Για να δούμε αν γουστάρει (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί στόχος του Παναθηναϊκού μετά το καταστροφικό ξεκίνημά του έπρεπε να είναι το ελληνικό πρωτάθλημα και όχι το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Ο κόσμος του ΠΑΟ πάντοτε προτιμούσε τις μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές και η διοίκησή του πάντα γι' αυτές καμάρωνε. Η φετινή χρονιά για πολλούς λόγους μού έμοιαζε ιδανική για να γίνει πρώτος στόχος η διάκριση στον συγκεκριμένο θεσμό. Είναι λάθος το ότι δεν επικεντρώθηκαν σ' αυτόν τον στόχο.

Kοιτάζοντας πώς ξεκίνησε η σεζόν, καταλαβαίνει κανείς ότι ο ΠΑΟ ήταν δύσκολο να διεκδικήσει το φετινό πρωτάθλημα. Οι μεταγραφές του ολοκληρώθηκαν πολύ αργά, ο προπονητής του, ο Χανς Μπάκε, ήταν ένα αίνιγμα. Ηταν καλόβουλος, αλλά με μέτριο βιογραφικό, κύριος, αλλά όχι δυνάστης –κάτι που στην Ελλάδα δυστυχώς απαιτείται– μεθοδικός, πιθανότατα λόγω κουλτούρας και καταγωγής, αλλά χωρίς την παραμικρή σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Θαύμα θα ήταν αν είχε πετύχει.

Φιλικά

Ο ΠΑΟ από τα φιλικά του καλοκαιριού φαινόταν ότι θα αργήσει να «δέσει» και ότι θα χρειαζόταν πολύ χρόνο για να ρολάρει. Ο Αντονσον, που ήταν ο πρώτος παίκτης που αποκτήθηκε, δεν έμοιαζε να μπορεί να λύσει τα προβλήματα της άμυνας, ο Ρομέρο, που έκανε όλη την προετοιμασία, έδειχνε καλά στοιχεία, αλλά ήθελε δουλειά. Ο ΠΑΟ χώλαινε. Τέλος Αυγούστου ήρθαν για να διορθώσουν την κατάσταση ο Μπόβιο, ο Ιβανσιτς, ο Βίκτορ και ο Σαλπιγγίδης. Εφυγαν ο Γκέκας και ο Χαραλαμπίδης και χτύπησε ο Γκονζάλες. Οι τρεις τελευταίοι είχαν στα φιλικά της προετοιμασίας πρωταγωνιστικό ρόλο, οι τέσσερις που ήρθαν έπρεπε να πάρουν τον ΠΑΟ στις πλάτες τους πριν καλά καλά προλάβουν να μετακομίσουν στην Αθήνα. Με το ρόστερ ανολοκλήρωτο στη φάση της προετοιμασίας η ομάδα ήταν λογικό να κάνει γκέλες στην αρχή –ειδικά αν δεν έχει (κι αυτό ήταν σίγουρο) σοβαρή κάλυψη από τη διαιτησία. Στο ελληνικό πρωτάθλημα, αν στην έβδομη αγωνιστική έχεις χάσει οκτώ πόντους είναι σχεδόν αδύνατον να προσπεράσεις τον πρωτοπόρο όταν αυτός είναι ο ψημένος στον πρωταθλητισμό Ολυμπιακός.

Στόχος

Η ομάδα του ΠΑΟ είχε καλούς παίκτες και κάποια στιγμή θα βελτιωνόταν: ο μεγάλος στόχος της έπρεπε από τον Οκτώβριο να είναι το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε στο ευρωπαϊκό racking με μια καταπληκτική βαθμολογία –προίκα των πρόσφατων σπουδαίων ευρωπαϊκών στιγμών του. Ηταν δεδομένο ότι θα είχε εύκολη κλήρωση στον προκριματικό και καλή κλήρωση στους ομίλους. Και ότι μετά τους ομίλους η δυσκολότερη ομάδα που θα έβρισκε μπροστά του θα ήταν μία τύπου Λανς ή Μπλάκμπερν ή Λεβερκούζεν, δηλαδή ένας αντίπαλος που θα προέρχεται από ένα καλό πρωτάθλημα και θα έχει ένα όνομα που δεν τρομάζει.

