H αδικία απέναντι στον μικρό (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Το να ήταν το χέρι ακούσιο ελάχιστα ενδιαφέρει. Ακόμα και να ήταν αθέλητο το χέρι του Κωνσταντίνου, ενδιαφέρει μόνο τους ψυχαναλυτές. Το να μην είδε το φάουλ ο Ρωμανός Κοντογιαννίδης ενδιαφέρει τους οφθαλμίατρους. Το να μη δει στα πέντε μέτρα φάουλ με υψωμένο το χέρι ο διαιτητής τον κάνει υποψήφιο για σύνταξη αναπηρίας του ΙΚΑ. Το ότι δεν έδωσε το φάουλ ο Κοντογιαννίδης, φάση που κατέληξε σε πέναλτι και άνοιξε τον δρόμο στον Ολυμπιακό να πάει το ματς στην παράταση σε ένα κρίσιμο σημείο, αφορά μία πόλη.

Την πόλη των Ιωαννίνων, που έβλεπε τον ΠΑΣ, μια ομάδα Β' Εθνικής, να παίρνει την πρόκριση μέσα στο Καραϊσκάκη. Το ότι ο Κοντογιαννίδης εμφανώς έκανε αβαβά το φάουλ αφορά περισσότερο από τον μισό ελληνικό πληθυσμό. Ο οποίος οπαδικά ανήκει σε άλλες ομάδες από τον Ολυμπιακό και τώρα θα μπορεί να λέει ότι οι διαιτητές άρχισαν να σπρώχνουν τον Θρύλο με κάλπικα σφυρίγματα. Το ότι, όμως, για μια ακόμα φορά, μια μεγάλη ομάδα ευνοείται ανερυθρίαστα σε βάρος μιας μικρότερης ομάδας θα πρέπει να μας αφορά όλους. Οχι μόνο για το ποδόσφαιρο, αλλά επειδή με αυτή την εύνοια συνηθίζουμε στην αδικία.

Την αδικία του μεγάλου απέναντι στον μικρό. Του μεγάλου που παρκάρει όπου γουστάρει, πληρώνει όσα θέλει στην εφορία, στέλνει τον γιο του μόνο όταν θέλει στον στρατό και ρουφάει την κοτερίσια κόκα του με ασυλία, γνωρίζοντας ότι ο «πόλεμος κατά των ναρκωτικών» είναι μια υπόθεση που αφορά τα εξαθλιωμένα πρεζόνια της Ομόνοιας.

Θεία Δίκη; Ακόμα και να υπάρχει Θεός, ελπίζω ότι ασχολείται με σοβαρότερα προβλήματα από το Κύπελλο Ελλάδας. Περισσότερο από τον Θεό χρειαζόμαστε μια καλύτερη ΕΠΟ. Η οποία θα πρέπει να τιμωρήσει τον Ρωμανό Κοντογιαννίδη επειδή αδίκησε τον μικρό και όχι για να πνίξει την αδικία πάνω στη χαρά της πρόκρισης του ΠΑΣ. Οχι επειδή θα φωνάζουν ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ, οι οποίοι αντιλαμβάνονται το δίκαιο με το πόσα περισσότερα σφυρίγματα μπορούν να πάρουν στο όνομα του «δικαίου», αλλά διότι τα παιχνίδια δεν αξίζουν με «φορτωμένα» ζάρια. Ο Ολυμπιακός ευνοήθηκε, ο ΠΑΣ έχει δικαίωμα να φωνάζει. Οι υπόλοιποι μικροί που χρόνια τους πίνουν το αίμα επίσης. Αλλά κανείς άλλος...

Πέρασαν οι γιορτές, γιορτάσαμε και τα 100 χρόνια της Daihatsu, όπως έγραφε χθες και ο Μπαλής, και εγκαταλείποντας τον Ιανουάριο πραγματικά μπαίνουμε στο 2007. Ας αποχαιρετήσουμε την τελευταία μέρα του Ιανουαρίου με τους στίχους του τραγουδιού του Γιώργου Δημητριάδη για τον Παναθηναϊκό. «Πέρασε και αυτή η μέρα, χάνεται στο δειλινό, και μαζί της παίρνει πέρα όσα δεν θα θυμηθώ». Διαβάζεις τους στίχους και καταλαβαίνεις τη φρεσκάδα τους. Μία στις τρεις αγωνιστικές να ήσουνα οπαδός του Παναθηναϊκού και να τραγούδαγες μετά από ματς «όσα δεν θα θυμηθώ», έμπαινες στη σωστή ατμόσφαιρα. Τέλος πάντων, η αγάπη εκδηλώνεται με mysterious ways, η αγάπη του Γιώργου για την Πανάθα ήταν πάντα παροιμιώδης και το μαρτυράνε τα γκράφιτι στην περιοχή του Γκύζη. Dimitriadis 13.

