Ενα πρωτάθλημα διδακτικό ή προς αποφυγή; (SportDay / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο το αποτέλεσμα ενός ντέρμπι ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο, επτά αγωνιστικές πριν από τη λήξη του πρωταθλήματος, να μην επηρεάζει το πρωτάθλημα. Πόσω μάλλον όταν το ντέρμπι είναι το κλασικότερο του ελληνικού πρωταθλήματος, ανάμεσα σε Ολυμπιακό και ΠΑΟ.

Το ντέρμπι της Κυριακής, με τη βαθμολογική διαφορά των 11 βαθμών που έχει δημιουργήσει ο Ολυμπιακός, είναι ένα ντέρμπι γοήτρου. Είναι μάλλον απίθανο οι «ερυθρόλευκοι» να χάσουν το πρωτάθλημα, ακόμα κι αν ηττηθούν. Απλώς η ήττα θα είναι ένα ισχυρό πλήγμα στο γόητρό τους και, από την άλλη, θα τονώσει το ηθικό των «πρασίνων», οι οποίοι θα μπορούν να ισχυρίζονται ότι κέρδισαν δύο φορές τους πρωταθλητές και πως ΑΝ ξεκινούσαν χωρίς τα προβλήματα που δημιούργησε ο Μπάκε, ίσως να ήταν αυτοί στη θέση του οδηγού.

Οι υποθέσεις, βέβαια, μπορεί να είναι απαραίτητες για την πρόοδο των επιστημών, αλλά στο ποδόσφαιρο την ιστορία τη γράφουν τα πεπραγμένα. Και οι «ερυθρόλευκοι» φέτος έδειξαν ότι ήξεραν πώς να πάρουν τα αποτελέσματα που χρειάζονταν χωρίς να χρειαστεί να παίξουν γρήγορο και θεαματικό ποδόσφαιρο. Δεν θα μπορούσαν, άλλωστε. Η ιδιομορφία του κυριακάτικου ντέρμπι δεν είναι το μόνο στοιχείο που καθόρισε ή καθορίζει, πιο σωστά, το πρωτάθλημα, αφού υπολείπονται ακόμα 7 αγωνιστικές. Το φετινό πρωτάθλημα ήταν το πρώτο που οργάνωσε η Σούπερ Λίγκα και αν πρόκειται και όλα τα υπόλοιπα να έχουν αυτή την «οργάνωση», τότε το πράγμα θα καταντήσει ανέκδοτο.

Όλοι ελπίζουμε ότι οι άνθρωποι της Σούπερ Λίγκας έχουν καταγράψει τις οργανωτικές αδυναμίες που παρουσιάστηκαν φέτος και πως θα μπορέσουν να διορθώσουν τις περισσότερες από αυτές την επόμενη χρονιά, όταν θα έχουν θέσεις και για ένα σωρό σημαντικά ζητήματα, όπως για τη βία για παράδειγμα. Ενα επίσης παράδοξο φαινόμενο που παρουσιάστηκε στο φετινό πρωτάθλημα αφορούσε την «ισοδυναμία» ενός ομίλου 6-9 ομάδων που για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα φαίνονταν ικανές τόσο για την έξοδο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ όσο και για τον υποβιβασμό.

Αυτή η «ισοδυναμία» είναι λιγότερο αποτέλεσμα αγωνιστικών δυνατοτήτων και πολύ περισσότερο αποτέλεσμα των διαιτητικών αποφάσεων. Για μία ακόμα χρονιά η διαιτησίες ήταν κακές και επηρέασαν τα καθοριστικά τα χαρακτηριστικά του πρωταθλήματος, σε μεγάλο βαθμό. Το πρόβλημα είναι ότι, προς το παρόν, δεν διαφαίνεται μία λύση για το συγκεκριμένο πρόβλημα που να διασφαλίζει την αυστηρή επιλογή των ικανότερων διαιτητών και όχι των πιο ελαστικών, για να το θέσω κομψά. Η διαιτησία, παρ' όλο που οι διαιτητές πληρώνονται από τη Σούπερ Λίγκα, παραμένει στα χέρια της ΕΠΟ, η οποία με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζει την παρουσία της και την παρέμβασή της στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μια παρέμβαση καταστροφική.

