Ενας Σκόκο φέρνει την άνοιξη

Kάποιος χρειάζεται να κάνει και μια ατομική ενέργεια. Να πάρει την μπάλα, να σηκώσει το κεφάλι, να ντριμπλάρει, να σπάσει τη μέση, να περάσει έναν-δύο αντιπάλους, για να δουν κι εμάς κάτι τα ματάκια μας και να βγει και καμιά επίθεση της προκοπής. Κάπως έτσι ξεκλειδώνονται οι άμυνες. Δεν φτάνουν μόνο οι πάσες, οι κάθετες μπαλιές και οι σέντρες, που πολλές φορές πάνε στο πουθενά. Η ΑΕΚ είχε τέτοιον παίκτη, τον Σκόκο. Ο ΠΑΟΚ θα μου πείτε ότι είχε τον Βιεϊρίνια. Σωστό. Αγαπά κι αυτός τις ατομικές ενέργειες και τα καταφέρνει πολύ καλά, αλλά στο επίπεδο του Σκόκο δεν έχει φτάσει ακόμα.

Στο πρώτο ημίχρονο η «Ενωση» έψαχνε να βρει τη διαφορά ανάμεσα στο 4-3-3 και στο 4-4-2 απέναντι σε έναν μπετοναρισμένο ΠΑΟΚ στο κέντρο, με Γκαρσία, Βιτόλο, Φωτάκη και Ιβιτς. Καμία διαφορά αν τα χαφ σου δεν είναι παραγωγικά, αν Μάκος και Καφές δεν καταφέρνουν να ανεβάσουν σωστά την μπάλα, αν Χέρσι και Μαντούκα δεν μπορούν να βγουν από τα άκρα. Δεν φτάνει οι πλάγιοι να ανακόπτουν τις επιθέσεις από τη μεριά τους, χρειάζεται και να δημιουργούν. Χωρίς δημιουργία η ΑΕΚ έμοιαζε λειψή, νευρική και αναποτελεσματική. Ενώ ο ΠΑΟΚ, που κυριαρχούσε στο κέντρο, με τον Βιεϊρίνια να κερδίζει σχεδόν όλα τα ένας εναντίον ενός, έκανε αισθητή την παρουσία του στα αντίπαλα καρέ.

Στο δεύτερο ημίχρονο νωρίς νωρίς άλλαξαν όλα, χάρη σε μια ατομική ενέργεια. Αυτό που έγραφα στην αρχή. Του βγήκε του Σκόκο, πέρασε Βιτόλο και Γκαρσία, μέσα στη μεγάλη περιοχή παρακαλώ, έκανε την πάσα στον Μαντούκα και αυτός, που ακολουθούσε τη φάση, έσπρωξε την μπάλα στα δίχτυα. Δεν είναι τυχαίο ότι στο φιλμ του παιχνιδιού οι δύο σοβαρές απειλές της ΑΕΚ έχουν καταγραφεί έπειτα από ατομικές ενέργειες του Σκόκο. Πώς αλλιώς;

Μετά το γκολ είδαμε άλλη ΑΕΚ. Η ψυχολογία ήταν με το μέρος της, τα ατομικά λάθη περιορίστηκαν, άλλος Χέρσι, άλλος Μάκος, κλείνοντας σωστά αυτή τη φορά χώρους και διαδρόμους, καλύτερος Καφές, θετικός Μαντούκα. Εκείνο που είναι απορίας άξιον είναι ότι είδαμε χειρότερο ΠΑΟΚ. Αντί η ομάδα του Σάντος να αντιδράσει, παραδόθηκε.

Από την επιτυχία τη χώριζε μόνο ένα γκολ, απέναντι σε μια ομάδα η οποία δεν είχε παρουσιάσει μέχρι εκείνη τη στιγμή κάτι εξαιρετικό. Κι όμως, ο ΠΑΟΚ δεν αντέδρασε. Εδειξε νευρικός, αποσυντονισμένος, πρόχειρος και έλειπε ο παίκτης-προσωπικότητα, που θα του έδινε τύχη και αυτοπεποίθηση για την ανατροπή. Οι βοήθειες από τον πάγκο με Κουτσιανικούλη, Παπάζογλου δεν ήρθαν κι έτσι παρέμεινε το 1-0.

