Η παράλογη απάντηση στις εύλογες απορίες του Βίκτορ (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

H αποθέωση του παραλογισμού στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ότι Σεπτέμβριο με Δεκέμβριο κανείς δεν θέλει η ομάδα του να είναι «σαν τον Ολυμπιακό». Αλλά Ιανουάριο με Μάιο όλοι θα 'θελαν η ομάδα τους να το κάνει «όπως ο Ολυμπιακός».
Εως τα Χριστούγεννα, βλέπουν τον Ολυμπιακό στην Ευρώπη και φτύνουν στον κόρφο τους. Μετά την Πρωτοχρονιά, βλέπουν τον Ολυμπιακό στο πρωτάθλημα και πιέζουν τις ομάδες τους. Ως γνωστόν, στη ζωή δεν γίνεται να τα 'χει κανείς όλα.

Είναι το σημείο στο οποίο ευρίσκονται σήμερα, και δοκιμάζονται, η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός. Τα ακροτελεύτια 24ωρα πριν επιστρέψουν στη διεθνή σκηνή, αντί να κυριαρχεί η ευφορία γι' αυτό, η ευφορία έχει μεταπηδήσει στον Ολυμπιακό που θα τους δει στην tv αλλά και... αφ' υψηλού.

Ο Παναθηναϊκός δεν τολμά να προτάξει την πρωτιά του (μία και, για την ώρα, μοναδική από την εισαγωγή του νέου φόρματ) σε όμιλο ΟΥΕΦA, αυτομάτως θα εκληφθεί ως γραφικότητα. Εδώ, δεν τολμά καν να προτάξει η ΑΕΚ ότι το σκορ στο Τσάμπιονς Λιγκ εφέτος ήταν 8-2. Οκτώ πόντους η ΑΕΚ, δύο ο Ολυμπιακός.
Περσινά ξινά σταφύλια, σου λέει. Τώρα, τα φρέσκα είναι το -10 και το -11. Η Κυριακή του Παναθηναϊκού «έσωσε» το Σάββατο της ΑΕΚ, και τα δυο μαζί έφτιαξαν το Σαββατοκύριακο του Ολυμπιακού. Εάν κυνηγάς την πρώτη θέση και μείνεις πίσω, πέφτεις στο μαξιλάρι ασφαλείας. Της τουλάχιστον-δεύτερης-θέσης.

Εάν μείνεις πίσω από τη δεύτερη θέση, πέφτεις με γδούπο στο τσιμέντο του κενού. Η ΑΕΚ, το Σαββατοκύριακο, συγκράτησε τη «θέση ισχύος» για τη δεύτερη θέση... με την άκρη των δοντιών. Εφόσον ξέμενε τρίτη και τη διεκδικούσε (την ερχόμενη Κυριακή) από μειονεκτική θέση, το βάρος θα ήταν πολύ πιο δυσβάστακτο.

Η ΑΕΚ έχει απώλειες, αλλά κανένα «εντελώς αφύσικο» αποτέλεσμα. Η απόστασή της, πρακτικά, από την κορυφή είναι πέντε ισοπαλίες που, για τον Ολυμπιακό, ήταν (δίχως καμιά ιδιαίτερη διαφορά στη μέση απόδοση, παρά ταύτα) πέντε νίκες.
Ο Παναθηναϊκός είναι πρωταθλητής στα «παρά φύσιν» αποτελέσματα. Οι τέσσερις πόντοι που έχασε από τον ΟΦΗ, οι τρεις από τον Ιωνικό, οι τρεις από την Κέρκυρα μας κάνουν, μόνον αυτοί, μάνι μάνι δέκα. Η απόσταση από τον Ολυμπιακό είναι, όλη όλη, έντεκα.

Το 2-2 με τον ΟΦΗ είναι η κορύφωση του, εκ μέρους του Παναθηναϊκού, βιασμού κάθε φυσικότητας. Ο Βίκτορ, την επαύριο, είχε ένα κατεβατό εύλογες απορίες για τη συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών του. Δεν θα είχε καμία, ή έστω θα είχε όλες τις απαντήσεις, εάν μπορούσε, μια στιγμή μονάχα, να γίνει... αληθινός ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού.

Αναρωτιόταν, ο Ισπανός κόουτς, γιατί δεν είχαν συγκέντρωση. Γιατί άφησαν τον ΟΦΗ να ισοφαρίσει, δύο φορές, τόσο ξεκούραστα. Γιατί οι τοποθετήσεις τους ήταν πιο χαλαρές κι απ' την κοιλιά του μακαρίτη Μπλούη. Γιατί δεν πίεζαν την πρώτη πάσα του αντιπάλου. Γιατί δεν έκαναν εγκαίρως φάουλ. Γιατί δεν μίλησε, στο δεύτερο γκολ, ο Γκαλίνοβιτς. Γιατί δεν πίεσαν τον διαιτητή να αποβάλει, στο πρώτο πέναλτι, τον Ισά.

Η απάντηση είναι διότι δεν ήταν προδιατεθειμένοι (και έτοιμοι) για μάχη. Για κόντρα. Διότι ήταν επαναπαυμένοι ότι ο ΟΦΗ, μα έτσι μα αλλιώς, θα βρει τρόπο... να ηττηθεί. Κι η επανάπαυση έγινε εδραιωμένη βεβαιότητα, όπως σπαταλούσαν οι φιλοξενούμενοι τα πέναλτι. Οποια κι αν είναι η διακύμανση, ακόμα και το εξωφρενικό 2-2 στο δεκαπεντάλεπτο, οι περιρρέουσες συνθήκες σε στέλνουν για ύπνο. Στη μακαριότητα.

Ξυπνάς... κατά το 80'. Οταν, αίφνης, συνειδητοποιείς ότι το αναμενόμενο δεν είναι, πια, και τόσο σίγουρο. Κι όταν ο χρόνος σώνεται, έπειτα ψάχνεις να βρεις τη γωνία στο δεκάρικο. Γιατί (ο Βίκτορ) έβγαλε τον Νίνη και τον Ιβανσιτς, γιατί έβαλε τον Ρομέρο και τον «Μπίδη», γιατί εμπιστεύεται τον Γκαλίνοβιτς, γιατί δεν έχει επιστρέψει ο Εκι, πότε θα παίξει ο Μπουτζίκος. Η μακαριότητα κοστίζει. Μπορεί, μόνο μία φορά στη δεκαετία. Αλλά, πάλι, κοστίζει. Είναι, και (όλο) αυτό, κομμάτι του sui generis ελληνικού παραλογισμού.