Μάτια που έχουν δει πολλά (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ο Καστίγιο είναι στην Ελλάδα από τα 16 του, ο Νίνης ήρθε ακόμα πιο μικρός. Κι όμως, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος αντιμετώπισαν με ενθουσιασμό την προοπτική να αγωνιστούν στην πρωταθλήτρια Ευρώπης Εθνική Ελλάδας. Το «γιατί» θα έπρεπε να μας προβληματίσει.

Επιλογή

Ο Καστίγιο ήρθε στον Ολυμπιακό όταν προπονητής ήταν ο Γιάννης Ματζουράκης. Ο μικρός υπήρξε επιλογή του Σωκράτη Κόκκαλη, που είχε δει μία από τις πρώτες δοκιμές του αμέσως μόλις αυτός είχε έρθει στην Αθήνα από το Μάντσεστερ. Ο Ματζουράκης δεν είχε καλά καλά περάσει από ιατρικές εξετάσεις τον παίκτη όταν άκουσε τον πρόεδρο να του λέει «αυτόν πρέπει να τον κρατήσεις»! Ο Κόκκαλης είχε γοητευτεί από το τσαγανό, την ταχύτητα, τη διάθεση και τη φρεσκάδα του μικρού, που από το πρώτο καλοκαίρι γκρίνιαζε επειδή δεν έπαιζε βασικός. Ο Καστίγιο μεγάλωσε σαν παιδί του προέδρου –στα πούπουλα! Εγινε γρήγορα μόνιμο μέλος της πρώτης ομάδας, αντιμετωπίστηκε από τους μεγάλους σαν ταλέντο που αξίζει να το σέβεσαι, άκουγε τις συμβουλές όχι μόνο του Ριβάλντο και του Ζιοβάνι, αλλά και του Αλεξανδρή αρχικά και του Γεωργάτου στη συνέχεια. Η ομάδα τού συγχώρησε ουκ ολίγα παραπτώματα, οι προπονητές τού έδωσαν αρκετές ευκαιρίες, στα 21 του αγωνίστηκε βασικός σε ματς του Τσάμπιονς Λιγκ και συμπεριλήφθηκε στις λίστες των εξειδικευμένων περιοδικών ως μεγάλο ταλέντο: όχι τυχαία, η φήμη του έφτασε μέχρι το Μεξικό.

Μουνιόθ

Ο Νίνης πήρε μια ευκαιρία που κάθε παιδάκι που παίζει ποδόσφαιρο μπορεί μόνο να ονειρεύεται, όταν στα δεκαέξι του, πριν από ένα μήνα, ο Βίκτορ Μουνιόθ τον πήρε στην πρώτη ομάδα του Παναθηναϊκού και τον έκανε βασικό στο ματς με το Αιγάλεω. Προηγουμένως είχε επίσης τύχει σπάνιας προσοχής, όταν οι προπονητές της ομάδας Νέων του ΠΑΟ τον είχαν καθιερώσει σε αυτήν κι ας ήταν δύο τουλάχιστον χρόνια μικρότερος από τους συμπαίκτες του. Η μελλοντική επιτυχία του εξαρτάται αποκλειστικά από τον ίδιο: ο Παναθηναϊκός τού φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο.

Σύλλογοι

Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ δεν χρωστάνε τίποτα στον Καστίγιο και στον Νίνη: είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που οι ομάδες έχουν φερθεί καταπληκτικά. Κι όμως, ακόμα κι αυτό το υποδειγματικό της συμπεριφοράς των συλλόγων δεν φτάνει στους δύο μικρούς ώστε να τους κάνει να αισθανθούν αυτομάτως Ελληνες. Γιατί; Προφανώς διότι η όποια εθνική συνείδηση δεν φτιάχνεται στο γήπεδο και στις προπονήσεις, αλλά στο κοινωνικό περιβάλλον, που στην περίπτωσή τους εικάζω ότι υπήρξε ιδιαιτέρως σκληρό.

