Ένας μικρός 'Τ(θ)εός' (Νίκος Ζέρβας)

Όταν ο αρχισυντάκτης του site που διαβάζετε (σ.σ. βλέπε Σωτήρης Κωσταβάρας) μου ανέθεσε το ευχάριστο έργο να γράψω για τον Θοδωρή Παπαλουκά, με αφορμή την ανάδειξή του ως κορυφαίου μπασκετμπολίστα της χρονιάς που μας πέρασε, ομολογώ πως το χαμόγελο που σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου ήταν από τα μεγαλύτερα που είχα στη ζωή μου. Μη βιαστείτε να με πείτε υπερβολικό, απλά από τη στιγμή που ο διεθνής πλέι-μέικερ έκανε τα πρώτα του μπασκετικά βήματα στον Εθνικό Ελληνορώσων και αργότερα στη Δάφνη, είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου (σ.σ. γιατί δεν είχα τ’ ά…ντερα να βάλω με κάποιον άλλον, λέει ο Κωσταβάρας) ότι σε λίγα χρόνια και αν η τύχη τον ευνοήσει θα μιλάμε όλοι για αυτόν και για τα κατορθώματά του. Όταν ο Λευτέρης Σούμποτιτς του έδειχνε την πόρτα της εξόδου από τον Ολυμπιακό για 50χιλιάδες Ευρώ…(ήμαρτον Πίξι!) και άλλαζε παράλληλα όλο τον ρου της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ, «φώναζα» στους συναδέλφους μου ότι οι ερυθρόλευκοι δεν θα δουν προκοπή για αρκετά χρόνια και ο Παναθηναϊκός θα σηκώνει για πλάκα τις κούπες στην Ελλάδα. Όταν ο Ιβκοβιτς τον διάλεγε για την ΤΣΣΚΑ Μόσχας το καλοκαίρι του 2002 έβλεπα τους κόπους των Ρώσων για ευρωπαϊκή διάκριση να αποδίδουν καρπούς το συντομότερο. Όσο για την Εθνική Ελλάδος; Ηγέτης με όλη τη σημασία της λέξεως με εξαίρεση εκείνες της «καταραμένες» βολές στον αγώνα με τη Γερμανία στην Αττάλεια το 2001.

Η ιστορία με δικαίωσε. Ο Θοδωρής έχει βαλθεί να αποδείξει στους εκπροσώπους του Τύπου ότι η ελληνική γλώσσα αν και πλούσια αδυνατεί να βρει τον κατάλληλο τίτλο ή χαρακτηρισμό για αυτά που έχει κάνει μέσα στο παρκέ αλλά και για αυτά που έχει να κάνει ακόμη ο αθλητής Παπαλουκάς. Το «συλλέκτης τίτλων», έγινε «βασιλιάς των διακρίσεων» και το «Έλληνας ημίθεος» μετατράπηκε εύστοχα σε «In Theo we trust», τίτλο που του απένειμε σύσσωμος ο ξένος Τύπος μετά τη κατάκτηση του τίτλου του κορυφαίου για το 2006. Ο ίδιος χαρακτήρισε αυτή τη διάκριση «ότι σημαντικότερο έχει κατακτήσει έως τώρα στη καριέρα του σε ατομικό επίπεδο» και πώς να μην είναι; Δεν είναι δα και λίγο πράγμα να ξεπερνάς σε ψήφους «ιερά τέρατα» του αθλήματος όπως ο Παου Γκασόλ και Ντιρκ Νοβίτσκι. Οι έξι χιλιάδες και πλέον ψήφοι που συγκέντρωσε ο «δικός» μας άνθρωπος δείχνουν ότι η Ευρωπαϊκή μπασκετική κοινότητα υποκλίνεται στο μεγαλείο του. Και αυτό ο Θοδωρής το αξίζει.

Το να αναλύσω τι προσφέρει ο Παπαλουκάς στην ΤΣΣΚΑ και την Εθνική ομάδα με τις δυνατότητες και τη προσωπικότητά του είναι κουραστικό. Άλλωστε νομίζω ότι όλοι λίγο πολύ έχετε δει με τα ματάκια σας αυτό που ψήφισε η FIBA. Τον κορυφαίο Έλληνα παίκτη -ίσως και της Ευρώπης- της τελευταίας πενταετίας εν δράσει εννοώ. Η νοσταλγία των φίλων του Ολυμπιακού δεν είναι άλλωστε τυχαία. Σε κάθε ευρωπαϊκό παιχνίδι των ερυθρόλευκων που δεν πάει καλά ή αν θέλετε ακόμη και στα τέλη κάποιας σεζόν που κλείνει εδώ και αρκετό καιρό χωρίς τίτλο για τους Πειραιώτες, η φράση που ψελλίζουν οι περισσότεροι είναι: «Που είσαι ρε Θοδωρή;». Ας προσέχαμε εδώ στην Ελλάδα λέω εγώ για να είχαμε. Πρόσφατα μιλώντας με τον παίκτη, μου είχε εκμυστηρευτεί πως τον τιμά η αγάπη του κόσμου και τα χιλιάδες μηνύματα που φτάνουν κατά καιρούς σε ραδιόφωνα και εφημερίδες για την επιστροφή του, όμως κάτι τέτοιο δύσκολα θα γίνει πράξη στο άμεσο μέλλον.

Τα…συμπτώματα αλητείας που δεσπόζουν στα ελληνικά γήπεδα τα τελευταία χρόνια, οι συνθήκες του πρωταθλήματος και το ηγεμονικό συμβόλαιο που του προσφέρει η ΤΣΣΚΑ (πάνω από 2,5 εκατομμύρια Ευρώ ετησίως) αποτελούν τροχοπέδη για να δούμε ξανά τον Παπαλουκά με τη φανέλα κάποιας ελληνικής ομάδας. Μακάρι να γινόταν λέω εγώ. Όπως και με τους άλλους διεθνείς παίκτες που κοσμούν με τη παρουσία τους τα γήπεδα της Ευρώπης. Θεωρώ πως θα είναι το καθοριστικό βήμα για το Ελληνικό μπάσκετ αν θέλει να επανέλθει για τα καλά στη πρώτη θέση της καρδιάς του κόσμου. Δε θα ήταν καλύτερο ο Ολυμπιακός να έχει στη θέση του καλού αλλά «λίγου» Σκούνι Πεν, τον Θοδωρή; Ο Παναθηναϊκός να μη «ψάχνεται» στη θέση «5» με τον γίγαντα αλλά απροσάρμοστο Γιαβτόκας αλλά να έχει τον σταθερό πλέον Παπαδόπουλο; Μερικά παραδείγματα αναφέρω…Οπότε η είναι επιτακτική η ανάγκη οι επενδυτές της πορτοκαλί μπάλας να φέρουν με οποιοδήποτε τρόπο και όσα χρήματα και αν χρειαστούν τους ήρωες του Βελιγραδίου και της Ιαπωνίας πίσω. Κέρδος θα έχουν θυμηθείτε το. Όσο για τον Θοδωρή; Ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Αυτό αρκεί έτσι δεν είναι «Theo»;

Νίκος Ζέρβας (mesastiraketa@yahoo.com)