Σημαία

Στον ΠΑΟ αυτή η ευρωπαϊκή προτεραιότητα έπρεπε να είχε να γίνει σημαία. Δεν ήταν δύσκολο: ο κόσμος του ΠΑΟ, που πάντοτε γούσταρε πιο πολύ την Ευρώπη από τις εγχώριες διοργανώσεις, άλλο που δεν θα 'θελε. Οταν ήρθε ο Μουνιόθ θα 'πρεπε να του πουν ότι ο ΠΑΟ είναι μια ομάδα που δεν έχει δέσει και έχει μείνει πίσω στο πρωτάθλημα και ότι η αποστολή του είναι να δουλέψει μαζί της φροντίζοντας να είναι έτοιμη στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Αν αυτό ανακοινωνόταν στον κόσμο, εκτιμώ ότι ως επιλογή θα το 'βλεπε θετικά: την ψύχωση της κατακτησης του πρωταθλήματος οι οπαδοί του ΠΑΟ δεν την είχαν ποτέ. Φέτος, άλλωστε, ο πιο μεγάλος χαμός δεν έγινε όταν η ομάδα έχασε από τον Ιωνικό, αλλά μετά την ισοπαλία στην Πάτρα με τη Ζαπορίζια.

Παίκτης

Αν η διάκριση στην Ευρώπη γινόταν κατανοητή προτεραιότητα, η χρονιά θα ήταν διαφορετική. Σε αυτή την περίπτωση, βέβαια, θα έπρεπε να ήταν λίγο διαφορετικός και ο προγραμματισμός του Δεκεμβρίου: άλλο είναι να ψάχνεις έναν παίκτη που μπορεί να σε βοηθήσει στο πρωτάθλημα κι άλλο κάποιον που να μπορεί να κάνει τη διαφορά στα ματς με τη Λανς.

Βουβά

Ο ΠΑΟ πέρασε μια ευρωπαϊκή χρονιά στα βουβά και το γιατί είναι ανεξήγητο. Δεν φταίνε γι' αυτό τα Μέσα που δεν τόνισαν τις επιτυχίες του –φταίει ο ίδιος ο σύλλογος, που φαινόταν να μην ασχολείται με την ευρωπαϊκή διοργάνωση στην οποία παίρνει μέρος. Ο αποκλεισμός της Ζαπορίζια προκάλεσε περισσότερο ανακούφιση παρά χαρά. Το ματς με τη Χάποελ αντιμετωπίστηκε σαν φιλικό στο οποίο έπρεπε να παίξει πρώτη φορά ο Βίκτορ, στο Μπόλεσλαβ έγινε rotation εν όψει του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, ο αγώνας με τη Ραπίντ έμοιαζε με αγγαρεία –ανάθεμα αν κάποιος θυμάται τις φάσεις που έγιναν. Η παρουσία στους ομίλους έκλεισε με την «τεσσάρα» στο Παρίσι, που στάθηκε αιτία να μην πανηγυρίσει κανείς την εύκολη πρωτιά. Το να σνομπάρεις κάτι που ποτέ δεν κέρδισες είναι ανεξήγητο.

Ομάδα

Η Λανς είναι μια καλή και πραγματική ομάδα. Καλύτερη από την Παρί που είδαμε χθες, χειρότερη από τη Λιόν που ξέρουμε απ' έξω. Λίγο πιο επιθετική από τη Λιλ που έπαιξε με την ΑΕΚ, αλλά και λιγότερο οργανωμένη στην άμυνα. Στον όμιλο πέρασε με τα χίλια ζόρια την Οντένσε και τη Χέρενφεν κι έμεινε πίσω από την Πάρμα –ουραγό του χειρότερου ιταλικού πρωταθλήματος όλων των εποχών. Οπως όλες οι γαλλικές ομάδες, έχει θεαματικά σκαμπανεβάσματα και έναν τουλάχιστον σπουδαίο παίκτη, τον Κεϊτά. Αλλά το θέμα δεν είναι η Λανς, είναι ο ΠΑΟ. Τη θέλει έστω και τώρα τη διάκριση στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ; Αυτή τη στιγμή, από ατμόσφαιρα, μου μοιάζει να μην πολυγουστάρει. Γιατί, βρε παιδιά;

Μυαλό

Στο ματς με τον ΟΦΗ είδα έναν Παναθηναϊκό χωρίς μυαλό. Αν το μυαλό του το 'χε, έστω και καθυστερημένα, στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, η κακή εικόνα του είναι παραδόξως καλό σημάδι. Αν το μυαλό του το 'χε στο ελληνικό πρωτάθλημα, τότε τα 'χει χάσει και τα δύο. Και το μυαλό και το πρωτάθλημα.

