Ενα ημίχρονο για το Κύπελλο κι ένα... για το πρωτάθλημα (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

O Παναθηναϊκός, χθες βράδυ στο Ολυμπιακό Στάδιο, έπαιξε ένα ημίχρονο για να προκριθεί «από τώρα» στον τελικό Κυπέλλου Ελλάδος, τον Μάιο στον Βόλο. Ο ένας, εν ζωή, σημαντικός στόχος της χρονιάς. Κι άλλο ένα ημίχρονο για να πάει με δυνατές πιθανότητες στο αποτέλεσμα νίκη ή ισοπαλία την ερχόμενη Κυριακή στο Καραϊσκάκη. Ο δεύτερος, κατ' ουσίαν ο πρώτος στην ιεράρχηση, ζωτικός στόχος σε τούτο το φινάλε της περιόδου.

Μικρή παρένθεση πριν συνεχίσουμε: δυσκολεύομαι αρκετά να κατανοήσω την απαξίωση που οπαδοί αλλά και παλαίμαχοι και λοιπές δυνάμεις γύρω γύρω, τόσο του Παναθηναϊκού όσο και της ΑΕΚ, επιφυλάσσουν στο να είναι «στόχος της σεζόν» η δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα. Με (τυφλό) επιχείρημα ότι πρόκειται για στόχο μονάχα εμπορικής διάστασης.

Το να μη νοιάζονται, όλες ετούτες οι δυνάμεις, για τα οικονομικά της (των) ΠΑΕ, να δεχθώ ότι πάει κι έρχεται. Το ν' αδιαφορούν, ωστόσο, εάν το φθινόπωρο στο Μαρούσι θα πηγαίνουν να βλέπουν το ραντεβού της ομάδας τους με τη Μίλαν ή την Μπαρτσελόνα ή (αντιστοίχως) την επίσκεψη της Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης ή της Ράπιντ Βουκουρεστίου, εκεί ομολογώ πως (ενώπιον της απαξιώσεως) σηκώνω τα χέρια ψηλά. Κλείνουμε, εδώ, την παρένθεση.

Επιστροφή στο χθες. Η πολύ καλή εικόνα (τρεξίματα, ρυθμός, πλαγιοκοπήσεις, ποικιλία, ισορροπία) του Παναθηναϊκού στο α' μέρος έμελλε να μη είναι αρκετή για το «σκορ πρόκρισης». Συμβαίνει. Λόγω ελλειμματικών τελειωμάτων, μεταξύ άλλων συμπτώσεων. Επίσης, ακόμη ένας σοβαρός λόγος, επειδή (κατ' εξοχήν) η Ξάνθη είναι η ομάδα που μπορεί να συγγράψει ολόκληρη διατριβή περί το, ιταλιστί, «σοφρίρε».

Πώς αντέχουμε δηλαδή, υποφέροντας, ν' απορροφούμε εντός ή εκτός έδρας (ώσπου, ενίοτε, να στραγγαλίζουμε) την πίεση του ανώτερου. Με κολοσσιαίο Αντζα, με τον «Σισόκο των φτωχών» Ζουέλα, με Μάλαζ, τερματοφύλακα με ταχύτατη αντίδραση, εκρηκτικό, πάντοτε σωστό στο να τοποθετεί τα χέρια και το κορμί πίσω απ' την μπάλα. Σημειώσαμε κάμποσα για το προφίλ των Θρακών εφέτος, χθες. Ολα θαρρώ, προτερήματα πίσω και αδυναμίες μπροστά, φάνηκαν και «βγήκαν» στο χορτάρι. Οπως και το... αποτέλεσμα: «Πόσα 0-0 ν' αντέξει η ψυχή του ανθρώπου;».

Το κρίσιμο, παρά ταύτα, ήταν ότι ο Παναθηναϊκός (όταν είδε πως το παιγνίδι δεν του έβγαινε) επέδειξε την ωριμότητα να μη εκβιάσει το πράγμα, α λα... Ράικαρντ με τη Λίβερπουλ, στο β' ημίχρονο. Στο κάτω κάτω, κι έτσι, πάλι εν όψει της ρεβάνς οι «πράσινοι» είναι ό,τι ήταν και πριν από το 0-0. Φαβορί. Το να προκριθεί η Ξάνθη, που σημαίνει το να σκοράρει και να νικήσει στα Πηγάδια, είναι όσο απίθανο, και πιο πολύ, ήταν (τις προάλλες) το ν' αποκλειστεί η Λανς στην Αθήνα.

Οχι ότι στο δεύτερο μισό η επιθυμία των παικτών του «τριφυλλιού» εξέλιπε, ωστόσο ήταν ολοφάνερο πως (για προφανείς λόγους) το πόδι δεν σανίδωνε, πια, το γκάζι. Κι οι αλλαγές, ενώ γι' αυτό έγιναν, δεν επανέφεραν το τέμπο στα πρότερα επίπεδα. Ο εντρεναδόρ Βίκτορ δείχνει να έχει καταλήξει, για την τελική ευθεία της χρονιάς, σ' αυτό το κόμπακτ γκρουπ των 14 ποδοσφαιριστών που χρησιμοποιήθηκαν χθες. Μ' αυτούς θα πορευτεί έως το νήμα. Μπορεί, πλέον, να το κάνει.

Άλλο μεσοβδόμαδο παιγνίδι έως τον Μάιο δεν υπάρχει στο καλεντάρι του Παναθηναϊκού, ει μη μόνον η ρεβάνς στην Ξάνθη. Και ο βηματισμός αυτών των 14 είναι και συγχρονισμένος και, εμφανώς, «μία ταχύτητα επάνω» σε σχέση με τους υπόλοιπους της Παιανίας. Για την ακρίβεια, ο 14ος (όποιος κι αν είν' αυτός, ο τελευταίος) του γκρουπ υπερέχει αισθητά του 15ου, του (όποιου) πρώτου από το... άλλο γκρουπ.