Τούρμπο κατά παραγγελία (Sportday/Νίκος Παπαδογιάννης)

Bλέπω και ξαναβλέπω το βίντεο του αγώνα Αρης-Παναθηναϊκός και καταλήγω συνεχώς στο ίδιο συμπέρασμα. Στο προχθεσινό ντέρμπι του Αλεξάνδρειου, ο πρωταθλητής έπαιξε όπως ακριβώς τον οραματίζονται ο προπονητής και φυσικά οι οπαδοί του.

Η άμυνά του δεν άφηνε περιθώριο ούτε για ανάσα. Ο αιφνιδιασμός ξεδιπλωνόταν με τρόπο ιδανικό («11 στους 11» έγραψε η στατιστική). Η μάχη των ριμπάουντ κερδήθηκε χωρίς πολλά πολλά. Τα σουτ γίνονταν υπό ιδανικές προϋποθέσεις και ήσαν κατά κανόνα εύστοχα. Τα τρίποντα τσάκιζαν το ηθικό του αντιπάλου. Οι παγκίτες έπαιρναν τη σκυτάλη από τους βασικούς χωρίς να παρατηρείται το παραμικρό σκαμπανέβασμα. Ο ρυθμός ήταν υπό πλήρη έλεγχο. Οι νέοι παίκτες, από Μπετσίροβιτς μέχρι Ντελκ και από Σισκάουσκας μέχρι Γιαβτόκας, έφεραν το παιχνίδι στα μέτρα τους και διέπρεψαν σε μια έδρα-ηφαίστειο, όπου έπαιζαν για πρώτη φορά. Η τέλεια ομάδα ή, αν προτιμάτε, ο τέλειος Παναθηναϊκός.

Δεν παίζει πάντοτε έτσι. Ο ΠΑΟ του Αλεξάνδρειου και ο ΠΑΟ της Μάλαγα έμοιαζαν όσο το φως με το σκοτάδι. Φαίνεται ότι η πρώτη ευρωπαϊκή ήττα της σεζόν (η πρώτη πραγματική ήττα, αφού αυτή από την Ολυμπιάδα θα πρέπει να θεωρείται σύμπτωση ή θαύμα) έδωσε στον Παναθηναϊκό κίνητρο, πείσμα και ώθηση. Υποψιάζομαι, πάντως, ότι θα ήταν πιο χρήσιμο ένα «διπλό» στη Μάλαγα, παρά το προχθεσινό επί του Αρη. Με την ήττα του στην Ανδαλουσία, ο Παναθηναϊκός έβαλε στο παιχνίδι της πρόκρισης την επικίνδυνη Ουνικάχα. Τον Αρη, εύκολα ή δύσκολα, θα τον άφηνε πίσω του στην κανονική περίοδο της Α1.

Ηταν μια περίεργη εβδομάδα αυτή που πέρασε για τον Παναθηναϊκό. Το ναδίρ συνάντησε το ζενίθ μέσα σε πέντε 24ωρα. Η αίσθηση που έμεινε στην ατμόσφαιρα από αυτή την παράξενη συγκυρία είναι ότι η ομάδα θεωρεί την κανονική περίοδο ανιαρή και χρειάζεται τσίγκλισμα για να ξεφύγει από τον ράθυμο ρυθμό της αγγαρείας.

Ωστόσο, αυτή η λογική εγκυμονεί κινδύνους. Δεν είναι πάντοτε εφικτό να ανάβουν τα τούρμπο κατά παραγγελία. Τέσσερις μήνες μετά την έναρξη της σεζόν, ο Παναθηναϊκός μοιάζει λιγότερο σκληραγωγημένος απ' όσο χρειάζεται για τον πόλεμο που πλησιάζει. Το ίδιο συνέβη και πέρυσι και θυμηθείτε πόσο μεγάλη ζημιά πήγε να πάθει το «τριφύλλι». Με το ξεκίνημα της β' φάσης της Ευρωλίγκας, γνώρισε απανωτές ήττες από την Τσιμπόνα στο Ζάγκρεμπ, την Εφές στο ΟΑΚΑ, την Κλιμάμιο στην Μπολόνια. Επεσε ο ουρανός στο κεφάλι του. Η προσωπικότητα της ομάδας τής επέτρεψε να ορθοποδήσει προσωρινά, αλλά το επόμενο εμπόδιο (Τάου) αποδείχθηκε ανυπέρβλητο, παρά το πλεονέκτημα έδρας.

Φέτος, ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια να υποπέσει στο ίδιο λάθος. Οσες αντιρρήσεις και αν έχουν η ΤΣΣΚΑ, η Τάου, ο Ολυμπιακός, η Μπαρτσελόνα και η Εφές, υποτίθεται ότι είναι η δική του χρονιά, η χρονιά της επιστροφής στην ευρωπαϊκή κορυφή, η χρονιά της στέψης μπροστά στο κοινό του. Οτιδήποτε λιγότερο από συμμετοχή στο εν Αθήναις φάιναλ φορ θα συνιστά παταγώδη αποτυχία. Για να την αποφύγει θα πρέπει να πορευτεί με τις μηχανές μονίμως αναμμένες. Μπορεί;