Εγκλημα και τιμωρία (SportDay/Αντώνης Πανούτσος)

Κοντά στο σπίτι μου, στην τελευταία γωνία της οδού του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, ολοκληρώνεται η οικοδομή του σπιτιού του εφοπλιστή Τσάκου. Τουλάχιστον αυτό λέει η γειτονιά, η οποία προσθέτει ότι η συγκεκριμένη οικοδομή έκανε τη μισή πολεοδομία Αθηνών χαρούμενη, χωρίς όμως να την υποχρεώσει να παρανομήσει, τουλάχιστον εμφανώς.
Το σπίτι ήταν για να απαλλοτριωθεί, άδεια νέας οικοδομής δεν έβγαινε και ο μηχανικός έκανε το εξής. Διατήρησε τον σκελετό του σπιτιού, αλλά τον ενίσχυσε βάζοντας καινούργιες βέργες και μπετά ώστε να μη χρειαστεί άδεια νέας οικοδομής.

Φυσικά η κίνηση περιόρισε τον μηχανικό στην επανασχεδίαση του κτιρίου, αλλά η καινούργια άδεια, που φυσικά θα κόλλαγε στις ενστάσεις στο Συμβούλιο της Επικρατείας, αποφεύχθηκε να ζητηθεί. Μήπως η ιστορία θυμίζει κάτι;
Μήπως θυμίζει τον αρπακολατζήδικο τρόπο με τον οποίο έγινε η προσπάθεια να οικοδομηθεί το καταραμένο Palais de Grani;
Η ιστορία του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας είναι από τις ελάχιστες που ιδιωτική απληστία και πολιτικός κυνισμός τιμωρήθηκαν.
Γιατί το γήπεδο, χωρίς να βρίσκεται στον αρχικό φάκελο του 2004, σε μια νύχτα εντάχθηκε σε αυτόν ως προπονητικός χώρος, γνωρίζοντας ότι είναι αδύνατον να οικοδομηθεί όχι το 2004, αλλά το 2008, για να προπονηθεί η ομάδα του Πεκίνου.

Στην προολυμπιακή τρέλα, που ένα κάρο κόσμος κονόμησε, το γήπεδο πήγε να περαστεί ως απαραίτητο για τους Ολυμπιακούς προσπαθώντας να γίνει εκμετάλλευση της επιείκειας του Συμβουλίου της Επικρατείας μπροστά στον κίνδυνο να μην προλάβουμε την ημερομηνία των Αγώνων. Είναι από τις σπάνιες φορές που ο εκβιασμός στο όνομα του εθνικού σκοπού δεν έπιασε. Ο λόγος ήταν ότι τα νέα όρια δόμησης που ζητούσε ο Γρανίτσας ήταν τερατώδη. Πολύ εμπορικό κέντρο και λίγο γήπεδο για τα μάτια του κόσμου.

Τώρα πια η σκέψη ότι το γήπεδο θα μπορούσε να γίνει με τη λογική της οικοδομής του Τσάκου είναι θεωρητική. Πράγματι ο σκελετός του γηπέδου θα μπορούσε να διατηρηθεί και ένα άλλο γήπεδο με ήπιες εμπορικές χρήσεις θα μπορούσε να οικοδομηθεί επάνω του. Η σκέψη όμως είναι πλέον θεωρητική. Το μόνο που μπορεί να γίνει στην πράξη και να έχει σχέση με γήπεδο είναι η σκέψη της ομάδας του Νικολαΐδη να το μεταβάλει σε χώρο μαζικής άθλησης επί πληρωμή, κάτι σαν τον Πανελλήνιο, που και αθλητικό έργο είναι και κέρδη φέρνει. Και το ερώτημα είναι γιατί η διοίκηση της Eρασιτεχνικής ΑΕΚ, που εξ αντικειμένου έπρεπε να ενδιαφέρεται για τέτοια χρήση, δεν το εξετάζει σοβαρά. Εκτός αν το μόνο που θέλει η ερασιτεχνική ΑΕΚ είναι γήπεδο ποδοσφαίρου, ώστε με τις εμπορικές χρήσεις του να μπορούν να μοιραστούν λεφτά και με τη δύναμη που θα της δίνει να μπορέσει η ΠΑΕ να περάσει σε άλλα χέρια.