Επίσης χαίρομαι που ο Γιώργος είναι από τους ελάχιστους επώνυμους που βγαίνουν στα ίσα και μπαίνουν στο πλευρό του Θανάση Γιαννακόπουλου.

«Χαίρομαι που θα ακουστεί στη φυσική μας έδρα, τη Λεωφόρο. Είμαι θετικός στην επιστροφή σε αυτό το γήπεδο. Μακάρι να γινόταν για πάντα», λέει ο George και όπως πηγαίνει η ιστορία εύκολα η επιθυμία του γίνεται πραγματικότητα. Γιατί αν ο Θανάσης Γιαννακόπουλος επιμείνει στην απαίτηση μεταφοράς των δικαιωμάτων του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού στο νέο γήπεδο, ο Παύλος να γίνει δήμαρχος δύσκολα θα το δεχθεί. Εγγραφη μεταφορά δικαιωμάτων ιδιοκτησίας από τη Λεωφόρο στον Βοτανικό είναι απίθανη υπόθεση. Από την ΠΑΕ μπορεί να διαρρέει ότι το θέμα είναι τυπικό, αλλά τυπικό πράγμα είναι και ο θάνατος, όπως και απόλυτα τελεσίδικος.

Πάμε στην υπόθεση της αθλήτριας της ρυθμικής γυμναστικής Αρετής Συναπίδου. Η οποία έκανε αίτηση πρόσληψης στην Πυροσβεστική ως «νικήτρια της όγδοης θέσης στις κορύνες» στους Ολυμπιακούς του 1992 στη Βαρκελώνη. Το υφυπουργείο είδε ότι η Συναπίδου είχε πράγματι πάρει την όγδοη θέση στις κορύνες, αλλά του σύνθετου ατομικού, στο οποίο κατέλαβε τη 14η θέση, έστειλε τον φάκελο στην Επιτροπή Φιλάθλου Ιδιότητος, η οποία σήμερα εκδικάζει την υπόθεση με κατηγορούμενο τον καθόλου συμπτωματικά «καταπράσινο» Δημήτρη Δημητρόπουλο. Ας δούμε τώρα τις γραμμές υπεράσπισης της πλευράς του προέδρου.

Η οποία αναφέρει ότι, σύμφωνα με τον αθλητικό νόμο, ο όγδοος των Ολυμπιακών μπαίνει χωρίς εξετάσεις στο Δημόσιο, χωρίς να αναφέρεται αν η επίδοση αφορά άθλημα, αγώνισμα ή αγώνισμα σύνθετου αθλήματος. Για να το κάνω πενηνταράκια, ο νόμος δεν ξεκαθαρίζει αν «νικητής» θεωρείται ο όγδοος στα 100 μέτρα Ανδρών και νικητής θεωρείται και ο όγδοος στα 100 μέτρα του ύπτιου της μικτής ατομικής Ανδρών στην κολύμβηση. Μια ενδιαφέρουσα άποψη. Αφού αν, για παράδειγμα, στο δέκαθλο των Ανδρών στους Ολυμπιακούς οκτώ διαφορετικοί αθλητές κερδίζουν το κάθε αγώνισμα, στο τέλος θα έχουμε ογδόντα νικητές. Και αν στο τέλος οι τελικοί νικητές του δεκάθλου είναι διαφορετικοί οκτώ, με το καλό φτάνουμε τους ενενήντα.

