Aνθρωπος υπάκουος, ξύλο α-Πελέ-κητο... (Sportday / Δ.Ελευθεράτος)

Mια φορά κι έναν καιρό, το 1995, ο Πελέ ανέλαβε το Υπουργείο Αθλητισμού της χώρας του. Σκέφθηκε κάποια στιγμή να «στριμώξει» νομοθετικά τη βραζιλιάνικη ποδοσφαιρική ομοσπονδία και τον πρόεδρό της Ρικάρντο Τεϊσέιρα, ο οποίος κατά καιρούς είχε κατηγορηθεί για ό,τι βάζει ο νους σας: φοροδιαφυγή, ατασθαλίες, σύναψη ζημιογόνων συμφωνιών, απόκρυψη στοιχείων. Ο Τεϊσέιρα ήταν γαμπρός του προέδρου της ΦΙΦΑ Ζοάο Χαβελάνζε. Η μεγάλη δοκιμασία για τον Πελέ πλησίαζε.

Τον Δεκέμβριο του 1997 ο Χαβελάνζε απέκλεισε τον Πελέ από την τελετή της κλήρωσης του Μουντιάλ 1998. Μήνυμα σαφές. Αρχές 1998 κατέφθασαν «μυστηριωδώς» στα γραφεία βραζιλιάνικων εφημερίδων φάκελοι με στοιχεία άκρως επιβαρυντικά για τις δραστηριότητες των εταιρειών του Πελέ. Στελέχη της εφορίας τον κατηγόρησαν ότι απέκρυψε υπέρογκα ποσά. Οταν τέθηκε στο στόχαστρο κι ο βοηθός του στο Υπουργείο Χέλιο Βάνια, ο Πελέ συνειδητοποίησε πόσο επικίνδυνα έσφιγγε ο κλοιός... Η υπόθεση είχε αμοιβαίο happy end: ο «ιστορικός συμβιβασμός» επισφραγίστηκε με έναν θερμό, δημόσιο εναγκαλισμό Πελέ-Τεϊσέιρα το 2001. Τέρμα οι μεταρρυθμίσεις, που απειλούσαν την ασυδοσία του Τεϊσέιρα. Τέρμα -ω, του θαύματος- και τα μπλεξίματα του Πελέ με την εφορία.
Με τα κριτήρια ενός καθεστωτικού καθωσπρεπισμού, ο Πελέ συμπεριφέρθηκε ως «καλό παιδί». Εδειξε ότι είχε καλές προθέσεις, αλλά ο στοιχειώδης ρεαλισμός τον αφόπλισε. Θέλησε να τολμήσει, αναγκαστικά έγινε πάλι ακίνδυνος. Η μεγάλη του «αρετή». Το στοιχείο του... Ανθρωπος υπάκουος, ξύλο α-Πελέ-κητο, λέμε εμείς.

Γιατί όμως ο Πελέ υποχώρησε άτακτα στην υπόθεση Τεϊσέιρα; Επειδή η όλη ιστορία με την εφορία ήταν πιστόλι στον κρόταφό του; Αν είναι έτσι, τότε είχε λερωμένη τη φωλιά του. Η άδοξα «ανακοπείσα» εκστρατεία του εναντίον της διαφθοράς ήταν μία αίτηση του λύκου να αναλάβει καθήκοντα security στο μαντρί. Εάν, πάλι, ο Πελέ είχε καθαρό κούτελο, γιατί υπέστειλε τη σημαία; Μειωμένο θάρρος; Μειωμένη αποφασιστικότητα εναντίον της διαφθοράς; Ποιο από τα δύο συνιστά χαρακτηριστικό άμεμπτου;

Το γράφαμε και χθες: το κακό με τον Πελέ δεν είναι ότι παίζει πρόθυμα «μπάλα» στο γήπεδο των χορηγών -ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος. Το κακό δεν είναι ότι οι συνεντεύξεις του αποτελούν «συμβατικές υποχρεώσεις». Είναι πως από το στόμα του ανάθεμα κι αν έχουμε ακούσει τίποτα ενδιαφέρον ή... μη προδιαγεγραμμένο. Το χείριστο όλων όμως είναι ότι εμπορεύεται μια ψεύτικη εικόνα: αυτή του άμεμπτου. Ούτε είναι ούτε υπήρξε. Σε αυτό ακριβώς το σημείο έγκειται η διαφορά του από τον Μαραντόνα: ασφαλώς κι ο σημερινός Ντιέγκο εμπορεύεται κάτι. Την εικόνα του αντάρτη και του ατίθασου. Μόνο που αυτός υπήρξε αντάρτης και ατίθασος!

Λέτε να συγκρούστηκε ο Ντιέγκο το 1986 με την Telivisa και τη ΦΙΦΑ, που είχαν αποφασίσει να διεξάγονται οι σημαντικότεροι αγώνες του Μουντιάλ ντάλα μεσημέρι, κάτω από τον μεξικανικό ήλιο (διότι εκείνες οι ώρες συνέπιπταν με την ευρωπαϊκή ζώνη υψηλής τηλεθέασης), μόνο και μόνο για να εμπορευθεί την αίγλη του επαναστάτη έπειτα... από 20 χρόνια; Λέτε να μπήκε γι' αυτό στα μαύρα κατάστιχα;

Λέτε γι' αυτό να έγινε δυσάρεστος -με τις πολιτικές δηλώσεις του- στον φίλο του και πρόεδρο της Αργεντινής Κάρλος Μένεμ; Χλομό...

Στο κάτω-κάτω, από τον Μαραντόνα θα ακούσεις και δύο-τρία πράγματα που «μυρίζουν» αλήθεια κι ανθρώπινη υπόσταση. Εστω κι αν αφορούν τους προσωπικούς δαίμονές του. Πώς να βάλεις στο ίδιο τσουβάλι έναν «κολασμένο» κι έναν «καλογυαλισμένο»; Είπαμε, αμφότεροι εμπορεύονται. Μόνο που ο Πελέ πουλάει αέρα. Σαν φούσκα χρηματιστηρίου.