Πίκρα απ’ τα «ζαχαρωτά»

Ο Τζο ο Βραζιλιάνος καλύπτει την μπάλα υποδειγματικά στο λασπωμένο τερέν, βάζει πλάτη τον Μαϊστόροβιτς και την κατάλληλη στιγμή την πασάρει στον Μπιλιαλεντίνοφ.

Αυτός απέναντι από τον Σάχα δεν ετοιμάζεται να τον σκοτώσει, σουτάροντας με όλη τη δύναμή του, αλλά έτσι όπως είναι πλάγια περιμένει την πρώτη κίνηση του τερματοφύλακα. Αναμενόμενο. Ο Σάχα πέφτει, ο Μπιλιαλεντίνοφ με άψογο πλασέ τη στέλνει στον ουρανό των διχτυών. Τόσο εύκολα μπορείς να κάνεις μία επίθεση γκολ όταν οι επιθετικοί σου ξέρουν να χειριστούν τη φάση.

Κάτι ανάλογο έγινε στο 75ο λεπτό. Ο Μπλάνκο πάτησε περιοχή, με την άκρη του ματιού του είδε στην άλλη μεριά στα αριστερά του τον Μαντούκα, συρτή μπαλιά-ξυράφι για να τον βρει, η μπάλα φτάνει στον Βραζιλιάνο και αυτός στο πλασέ αποτυγχάνει.

Η μία φάση έγινε γκολ και χάρισε την πολύτιμη νίκη στην Εβερτον, η άλλη έμεινε ως μια χρυσή ευκαιρία που η ολοκλήρωσή της θα μπορούσε να χαρίσει την ισοπαλία στην «Ενωση», διατηρώντας ακόμα τις όποιες ελπίδες πρόκρισης. Αλλά είπαμε: αυτή η διαφορά κλάσης.

Η ΑΕΚ πάντως δεν ήταν κακή. Πολύ συντηρητική, πολύ μετρημένη, ιδιαίτερα στο πρώτο ημίχρονο, που το μαρτυρά εξάλλου και η σύνθεσή της. Οι αμυντικογενείς και ανασταλτικοί παίκτες στην αρχική ενδεκάδα έβγαζαν κυβέρνηση. Στον πάγκο ο Σκόκο, μαζί με τον Μαντούκα, μαζί με τον Μπλάνκο. Μετά το γκολ, προς τιμήν της, η «Ενωση» αντέδρασε. Αλλά με τόσους ανασταλτικούς είναι δύσκολο να δημιουργήσεις φάσεις για γκολ.

Πάλεψε, σε ένα βαρύ αγωνιστικό χώρο -ο Θεός να τον κάνει αγωνιστικό χώρο- ο οποίος ευθύνεται για τις αναγκαστικές αλλαγές της Εβερτον, αλλά δεν μπόρεσε να φτάσει στην πολυπόθητη ισοφάριση. Στο δεύτερο μέρος ο Μπάγεβιτς, να πούμε, ρίσκαρε;

Να ρισκάρει τι, αφού το αποτέλεσμα σ' αυτό το παιχνίδι ήταν μονόδρομος. Προφανώς ήθελε να προστατεύσει τους παίκτες, τους λίγους που έχει έτσι κι αλλιώς στη διάθεσή του, απ' τον κακό αγωνιστικό χώρο. Μπήκαν όμως και ο Σκόκο, και ο Μπλάνκο, και ο Μαντούκα και η ΑΕΚ έγινε πιο γρήγορη, πιο κινητική, πιο δραστήρια και όσο περνούσαν τα λεπτά και η Εβερτον κουραζόταν, η υπεροχή της ΑΕΚ φαινόταν ακόμα περισσότερο.

Δεν ευτύχησε, όμως, να ισοφαρίσει. Κέρδισε τις εντυπώσεις, διότι δεν παράτησε το παιχνίδι, διότι όλοι οι παίκτες έδωσαν αυτό που μπορούσαν στον αγωνιστικό χώρο. Διέκρινα τον Ταχτσίδη, που παιχνίδι με παιχνίδι ωριμάζει, αλλά και τον Χέρσι, που και πολλά χιλιόμετρα έκανε και παραγωγικός από την δεξιά πλευρά ήταν. Η ΑΕΚ αποχαιρετά τον θεσμό με ψηλά το κεφάλι. Δεν είναι αρκετό για μια ομάδα με την ιστορία της «Ενωσης», αλλά εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα δεν είναι απλά κάτι και αυτό, αλλά είναι σημαντικό.