Η ΑΕΚ κέρδισε ένα ντέρμπι, καιρός ήταν, ξόρκισε την ατυχία της, παρ' όλο που, συνεπής με την παράδοση, σημάδεψε για μία ακόμα φορά το δοκάρι. Αυτή η νίκη ειλικρινά θα ήθελα να σημάνει την απαρχή ενός νέου ξεκινήματος, αλλά δεν μπορώ να το εγγυηθώ, γιατί από αυτή την ομάδα όλα τα περιμένω...

Γιαννάκης vs Ομπράντοβιτς

Aυτόφωτος. Σε όποιο σημείο του γηπέδου κι αν κάθεσαι, διακρίνεις τη φιγούρα του. Η ομάδα του Ομπράντοβιτς είναι το σωστό. Κι όχι ο Παναθηναϊκός, η ομάδα που προπονεί. Οπως παλαιότερα ήταν οι ομάδες του Ιβκοβιτς, του Αζα Νίκολιτς. Ολα στηρίζονται στην πειθαρχία, στη σοβαρότητα και την απόλυτη αυτοσυγκέντρωση κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Δεν σου επιτρέπει δευτερόλεπτο να αφαιρεθείς. Αν το κάνεις το αντιλαμβάνεται και με την ευαισθησία του φωτοκυττάρου σε φωνάζει και σε καθίζει στον πάγκο. Μεγάλη βαρύτητα, επίσης, δίνει στην αμυντική λειτουργία. Τα μάτια στην μπάλα. Οπου πάει, όπου κι αν ταξιδεύει, να την ακολουθούν ζευγάρια μάτια. Οποιος δεν το κάνει, δεν έχει θέση στο παρκέ. Πολλά σουτ. Μέχρι ο καρπός του χεριού να αποκτήσει την ευλυγισία ενός αμορτισέρ και ακόμα πιο πολλά σκριν μέχρι να μελανιάσουν τα μπράτσα και οι αγκώνες. «Μπείτε μέσα και κάντε αυτό που σας έμαθα. Και μετά βάλτε και κάτι από αυτό που οι ίδιοι αντιλαμβάνεστε». Αυτό είναι το δόγμα Ομπράντοβιτς.

Ο Σέρβος τεχνικός ζει το παιχνίδι από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Ψάχνει τρόπους να το αλλάξει, ακόμα κι όταν η ομάδα πάει καλά. Οταν οι παίκτες του επιτίθενται ή αμύνονται αυτός διαβάζει όχι μόνο τη φάση που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια του, αλλά και αυτή που θα ακολουθήσει. Καμιά ενέργεια έξω από το πλάνο, καμία κίνηση έξω από το σχέδιο. Το σύστημα θα σε βγάλει να σουτάρεις από τη γραμμή των 6,25 μ. Τα κατάφερες; Μπράβο σου! Αν στην επόμενη φάση το επιχειρήσεις αυθαίρετα, ακόμα κι αν πετύχεις τον στόχο, η συνέχεια του παιχνιδιού θα σε βρει στον πάγκο. Αν αμφιβάλλετε, ρωτήστε γι' αυτό τον Περπέρογλου.

Θεωρώ ότι η μεγαλύτερη επένδυση των αδελφών Γιαννακόπουλων δεν ήταν η απόκτηση τόσων πολλών σπουδαίων καλαθοσφαιριστών κατά τη διάρκεια της θητείας τους, αλλά η εν αγνοία τους (αποκλείεται να είχαν τέτοιες μπασκετικές γνώσεις –δικαιολογημένα– ούτε και γνώριζαν το προπονητικό μέγεθος του Ομπράντοβιτς) επιλογή και η πρόσληψη του σπουδαιότερου αυτή τη στιγμή κόουτς στη γηραιά ήπειρο.

