη ιστορία της διοργάνωσης. Αν κάτι όμως δεν πρόκειται να απογοητεύσει όσους έχουν αποφασίσει να ταξιδέψουν γι' αυτό το παιχνίδι, είναι η ίδια η πόλη. Είναι κι αυτή, ξέρετε, κομμάτι του τελικού.

Η Ρώμη. Αρχόντισσα κι αλήτισσα μαζί, όπως άρεσε στον Φελίνι να την αποκαλεί. Ο μόνος που την κινηματογράφησε με τόση μαεστρία. Η πόλη με τις πιο όμορφες πλατείες στον κόσμο και το ωραιότερο δειλινό. Ενα μελί χρώμα που τρυπώνει μέσα σου και δεν λέει να φύγει. Γίνεται ρούχο και βολτάρεις μαζί του. Η Ρώμη δεν είναι μόνο πιάτσα Εσπάνια, πιάτσα Βενέτσια, Κολοσσαίο, Φοντάνα ντι Τρέβι και βία Κοντότι. Αυτή είναι η πόλη των Γιαπωνέζων.

Είναι η μικρούλα πιάτσα Τριλούζα, μετά το Πόντε Γκαριμπάλντι μπαίνοντας στο μαγικό Τραστέβερε, είναι η ονειρική πιάτσα του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης πίσω από την Πόρτα Πορτέζε, είναι η αλήτισσα Οστιένσε, το Κάμπο ντέι Φιόρι με την πιάτσα Φαρνέζε δίπλα στο ωραιότερο σοκάκι της πόλης, τη βία Τζιούλια, είναι το Ματατόιο, η πιάτσα Ρε ντι Ρόμα που φτιάξαμε όνειρα από χαρτί και η πάντα υποβαθμισμένη πιάτσα Μπολόνια.

Ολα αυτά κι άλλα τόσα που δεν χωράνε στις αράδες θα μας αποζημιώσουν, αν ο τελικός αποδειχθεί κατώτερος των προσδοκιών. Avanti, Maestro.