Αδύνατο να συνεννοηθούν (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Διαβάζω τι είπε ο Γιάννης Τζίγκερ Βαρδινογιάννης στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου που έδωσε -την πρώτη έπειτα από πέντε ολόκληρα χρόνια- και αυτό που μου κάνει πραγματικά έκπληξη είναι το πόσο διαφορετικό χαρακτήρα έχουν οι δύο μεγαλομέτοχοι των δύο παραδοσιακών διεκδικητών του τίτλου, δηλαδή ο νεαρός Βαρδινογιάννης και ο Σωκράτης Κόκκαλης. Από την πλευρά μου, δεν μπαίνει θέμα σύγκρισης για το ποιος είναι καλύτερος ή χειρότερος: τους χαρακτήρες των ανθρώπων έχω μάθει να τους σέβομαι ως έχουν.

Στη συνέντευξη που παραχώρησε ο Τζίγκερ μού έκανε τρομερή εντύπωση ότι ξεκίνησε μιλώντας για τη Ριζούπολη. Δύο χρόνια έχουν περάσει από εκείνο το ματς, αλλά το αφεντικό του ΠΑΟ δεν το ξεχνάει: ο Κόκκαλης, αν του τύχαινε κάτι τέτοιο, είμαι βέβαιος πως δεν θα μιλούσε ποτέ. Προσπαθώντας να καταλάβω γιατί αυτό συνέβη, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι κάπου εκεί μετά τη Ριζούπολη πρέπει να γεννήθηκε ο «Παναθηναϊκός του Τζίγκερ». Ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη αντίστοιχα, κατά τη γνώμη μου, γεννήθηκε έπειτα από ένα ματς με τον Απόλλωνα στο Καραϊσκάκη, όταν ο Ντέμης σκορπούσε τη διαλυμένη άμυνα των «ερυθρολεύκων» και ο κόσμος πετούσε στον πρόεδρο τα διαρκείας. Για να αναλάβεις προσωπικά πρωτοβουλίες χρειάζεται πάντα ένα ακραίο γεγονός.

Καρφιά

Μου κάνει εντύπωση πόσο διαφορετικοί άνθρωποι είναι οι δύο μεγαλομέτοχοι των δύο «αιώνιων» αντιπάλων. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης και ο Σταύρος Νταϊφάς π.χ. δεν είχαν τόσες διαφορές: κουβαλούσαν περίπου τις ίδιες αντιλήψεις και σίγουρα είχαν περπατήσει περίπου τον ίδιο δρόμο. Ο Σωκράτης Κόκκαλης και ο Τζίγκερ, όχι. Ο Τζίγκερ δεν ανεβάζει ποτέ τους τόνους. Ακόμα και χθες που όλοι περίμεναν κεραυνούς, περιορίστηκε σε επισημάνσεις, έλεγξε τα λόγια του, κρατήθηκε για να μην πει πράγματα για τα οποία θα μετανιώσει. Ο Κόκκαλης, αν έβγαινε ποτέ του να πάρει θέση εναντίον ενός ποδοσφαιριστή που (ας πούμε…) πρόδωσε την εμπιστοσύνη του, θα είχε χαλάσει τον κόσμο. Για να καταλάβετε τη διαφορά του ταπεραμέντου, ενώ ο Τζίγκερ πρόσεξε πάρα πολύ να μη θίξει τον Κωνσταντίνου, ο Κόκκαλης σε όλες τις συνεντεύξεις Τύπου που έδωσε φέτος το καλοκαίρι πετούσε καρφιά εναντίον του Μπάγεβιτς, ο οποίος όχι μόνο δεν τον πρόδωσε, αλλά του πήρε και το νταμπλ.

Κριτική

Ο Κόκκαλης σε κάθε ευκαιρία λαϊκίζει. Κολακεύει τον κόσμο και κολακεύεται. Ο Τζίγκερ μοιάζει να μη θέλει να εμπλακεί με τις ορέξεις του κοινού. Οταν χθες έλεγε ότι «έπειτα από 26 χρόνια στο ποδόσφαιρο, δεν δέχομαι να λένε διάφοροι πως βγάλαμε το θέμα με τον Κονσεϊσάο, χωρίς να μπορούμε να τον αποκτήσουμε, απλά και μόνο για να πουλήσουμε διαρκείας», ήταν αληθινά πειραγμένος. Ο Κόκκαλης σε αυτούς που θα υποστήριζαν κάτι τέτοιο θα έκανε πλάκα, πιθανότατα να τους κατονόμαζε κιόλας: δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε πολλές παλιότερες συνεντεύξεις του έχει κάνει ονομαστικές επιθέσεις σε Μέσα ή δημοσιογράφους που του άσκησαν κριτική.

