Λειψός, μισός, αλλά Ολυμπιακός

Ο Ολυμπιακός κέρδισε δίκαια το ντέρμπι. Ηταν ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού. Αγιο είχαν οι «πράσινοι» που στο δεύτερο μέρος το σκορ δεν πήρε διαστάσεις. Χωρίς έξι βασικούς που δεν γνωρίζουμε πότε με το καλό θα επιστρέψουν και με τρεις αναγκαστικές αλλαγές κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, ο Ολυμπιακός σκόραρε δύο φορές και ανάγκασε τον Παναθηναϊκό να αναρωτιέται πότε θα βρει άλλη τόσο μεγάλη ευκαιρία για να πάρει θετικό αποτέλεσμα στο Καραϊσκάκη.

Το παράξενο είναι ότι οι «πράσινοι» καθ' όλη τη διάρκεια του πρώτου μέρους υπερείχαν του αντιπάλου τους. Οι αριθμοί στη στατιστική αυτή τη φορά λένε την αλήθεια. Ενα σουτ όλο κι όλο έχουν να επιδείξουν οι «ερυθρόλευκοι», αντίθετα με τα δέκα των «πρασίνων». Από αυτά τα επτά είναι αποκρούσεις.

Δύο απ' αυτές πολύ σημαντικές, με τον Νικοπολίδη να χρίζεται MVP του Ολυμπιακού, τουλάχιστον για το πρώτο 45λεπτο, μια και με τις επεμβάσεις του κράτησε το μηδέν. Είναι το ημίχρονο που ο Ολυμπιακός ψάχνεται, στο κέντρο χάνει μάχες και κανείς δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλία.

Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός, παρ' ότι στήνεται ανορθόδοξα με τον Γκάμπριελ αριστερά και τον Σαλπιγγίδη απλώς στην ενδεκάδα, καταφέρνει να έχει τον έλεγχο, ιδιαίτερα στο κέντρο, να κερδίζει τις περισσότερες μονομαχίες και να επιχειρεί σουτ στην αντίπαλη εστία.

Την ατολμία των «ερυθρολεύκων» δεν την εκμεταλλεύεται ο Παναθηναϊκός. Αντίθετα, είναι οι «ερυθρόλευκοι» που τη μοναδική στιγμή αδράνειας στην άμυνα του Παναθηναϊκού, λίγα δευτερόλεπτα πριν οι ομάδες αποσυρθούν στα αποδυτήρια, την κάνει γκολ. Αν προσέξετε τη φάση θα διαπιστώσετε με ευκολία ότι είναι η μόνη στην οποία βρέθηκαν τρεις παίκτες του Ολυμπιακού στα αντίπαλα καρέ. Σε όλες τις υπόλοιπες φάσεις υπήρχε μόνο ο Μήτρογλου. Είναι το καθοριστικό σημείο του παιχνιδιού, γεγονός που φάνηκε στην επανάληψη.

Οι παίκτες του ΠΑΟ αντί να μπουν στο δεύτερο μισό για να διεκδικήσουν αυτό που στερήθηκαν στο πρώτο μέρος, εισέρχονται νωθροί, άτολμοι, χωρίς δυναμική. Δείχνουν να τα έχουν χαμένα. Χαλαρά μαρκαρίσματα και παραχώρηση χώρου στον αντίπαλο. Η μεσαία γραμμή που έλεγχε σχεδόν τα πάντα στο πρώτο μέρος φαίνεται να καταρρέει. Πουθενά ο Κατσουράνης, μπερδεμένος ο Σιμάο, παρασύρουν στο ναυάγιο τον Ζιλμπέρτο Σίλβα. Ετσι δεν γυρίζεις το ματς. Αντίθετα, όπως και συνέβη, δέχεσαι δεύτερο γκολ (εκπληκτικό σε εκτέλεση) από τον Μήτρογλου και κάπου εκεί η παράσταση λαμβάνει τέλος. Είναι μόλις το 54ο λεπτό.

Οι αλλαγές πραγματοποιούνται, αλλά ειλικρινά πώς να γυρίσουν ένα ματς απ' τη στιγμή που ο Μαρέσκα απελευθερώνεται και παίζει για δύο, ο Ντουντού βάζει βενζίνη στο ρεζερβουάρ του και ξεκινάει να οργώνει, ο Ζαϊρί βρίσκει χώρους, ο Οσκαρ αναλαμβάνει την πρώτη πάσα και συγχρόνως το καθήκον να μοιράζει μπαλιές. Λεπτό με το λεπτό ο Ολυμπιακός γίνεται ακόμα πιο απειλητικός και ο Παναθηναϊκός πιο χλομός.

Οι «ερυθρόλευκοι» μπορούν να υπερηφανεύονται ότι και με μισή ομάδα κερδίζουν το ντέρμπι και το μετατρέπουν σε τυπική διαδικασία. Μια συνηθισμένη Κυριακή. Στον Παναθηναϊκό και μόνο το ότι η αντίπαλη κερκίδα αποθέωνε τον προπονητή καλό είναι να τους προβληματίσει.

Στην περίπτωση που δεν είναι οι ίδιοι ικανοί να διαπιστώσουν τις ανορθογραφίες του Ολλανδού. Ανορθογραφίες που στέρησαν από τους «πράσινους» τη μεγάλη ευκαιρία. Διότι αμφιβάλλω αν θα βρουν ξανά τον Ολυμπιακό με τόσες ελλείψεις. Και πίσω τους στη βαθμολογία.