Ο Μουγκός και ο γιος του (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Ευχαριστώ όσους ανησύχησαν για την απουσία μου στο ραδιόφωνο και έστειλαν e-mail για να πληροφορηθούν την πορεία της υγείας μου. Είναι σκατά. Ο γιατρός του Ερυθρού, που με εξέτασε, μου είπε ότι τα καλά νέα είναι πως δεν έχω καρκίνο ή πολύποδα, αλλά τα κακά ότι έχω πηδήξει τις φωνητικές μου χορδές και πρέπει να κάνω πλήρη αφωνία μέχρι η φωνή να επιστρέψει. Για κάποιον που δουλεύει σε ραδιόφωνο και τηλεόραση είναι πράγμα δύσκολο, όπως καταλαβαίνετε. Το μέλλον, λοιπόν, θα κριθεί από τη μοίρα. Είτε η φωνή μου θα επιστρέψει συνεχίζοντας να δουλεύω είτε θα μείνει σαν καραμούζα είτε θα χαθεί για πάντα. Η πρώτη περίπτωση δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον, αλλά η δεύτερη και η τρίτη θα επιφέρουν δραστικές μεταβολές στη δουλειά μου.

Εάν η φωνή μου μείνει καραμούζα, κόβω το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, αφού οι περισσότεροι που άκουσαν την τελευταία εκπομπή, μού έστειλαν μηνύματα ότι δεν μπορούν να ξεπεράσουν την εμπειρία. Το ίδιο φυσικά θα συμβεί εάν χάσω εντελώς τη φωνή μου. Το γεγονός θα επηρεάσει αρκετά το γράψιμό μου, αφού φράσεις όπως «δεν θα σταματήσουμε να φωνάζουμε» και «θα ήθελα να πω» χάνουν το νόημά τους. Θα επηρεάσει όμως ακόμα περισσότερο τη ραδιοφωνική μου καριέρα.

Στην ερώτησή μου στον Γιώργο Χελάκη, «Γιώργο, εάν μουγγαθώ, θα με πετάξεις σαν στυμμένη λεμονόκουπα;», ο Γιώργος με αυτόν τον αριστερό ανθρωπισμό του απάντησε «Ναι». Κοιτώντας όμως τα υγρά σαν της Μαριγώς μάτια μου, προχώρησε σε έναν συμβιβασμό. «Εάν γράφεις τα κείμενα και ο Μαζιάς τα εκφωνεί, κάτι μπορεί να γίνει». Μια λύση που μου θυμίζει την ιστορία του κουλού και του γιου του.

Οταν υπηρετούσα στο Λιμενικό, έναν Δεκαπενταύγουστο με είχαν στείλει στο Πέραμα να ελέγχω με τους άλλους τις γριές που το πρωί έπαιρναν το καραβάκι για τη Σαλαμίνα. Κάτσαμε ένα εφιαλτικό τριήμερο, και τα βράδια για να περνά η ώρα πηγαίναμε στα μπουζούκια του Αλογάκου, ένα μαγαζί πιο λούμπεν από όποιο έχει τραγουδήσει ο Κωστόπουλος. Ενα βράδυ στη σκηνή ανέβηκε να τραγουδήσει «Ο Κουλός και ο γιος του». Ο Κουλός ήταν πρώην ψαράς που δεν μέτρησε καλά το μήκος στο φυτίλι του δυναμίτη και ο γιος του ήταν ένας πιτσιρικάς που σημάδευε με τα δάχτυλα και ενίοτε πετύχαινε τις χορδές του μπουζουκιού του. Τριάντα πέντε χρόνια αργότερα, δεν μπορώ να ξεπεράσω την εμπειρία της συναυλίας του κουλού και του γιου του.

Δεν θέλω να χάσω τη φωνή μου. Δεν θέλω να κάνω εκπομπές με τον Μαζιά. Δεν θέλω να γίνουμε γνωστοί σαν «Ο Μουγγός και ο γιος του». Και είμαι και άθεος και δεν μπορώ να πω - sorry γράψω - να ενώσετε την προσευχή σας με τη δική μου.

Δεν υπάρχει πιο περίεργη και αυτοκτονική φράση από το «αν ανοίξω εγώ το στόμα μου», όταν το λέει ένα δημόσιο πρόσωπο. Πρώτον, είναι σαν να ομολογεί ότι κάνει ρουσφέτια. Γιατί αν δεν πρόκειται για ρουσφέτι, αλλά για υποχρέωση, ποιος ο λόγος να το επικαλείται; Δεύτερον, εκτός του ότι εκθέτει τον εαυτό του, εκθέτει και τον άλλο. Ο οποίος ζήτησε το ρουσφέτι για να παρακάμψει τον νόμο. Τρίτον, είναι μια μορφή εκβιασμού. «Βγάλε τον σκασμό γιατί έχω ράμματα για τη γούνα σου από πρώτο χέρι». Συμπερασματικά, το «αν μιλήσω εγώ...» όταν λέγεται από δημόσιο πρόσωπο δεν μπορεί να αγνοηθεί, μέχρι αυτός που το λέει να το ολοκληρώσει. Εκτός αν το κάνει αυτός στον οποίο απευθύνεται. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα δύο άτομα που αφορά η φράση είναι ο πρόεδρος της ΕΠΟ Βασίλης Γκαγκάτσης και ο πρόεδρος της ΠΑΕ ΑΕΚ Ντέμης Νικολαΐδης.