Από τα στοιχεία του πρωταθλήματος μέχρι τώρα φαίνεται ότι στο τέλος της χρονιάς θα έχουμε άνοδο του αριθμού των εισιτηρίων, γεγονός που μπορεί να κάνει κάποιους να υποστηρίξουν ότι το θέαμα έγινε καλύτερο. Πρόκειται για μύθο. Στο φετινό πρωτάθλημα δεν υπήρχαν παιχνίδια κεκλεισμένων των θυρών και εκεί οφείλεται η άνοδος των εισιτηρίων.
Όπως και η μερική αδιαφορία των ομάδων να αντιμετωπίσουν ουσιαστικότερα τα φαινόμενα βίας, που ούτε και φέτος έλειψαν, παρά τα όσα ισχυρίζεται ο υφυπουργός Αθλητισμού για την αποτελεσματικότητα του νέου νόμου για την καταπολέμηση της βίας. Μπορώ να συνεχίσω την παράθεση αρνητικών επισημάνσεων για το φετινό πρωτάθλημα, αλλά θα προτιμήσω να κλείσω με κάτι αισιόδοξο. Ίσως το μόνο.

Την ασυνήθιστη και ευρύτερη, από κάθε άλλη χρονιά, χρησιμοποίηση νεαρών και ταλαντούχων Ελλήνων ποδοσφαιριστών όχι μόνο σε μικρές ή μεσαίες, αλλά και μεγάλες ομάδες, όπως ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ. Μια τάση που θα ήταν ευχής έργον να γινόταν κατάσταση.

Η «Ευρώπη»... κατά λάθος

Αν κάποια από τις κοινοτοπίες που αφορούν το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι το ίδιο διασκεδαστική και επικίνδυνη, είναι αυτή που ακούγεται ή γράφεται κάθε φορά που κερδίζουν οι ομάδες που έχουν από 27 έως 33 βαθμούς. Και αυτή η κοινοτοπία που επαναλαμβάνεται είναι ότι η νίκη τους τις έφερε πιο κοντά στη συμμετοχή τους στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Το ακατανόητο της κοινοτοπίας βρίσκεται στο γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα αυτών των ομάδων στον σχεδιασμό που έκανε από την αρχή της χρονιάς δεν περιλάμβανε την έξοδο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, αλλά την παραμονή στην κατηγορία. Και όταν ξεκινάς με έναν τέτοιο στόχο, έχεις διαμορφώσει ανάλογα και τη στρατηγική σου, αγωνιστική και οικονομική.
Από την παραμονή στην κατηγορία μέχρι την έξοδο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, η απόσταση είναι τεράστια. Μπορεί, βέβαια, μία ομάδα από αυτές να βρεθεί στην προνομιούχο θέση που οδηγεί στην Ευρώπη, από τύχη ή κατά λάθος.
Για να ανταποκριθεί, όμως, σε αυτή την πρόκληση θα χρειαστεί να «ανέβει» ένα σκαλί, τόσο οικονομικά–οργανωτικά όσο και αγωνιστικά.

Οι ομάδες αυτής της κατηγορίας, στην πλειονότητά τους, έχουν πολύ περιορισμένα μέσα για να μπορέσουν να κάνουν το άλμα που χρειάζονται, χωρίς αυτό να τους κοστίσει τόσο, που την επόμενη χρονιά να είναι αναγκασμένες να παλεύουν ώστε να αποφύγουν τον υποβιβασμό ή να αναζητούν εναγωνίως χρηματοδότη για να μπαλώσουν τα μεγάλα οικονομικά ανοίγματά τους.

Η «Ευρώπη κατά λάθος», στις ομάδες που γεύτηκαν αυτόν τον στόχο στο παρελθόν, δεν νομίζω ότι τους πρόσφερε κάτι θετικό, πέρα από τη συνειδητοποίηση της αδυναμίας τους να προχωρήσουν ένα σκαλί παραπέρα στην Ευρώπη.

Ακόμα και αυτές οι περιβόητες «εμπειρίες» είναι ένας μύθος. Αναρωτιέμαι πώς αξιοποίησε τις εμπειρίες του από το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ ο Απόλλων, που κινδυνεύει να φτάσει στις κατηγορίες της ΕΠΣΑ. Ο στόχος «Ευρώπη» δεν μπορεί να είναι ευκαιριακός, διότι κοστίζει τόσο στις ομάδες όσο και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ενα ποδόσφαιρο που τον σχεδιασμό του καθορίζει το δόγμα «πάμε να σωθούμε και μετά βλέπουμε».