Την ημέρα που προσγειώθηκαν εξωγήινοι (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Το 24ωρο που ακολούθησε το «θαύμα θαυμάτων» της Παρασκευής κύλησε εδώ στο Τόκιο σαν ένα γλυκό όνειρο. Το συναίσθημα ήταν εφάμιλλο με αυτό που νιώθει κανείς αργά τη νύχτα, με σβηστά τα φώτα, το κορμί ιδρωμένο και τις αισθήσεις γεμάτες, όταν το μόνο που θέλει είναι να κλείσει τα μάτια και να απολαύσει τη χαλαρότητα μετά το σεξ. Λένε ότι οι καλύτερες στιγμές στον έρωτα είναι τα δέκα λεπτά πριν και τα δέκα λεπτά μετά. Δεν συνεχίζω, όμως, διότι πρώτον μας διαβάζουν μικρά παιδιά και δεύτερον θα νομίζετε ότι είμαι από εκείνους τους ανέραστους που δεν ευχαριστιούνται μια αθλητική νίκη αν δεν τη συσχετίσουν με «Π-ήπες», «δάκρυα που έχυσε η Ελλάδα» και άλλα αηδιαστικά. Με το συμπάθιο, έτσι; Σε τούτη την εφημερίδα δεν πρόκειται να διαβάσετε τέτοιες χυδαιότητες.

Μου φαίνεται σαν να το ονειρεύτηκα αυτό που έζησα την Παρασκευή εδώ στη χώρα απ' όπου ανατέλλει ο ήλιος. Σαν να συνέβη μπροστά στα μάτια μου κάτι εξωπραγματικό, απόκοσμο και συνάμα μαγευτικό, λες και προσγειώθηκε εξωγήινο διαστημόπλοιο μέσα στο στάδιο-διαστημόπλοιο της Σαϊτάμα. Μόνο πέρυσι στον ημιτελικό του Βελιγραδίου βίωσα αυτό το συναίσθημα, ίδιο υποθέτω με αυτό που πέρασε στα κύτταρα των ποδοσφαιρόφιλων πρόπερσι στην Πορτογαλία.
Ανοιγόκλεισα τα μάτια, κοίταξα ξανά τον ηλεκτρονικό πίνακα, έστρεψα το βλέμμα στο παρκέ και δεν είχε αλλάξει τίποτα: Ελλάδα 101, ΗΠΑ 95. Θυμάστε που φωτογραφίζαμε το ταμπλό στο Τορόντο, όταν η τότε Εθνική προηγήθηκε των Αμερικανών με 21-17; Δεν πέρασαν παρά δώδεκα χρόνια. Οτι κάποτε θα φτάναμε να τους κοιτάξουμε στα μάτια, ορισμένοι το περίμεναν. Οτι θα διεκδικούσαμε ακόμα και νίκη, οι ονειροπόλοι το οραματίζονταν. Οτι μια ζεστή βροχερή νύχτα στο Τόκιο θα τους κάναμε να ζηλεύουν το «γαλανόλευκο θαύμα» και τον «τρόπο των Ελλήνων», αυτό πια ξεπερνάει κάθε γέννημα αρρωστημένης φαντασίας.

Εδώ στη μητρόπολη των κόμικς, η πραγματικότητα βάλθηκε να καταργήσει κάθε σύνδεσμο με τα ταμπού του παρελθόντος. Οχι μόνο αθλητικά ταμπού, αλλά και κοινωνικά. Θα ήταν ίδια η πανεθνική ηδονή αν στην απέναντι όχθη βρισκόταν άλλη ομάδα αντί των ΗΠΑ; Ασφαλώς όχι, εκτός πια κι αν τύχαινε να φοράει ημισέληνο σε κόκκινο φόντο.

Το προχθεσινό χαστούκι του Ελληνα στον Αμερικανό το ευχαριστήθηκε ακόμα και ο μίσαθλος. Ηταν η μέρα της απάντησης του Δαυίδ στον Γολιάθ, με όπλο όχι τη σφεντόνα αλλά την πορτοκαλί μπάλα του μπάσκετ. Την κρατούσαν στα χέρια τους ένδεκα συν ένας εξωγήινοι του αθλητισμού.

«Χάσαμε από την Ελλάδα διότι αυτή ξέρει πώς να εκκολάπτει τους νεαρούς μπασκετμπολίστες της», υποκλίθηκε ζαλισμένος ο Μάικ Σιζέφσκι. Πρόκειται για την πιο θεαματική ανακρίβεια στην ιστορία του αθλήματος, ειδικά όταν προέρχεται από τα χείλη ενός προπονητή που διαπρέπει στο κολεγιακό μπάσκετ των ΗΠΑ.

Να του στέλναμε άραγε μια κασέτα από το πανεπιστημιακό πρωτάθλημα της Ελλάδας; Ή έστω από αγώνα της Α1; Καλύτερα όχι, γιατί θα κάνει χαρακίρι ο καημένος ο «Κ» μόλις καταλάβει από ποιους ηττήθηκε. «Οφείλουμε να μιμηθούμε τους Ελληνες», δήλωσε. Ναι, αλλά όχι στον τομέα του προγραμματισμού ή της οργάνωσης. Σε καρδιά, σε παλικαριά, σε φλόγα, σε ομόνοια και σε αφοσίωση.

Η Ελλάδα θα φορέσει σήμερα το στέμμα της παγκόσμιας πρωταθλήτριας, αρκεί να αντιμετωπίσει τους Ισπανούς σαν να είχε απέναντί της και τον άτυχο Γκασόλ. Ή σαν να είχε απέναντί της τους γιάνκηδες. Ο μοναδικός κίνδυνος είναι πια ο αποπροσανατολισμός και η υπερβάλλουσα σιγουριά.

Παγκόσμια πρωταθλήτρια. Παγκόσμια πρωταθλήτρια. Παγκόσμια πρωταθλήτρια. Παγκόσμια πρωταθλήτρια. Δεν μπορώ να περιμένω. Θέλω να το γράφω. Θέλω να τ' ακούω. Αν είναι όντως όνειρο, μην τολμήσει να με ξυπνήσει κανείς.