Μετανάστης

Ο Καστίγιο έχει συμπεριφορά λάτιν οικονομικού μετανάστη, που αναγκάστηκε από την κακή μοίρα και τη φτώχεια να φύγει από τη χώρα του: το ότι βρίσκεται στην Ελλάδα και παίζει ποδόσφαιρο και όχι στο Λος Αντζελες, όπου πιθανότατα θα έπλενε αυτοκίνητα, ελάχιστα έχει διαφοροποιήσει την ψυχοσύνθεσή του. Ο παίκτης του Ολυμπιακού παίζει ακόμα και φέτος, που ωρίμασε, με ένα μυστήριο θυμό στα μάτια: στις αντιδράσεις του στην Τούμπα ή στις κοκορομαχίες του με τον Ισά στο ματς με τον ΟΦΗ δεν έβλεπες παρά ένα οργισμένο παιδί, που ήθελε να δείξει ότι θα μάθει στους άλλους να τον σέβονται. Οι «άλλοι» μπορεί να είναι οι προπονητές, οι συμπαίκτες, οι αντίπαλοι, οι οπαδοί –όποιοι και να 'ναι, στα μάτια του Καστίγιο είναι πάντα ένας εχθρικός κόσμος, τον οποίο θα 'θελε να κατακτήσει: δεν νομίζω ότι με τέτοια λογική μπορεί να ενδιαφέρεσαι να παίξεις στην Εθνική Ελλάδας, μάλλον να παίξεις κόντρα στην Εθνική Ελλάδας θα γούσταρες! Στα μάτια του Νίνη αυτό που εγώ διακρίνω είναι το χαμόγελο του παιδιού που πρόκοψε σε πείσμα των τριγύρω, που ποτέ δεν τον βοήθησαν –δεν μιλάω για τους ανθρώπους του ΠΑΟ, αλλά για τους γείτονες της πολυκατοικίας, τα αφεντικά του πατέρα, τους συμμαθητές. Δεν χωράει αμφιβολία ότι αυτά τα μάτια έχουν δει πολλά και ξέρουν πόσο εύκολα σε αυτή τη χώρα ο αγαπημένος Βορειοηπειρώτης γίνεται μισητός Αλβανός.

Παιδιά

Σε όλη αυτή την ιστορία του Καστίγιο ξεχάσαμε ότι μιλάμε για ένα παιδί. Διαβάζω ότι ο Ούγκο Σάντσες για να τον πείσει να αγωνιστεί με τη φανέλα του Μεξικού ήρθε στην Αθήνα και μίλησε μαζί του: ακόμα και οι άνθρωποι του τηλεοπτικού συνεργείου που του πήρε την Κυριακή συνέντευξη είχαν βασικό μέλημα να τον κάνουν να αισθανθεί φίλος τους, δικός τους. Δεν άκουσα ποτέ να έχει συμβεί κάτι ανάλογο στην Ελλάδα. Από τη στιγμή που θέλαμε (;) ο Καστίγιο να παίξει στην Εθνική, το λιγότερο που θα 'πρεπε να γίνει ήταν να τον συναντήσουν ο Ρεχάγκελ με τον Τοπαλίδη, τον Ζαγοράκη, τον Δέλλα και να τον πείσουν ότι τους είναι απαραίτητος. Πολύ αμφιβάλλω κι αν το σκέφτηκαν.

Ελπίδα

Ο Ρεχάγκελ με τον Τοπαλίδη είναι πολύ προβληματισμένοι και αγχωμένοι με το παρόν για να σκεφτούν το μέλλον της Εθνικής, ο Γκαγκάτσης ασχολείται με τη διαιτησία, οι παίκτες –ειδικά οι παλιοί της Εθνικής–, παρασυρόμενοι και από τη γηπεδική αντιπαλότητα, αμφιβάλλω αν τον γουστάρουν. Ο Καστίγιο, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, χάθηκε διότι δεν αντιμετωπίστηκε σαν Έλληνας και διότι Έλληνας ελάχιστα αισθάνεται. Η ελπίδα μου να μη χαθεί κι ο Νίνης είναι ο Πύρρος Δήμας, κυρίως επειδή το χαμόγελο του Νίνη μοιάζει με το δικό του. Βλέπω σε αυτό συγκατάβαση και κατανόηση. Καθόλου οργή.