Στη συνέντευξη του Βασίλη Γκαγκάτση στη «SportDay» και στην ερώτηση του Δημήτρη Ευαγγελάτου γιατί οι κάποτε άριστες σχέσεις του με τον Ντέμη Νικολαΐδη είναι σήμερα διαταραγμένες, ο πρόεδρος της ΕΠΟ απάντησε... «θα ήθελα να χρησιμοποιήσω μια μόνο φράση: Ουδείς βεβαιότερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχαρίστου». Και στη follow ερώτηση «Θα θέλατε να το εξηγήσετε;», ο Γκαγκάτσης έκλεισε τη συζήτηση ως εξής: «Ξέρει καλά τι λέω. Το γνωρίζει πολύ καλά. Δεν θέλω να το εξηγήσω». Εκτός όμως αν η υποχρέωση του Νικολαΐδη στον Γκαγκάτση είναι προσωπική, εκτός αν ο πρόεδρος της ΕΠΟ βοήθησε τον πρόεδρο της ΑΕΚ σε μετακόμιση ή του έβαψε το σπίτι, κάποιες εξηγήσεις πρέπει να δοθούν, γιατί το θέμα μπορεί να μην αφορά μόνο τους δύο.

Σύμφωνα με πληροφορίες, το θέμα στο οποίο αναφέρεται ο Γκαγκάτσης είναι η συμμετοχή της ΑΕΚ στο ΟΥΕΦΑ την πρώτη χρονιά που πήρε την ΠΑΕ η ομάδα του Ντέμη Νικολαΐδη. Η υπόθεση είναι γνωστή, και χαμένη είχε βγει η Χαλκηδόνα. Εάν αυτό είναι το θέμα για το οποίο ο Νικολαΐδης πρέπει να νιώθει ευεργετημένος, καλό θα ήταν να βγει και να το πει. Διαφορετικά θα μένουν υπόνοιες ότι κάτι άλλο έχει συμβεί... Και εάν είναι αυτό, μία ακόμη παρατήρηση. Οταν ζητάς χάρες, καλό είναι να συνυπολογίζεις και ποιος θα σου τις κάνει. Αν είναι από τους ανθρώπους που θα σου το τρίβουν μια ζωή στη μούρη, στα κομμάτια και η χάρη και το καλό της. Και αν υπάρχει ένα ηθικό δίδαγμα από αυτή την ιστορία, είναι πώς αντιλαμβάνονται το δίκαιο οι παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου. «Σου καθαρίζω για να παίξεις ΟΥΕΦΑ, αλλά και συ θα κάνεις μόκο όταν φας κάποια πιστολιά». Nταραβέρι να γίνεται...

Ιδιωτικά, πάντως, μου είπανε ότι ο Νικολαΐδης τα έχει σούρει στον Γκαγκάτση πριν από ένα τρίμηνο, ότι η διαιτησία κάνει παιχνίδι για τον Ολυμπιακό. Το ιδιωτικό όμως δεν μετράει. Και το αξιοπρόσεκτο είναι ότι εκτός από την επίσημη θέση και οι διαρροές «λένε στην ΑΕΚ» και «λένε στα αποδυτήρια» περιλαμβάνουν τους Μπριάκους, του Βασσάρες και τον Ολυμπιακό, αλλά το όνομα του Γκαγκάτση δεν ακούγεται. Είτε λοιπόν πιστεύουν ότι οι διαιτητές κινούνται χωρίς την έγκριση της ΕΠΟ, πράγμα που δεν γίνεται αφού η ΕΠΟ τους ορίζει είτε η υποχρέωση είναι μεγαλύτερη από μια συμμετοχή στο παλιο-OYΕΦΑ. Και όσο αυτό το «αν εγώ ανοίξω το στόμα μου» αιωρείται, οι υποψίες θα υπάρχουν.

