Ντου από παντού ή ένας Λίπι μάς λείπει!

Το «καλά ντε, μη βαράτε», δεν ισχύει! Αμα δεν παίξεις μπάλα θα τα ακούσεις. Αν μάλιστα το μόνο που έχεις καταφέρει είναι όχι να προκριθείς από έναν όμιλο-κοστούμι, αλλά να φτάσεις τουλάχιστον στη διαδικασία των μπαράζ με τα χίλια ζόρια και με ποδόσφαιρο που αξιολογείται από μέτριο μέχρι «γύρνα κανάλι, δεν βλέπεται», τότε μη διαμαρτύρεσαι ότι στην πέφτουν, αλλά κοίταξε να δεις τι θα κάνεις μήπως και σώσεις την κατάσταση λίγο πριν η μπάλα περάσει τη γραμμή.

Να δεχθώ ότι γράφουν υπερβολές. Οτι σε έχουν βάλει στο μάτι και οι ντόπιοι λακέδες κονδυλοφόροι θέλουν να σε σκίσουν!! Εξήγησέ μου, όμως, πώς γίνεται και όλες οι ομάδες στα μπαράζ σε θέλουν για αντίπαλο; Διεθνής συνωμοσία; Ανθελληνικό ξέσπασμα; Γκάφα του Υπουργείου Εξωτερικών; Δεν μπορεί, κάποια εξήγηση θα υπάρχει. Για βάλε το μυαλουδάκι σου να δουλέψει.

Οποιος σπαταλά πολύτιμο χρόνο για δικαιολογίες χάνει σημαντικό χρόνο για βελτίωση. Ας σηκώσουμε τα μανίκια, όπως ο Γιώργος ο Δεκάποντος, και ας κοιτάξουμε ακόμα και τώρα που τα περιθώρια στενεύουν πώς θα προκριθούμε, για να σωθούμε από τη γενική κατακραυγή. Σε περίπτωση τώρα που μας κάτσει και πάρουμε το εισιτήριο για τη χώρα του Νέλσον Μαντέλα, για επίτευξη του αντικειμενικού στόχου που θέσαμε εξαρχής μπορούμε να μιλάμε, για επιτυχία, όμως, καλύτερα να το αφήσουμε.

Η πρόκριση, πρόκριση και η μπάλα, μπάλα. Αυτό ισχύει για όλον τον κόσμο. Δεν γίναμε εμείς ξαφνικά απαιτητικοί, ούτε ανοίξαμε φάμπρικα για να ταλαιπωρούμε τον Οτο. Πάμε λίγο δυτικά, να ρίξετε μια ματιά στα ιταλικά πρωτοσέλιδα που σας τα σερβίρω αντί για φωτό. Η «σκουάντρα ατζούρα» και στα χαρτιά να έχανε το ματς με την Κύπρο, είχε ήδη προκριθεί. Προσέξτε, δεν έχασε, απλά απογοήτευσε. Νίκησε με το ζόρι 3-2 τους Κύπριους, από τους οποίους έχανε επί εβδομήντα και βάλε λεπτά.

Τι του γράφουν του Λίπι, που μετά το ματς τα έβαλε με τους φιλάθλους που αποδοκίμαζαν και ζητούσαν τον Κασάνο στην ομάδα; Η «Gazzetta», η οποία θεωρείται και είναι ψύχραιμη, του ζητεί να μην κάνει τη ζωή των Ιταλών δύσκολη. Dal Gelo, δηλαδή από τον πάγο, στον Gila, στον Τζιλαρντίνο. Στο σάιτ της εφημερίδας διαβάζεις σε περίοπτη θέση ότι η εθνική Ιταλίας είναι α λα Λίπι: «Ενωμένη, περήφανη και ασχημούλα». Ωραία στήριξη!

Αυτά είναι τα ψύχραιμα. Πάμε τώρα να ξεσαλώσουμε. Η δεύτερη σε κυκλοφορία αθλητική (τρεις είναι όλες κι όλες, μέχρι να γίνουν δεκατρείς σαν και τις δικές μας θα τους αντιμετωπίζουμε με κατανόηση!), η «Corriere Dello Sport», στο πρωτοσέλιδό της γράφει: «Λίπι, κόφ' το, η Ιταλία δεν είναι δική σου». Και κάτω αριστερά κύριο άρθρο με τίτλο: «Καλύτερα πες μας αν τον Ιούλιο θα δραπετεύσεις και πάλι».

Στην Ιταλία δεν έχει υπονοούμενα ούτε πλάγιο λόγο. Κατευθείαν στο κεφάλι! Και όλα αυτά στον προπονητή που κέρδισε το τελευταίο Μουντιάλ στη Γερμανία με τη «σκουάντρα ατζούρα»! Τον σέβονται και τον εκτιμούν. Αυτό είναι το ηθικό κομμάτι. Στο επαγγελματικό τώρα, τίποτα δεν τους χρωστάει, αλλά τίποτα δεν του χρωστάνε κι αυτοί. Παντού σ’ όλον τον κόσμο οι προπονητές θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους, φράση που μεταφράζεται στο να κατακτήσουν τους στόχους τους, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η πρόκριση.

Από την άλλη, ο κόσμος, οι πελάτες, οι θεατές, θέλουν να δουν μπάλα, να γουστάρουν, να ευχαριστηθούν. Μην μπείτε στη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης. Και οι δύο έχουν δίκιο, διότι είναι η διαφορετική σκοπιά που τους χωρίζει. Αυτός που κάθεται στην κερκίδα δεν πρόκειται ποτέ να γίνει επαγγελματίας κι αυτός που αποφάσισε να μπει στον αγωνιστικό χώρο ή να κάτσει στον πάγκο δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψει στη νοοτροπία του φιλάθλου, του θεατή!