Πρακτικά 1

Βρήκα (τελείως τυχαία, τα έφερε ένα ταχυδρομικό περιστέρι) τα πρακτικά κάποιων συνεδριάσεων της Σούπερ Λίγκας. Επειδή έχει πάντοτε πλάκα να διαβάζει κανείς τι λένε (επισήμως) οι μεγάλοι άνδρες του ελληνικού ποδοσφαίρου, αυτή την εβδομάδα θα δημοσιεύσω κάποια αποσπάσματα. Στη συνεδρίαση της 7/12/2006 το θέμα ήταν –ποιο άλλο;– η διαιτησία.
Ο κ. Νικολαΐδης σημείωσε ότι η φετινή διαιτησία είναι πάρα πολύ κακή και απηύθυνε το ερώτημα γιατί θα πρέπει η διαιτησία να είναι στα χέρια ενός τρίτου (ΕΠΟ). Ρώτησε, επίσης, ποιο είναι το νόημα της τιμωρίας ενός διαιτητή για 20 ημέρες. «Το λάθος του διαιτητή», είπε, «είτε είναι σκόπιμο (οπότε θα πρέπει να φύγει ο διαιτητής) είτε όχι (οπότε θα πρέπει να ξανασφυρίξει)». Εθεσε στη συνέχεια στον πρόεδρο της ΕΠΟ το ερώτημα εάν θέλει να έχει τον έλεγχο της διαιτησίας (…) και εάν ναι, γιατί. Ο πρόεδρος της ΕΠΟ, κ. Γκαγκάτσης, τόνισε ότι η απάντηση δεν είναι ένα απλό ναι ή όχι (!) και υπογράμμισε ότι θα επιθυμούσε να ακούσει τους εκπροσώπους των ομάδων πριν απαντήσει στο ερώτημα. Ο κ. Πηλαδάκης σημείωσε ότι η μόνη λύση είναι η αυστηρή τιμωρία των κακών διαιτητών και ότι η Super League θα πρέπει να έχει μικρή ανοχή απέναντί τους (…). Πρότεινε, δε, τη δημοσιοποίηση των πορισμάτων της ProZone (…). Ο κ. Σκόρδας υπέβαλε το ερώτημα γιατί να μην είναι η ΚΕΔ κομμάτι («συνέταιρος») της Super League (…). Στη συνέχεια ο κ. Σκόρδας αναφέρθηκε σε δημοσιεύματα εφημερίδων (του δημοσιογράφου που υπογράφει ως «Μάτσας») και στην προκατάληψη που επικρατεί (και επιτείνεται από τέτοια δημοσιεύματα) για τους διαιτητές (…). Ο κ. Βαρδινογιάννης σημείωσε ότι δεν έχει νόημα να διαμαρτύρονται διαρκώς οι ομάδες και θα πρέπει να βρεθεί μια λύση.

Ο πρόεδρος της ΕΠΟ, κ. Γκαγκάτσης, ανέφερε τα εξής: «Το ζήτημα "διαιτησία" δεν προήλθε από παρθενογένεση (…)». Τόνισε ότι (…) θεωρεί ότι απολογείται για κάτι για το οποίο δεν ευθύνεται. Και ρώτησε γιατί θα πρέπει να απολογείται ο ίδιος για τους διαιτητές, τη στιγμή που ο ίδιος έπραξε όλα όσα του ζήτησε η Super League. Τόνισε, επίσης, ότι όλες οι ΠΑΕ θέλουν να έχουν τον έλεγχο της ΚΕΔ. Ο κ. Βαρδινογιάννης διαφώνησε, λέγοντας ότι «αυτό δεν ισχύει για όλες τις ΠΑΕ».

Συμπεράσματα: 1) Οταν μιλάει ο Νικολαΐδης, ο Γκαγκάτσης παθαίνει ταραχή. 2) Ο Σκόρδας διαβάζει οτιδήποτε γράφεται για τη διαιτησία. 3) Στην ερώτηση αν ο Γκαγκάτσης θέλει τη διαιτησία η απάντησή του είναι και «ναι» και «όχι»! 4) ο Τζίγκερ είναι συναινετικός. 5) Οταν μιλάνε για διαιτησία, ο Πέτρος Κόκκαλης μένει σιωπηλός! Το be continued…