Διαφορές

Οι δύο παράγοντες είναι φανερό ότι έχουν και τρομακτικές διαφορές στον τρόπο που αντιλαμβάνονται την έννοια της ομάδας. Από τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη δεν φεύγει κανένας ποδοσφαιριστής προτού εισπράξει τη σύνταξή του και ένα καλό εφάπαξ, φτάνει να είναι ήσυχος. Από την ιστορική φρουρά των πρωταθλημάτων οι μόνοι που έφυγαν για τελείως διαφορετικούς λόγους ήταν ο Γιαννακόπουλος, ο Αμανατίδης και ο Ελευθερόπουλος: οι υπόλοιποι σχεδόν κρέμασαν τα παπούτσια τους στα αποδυτήρια του Ρέντη. Ο Τζίγκερ αντίθετα δεν θέλει «σημαίες», αλλά «σημαιοφόρους». «Τα δύο τελευταία χρόνια που γίνεται μια συνεχής ανανέωση, πήραμε ένα νταμπλ και βγήκαμε δεύτεροι πέρυσι, χάνοντας το πρωτάθλημα την προτελευταία αγωνιστική. Για μένα το πείραμα είναι επιτυχές. Αν ξέρετε εσείς άλλη ομάδα στην Ευρώπη που να πρωταγωνιστεί επί δύο χρόνια, ενώ έχει αλλάξει όλο το έμψυχο υλικό της, να μου τη φέρετε ως παράδειγμα», είπε. Προφανώς τέτοια ομάδα δεν υπάρχει. Ισως γιατί καμία ομάδα δεν αλλάζει τόσους πολλούς παίκτες σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Σχέδιο

Ο Τζίγκερ δεν ήθελε να μιλήσει για να χλευάσει τον αντίπαλο ή για να μειώσει κάποιον ποδοσφαιριστή: ήθελε απλά να εξηγήσει τη στρατηγική του. Η συνέντευξη Τύπου που έδωσε ήταν δομημένη σε ενότητες τις οποίες παρουσίασε στην αρχή, βάζοντας την ατζέντα των ζητημάτων. Δεν ήθελε επ' ουδενί να κάνει μια γενική συζήτηση: ήθελε να παρουσιάσει τις θέσεις του. «Ο Παναθηναϊκός έχει τη βάση για να κάνει ένα μεγάλο κύκλο επιτυχιών», τόνισε και πρόσθεσε ότι «οι περισσότεροι παίκτες έχουν συμβόλαια για 3-5 χρόνια, η ομάδα έχει χαμηλό μέσο όρο ηλικίας, το χαμηλότερο της Ελλάδας ίσως». Με απλά λόγια προσπάθησε να πείσει τους οπαδούς της ομάδας του ότι υπάρχει ένας προγραμματισμός, μία σειρά κι ένα σχέδιο. Ο Κόκκαλης δεν θυμάμαι ποτέ να επιχείρησε να παρουσιάσει την κεντρική ιδέα, πάνω στην οποία στηρίζεται ο Ολυμπιακός του. Ισως γιατί στη δική του πρακτική δεν υπάρχουν σχέδια, αλλά μόνο ένστικτα. Ελάχιστα «γιατί» και περισσότερα «πρέπει».

Οπαδός

Ακόμα και τα γούστα τους είναι διαφορετικά. Ο Τζίγκερ βρήκε την ευκαιρία να πει «μπράβο» στον Ντέμη για όσα πολλά πέτυχε. Ο Κόκκαλης πριν από λίγο καιρό τον ειρωνεύτηκε, λέγοντας ότι η ΑΕΚ δεν θα έχει να πληρώσει τα πριμ κατάκτησης του τίτλου που κυνηγάει. Ο Τζίγκερ θαυμάζει την τεχνοκρατική αντίληψη της διοίκησης του Νικολαΐδη. Ο οπαδός Κόκκαλης απλά δεν την καταλαβαίνει.

Γλώσσα

Εγραφα προχθές ότι αν συναινέσει ο Ολυμπιακός, θα μπορούσαν πολλά να αλλάξουν στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μετά παρακολούθησα τη συνέντευξη του Τζίγκερ. Ομολογώ ότι η ελπίδα μου είναι μάταιη: ο ΠΑΟ και ο Ολυμπιακός είναι αδύνατο να συνεννοηθούν, γιατί τα αφεντικά τους μιλούν τελείως διαφορετική γλώσσα. Μην μπαίνετε στον πειρασμό να αξιολογήσετε ποιανού η σκέψη σάς ταιριάζει: δεν έχει νόημα. Οι σκέψεις τους, όπως και οι ομάδες τους, είναι τελείως δικές τους.