Γελοίο; Φυσικά. Από την πρώτη στιγμή που γράφτηκε το «όγδοος νικητής» η έννοια της νίκης σε Ολυμπιακούς έγινε γελοία ιστορία. Σε ποια γλώσσα, περιλαμβανομένης της ελληνικής, υπάρχει η φράση «νικητής της όγδοης θέσης»; Σε ποια γλώσσα υπάρχει νικητής του αργυρού μεταλλίου; Για να υπήρχε τέτοιο πράγμα θα έπρεπε να υπάρχει αγώνας για την όγδοη θέση ή για το αργυρό μετάλλιο και να έχουμε νικητή. Μετά θα είχαμε τον δεύτερο νικητή της όγδοης θέσης, τον πέμπτο νικητή του αργυρού μεταλλίου και πάει λέγοντας... Το επιχείρημα στον νταραβεριτζίδικο παραλογισμό από πλευράς ομοσπονδιών είναι «το να βγεις όγδοος στους Ολυμπιακούς είναι μεγάλο κατόρθωμα». Φυσικά είναι. Οπως μεγάλο κατόρθωμα είναι να μπεις στην τελική επιλογή των Οσκαρ, αλλά δεν υπάρχει «δεύτερος νικητής Οσκαρ». Μόνο που τους δικούς μας ουδόλως τους ενδιαφέρει η λογική. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να βολεύονται οι ίδιοι και να έχουν ρουσφέτια για να βολεύουν τα παιδιά τους.

Φυσικά οι καταγγελίες του υφυπουργείου Αθλητισμού δεν έχουν καμία σχέση με την κάθαρση του αθλητικού χώρου. Από την πρώτη μέρα που ο Γιώργος Ορφανός ανέλαβε το υφυπουργείο σε συνεργασία με τον πρόεδρο του ελεγκτικού συνεδρίου Θωμά Μεντεσίδη ανέλαβαν το έργο της «γαλαζοποίησης» του αθλητισμού. Οποιος ήταν «γαλάζιος» ή πρόθυμος να κάνει κωλοτούμπα έμενε. Οποιος επέμενε να το παίζει «πράσινος» ή την ομοσπονδία του ήθελε «γαλάζιος» παράγοντας, είχε προβλήματα. Μια νοοτροπία που υπάρχει από την αρχή της δεκαετίας του '80. Εμπλουτισμένη με στοιχεία υφυπουργικού ΟΑΕΔ.

Την προηγούμενη εβδομάδα ο Γιώργος Ορφανός ζήτησε από τη διοίκηση της Σούπερ Λίγκας να προσλάβει πρώην υπαλλήλους της ΕΠΑΕ, λέγοντας ότι το επιπλέον κόστος μπορεί να καλυφθεί με αύξηση της επιχορήγησης του ΟΠΑΠ. Ταυτόχρονα ο υφυπουργός ζήτησε από τη διοίκηση του ΟΠΑΠ να προσλάβει 15 δημοσιογράφους, «δικά του παιδιά», για τη μεγάλη δημοσιογραφική επιτροπή του Στοιχήματος. Γεγονός που σημαίνει ένα έως δύο χιλιαρικάκια στην τσέπη των παιδιών, χωρίς να επιβαρύνεται το ταμείο του υφυπουργείου. Eπιβαρύνεται όμως το ταμείο του ΟΠΑΠ. Ο οποίος υποτίθεται ότι είναι ανεξάρτητος οργανισμός εισηγμένος στο Χρηματιστήριο και καταλήγει ταμείο χορηγιών του υφυπουργού.

Το πού έχει φτάσει η λογική των χορηγιών του ΟΠΑΠ φαίνεται από την αντίδραση του Αρη όταν του ζητήθηκε για αντάλλαγμα στη χορηγία να βάλει το σήμα του ΟΠΑΠ στη φανέλα. Οι παράγοντες του Αρη απάντησαν ότι θέλουν τα λεφτά της χορηγίας, αλλά όχι να σκλαβώσουν και τη φανέλα για τον ΟΠΑΠ. Είπαν να βάλουν το σήμα στις κάλτσες ή όπου αλλού, αλλά στη φανέλα πάει πολύ και το ίδιο κάνουν και άλλες ομάδες. Και οι άνθρωποι είχαν δίκιο να το πιστεύουν. Την τελευταία φορά που είχαν χορηγία του ΟΠΑΠ, είχαν βάλει το σήμα στο πίσω μέρος του σώβρακου πάνω από τον κώλο. Τώρα μπορούν να γυρίσουν το σώβρακο 180 μοίρες και να φέρουν το σήμα μπροστά...