Κι όμως, ο Ζήσης ζει! (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Η ικανότητα της δημόσιας τηλεόρασης να αναδεικνύει τα σημαντικά γεγονότα είναι, αγαπητέ αναγνώστη, κάτι που θα πρέπει να μελετηθεί από τα αμερικανικά πανεπιστήμια τα οποία ασχολούνται με τα ΜΜΕ. Πιθανότατα οι Αμερικανοί να είχαν ξεκινήσει ήδη από σήμερα την έρευνά τους, αν δεν μας μισούσαν επειδή τους αποκλείσαμε στο μπάσκετ. Αν παραδεχτούν ότι οι Ελληνες -μετά το μπάσκετ- είναι καλύτεροι από αυτούς και στην τηλεόραση, θα πάθουν εθνικό ταράκουλο.
– n –
Ας ασχοληθώ εγώ, λοιπόν, με όλο το μεγαλείο της ΝΕΤ που απολαύσαμε χθες, πριν, κατά τη διάρκεια του αγώνα της Εθνικής με τους Αμερικανούς και μετά το τέλος του.
– n –
Αρχίζω από το μετά. Η Εθνική μπάσκετ έχει κάνει τη μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας της πριν από την επόμενη. Στο δελτίο ειδήσεων ο Βαγγέλης Ιωάννου παιδεύεται να πει δυο-τρία πράγματα σοβαρά μιλώντας από το τηλέφωνο, όμως η παρουσιάστρια τον διακόπτει, γιατί πρέπει να κάνει μια σύνδεση που θα κόψει την ανάσα του πανελληνίου. Σε παγκόσμια αποκλειστικότητα η ΝΕΤ συνδέεται με το Μπουρνάζι (!), όπου μία ρεπόρτερ, η οποία φοράει μία μπλούζα που γράφει Μπαγκς Μπάνι, έχει μαζί της πέντε έξι καφενόβιους που ακόμα δεν είχαν καθαρίσει τα χείλη από τον φραπέ.
– n –
«Εχουμε κοντά μας», λέει, «αυτό τον κύριο που οι υπόλοιποι αποκαλούν προφήτη, γιατί είχε πει ότι θα κερδίσουμε από το δεύτερο δεκάλεπτο»! Ακούγονται οι χτύποι της καρδιάς της ανθρωπότητας που έχει λιώσει από την αγωνία. Ο προφήτης το παραδέχεται. «Ναι, το είπα», λέει. Η χώρα ζει το μεγαλείο μιας παγκόσμιας αποκλειστικότητας…
– n –
Τέτοια περίπου ήταν και η μετάδοση του ματς. Ομολογώ ότι στάθηκε αδύνατο να καταλάβω ποιος ήταν ο Βασίλης Σκουντής και ποιος ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου. Τους λατρεύω τόσο και τους δύο, που μπερδεύω τις φωνές τους, περίπου όπως μου συμβαίνει και με τον Μικ Τζάγκερ και τον Κιθ Ρίτσαρντς: σημασία δεν έχει η ερμηνεία, αλλά το αποτέλεσμα. Το τι ακούστηκε αξίζει να γίνει δίσκος. Πλατινένιος!
– n –
«Κυρίες και κύριοι, καλημέρα από τη “χώρα του ανατέλλοντος ηλίου” ή, πιο σωστά, του ανατέλλοντος μεταλλίου». Πολύ σωστά. Υπάρχει άλλωστε και η πασίγνωστη Δύση του μεταλλίου, ένα μοναδικό θέαμα που ο κόσμος τρέχει να δει στη Σαντορίνη…
– n –
«Μπαίνει μέσα ο Γουέιντ, που είναι πάρα πολύ επικίνδυνος παίκτης, αν τον αφήσουμε να παίξει στο ζωγραφιστό». Ευτυχώς δεν το κάναμε, του επιτρέψαμε απλώς να μπογιατίσει την εξώπορτα.
– n –
Ακούγοντας τους δύο μελωδούς, χάθηκα σε ένα ταξίδι από εικόνες και έννοιες που ήταν αδύνατο λίγα λεπτά πριν να φανταστώ ότι υπάρχουν. «Να, ο για τους Αμερικανούς Big Papa», άκουσα να λένε όταν έγινε ένα κοντινό στον Λάζαρο Παπαδόπουλο! Λίγο αργότερα, πληροφορήθηκα ότι το 1988 ο Σιζέφσκι είχε έρθει στην Αθήνα και έσπαγε πιάτα με τους Ελληνες προπονητές (πού αλήθεια;), αλλά σήμερα πρέπει να του σπάσουμε εμείς τα αβγά! Γιατί; Πιθανότατα γιατί το αγαπημένο του παιχνίδι είναι το motion. Αλλωστε, οι Αμερικανοί είναι γνωστό ότι δεν πάνε σε set επιθέσεις και ότι πρέπει να τους πατήσουμε τα φρένα, όταν ανοίγονται στο up tempo game. Απλά πράγματα που συζητάμε όλοι καθημερινά, μεγάλες αλήθειες του στυλ «ο Χάινριχ δεν έχει timing» ή «το transition game είναι το αγαπημένο παιχνίδι των ΝΒΑers» ακούγονταν από την τηλεόραση σε ρυθμό πολυβόλου.
