Το δικό μου γήπεδο το κράτος το έκανε καλύτερο (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Για τη σπουδαιότητα που διαδραματίζουν τα εισιτήρια στα έσοδα των ομάδων έγραφα χθες. Το ζήτημα των εισιτηρίων και του τρόπου διάθεσής τους είναι στενά συνδεδεμένο με την ποιότητα του γηπέδου και του ποδοσφαιρικού θεάματος. Μάλιστα, όσο καλύτερο το γήπεδο τόσο καλύτερες οι συνθήκες για να παιχτεί θεαματικό ποδόσφαιρο.

Αυτό που φέρνει τον κόσμο στις κερκίδες. Στην Ελλάδα, τον χειμώνα ιδιαίτερα, όλοι οι ποδοσφαιριστές γίνονται άγιοι, χωρίς, ντε και καλά, να συντελείται κάποιο θαύμα. Απλώς οι ποδοσφαιριστές περπατούν πάνω στα νερά λόγω της ειδικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η συντριπτική πλειονότητα των ελληνικών γηπέδων. Ιδίως όταν η αγωνιστική διεξάγεται υπό βροχή ή έχει προηγηθεί βροχή. Είναι κοινό μυστικό ότι η ποιότητα του ποδοσφαίρου που παρακολουθούμε εξαρτάται και από την ποιότητα του αγωνιστικού χώρου στον οποίο διεξάγεται το παιχνίδι.

Την περασμένη αγωνιστική περίοδο, αν θυμάμαι καλά, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ άλλαξε τέσσερις φορές τον χλοοτάπητα του «Ολντ Τράφορντ». Μία κίνηση που δείχνει το ενδιαφέρον της διοίκησης της ομάδας για την ποιότητα του θεάματος που παρακολουθούν οι θεατές. Πέραν όμως του αγωνιστικού χώρου, η γενικότερη εικόνα των ποδοσφαιρικών σταδίων είναι άθλια. Στη χώρα μας εδώ και περίπου δύο χρόνια έχει ανοίξει η συζήτηση για την κατάσταση των γηπέδων, χάρη κυρίως στις προσπάθειες των τριών μεγάλων του κέντρου να αποκτήσουν νέα και σύγχρονα γήπεδα.

Με τη «χορηγία» του κράτους, φυσικά, διότι εδώ δεν είμαστε Ευρώπη, όπου οι ομάδες βγαίνουν στην αγορά και δανείζονται για να χτίσουν τα γήπεδά τους. Οι μεγαλύτεροι κατασκευαστές σταδίων στην Ευρώπη προσανατολίζονται, πλέον, στην κατασκευή γηπέδων πολυλειτουργικών. Που θα καλύπτουν ένα πολύ μεγαλύτερο εύρος δραστηριοτήτων από αυτήν ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, με στόχο την προσέλκυση κοινού όλες τις ημέρες της εβδομάδας και όχι μόνον τη μέρα του αγώνα. Η επιλογή της κατασκευής πολυλειτουργικών σταδίων επιβάλλεται για ένα βασικό λόγο.

Η μεγιστοποίηση των εσόδων της ομάδας θα οδηγήσει στην ταχύτερη απόσβεση του κόστους ανέγερσης. Εχει αποδειχθεί ότι η κατασκευή σταδίων που καλύπτουν τις ανάγκες ενός μόνο αθλήματος είναι αντιοικονομική, αφού έχει τεράστιο κόστος. Το περίφημο «Σταντ ντε Φρανς», όπου έγινε ο τελικός του Μουντιάλ του '98, δεν κατασκευάστηκε με τη λογική του πολυλειτουργικού σταδίου. Ενός σταδίου που μπορεί να προσελκύσει πλήθη επισκεπτών και σε ημέρες εκτός της πραγματοποίησης ενός αθλητικού ή άλλου γεγονότος. Αυτή ακριβώς η αδυναμία του ανεβάζει σε δυσθεώρητα ύψη το κόστος συντήρησης και λειτουργίας του.

Η σύγχρονη αντίληψη για την κατασκευή των γηπέδων, μία αντίληψη που διατρέχει τα νέα αγγλικά γήπεδα, προβλέπει μεγαλύτερο χώρο στα καθίσματα των θεατών και αρκετούς χώρους που επιτρέπουν τη συγκέντρωση φίλων και οπαδών, ανεξαρτήτως του ποδοσφαιρικού αγώνα. Πρόκειται για κατασκευές μέσα στο αστικό περιβάλλον (και όχι μακριά από τις πόλεις), με άνετη πρόσβαση και χώρους στάθμευσης, με καταστήματα και χώρους αναψυχής, ακόμα και ξενοδοχεία.