Η πρόκληση των τριών καβαλάρηδων του θεσσαλικού κάμπου δεν μπορούσε να μείνει αναπάντητη. Ο Πέτρος Κόκαλης, ο Πατρίκ Κομνηνός και ο Θόδωρος Θεοδωρίδης ταξίδευαν με το αυτοκίνητο χθες για τη Λάρισα για να αντιμετωπίσουν σε ιππικούς αγώνες τον Νίκο Λυράκη, τον Γιώργο Δώνη και τον Νίκο Νταμπίζα.

Επίσημα, η επίσκεψη γίνεται στο πλαίσιο της ενημέρωσης της Σούπερ Λίγκας για τα προβλήματα του ποδοσφαίρου του κάμπου. Στην πραγματικότητα όμως τι διαφορά έχει το ποδόσφαιρο του κάμπου από το ποδόσφαιρο των οροπεδίων ή και των βουνών; Αντε, επειδή παίζεται σε γούπατο, όταν βρέχει οι λακκούβες να μαζεύουν νερό, αλλά πέρα από το «να περιμένουμε να στεγνώσουνε» τι μπορείς να πεις; Ενώ η ευκαιρία να κάνεις ιππασία στο πλάι του Λυράκη, παρ' όλο που λόγω βάρους μπορεί να επέμβει η φιλοζωική εταιρεία, είναι μια μοναδική εμπειρία.

Λίγοι το ξέρουν, αλλά στο παρελθόν με το όνομα «Γκόρντον Σμιθ» ο Νίκος Λυράκης είχε κάνει μια μετεωρική πορεία στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είναι ο άνθρωπος που έπεισε τον Χουάν Μπορέλι να εγκαταλείψει την πιτσαρία του στο Μπουένος Αϊρες για να παίξει στον Ακράτητο, δυστυχώς όμως αφού πρώτα έφαγε ό,τι είχε η πιτσαρία. Στη διάρκεια της αγγλικής περιόδου του ο Λυράκης ανέπτυξε την αγάπη του για τα άλογα, τα οποία λατρεύει να τρώει.

Το πάθος του πρίγκιπα του Λουξεμβούργου για τα άλογα ξεκινάει από μία παρανόηση της παιδικής του ηλικίας. Μέχρι και τα έξι του λόγω ομοιότητας πίστευε ότι μητέρα του δεν είναι η Μεγάλη Δούκισσα Καρλότα, αλλά το λευκό άλογο της πριγκιπικής καρότσας, ονόματι Ζιλμπέρ. Η νόνα του είχε αναφέρει το γεγονός στον πατέρα του Αρχιδούκα Ρούπερτ, ο οποίος για να τον απομακρύνει από τη Ζιλμπέρ τον έστειλε στον Σάββα. Τον σημερινό αρχηγό του Ολυμπιακού ο Αρχιδούκας Ρούπερτ τον είχε γνωρίσει το 1970. Στο ματς της Ζένες Ες με τον Παναθηναϊκό ο Σάββας είχε εμφανιστεί στο ματς του Λουξεμβούργου, προσπαθώντας να οργανώσει κερκίδα χούλιγκαν κατά του Παναθηναϊκού. Το γεγονός ότι ήταν μόνος και φώναζε στους παίκτες του Παναθηναϊκού μια άγνωστη ελληνική λέξη που ξεκίναγε από τα τρία πρώτα γράμματα του τίτλου του Αρχιδούκα τράβηξε την προσοχή του Ρούπερτ. Μια φιλία ξεκίνησε, η οποία έδεσε με τη φιλοξενία του μικρού Τέοντορ στην περίοδο που προσπαθούσε να απεξαρτηθεί από τη Ζιλμπέρ. Από εκείνη την εποχή ο Σάββας έχει τον μικρό Τέοντορ σαν γιο του και ο μικρός Τέοντορ έγινε φόλα Ολυμπιακός.

