Ξυπόλητη στρατιά στη μάχη (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Zει ο βασιλεύς Αλέξανδρος; Ζει και... απολύει προπονητές. Σχεδόν πέντε χρόνια τώρα, η διοίκηση της ΚΑΕ ΑΕΚ παρακολουθεί σχεδόν απαθής την πορεία της ομάδας μπάσκετ προς τη λησμονιά, αφήνοντας τους πρωτοκλασάτους παίκτες της να φύγουν γι' άλλες πολιτείες (Ντικούδης, Κακιούζης, Χατζής, Ζήσης, Μπουρούσης, Πελεκάνος, η λίστα μπορεί να φτάσει μέχρι τον πάτο της σελίδας), στελεχώνοντάς την με άλλους μετριότερους με βασικό κριτήριο το οικονομικό κόστος, προσλαμβάνοντας προπονητές από το ράφι με τα αζήτητα, εγκαταλείποντας αμαχητί την προσπάθεια για προσεταιρισμό της «κιτρινόμαυρης» εξέδρας, βαδίζοντας προς το αύριο δίχως όραμα, δίχως φιλοδοξία, με μοναδικό γνώμονα την τσάτρα-πάτρα οικονομική επιδίωξη.

Τα ελαφρυντικά της είναι πολλά και τοις πάσι γνωστά. Ωστόσο, έχουν μεταβληθεί σε άλλοθι διά πάσαν νόσον και πάσα μαλακία, με το συμπάθιο. Φεύγουν παίκτες; Φταίει ο κόσμος που δεν έρχεται στο γήπεδο. Παραπαίει η ομάδα; Φταίει ο κόσμος που δεν έρχεται στο γήπεδο. Φυσάει βοριάς; Φταίει ο κόσμος που δεν έρχεται στο γήπεδο. Ε, όχι άλλο κάρβουνο, που έλεγε κι ο συγχωρεμένος. Μαύρισε η ψυχή των τριακοσίων που αντέχουν ακόμα να παρακολουθούν μπάσκετ.

Το περασμένο καλοκαίρι, ο Βαγγέλης Αλεξανδρής έβαλε τα στήθια του μπροστά για να φτιαχτεί ανταγωνιστική ομάδα σε χρόνο μηδέν, με παίκτες μάλιστα έμπειρους, διεθνείς, ικανούς να παρουσιάσουν αξιοπρεπές πρόσωπο. Γνώριζε τόσο ο ίδιος όσο και οι αθλητές που έρχονταν σε επαφή μαζί του, ότι θα περνούσαν τη σεζόν απλήρωτοι, ταλαίπωροι, κακόκεφοι.
Κι όμως, δέχθηκαν. Κατέβηκαν στο γήπεδο αποφασισμένοι να παλέψουν για εαυτόν και αλλήλους (αφού οι περισσότεροι είχαν πολλά να αποδείξουν), πέτυχαν ορισμένες νίκες, κέρδισαν κάποιους επαίνους, βάλθηκαν να παλεύουν κόντρα στους νόμους του μπάσκετ και της λογικής.

Πώς θα μπορούσε ν' αντέξει στις απαιτήσεις δύο ανηφορικών διοργανώσεων μια ομάδα φτιαγμένη με ανεμομαζώματα και με υποτυπώδη φυσική κατάσταση; Η κατάρρευση ήταν θέμα χρόνου. Αλλά η διοίκηση, η σκιώδης διοίκηση που έριξε στη μάχη ένα στρατό ξυπόλητο, αποφάσισε να απολύσει τον άνθρωπο που πάσχισε εξαρχής να σκληραγωγήσει τους αμάθητους σε τέτοια κατατόπια πολεμιστές του.

Συγχωρήστε μου το επικολυρικό των διατυπώσεων, αλλά η ΑΕΚ του 2006-7 έχει για μοναδικό όπλο την όποια αυταπάρνηση των ελαχίστων που την υπηρετούν και το όποιο βάρος της φανέλας. Παρά τα ομαδικά παρακάλια των παικτών, ο Αλεξανδρής εκπαραθυρώθηκε. Αυτός που θα έριχνε την ασπίδα τελευταίος βρέθηκε ξαφνικά έξω από τα γεμάτα τρύπες τείχη. Αποχωρώντας δήλωσε «πάρα πολύ στενοχωρημένος». Προς τι η μελαγχολία, Ευάγγελε; Οποιοσδήποτε άλλος στη θέση σου θα έριχνε και μια μούτζα φεύγοντας.

Η τακτική του ηλεκτροσόκ σπάνια λειτουργεί για περισσότερες από 1-2 εβδομάδες. Οσο ικανός κι αν θεωρείται στο ρόλο του σωτήρα ο Σούλης Μαρκόπουλος, δεν δείχνει να ταιριάζει στην προβληματική χημεία αυτής της παρέας των 30άρηδων. Ούτε θα έχει πια στο πλευρό του την αλλιώτικη αύρα με την οποία αγκαλιάζει η Θεσσαλονίκη τα δικά της παιδιά. Η ΑΕΚ έχει πολύ δύσκολο πρόγραμμα και θα δυσκολευτεί να αποφύγει τον υποβιβασμό. Εάν γλιτώσει, θα οφείλει πολλά στον προπονητή του πρώτου εξαμήνου της σεζόν. Κι αν πέσει; Ετσι κι αλλιώς δεν θα την κλάψει κανείς.