– n –
Τι σήμαιναν όλα αυτά; Δεν καταλάβαινα τίποτα! «Μα για ποιον κάνουν αυτοί οι θεοί περιγραφές;», αναρωτιόμουν; Για τον Γιωργάκη τον Παπανδρέου;
– n –
Οταν κάποια στιγμή τα ελληνικά πήραν ξανά τη θέση της επίσημης γλώσσας, άκουσα ότι «βρήκαμε την Ιθάκη μας στο Ευρωμπάσκετ, αλλά ψάχνουμε μία ακόμα Οδύσσεια», πως «οι χερούκλες του Τιραμόλα Διαμαντίδη λειτούργησαν ως Νέμεσις», ότι «ο Σχορτσιανίτης έκοψε τη ρακέτα στα δύο», πως «ο Μπατίρ πάει στον δρόμο που χάραξαν οι συμπαίκτες του για το 57% στις βολές», ότι «ο Τζέιμς πιέζει ακόμα και εκεί που οι βασιλιάδες πάνε μόνοι τους».
– n –
Μα τι είναι αυτός ο Τζέιμς; Κοπρολάγνος;
– n –
Προτού λυθούν οι απορίες μου, οι οποίες όσο περνούσε η ώρα γίνονταν ολοένα και πιο σύνθετες, άκουσα κραυγές! «Οh, Oh, κill the Bill»! Πετάχτηκα έντρομος, πιστεύοντας ότι κάποιος σερίφης πυροβόλησε κάποιον, αλλά ήταν απλώς ο Σπανούλης που είχε ευστοχήσει σε ένα τρίποντο. Η αμερικανολαγνεία έδωσε για λίγο τη θέση της στη νεκροφιλία. «Το κορμί του Νίκου δεν είναι στο παρκέ, η ψυχή του όμως είναι εδώ», ακούστηκε να λέει ο Σάιμον. «Ζούμε πια χωρίς τον Ζήση στο ρόστερ μας», συμπλήρωσε ο Γκαρφάνγκελ. Κανονικά έπρεπε να αρχίσω να τραγουδάω τη «Mrs Robinson», αλλά σκέφτηκα τους γονείς του παιδιού.
– n –
Θέλω να τους καθησυχάσω: ο Ζήσης ζει! Γι' αυτό έβαλα και τη φωτογραφία του στο κέντρο της σελίδας…
– n –
Τελειώσαμε; Ούτε για πλάκα. Κάποια στιγμή, εκστασιασμένος από ένα καλάθι του Ντικούδη και από το μπάσκετ που παίζει η Εθνική, ο Σκουντής λέει ότι «αυτό που βλέπετε, κύριοι, είναι η Dream Team», αναφερόμενος στη σπουδαία απόδοση της δικής μας ομάδας. Ο Χατζηγεωργίου, όμως, με όλο το αίσθημα της δημοσιογραφικής σοβαρότητας που οι στιγμές επιβάλλουν, τον διορθώνει. «Οχι. Η Dream Team δεν κατεβαίνει ποια σε παγκόσμια πρωταθλήματα και Ολυμπιακούς Αγώνες. Από το 2002 και μετά κατεβαίνει η Usa Team». Γιατί, διάβολε, το ματς έπρεπε να τελειώσει;
– n –
Σημασία έχουν η δραματικότητα και η προσμονή του άθλου. Οταν κάρφωσε ο Γουέιντ καμιά εικοσαριά δευτερόλεπτα πριν από το τέλος, ακούστηκε η μεγαλειώδης φράση: «Είναι αυτό που λένε "θα το φάτε εδώ ή να σας το τυλίξω να το φάτε στο σπίτι;"». Την ίδια στιγμή κραυγές χαράς ακούγονταν: «Μίνιμουμ το αργυρό, μίνιμουμ το αργυρό»!
– n –
Σύσσωμη η χώρα μπροστά σε ένα τέτοιο επιστημονικό γκαντέμιασμα ανατρίχιασε…