Κάτι τέτοια είναι που γονατίζουν τον άνθρωπο. Ιδιαίτερα όταν ο συγκεκριμένος έχει τις ευαισθησίες που μόνον ένας πρίγκιπας του Λουξεμβούργου μπορεί να έχει. Οποιος επικοινωνούσε χθες με τα γραφεία της ΟΥΕΦΑ στη Νιόν και η τηλεφωνήτρια τον έβαζε στο hold, αντί για τη συνηθισμένη μουσική από το «Sting» θα άκουγε το «Ορατόριο της Αρκούδας» του Πριγκιπάτου του Λουξεμβούργου. Γνωστό και σαν «Το βογγητό της αρκούδας», σύνθεση του 19ου αιώνα από τον Αουγκούστους Βίλχελμ Μπιν, το ορατόριο περιγράφει μουσικά το πρώτο χέσιμο της αρκούδας, όταν ξυπνάει από τη χειμερία νάρκη στα δάση του Πριγκιπάτου. Στην πρώτη εκτέλεσή του από τη μετζοσοπράνο Μπριγκίτε Γκουπ, συνοδεία της μεγάλης τετραμελούς ορχήστρας, το ορατόριο είχε αγγίξει ευαίσθητες χορδές των κατοίκων του Λουξεμβούργου. Σύντομα υποκατέστησε το «Πεθαμένο αρκούδι δεν χορεύει» σαν πένθιμη μουσική όταν μέλος της πριγκιπικής οικογένειας είναι άρρωστο, μια όμορφη συνήθεια που σεβάστηκε η ΟΥΕΦΑ. Γιατί ο πρίγκιπας του Λουξεμβούργου χθες ήταν άρρωστος.

Προσκεκλημένος στη Νιόν για το σεμινάριο με θέμα «Ασφάλεια στα ευρωπαϊκά γήπεδα», με ομιλητή τον Τσακ Νόρις, ο πρίγκιπας του Λουξεμβούργου ξαφνικά ένιωσε άσχημα. Σε σημείο που χθες ειδοποίησε τους υπευθύνους της ΟΥΕΦΑ ότι δεν θα παρακολουθήσει το σεμινάριο και θα μείνει στο ξενοδοχείο. Η είδηση αρχικά δημιούργησε ανησυχία στους χιλιάδες φίλους του πρίγκιπα, στον φερόμενο ως αδελφό του, τον Σάββα και το πριγκιπικό ζεύγος του Λουξεμβούργου Ρούπερτ και Καρλότας. Σύντομα όμως έγινε γνωστό ότι η ασθένεια του πρίγκιπα ήταν ένα απλό κρυολόγημα, το οποίο όμως δημιούργησε υψηλό πυρετό και παραλήρημα σε σημείο που ο Θόδωρος να εκφράσει την επιθυμία του να γυρίσει σύντομα στην Ελλάδα για να παραβρεθεί σε διοικητικό συμβούλιο της ΕΠΟ. Ολοι όσοι κλείσαμε την πριγκιπική οικογένεια στις καρδιές μας, ευχόμαστε γρήγορη ανάρρωση.

Οπως όλοι, όσοι αναγνωρίζουμε τι αξίζει να διαβαστεί σε μια εφημερίδα, αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον από το σύνθημα και το παρασύνθημα μετά την ανάγνωση της χθεσινής «SportDay». Σύνθημα: «Πόσο πάνε οι δύο ώρες και ένα τέταρτο με ταξί στο Ντουμπάι». Παρασύνθημα: «Εκατόν τριάντα ντιρχάμ». Ναι, ρε. Ολοι εμείς όσοι διαβάσαμε το χθεσινό σχόλιο του Δημήτρη Μπαλή από το Ντουμπάι με τίτλο «Ντουμπάι, ένα απέραντο εργοτάξιο» μάθαμε πόσο πάει το ταξί στη συμπαθή αραβική χώρα. Επίσης, μάθαμε ότι στο ταξί του Μπαλή βρίσκονταν επτά άτομα και ο ταξιτζής. Πρόχειρο διαγώνισμα: εάν επτά άτομα για μία ώρα είναι σε ταξί στο Ντουμπάι, πόσα ντιρχάμ παίρνει ο ταρίφας από τον καθένα; Πέντε λεπτά για να το λύσετε.

Αντίθετα με τα πανεπιστήμια, στον αθλητικό Τύπο είναι εξεταστική περίοδος. Επόμενο διαγώνισμα από το υστερόγραφο του Αναμεσάμας στο χθεσινό «Derby». «Το να σε διώχνουν από μια δουλειά και να αρχίζεις να φτύνεις εκεί που έγλειφες, δεν είναι κακό». Επικροτώ προσθέτοντας: «Φτάνει να μην έχει φτύσει και άλλος». Συνεχίζω τώρα με τα δύσκολα: «... Το να ξεχειλίζεις, όμως, από συμπλέγματα και να παπαγαλίζεις εναντίον των πρώην εργοδοτών σου, εκείνα που κάποτε έλεγαν άλλοι εναντίον σου, φανερώνει έλλειψη σοβαρής προσωπικότητας. Και ευτυχώς ή δυστυχώς, τέτοιες προσωπικότητες δεν είναι καν ικανές να προκαλέσουν οργή». Στο μπαλκόνι ο διαγωνισμός.