Καλή χώνεψη

H δουλειά του αρχιδιαιτητή είναι πολύ δύσκολη. Ανάμεσα στα άλλα προβλέπει και πολλά τραπεζώματα, δημόσιες εμφανίσεις, υποχρεωτική παρουσία σε χαρές και πανηγύρια. Ο Ψυχομάνης μπορεί να έχει πάρει κιλά από τις πολλές υποχρεώσεις -τον συμπονώ. Δύο, όμως, τελευταίες εμφανίσεις του έδωσαν λαβές για πολύ άσχημα σχόλια. Η άτιμη η γυναίκα του Καίσαρα και η αρχιδιαιτησία δεν πρέπει να είναι μόνο τίμιες, αλλά και να το δείχνουν. Θέλω να σας διηγηθώ δύο ιστορίες:

• Πριν από λίγες μέρες ο αρχιδιαιτητής επισκέφθηκε την ακριτική Ξάνθη, όπου λάμπρυνε με την παρουσία του τον χορό της τοπικής Ενωσης. Υποθέτω ότι πέρασε πολύ καλά. Οχι μόνο γιατί εκεί έχει πολύ καλούς φίλους, αλλά και διότι ταξίδεψε από την Αθήνα μαζί με τον Γιώργο Κασναφέρη, που διηγείται ωραίες ιστορίες και δεν σ' αφήνει να πλήξεις. Πολύ καλά έκανε. Είναι, όμως, δυνατόν λίγες μέρες αργότερα να τοποθετεί τον Κασναφέρη σε ματς της Ξάνθης και μάλιστα εντός έδρας; Δεν λέω ότι πρέπει να σκεφτεί πως αν κάποιος έχει πάρει μέρος σε μια γιορτή είναι τελείως ανθρώπινο να μη θέλει να στενοχωρήσει τον κόσμο που τον φιλοξένησε. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι ο αρχιδιαιτητής σε μια στιγμή γενικευμένης καχυποψίας δεν προστατεύει τους διαιτητές του, αφήνοντας περιθώρια για κακόπιστα σχόλια.

• Ακόμα πιο απίστευτο είναι το δεύτερο περιστατικό. Μου το διηγήθηκε ένας φίλος αναγνώστης, τα στοιχεία του οποίου βρίσκονται στη διάθεσή μου. Την περασμένη Πέμπτη, τρεις μέρες πριν από το ματς της ΑΕΚ με τον Εργοτέλη (και την ατυχέστατη διαιτησία του Βασσάρα), ο αρχιδιαιτητής κατέβηκε στην Κρήτη για να επιβλέψει τα τεστ φυσικής αγωγής κάποιων διαιτητών. Το βράδυ θεώρησε καλό να βγει για φαγητό. Καλά έκανε. Ηταν, όμως, ανάγκη να φάει μαζί με τους κυρίους Τζώρτζογλου και Σολδάτο, δηλαδή τον μεγαλομέτοχο και κουμπάρο του Βασίλη Γκαγκάτση και τον πρόεδρο του Εργοτέλη; Αν είναι αλήθεια, απλώς αναρωτιέμαι αν έχει ξεχάσει τον θεσμικό ρόλο του. Είναι δυνατόν ο αρχιδιαιτητής να τρώει με τους παράγοντες των ομάδων της Super League, δίνοντας το δικαίωμα σε όποιον γίνεται μάρτυρας των εν λόγω συναντήσεων να βάζει κατά νου διάφορα; Δηλαδή απόψε τι θα κάνει; Θα πάει για φαγητό με τον Τζίγκερ και τον Μήτσου εν όψει του ματς της Κυριακής; Δεκτή κάθε εξήγηση. Από όλους.