Αυτός ήταν που τους έκανε ομάδα, πραγματική ομάδα κορυφής, αυτός τους κράτησε στα ρετιρέ μακριά από τον φόβο του ιλίγγου, που προκαλεί απρόβλεπτες πτώσεις, αυτός είναι ο πατέρας των τίτλων, εγχώριων και ευρωπαϊκών. Η μεγαλύτερη επένδυση, που όχι μόνο έφερε τα λεφτά των Γιαννακοπουλέων πίσω, αλλά και απόσβεσε με τις νίκες και τις διακρίσεις τις υπόλοιπες μεγάλες επενδύσεις των αδελφών προέδρων.

Χωρίς αυτόν τα λεφτά θα πήγαιναν σε ένα βαρέλι δίχως πάτο και αν δεν πιστεύετε, γυρίστε το κεφάλι σας δεξιά κι αριστερά και θα βρείτε άπειρα παραδείγματα που να το αποδεικνύουν. Αν βαριέστε πάλι να ψάχνετε, ελέγξτε διακριτικά την προ Ομπράντοβιτς εποχή στον ΠΑΟ και ρωτήστε και πάλι τους αδελφούς αν έκαναν τότε ταμείο.

O Παναγιώτης Γιαννάκης τώρα εκπροσωπεί την ελληνική σχολή προπονητών. Μια σχολή πολλαπλών επιρροών και αμερικανικών αναφορών. Δύναμη, αυταπάρνηση, θέληση για νίκη, πολύ σύστημα προσαρμοσμένο στις δυνατότητές μας και λιγότερο στο παιχνίδι του αντιπάλου, καλή άμυνα, «πάμε όλοι γερά, γερά και η νίκη είναι κοντά». Ο Γιαννάκης προσπαθεί να μεταδίδει στους παίκτες του αυτό που χαρακτήριζε και τον ίδιο: τον αέρα του νικητή, του μαχητή και του παίκτη που δεν τα παρατάει ποτέ. Τη μεγάλη ψυχή. Κι αυτό δεν είναι λίγο. Αλλά στις μέρες μας μπορεί και να μην είναι αρκετό.

Η αλήθεια είναι ότι υπήρξε ένας εξαιρετικός μπασκετμπολίστας. Κατά την προσωπική μου, ταπεινή άποψη, καλύτερος από τον Ομπράντοβιτς. Αλήθεια είναι, όμως, ότι με την πολλή προπόνηση καλύτερος παίκτης γίνεσαι, καλύτερος προπονητής όχι. Θεωρώ απίθανο ο Γιαννάκης ως κόουτς να έχει τις επιτυχίες του Ομπράντοβιτς. Επειδή στη ζωή δεν φτάνει μόνο το θέλω. Μια ομάδα δεν είναι μόνο θέμα παικτών.

Είναι η ικανότητα να βγάζεις από τον παίκτη τον παικταρά που κρύβει μέσα του, στέλνοντάς τον την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη θέση στο παρκέ. Η ικανότητα να σκιαγραφείς το παιχνίδι κάθε παίκτη χωριστά πριν καν αυτό αρχίσει. Το είχα γράψει πριν από καιρό και επιμένω ότι ο Τεόντοσιτς άλλη εξέλιξη θα είχε με προπονητή τον Ομπράντοβιτς. Για όσους με θεωρούσαν υπερβολικό ή και προκατειλημμένο (μακριά από μένα) «καθάρισε» για πάρτη μου στο τελευταίο πανευρωπαϊκό ένας άλλος σε «-ιτς».

Ο Ιβκοβιτς. Ο Γιαννάκης, όμως, μαθαίνει, διότι το μπάσκετ είναι η ζωή του. Γι' αυτό αναπνέει. Μια μέρα να μην ακούσει τον ήχο της «σπυριάρας» στο παρκέ, αρρωσταίνει. Μαθαίνει από τις ήττες του, από τις νίκες του, από τα λάθη τα δικά του και των παικτών του. Την ίδια ώρα ο Ομπράντοβιτς περπατάει σίγουρος, διορθώνοντας απλώς μικρές ή μεγάλες λεπτομέρειες. Το θέμα είναι αν προλαβαίνει ο Γιαννάκης να κλείσει μια ψαλίδα που άνοιξε χωρίς αυτός να είναι ο πραγματικός υπαίτιος, χωρίς να είναι αυτός ο φταίχτης.