Αν παρατηρήσει κάποιος την αρχή που κυριάρχησε στην κατασκευή των νέων αγγλικών γηπέδων, θα προσέξει ότι ανεγείρονταν σε υποβαθμισμένες αστικές περιοχές και η ανέγερσή τους οδηγούσε στην αναβάθμιση των χώρων γύρω από το γήπεδο. Ολα αυτά, φυσικά, το ξαναγράφω, δεν αφορούν την Ελλάδα, αφού το κράτος με κάποιον τρόπο εμπλέκεται στην κατασκευή των γηπέδων, δίνοντας ένα χέρι βοήθειας σε εταιρείες που έχουν στόχο το κέρδος, στέλνοντας περίπατο τη συνταγματική αρχή της ισονομίας.

Σε ό,τι αφορά τον αγωνιστικό χώρο των γηπέδων, πρέπει να επισημάνει κάποιος την τρομακτική βελτίωση που παρουσιάζουν οι πλαστικοί χλοοτάπητες νέας γενιάς, που πολύ σύντομα μπορεί να θεωρούνται ιδανικοί λόγω και της συμπεριφοράς τους στις ακραίες κλιματολογικές συνθήκες. Η συντήρηση ενός τέτοιου γηπέδου δεν είναι φθηνή υπόθεση. Το ετήσιο κόστος συντήρησης του «Γ. Καραϊσκάκης» αγγίζει το 1,3 εκατ. ευρώ, αλλά, παρ' όλα αυτά, όλοι θυμούνται εκείνες τις απίθανες εικόνες πριν από το παιχνίδι της Ελλάδας με τη Δανία, με τις καθαρίστριες που πολεμούσαν να διώξουν τα νερά από τον αγωνιστικό χώρο με τις σκούπες.

Πρόβλημα στρατηγικής

Στον Ολυμπιακό είτε υπάρχουν δύο κέντρα εξουσίας είτε ο σχεδιασμός που γίνεται κάθε φορά -και ανακοινώνεται ή «διαρρέεται» στον Τύπο- καταστρώνεται στο γόνατο ή -το πολύ- στον αστράγαλο. Πριν από ένα μήνα και ενώ όλοι ζούσαμε μέσα στην ευφορία που προκάλεσαν η χρησιμοποίηση και η απόδοση του Νίνη, στον Ολυμπιακό μαθαίναμε ότι το καλοκαίρι θα έριχναν το βάρος σε νεαρούς ταλαντούχους ποδοσφαιριστές.

Μάλιστα, η διοίκηση των Πειραιωτών θα εκμεταλλευόταν τις γνωριμίες και τις προτάσεις του Ριβάλντο, ο οποίος γνωρίζει καλά τη βραζιλιάνικη αγορά. Ετσι έγινε η επιλογή του Λεοζίνιο, ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα, δοκιμάστηκε τρεις-τέσσερις μέρες στου Ρέντη και λέγεται ότι υπέγραψε προσύμφωνο με τον Ολυμπιακό. Για το ζήτημα του προσυμφώνου, βέβαια, δεν υπήρχε –μέχρι χθες τουλάχιστον– κάποια διάψευση ή επιβεβαίωση.

Ο νεαρός Βραζιλιάνος «παραχωρήθηκε» σε μία γερμανική ομάδα Β' Κατηγορίας, γιατί όπως γράφτηκε -και δεν διαψεύστηκε- δεν υπήρχε κενή θέση ξένου στον Ολυμπιακό. Την αγωνιστική συμπεριφορά του στη Γερμανία θα την παρακολουθούσαν οι άνθρωποι της ομάδας, έτσι ώστε να έχουν μία περισσότερο ολοκληρωμένη εικόνα για τις δυνατότητές του, όταν το καλοκαίρι θα εντασσόταν στην ομάδα του Πειραιά.

Προχθές μάθαμε διά στόματος του προέδρου του Ολυμπιακού ότι η ομάδα θα «επενδύσει» σε φτασμένους ποδοσφαιριστές, και τέτοιους ποδοσφαιριστές προφανώς θα τους αναζητήσει στο εξωτερικό. Ενα βασικό ερώτημα είναι τι ακριβώς εννοούμε «φτασμένους» ποδοσφαιριστές.

Και ένα δεύτερο αφορά τον στόχο που θα εξυπηρετήσει η ένταξη αυτών των φτασμένων ποδοσφαιριστών στους «ερυθρόλευκους». Την ευρωπαϊκή διάκριση ή τη διασφάλιση ενός ακόμα πρωταθλήματος και της πώλησης των «καλών» εισιτηρίων διαρκείας; Γιατί ένας 34άρης ποδοσφαιριστής, που στο παρελθόν υπήρξε μεγάλος ποδοσφαιριστής, είναι φτασμένος, αλλά δεν μπορεί με την ομάδα να φτάσει μακριά.

Η διαβεβαίωση του προέδρου του Ολυμπιακού για την ένταξη των φτασμένων ποδοσφαιριστών στην ομάδα του Πειραιά, επίσης, έχει ενδιαφέρον να δούμε και τι είδους χρονικό ορίζοντα έχει. Αν είναι μία διαβεβαίωση ειλικρινής και όχι ένα τέχνασμα για την τόνωση των πωλήσεων των εισιτηρίων, θα φανεί μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος.