Η κίτρινη εκδοχή της ψύχωσης... (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Δυστυχώς ή ευτυχώς για την ΑΕΚ, την αποκαρδιωτική ευρωπαϊκή της βραδιά δεν τη γλυκαίνει κάποιο «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Κανένα ψυχολογικό-απατηλό αποκούμπι δεν απέμεινε διαθέσιμο. Υπό άλλες συνθήκες, το μήνυμα «ο νους μας είναι στον Παναθηναϊκό», που εξέπεμψε εμπράκτως ο Φερέρ, θα προσέφερε ίσως κάποιο προστατευτικό δίχτυ: «Kύριοι, κάναμε επιλογή στόχου. Κατηγορήστε μας αν θέλετε ότι γίναμε Αιγάλεω. Από τη στιγμή, όμως, που αντιμετωπίσαμε το ΟΥΕΦΑ ως... πάρεργο, γιατί να θεωρηθεί το παιχνίδι με τους Γάλλους ενδεικτικό των δυνατοτήτων μας»;

Μάλιστα. Μόνο που, δυστυχώς ή ευτυχώς για την ΑΕΚ, η σύνθεση των αντιπάλων κατεδαφίζει εν ριπή οφθαλμού αυτό το επικοινωνιακό καταφύγιο. Με πολλές ρεζέρβες η «Ενωση»; Με τέσσερις μόνο βασικούς η Παρί, η ομάδα που αγωνίζεται απεγνωσμένα να αποφύγει τον υποβιβασμό στο γαλλικό πρωτάθλημα. Ευτυχώς ή δυστυχώς για την ΑΕΚ, η περίσταση δεν ευνοεί κανένα χρύσωμα χαπιού.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, τελικά; Θέλω να πιστεύω ότι μπορεί να κυριαρχήσει το δεύτερο. Υπό μία προϋπόθεση, όμως. Διοίκηση και τεχνική ηγεσία να αξιολογήσουν σωστά το εξής... εύγλωττο: η ΑΕΚ υπέστη το σοκ της Τετάρτης στον απόηχο -αν όχι στη δίνη- μιας ιδιότυπης, δικής της, αυτοκαταστροφικής ψύχωσης. Ναι, ξέρω, ο όρος θυμίζει Ολυμπιακό και Κάτανετς. Ποιος είπε, όμως, ότι είναι μονοσήμαντος; Εκτός από την ψύχωση του «πάση θυσία πρωταθλητές» υπάρχει και η αντίστοιχη: «Πάση θυσία πρωταθλητές στη δικαιολόγηση κακών εμφανίσεων και χειρότερων αποτελεσμάτων». Με τη «μονομερή» ενοχοποίηση του Μπριάκου του κακού, του στραβού γιαλού, του... θεόστραβου Βασάρα.

Ετερον εκάτερον, θα πει κανείς -άλλο Ελλάδα, άλλο Ευρώπη. Θα έχει δίκιο. Ελα όμως που ήταν επιλογή της ΑΕΚ και των ερεισμάτων της στα ΜΜΕ τούτο το -σχεδόν μεταφυσικό- τσουβάλιασμα των πάντων! Ιδού η απόρροια της ψύχωσης: από τη στιγμή που φέτος αποδειχθήκαμε «μακροβιότεροι» του Ολυμπιακού στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, διακηρύττουμε με στεντόρεια φωνή ότι αξίζαμε τα εγχώρια πρωτεία. Ισχυρισμός αφελέστατα χονδροειδής, φυσικά. Με αυτή τη λογική θα μπορούσε οποιοσδήποτε «καλοθελητής» να αμαυρώσει τα κιτρινόμαυρα πρωταθλήματα του 1992-93 και 1993-94, «στέλνοντάς» τα νοερά στον Πειραιά.

Τούτη η ψύχωση δεν ατσαλώνει «το στράτευμα». Το εκνευρίζει. Δεν εγγυάται ηρεμία, αλλά μείωση της απαιτητικότητας που οφείλει στον εαυτό της κάθε μεγάλη ομάδα. Νικολαΐδης και Φερέρ έχουν σοβαρότατες ευθύνες για τη νοσηρή ψύχωση. Μένει να δούμε αν έχουν και την πρόθεση να αλλάξουν ρότα. Εκτός αν θα φταίει αιωνίως ο γιαλός.