Η υπόθεση της αγάπης του Πατρίκ Κομνηνού για τα άλογα είναι λιγότερο εξιχνιασμένη. Η πλέον δόκιμη άποψη είναι ότι η αγάπη του προέκυψε από το άλλο πάθος του. Την εφημερίδα «Δικέφαλος». Ο Κομνηνός δεν κρύβει ότι το μεγαλύτερο μέρος της μόρφωσής του και κυρίως του λεκτικού πλούτου στην ομιλία του προέρχεται από την ανάγνωση του θρυλικού εντύπου. Οπως έλεγε σε στενούς του φίλους: «Αν δεν είχα πολυμελετήσει τα μεγακείμενα του Φακού, σήμερα θα μιλολάλαγα σαν μεγαλοστούρνος». Εκτός όμως από τη φιλολογική του μόρφωση, ο «Δικέφαλος» βοήθησε τον Κομνηνό να αναπτύξει ένα σπάνιο εικαστικό αισθητήριο. Με τα σκίτσα της πρώτης και τελευταίας σελίδας. Το κλασικό σκίτσο με τον δικέφαλο σταυρωμένο σαν τον Χριστό και σκοτεινούς παράγοντες να τον ποτίζουν ξύδι κοσμεί το σαλόνι του Κομνηνού δίπλα σε έναν αυθεντικό Μόραλη, που δείχνει τον Γιάννη αγκαλιά με τον Τσουκαλά. Η αγάπη του για τα άλογα προέκυψε από ένα σκίτσο στην τελευταία σελίδα του «Δικεφάλου», που έδειχνε τον Μηνά Γκέκο με στολή Ινδιάνου και τίτλο «Ο τελευταίος των Μοϊκανών». Ο νεαρός τότε Κομνηνός αναρωτήθηκε «Αφού ο Γκέκος είναι Ινδιάνος, πού στο διάολο είναι το άλογό του;». Και πραγματικά πόσοι από μας έχουν αναρωτηθεί αν ο Γκέκος είχε άλογο πώς θα έμοιαζε; Ελάχιστοι έως κανείς. Ο Κομνηνός όμως όχι μόνο το σκέφτηκε, όχι μόνο προβληματίστηκε, αλλά ενδιαφέρθηκε να μάθει τα πάντα για τα άλογα. Σήμερα τον πας σε ιπποδρομία, ρίχνει μια ματιά στο πάντοκ και σου λέει «Βλέπεις τον ψαρή στα δεξιά; Εχει τόσες πιθανότητες να κερδίσει όσες είχε ο Τζόνι Παραπραστανίτης να παίξει στη Ρεάλ».

Το πρώτο άλογο του Πέτρου Κόκκαλη ήταν μία φοράδα, δώρο του πατέρα του. «Και πώς θα τη φωνάζουμε, μπαμπά;» είχε ρωτήσει ο επτάχρονος Πέτρος. «Δημοπρασία» απάντησε ο Σωκράτης. Τον επόμενο χρόνο στα γενέθλιά του ο Πέτρος είδε ένα άλλο άλογο να τον περιμένει. Ανοιξε το στόμα να μιλήσει, αλλά ο Σωκράτης τον διέκοψε «Φώναζέ τον ΟΤΕ». Μετά τα δύο άλογα τα φτιάξανε και τη Δημοπρασία, κατά το «του Γιάννη», τη φωνάζανε «του ΟΤΕ». Τέλος πάντων μέχρι να μεγαλώσει ο Πέτρος είχε άλογα με όλα τα ονόματα των ΔΕΚΟ. Προσπάθησε να μοιραστεί την αγάπη του για τα άλογα με διάφορους παράγοντες του ποδοσφαίρου, αλλά το χαμηλό επίπεδό τους δεν επέτρεψε την επικοινωνία. Ο Γιάννης Σπάθας μια φορά έριξε τριμμένο τυρί στη χαίτη ενός περήφανου κέλη, πιστεύοντας ότι σε λίγο θα τον φάνε. Ο Κοκκαλιάρης τον ρώτησε αν μπορούν να τα βάλουν όλα μαζί να τρέξουν, να πάρουν στοιχήματα και να στήσουν την κούρσα. Ο Κατάπτυστος ρώτησε «Και ποιον να βγάλουμε πρώτο για να τα πάρουμε;» και ο Κοκκαλιάρης έδειξε μια χοντρή, φοράδα τρίτης ηλικίας απαντώντας: «Χρειάζεται να σας τα κάνω όλα πενηνταράκια; Την Πεθερά».
Η χυδαιότητα του κόσμου του ποδοσφαίρου έκανετον Πέτρο να σταματήσει να αναφέρεται στα φίλιππα πάθη του. Μόνο ορισμένες φορές, όταν βλέπει τον Μπόρχα να προσπαθεί να κοντρολάρει, χρησιμοποιεί τη φίλιππο γλώσσα με την κραυγή «Ουστ, ρε μουλάρι».